FanFic.nl

Elena

Search for memories

George P.O.V:

Elena was nu al twee volle dagen vermist en het enige wat hij kon doen was in zijn bed liggen en rusten.
Om gek van te worden!
Dankzij mevrouw Pleister 's goede zorgen voelde hij zich al stukken beter.
Alleen wouden de anderen dit niet geloven.
Als hij zich nu ook eens kon herinneren wat er gebeurt was.
Als hij mevrouw Pleister mocht geloven hadden zijn aanvallers er niets beter op gevonden om zijn geheugen te wissen.
Een volle dag was hij kwijt geraakt, een volle dag!
Hij hoorde de deur wat open gaan.
' George? Mag ik binnen? ' Hoorde hij Lupos zijn stem.
' Mij best. '
Het gezicht van de man zag er de laatste twee dagen nog bleker uit dan anders. ( Nooit gedacht dat het mogelijk was.
Maar wat wou je ook?
Na zijn zoon was hij nu ook zijn dochter kwijt.
Het was een grote schok om te horen dat hij Elena 's vader was.
Nog iets wat hij die dag gehoord had en dus weer kwijt geraakt was.
' Al een spoor gevonden? '
' Nee, niets. Ze is gewoon in rook opgegaan. '
Hij zuchte diep en ging op een stoel naast het bed zitten.
' Is er echt geen manier om mijn geheugen terug te krijgen? '
' Denk je niet dat we dat al lang zouden hebben geprobeert. Die kerels weten hoe ze iemand het zwijgen kunnen opleggen. '
Hij zuchte diep, al twee dagen had hij zijn hoofd gepijnigd, voor niets.
' En hoe is het nu met jou? ' Vroeg hij uiteindelijk.
' Gaat wel. ' Zuchtte Lupos.
Ironisch, George werd gek van al het rusten en Lupos zag er dan weer uit dat hij elk moment in elkaar kon storten.
' Je maakt je echt zorgen om haar. '
' Is dat dan zo verwonderlijk? ' Vroeg hij ligt geiriteerd.
' Je was niet echt aardig tegen haar. Integendeel zelf. Ik heb haar vaak moeten troosten na een van je uitbarstingen. Ze...Ze dacht dat je haar hate.'
Lupos bleef voor zich uit staren, uit niets kon hij opmaken wat er in hem om ging.
' Ik...Ik weet dat ik het niet echt goed heb aangepakt. Ik wou dat ze sterk werd, dat ze zichzelf kon verdedigen. Ik snapte niet dat ik haar alleen maar pijn deed. '
'Waarom heb je hen eigenlijk...Nou ja...'
' Als je niet begrijpt waarom ik mijn eigen kinderen heb afgestaan aan een stel dreuzels. Na de dood van hun moeder wou het ministerie hen ver weg van alle magie, dus ook weg van mij. En ze hadden een goede manier om me te dwingen. '
' Wat dan? '
' Ze gebruikten mijn maandelijkse...Probleem tegen mij. Vooral mevrouw Dorethea Omber was een van de eerste. Het is al langer bekent dat ze iets heeft tegen personen die half mens, half nog wat zijn. '
' Die feeks. ' Mompelde George.
' Je neemt me de woorden uit de mond. Maar ze kregen dus hun zin. Voor hun eigen bestwil vonden ze het beter dat ze ver weg van mij werden geplaatst. Ik was er kapot van. Ik was Hellen nog maar pas verloren en nu namen ze me ook nog hen af! '
Hij balde zijn vuist en sloeg net niet tegen de muur.
George had medelijden met hem, ergens vroeg hij zich nog af waarom hij Elena niet meteen de waarheid had verteld maar bedacht dat hij de man u wel genoeg had uitgehoord.
' Ik moet je er verder maar niet mee lastig vallen. Jij moet rusten. '
' Als jij het zecht.' Mompelde hij terug.
Na dat Lupos de deur achter zich had terug getrokken draaide hij zich op zijn zei en viel tot zijn eigen verbaaing als een blok weer in slaap.


' Nee, nee, hou op! ' Gillde Elena Lachend.
' Heef je je over? Lachte George terwijl hij haar genadeloos bleef verder kietelen.
'Oké, oké! Hou op! '
Happend naar adem ontsnappte ze eindelijk uit zijn greep.
' Weet je dat ik dit zal missen? ' Zei ze oprecht verbaast.
' Ik kan er nog wel een schepje bovenopdoen. 'Lachte hij terug.
Ze heild haar hand bezwerend op toen hij de zijne weer uitstak.
' Even serieus, George. Ik ga je echt missen. '
' En ik jou niet of wat? Maar je weet dat we elkaar kunnen schrijven. '
' Niet hetzelfde. ' Pruilde ze.
Ze nestelde zich weer tegen hem aan en hij streelde haar door haar blonde haar.
Tot hem iets te binnen schoot.
' Ik heb misschien wel iets, wacht hier. '
Hij liep weg en niet veel later kwam hij terug met twee kleine spiegels.
' Wat is dit nu weer? ' Vroeg ze verbaast.
' Deze schatjes worden ook wel eens tweewegspiegels genoemd. Fred en ik hebben er eens een paar uit Villders kantoor gestolen...Kijk me niet zo aan hij heeft er nog meer dan genoeg. Maar dit even terzijde. Met deze dingen kunnen we met elkaar in contact blijven. '
' Hoe dan? '
' Kijk er eens in. '
Ze begreep er niets van maar deed toch wat hij haar vroeg.
Haar verbazing was dan ook groot toen ze niet haar eigen spiegelbeeld maar George zag.
' Wat denk je? Is dit niet beter dan een brief? '
Ze kuste hem enthousiast op de mond.

' Natuurlijk!'
Fred schrok op toen hij zijn broer hoorde roepen.
' Slechte droom? ' Vroeg hij verbaast.
' Integendeel, een ware openbaring. We moeten naar haar kamer. '
' Naar Elena 's...George! '
Nog voor hij iets kon doen schoot George uit zijn bed en liep de gang op.
Hij hoorde Fred wel roepen dat hij niets mocht overhaasten maar hij had te veel energie om nu nog naar hem te luisteren.
Bij Elena 's kamer kon Fred zijn broer eindelijk tegen houden.
' Wat heb jij plots? ' Vroeg hij naar adem happend.
' Haar tweewegspiegel...Ik heb er haar een gegeven toen we naar Zweinstein gingen. Ik moet weten of hij haar kamer ligt of niet. '
' Die ligt er niet, of vergeten dat de orde dat ding al volledig ondersteboven heeft gekeerd.? '
Natuurlijk!
Hij liep meteen terug naar zijn kamer waar hij zijn eigen spiegel tevoorschijn haalde.
' Denk je echt dat ze hem al niet lag hebben afgepakt? '
' Groote kans, maar ik moet het toch proberen. '
Hij zag eerst alleen zijn eigen spiegelbeeld in de spiegel, toch riep hij haar naam. Tegen beter weten in.
' Komaan, El. Antwoord! ' Sisste hij wanhopig.
' Het was te mooi om waar te zijn. ' Zei Fred teleurgesteld.
George voelde de moed hem in de schoenen zinken.
' George? George ben jij dat? '
Verdaast keek de tweeling elkaar aan en keek toen tegelijk weer naar de spiegel.
Dit maal was het Elena 's gezicht die in de spiegel te zien was.
' Je leeft nog. ' Fluisterde ze zacht.

Reacties: