FanFic.nl

Losing Control.

6.

Vanmorgen was ik Ronald weer niet tegen gekomen ’s morgens. Hij sliep nog, niet dat ik dat erg vond. Alles behalve eigenlijk. Ik begon steeds meer schrik van hem te krijgen. Hij werd steeds kwader en norser als hij mij zag.
Voor de school stak ik een sigaret op. Ik merkte dat het niet echt mijn stress of dergelijke wegnam. Het werkte precies niet meer. Onopgemerkt nam ik een pilletje uit mijn broekzak en slikte die door. Ik had het nog maar net ingeslikt of Caitlin kwam op me af gelopen. Ze keek dit keer niet meer zo bezorgd als anders, maar toen ze mijn gezicht te zien kreeg was haar bezorgde gezicht weer daar.
“Je ziet er niet goed uit, ben je ziek?”�
Ze legde haar hand op mijn voorhoofd. Ik liet het begaan en zei niets. In plaats daarvan nam ik een trek van mijn sigaret. Ze liet mijn voorhoofd nu met rust en keek me aan.
“Heb je wel genoeg slaap?”�
Je moest eens weten meisje, echt waar.
Ze beet even op haar onderlip en liet het verder met rust.
“Ga je niet bij je vriendinnen zitten?”� vroeg ik.
“Ik wil je niet alleen laten.”�
Ze leek eerlijk en dat stond me wel aan.
“Maar wil je niet meekomen?”�
“Nee.”�
“Waarom niet?”�
“Ik hecht me niet graag aan mensen.”�
En toen stilte. Ze keek naar de grond en vervolgens naar de mensen om ons heen.
“Waarom niet? Niet iedereen is kwaadaardig Bill, het moet soms ook van jou kant komen.”�
“Nee, niet meer. Mensen zijn allemaal hetzelfde. Het enige wat ze kunnen doen is vooroordelen maken over iemand die ze nog niet eens kennen, afkraken, roddelen, mensen pijn doen. Dat is hoe dat de maatschappij is. Het is niet van ‘ik ben anders’, nee, iedereen is hetzelfde. Zelfs ik ben zo. Wij zijn gewoon zo. Ik ben beter als ik alleen ben. Dan kan niemand mij pijn doen en andersom net zo.”�
Ik gooide mijn sigaret op de grond en liep langs Caitlin door, de school in.
Ik had op school welgeteld twee pilletjes genomen. Het nam mijn eenzaamheid vanbinnen weg. Het liet me beter voelen.
De middagpauze had ik met Caitlin en haar vriendinnen dan toch maar doorgebracht. Ik sprak wel niet, maar luisterde naar wat ze te zeggen hadden. Zij negeerde mij ook trouwens, behalve Caitlin. Als ze me iets vroeg, dan antwoordde ik beleefd terug, maar voor de rest zweeg ik.
Ik zag vaak hoe haar vriendinnen elkaar dingen toefluisterde. Waarschijnlijk hadden ze het over mij. Het kon me niets schelen. Ik denk dat het door het pilletje kwam.
Na school liep ik meteen door naar huis. Ronald stond in de deuropening me op te wachten. Hij leek kwaad. Toen hij me in het oog kreeg sleurde hij me naar binnen, drukte me tegen de muur en sloeg mijn hoofd hard tegen de muur. Meteen voelde ik nat op mijn wangen.
Nu toch niet huilen? Komaan Bill, wat ben jij voor een watje? Jij had dood moeten gaan zeven jaar geleden, niet Tom. Hij was tenminste niet zo een watje.
Mijn hoofd botste vele keren tegen de muur. Hij stompte verschillende keren in mijn maag en zelfs op mijn gevoelige plek. Ik probeerde me wel los te maken, maar ik had geen kracht meer. Mijn drugs waren uitgewerkt en dat kwam voor Ronald goed uit.
“Stom hoerenjong. Zomaar drugs gebruiken in mijn huis. Vuil straatjoch!”�
Weer kwam mijn achterhoofd tegen de muur terecht. Tranen vloeide rijkelijk.
Ik verloor mijn evenwicht toen Ronald me een schop tegen mijn benen gaf. Ik zakte in elkaar en rolde me op tot een bolletje. Dat weerhield Ronald niet om mij pijn te doen.
En toen begon hij over mijn ouders.
“Ik begrijp dat ze een ongeluk kregen, je vader was een kutpersoon die niet kon rijden. Hij was een slechte vader!”�
“Wat weet jij over mijn vader?!”� gilde ik tussen alle slagen en snikken door.
“Meer dan je denkt vuile hoer!”�
“Laat mijn ouders met rust, ze hebben je niets misdaan!”�
“Oh jawel, jou achtergelaten zodat ik voor jou moest zorgen.”�
“Ze wilde dat niet.”�
“En dan je moeder, vuile hoer was dat, phoeh,”�
“Zwijg over mijn moeder!”�
Ik probeerde recht te kruipen, maar dat lukte niet, alles deed pijn en tolde, dus bleef ik liggen en schopte met mijn benen. Ronald gaf me nog altijd trappen in mijn maag of in mijn rug.
“Je ben niets, begrepen. Je bent een vuile hoer, een slet, je bent niemand!”�
En toen kwam de vreselijk trap die ik verwachte. Zijn voet belande in mijn gezicht en volgens mij brak het ook mijn neus. En toen werd alles zwart.
Ik zag mama, papa en Tom. Ze stonden daar naar me te zwaaien. Ze riepen ook naar me, maar ik kon ze niet verstaan. Ze spraken in een taal die ik niet begreep. En volgens mij bestond die taal ook helemaal niet, maar ze stonden er wel. Tom was nog altijd die tienjarige jongen van vroeger. Ik rende op hem af en knuffelde hem stevig. Ik was veel groter en ouder als hem. Ik was al zeventien. En plots vervaagde alles en waren Tom, mama en papa verdwenen. Ik was alleen in een donkere ruimte. En plots verdween de vloer ook. Ik viel en raakte plots de grond.
Was dit de hel?

Reacties: