FanFic.nl

The Ultimate Fantasy (TC)

10

Zaterdagvoormiddag had Maura Jane en Bill mee de stad in getrokken. Maura had gezien in welke staat Bills All-stars verkeerden, en besloten dat ze aan vervanging toe waren. De een na de andere winkel had Maura hen mee heen gesleurd, en het duurde niet lang voor Jane en Bill doorhadden dat shoppen bij geen van beide een favoriete bezigheid was.
Toen ze om half een nog steeds geen geschikte schoenen gevonden hadden, had Jane Maura kunnen overtuigen om een pauze in te lassen. Bill had mogen kiezen waar ze zouden eten, en hij had de eerste taverne die hij zag aangewezen.
Een kleine drie kwartier werd de zoektocht verder gezet, en Maura sleurde Bill en Jane de zoveelste duuruitziende zaak binnen. Verveeld liep Bill langs het rek van zijn maat. Designerschoenen zeiden hem echt totaal niets, maar dat durfde hij Maura echt niet zeggen. Wat als ze bood zou worden, of zeggen dat hij ondankbaar was?
Bill keek op toen Maura met een paar schoenen in haar handen op hem afkwam.
‘Wat vind je van deze?’ Hij bekeek de schoenen en probeerde een glimlach te forceren, wat niet lukte.
De schoenen die Maura vasthad, zou hij in geen honderd jaar durven dragen. Ze zagen eruit alsof ze speciaal voor zakenmannen die op reis waren en een professionele indruk moesten maken, gemaakt waren.
Jane was achter Maura opgedoken en zag Bills gezicht.
‘Maura, koop die jongen toch gewoon een nieuw paar All-stars. Dan kunnen we naar huis en is iedereen gelukkig.’
‘Maar, Jane, wat als hij dat niet wil?’
‘Vraag het hem.’
‘Oh.’ Ze draaide zich weer naar Bill. ‘Wil je gewoon weer schoenen zoals die?’ Bill keek verontschuldigend en knikte. ‘Oh, als je dat eerder gezegd had, waren we dus al lang klaar geweest.’
Bill zuchtte opgelucht vanwege het feit dat Maura niet boos was en stond dan blij recht waarna hij achter Jane en Maura de winkel uitliep.

Die avond hingen Tom en Bill samen voor de televisie terwijl Maura bij Jane zat. Ze hadden van Maura de toestemming gekregen om pizza te bestellen, en de lege dozen lagen nu nog voor hun op de salontafel.
Buiten de pizza eten en een film gekeken te hebben, hadden de jongens niet veel gedaan, maar toch kon Bill merken dat er iets was dat Tom dwarszat. Hij was de hele avond al verdacht stil geweest in vergelijking met anders. Hij had nergens enthousiast op gereageerd en leek er met zijn gedachten niet bij.
Bill maakte zich zorgen, maar wist niet zeker of hij wel moest vragen of wat er was. Ze kenden elkaar amper een week, dus was hij niet zeker of Tom hem wel zou vertellen wat er scheelde. Maar toen hij zag wat Tom bezig was, vond hij het wel genoeg geweest.
‘Tom, wat is er?’
‘Niets, er is niets. Waarom zou er iets zijn?’
‘Omdat dat flesje in je hand al tien minuten leeg is, en jij het naar je mond blijft brengen om ervan te drinken.’
‘Oh…’ Hij zette het lege flesje neer op de tafel en zuchtte terwijl hij naar zijn knieën keek.
‘Wat is er?’
‘Het zijn mijn ouders.’
‘Wat is er met je ouders?’
‘Ze, …’ Tom beet even op zijn lip en keek dan Bill aan. ‘Ze hebben me gezegd dat, … dat we waarschijnlijk maandag weer naar huis gaan.’
‘W- wat? Waarom?! De moorden zijn toch nog niet opgelost?’
‘Nee, maar, mama is geen pathaloog, ze is een antropoloog. Dat betekend dat ze gespecialiseerd is in lijken waar niet veel meer van overblijft dan alleen het skelet, en deze lijken zijn in een te goede staat, ze kan hier eigenlijk niets doen. Ze zegt dat haar werk thuis belangrijker is, en een andere agent kan makkelijk voor papa invallen. Dus, ik vrees dat ik maandag weer weg ben.’ Het nieuws maakte beide jongens stil terwijl de televisie ervoor zorgde dat het niet compleet stil was in de woonkamer.
‘Ik, ik ga je missen.’
‘Ik wil niet naar huis.’
‘Waarom niet? Ik dacht dat je Boston haatte?’
‘Ja, thuis heb ik mijn playstation, en mijn vrienden, en mijn skateboard enzo, maar, daar ben jij niet.’
‘Komaan Tom, je kent me pas een week. Je gaat nu gewoon terug naar je vrienden, en je gaat mij vergeten.’
‘Nee, ik ga je niet vergeten. Ik heb nog nooit iemand als jij ontmoet, je, je bent, speciaal.’
‘Dank je.’ Mompelde Bill terwijl hij voelde dat hij bloosde. ‘Ik ga de eerste dagen waarschijnlijk best eenzaam zijn. Buiten jou heb ik geen vrienden hier.’
‘Ik durf te wedden dat je binnen een week een heleboel vrienden hier hebt. Ik bedoel, komaan, ik kan me niet inbeelden dat iemand niet met je bevriend wil zijn.’
‘Oh nee? Ik vind het anders eerder een wonder dat jij met me bevriend wilde zijn. Tom, ik ben een weeskind, ik ben een jongen die make-up draagt.’ Bill aarzelde even.
Er was nog een reden waardoor mensen hem liever pesten dan bevriend met hem te zijn, maar hij wist niet zeker of hij het Tom vertellen moest. Vanaf maandag zouden ze elkaar nooit meer zien, dus maakte het niet uit of Tom het wist of niet. Aan de andere kant, misschien zou Tom hem er voor haten, en kan hij het hem beter vertellen als hij vertrekt. Of misschien moest hij het Tom gewoon helemaal niet vertellen…
‘Het komt er dus gewoon op neer dat ik in het algemeen niet veel vrienden maak.’ Niet goed wetend hoe hij moest reageren, nam Tom zijn flesje weer vast. Toen hij eraan wilde drinken herinnerde hij zich dat het flesje al leeg was en zette hij het weer op tafel. Hij raapte al zijn moed bij elkaar en keek toen Bill aan.
‘Bill, er is iets dat je moet weten voor ik weer weg ben.’ Hij legde zijn hand op Bills bovenbeen en die laatste keek hem afwachtend aan. ‘Je bent speciaal, en het maakt niet uit wat anderen er van denken, het maakt je uniek. Ik kan het me bijna niet voorstellen dat je niet geliefd bent. Wat maakt het nu uit wie je familie is, en of je die hebt of niet? Het gaat er om wie jij bent.’
‘Dat zeg je alleen zodat ik me beter zou voelen. Het werkt niet echt, maar het is lief. Dank je.’
‘Nee, Bill, ik meen het echt. Je bent speciaal voor me.’
Wat er daarna gebeurde ging te snel voor Bill om het te registeren. Pas op het moment dat hij zijn lippen bewoog, realiseerde hij zich dat Tom hem kuste, en dat Bill hem terugkuste. Hij begreep nu pas op welke manier hij speciaal was voor Tom. Hij snapte nu pas dat Tom verliefd op hem was, en eigenlijk vond hij dat allesbehalve erg.
Ze verbraken de kus en Bill keek Tom met een lach aan. De lach verdween echter toen hij het trieste gezicht van de jongen naast hem zag.
En toen herinnerde Bill zich weer dat Tom maandag weg zou zijn.

[reacties??]

Reacties: