FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

026 || Information

Ik was op zoek gegaan naar boeken, films en websites over mythische wezens. Een dik pak papier, enkele zwarte inktpatronen en honderden euro’s aan boeken later had ik alle informatie die ik nodig had. Het was iets voor negen toen ik mijn onderzoek begon. Over enkele wezens had ik de informatie al weggelaten, dingen zoals elfen, dat klopte gewoon niet. Al was het beeld van een Emmett die rondvloog met elfenvleugels best amusant.
De uren tikten weg terwijl The All American Rejects de ruimte vulden. Hun teksten waren goed van toepassing, vroeger. Vroeger leek de tijd altijd stil te staan, maar nu lijkt hij voorbij te gaan, met seconden af en toe minuten, maar hij ging tenminste voorbij.

Plots verscheen mam slaperig in de deuropening, haar gezicht stond niet bepaald vriendelijk.
“Hoe kom je erop om muziek op te zetten, en dan nog zo laat?”� vroeg ze kwaad,”�En bovendien, kruip in bed, je moet morgen naar school.”� Ze sloeg mijn deur toe nadat ze me nog een kwade blik had toegeworpen. Met een zucht zette ik mijn radiospeler af, was het dan echt zo laat? Ik wierp een blik op de wekker, die gaf aan dat het vier uur ’s morgens was. Het was nooit mijn bedoeling geweest om zo lang op te blijven, maar ik voelde gewoon dat ik zo dicht bij de waarheid was, ik kon hem bijna voelen, er mijn handen om sluiten. Voor mezelf had ik al een ding besloten, ik wist, wat voor een verschrikkelijk monster hij ook zou zijn, het zou niets aan onze vriendschap mogen veranderen. Dat was ik hem schuldig, ik had hem al zo vaak laten vallen, ik had hem al zo veel pijn gedaan dat het wel moest.
Geen uur later was ik eruit, ik wist wat hij was. Ik hoorde de douche aangezet worden in de badkamer naast mijn kamer, dat betekende dat pap zo naar zijn werk moest vertrekken en mijn wekker binnen exact tien minuten zou aflopen. Toch verschoot ik me een ongeluk toen hij dat uiteindelijk deed. Uitgeput ging ik mijn kleren aantrekken, ontbeet ik en wou net verstrekken toen ik een kaartje op de deurmat vond, geadresseerd aan mij. Op de voorkant stond een verjaardagstaart en op de binnenkant stonden verjaardagswensen, van ene Kellan, Sarah en Hope. Even slikte ik, ik herkende het handschrift van mijn ondertussen drie jaar geworden zusje. Het kaartje verdween in mijn tas en snel vertrok ik naar de bushalte.

Een uur later, om precies acht uur, stopte de bus in Forks, vlak voor school. Ik was de parkeerplaats nog niet fatsoenlijk opgelopen of Emmett liep op me af.
“Gelukkige achttiende verjaardag,”� zei hij enthousiast en duwde me een klein doosje in handen.
“Dank je,”� zei ik zacht en haalde het cadeaupapier rond het cadeautje uit. Tot mijn verbazing verschenen er een paar sleutels.
“Je cadeau staat eigenlijk daar,”� wees Emmett. Een grote goud zwarte motor stond er geparkeerd, dit moest een vergissing zijn, want ik had niemand verteld dat ik in die maanden een motor en auto rijbewijs had gehaald.
“Emmett, dat is toch veel te duur,”� sputterde ik tegen,”�Ik kan het gewoon niet aannemen.”�
“Dat kan je wel,”� zei hij en liet de sleuteltjes in mijn jaszak vallen,”�Hoe voelt het nu, om achttien te zijn?”�
“Best wel fijn,”� gaf ik toe en keek hem aan, zijn ogen waren donkergoud bijna zwart, ik kon het hem nu niet zeggen dat ik het wist, het was te gevaarlijk.


Motor

Reacties: