FanFic.nl

Elena

devise a plan

Iedereen had zich in de keuken verzameld.
Na dat Fred herhaald had wat Elena hen verteld had was er een doodse stilte onder de leden gevallen.
' En nu? ' Vroeg meneer Wemel uiteindelijk.
' We weten nu waar ze zijn maar hoe krijgen we hen daar weer buiten? '
' We vinden wel iets, dat moet gewoon. ' Antwoorde Lupos met volle overtuiging.
Die had in ieder geval wel weer energie gekregen.
' We kunnen de villa in ieder geval niet zomaar binnen stormen. We moeten een list verzinnen. Iemand ideeën? ' Vroeg Tops.
De hele middag werden er ideeën uitgewiselt, het enige al bizarer dan het andere.
George wou wel meedoen maar hij voelde dat hij zich niet genoeg kon concentreren.
Hij kon alleen maar aan Elena denken, ze had zich sterk gehouden voor hem.
Ze had verteld dat ze haar broer eindelijk had terug gevonden en leek hier oprecht blij mee te zijn, maar toch had hij gevoeld dat ze bang was.
Bang om wat er met haar zou gebeuren, bang om wat er met hem gebeurt was.
Ze was niet echt in detail getreden over wat er die avond gebeurt was, maar door de blik in haar ogen wist hij niet voor wie het het zwaarst was.
Voor hem om het te ondergaan of voor haar om te moeten toekijken.
' George, heb jij iets toe te voegen?' Vroeg Lupos uiteindelijk.
Hij schrok toen hij besefte dat alle blikken nu op hem gericht waren.
' Ik? ' Vroeg hij verbaast.
' Je leek diep in gedachten te zijn verzonken, dus ik dacht...'
' Ik denk niet dat ik iets kan bij brengen. Of we moeten...Nee laat maar. '
' Wat? Vertel gewoon. Zo slecht zal het wel niet zijn. ' Moedigde Lupos hem aan.
' Wel, ik dacht zo. Misschien kunnen we...'
Iedereen luisterde gespannen naar zijn plan en tot George 's eigen verbazing was iedereen het er meteen mee eens.


Elena P.O.V:

Bij ieder geluid schrok Elena wakker.
Telkens op het zelfde uur kwam er een klein mannetje dat veel weg had van een rat hun eten brengen maar verder lieten ze hun met rust.
Het was dat wachten dat net het moeilijkst was, de onzekerheid.
Hoe Garreth de laatste maanden niet gek geworden was, het zou haar voor altijd een raadsel zijn.
Ze voelde hem onrustig draaien, in die twee dagen was zijn toestand er ernstig op achteruit gegaan.
Hij dook vaak weg in een koortsige slaap die meer weg had van een comatueuze toestand.
Zei werd nu wel redelijk begandeld maar Garreth was al die tijd duidelijk aan zijn lot overgelaten.
Hij droeg zelf nog altijd de kleren die hij die dag droeg.
Ze had hem de vorigde dag wat proberen op te frissen met haar eigen voorraad water en een stuk stof die ze van haar T-shirt had gescheurd maar het had niet veel uitgehaald.
Die ochtend was er wel een lichtpuntje geweest.
Ze had de spiegel die George haar gegeven had nog net in haar schoen kunnen verstoppen net voor ze gearresteerd werd en haar hart had een kleine salto gemaakt toen ze plots George 's stem gehoord had.
Ze had echt gedacht dat hij dood was dus had even tegen haar tranen moeten vechten toen ze hem gezien had.
Hij had zich niets meer herinnerd over die nacht, zijn geheugen was gewist.
Misschien maar beter dat hij die verdomde pijn vergeten was.
En nu wachte ze af tot hij opnieuw contact opzocht.
En daar moest ze niet lang meer op wachten.
' El, ben je daar? '
Haastig nam ze het spiegeltje uit haar mouw.
' Ik ben hier. ' Antwoorde ze met gedempte stem.
' We gaan morgen een poging doen om jullie daar weg te halen. Is er iets speciaal dat we moeten weten daar? '
' Garreth is ziek, hij is amper in staat wakker te blijven, laat staan op zijn benen staan. '
Ze hoorde hem zacht vloeken maar hij gerstelde zich vlug.
' Daar kunnen we wel een mouw aan passen, je moet morgen tegen de middag klaar staan. Het zal als volgt gaan...'

Reacties: