FanFic.nl

Elena

Inavitable Battle

' Wat is hier aan de hand? ' Riep de vrouw geschrokken toen ze haar eigen spiegelbeeld aankeek.
' Wil ik ook wel eens weten. Wie ben jij en waarom zie je er zo uit als mijn vrouw? ' Vroeg Lupos.
' Lucius, ik ben het! Zei daar is een bedriegster. '
' Wat is hier aan de hand? '
Vijf dooddoeners verschenen aan beide kanten van de gang.
Ze waren ingesloten.
' Denk je dat ik mijn eigen vrouw niet zou herkennen? ' Ging Lupos verder.
' Dit was dus het plannetje dat ze bedacht hadden. '
' Waar heb je het over? Malfidus. ' Vroeg een van hen.
' Die kleine feeks hier heeft ons bij de lurven. ' Riep hij wijzend op Elena.
' Ze had contact hier met de orde, dankzij dit hier. '
Hij liet iedereen de spiegel zien.
Er viel een gespannen stilte , Elena voelde hoe iedereen haar vijandig aankeek.
' Hier ben ik gelukkig op tijd achter gekomen, je bent te laat om haar te redden. ' Sprak hij verder tot de echte Narcicca.
' Geloof hem niet! ' Riep de vrouw wanhopig.
' Ik ben het, jullie kennen me toch? '
' Tops, ze hebben het door. Lopen! ' Deed Elena een duid in het zakje.
De aandacht van iedere dooddoener was nu op de vrouw gericht die zich jammerend probeerde te verdedigen.
' Die transformator dus. Ik dacht al dat ze haar zouden sturen. '
' Luister dan toch, ik ben het! ' Riep ze.
' Hou je klaar. ' Fluisterde Fred haar toe, hij had zijn staf al in zijn hand geklemd.
Ze volgde zijn voorbeeld.
' Luister, vuile feeks! Vertel ons nu waar de anderen zijn of je krijgt er spijt van dat je geboren werd! '
' Ik wist dat er iets niet klopte! '
Elena 's hart stond even stil toen ze Peter Pippeling zag aankomen, achtervolgt door Malfidus en zijn vader.
' Laat mijn mijn moeder met rust, dit zijn de gene die jullie zoeken! ' Riep de echte Draco.
Bang!
Vier vloeken beukten hard in op het groepje.
Er vielen een paar neer en trokken anderen met zich mee.
' El! Neem je broer mee en ren. Waarschuw de anderen dat ze ons komen helpen! ' Riep Lupos.
' Ik wil hier helpen! ' Riep ze terug.
' Dit is niet het moment...Kijk uit! '
Maar net kon hij haar terug trekken voor ze door een lamstraal geraakt werd en richte er zelf een op haar belager.
' Jullie kunen nu niets doen, maak dat je weg komt.'
Ze wou nog steeds niet wijken maar Garreth trok haar met zich mee.
In de verwarring wisten ze onopgemerkt weg te komen en renden door de vele gangen van de vila wat meer weg had van een doolhof dan van een huis.
' Dit is hopeloos! ' Riep Garreth uiteindelijk.
' We raken hier nooit op tijd weg. Straks hebben ze die anderen overmeesterd en komen ze achter ons aan. '
Ze wist dat hij gelijk had, haar hersenen draaide op volle toeren.
' Doe het raam open. ' Zei ze uiteindelijk.
' Wat ben je van plan? '
' Als we de versterking niet kunnen halen dan laten we hen naar ons toe komen. Je zal het wel zien. '
Hij deed uiteindelijk wat hij haar vroeg en zei trok zich er half door.
Toen haalde ze haar staf tevoorschijn en mompelde de bezwering.
Paarse vonken schoten door de lucht.

Zenuwachtig ijsbeerde George heen en weer.
Het duurde veel te lang, er moest iets gebeurt zijn.
' Rustig jongen. ' Probeerde meneer Wemel zijn zoon te kalmeren.
' Ze hadden al lang terug moeten zijn. Ik moet er naar toe. '
' We horen het wel als we moeten ingrijpen. ' Kwam Sirius tussenbeide.
' En tot die tijd blijf jij hier en verroerd geen vin meer. Ik was er al tegen dat jij mee ging in jouw toestand en ik stuur je zo weer terug, is dat goed begrepen? '
Hij wou nog tegenspreken maar begreep dat dit geen zin had.
Dus ging hij maar weer zitten en wachte gespannen af.
De minuten leken wel uren.
' Het duurt nu wel erg lang. ' Zei ook meneer Wemel na een tijdje.
' Gooi nu geen olie op het vuur, Arthur. ' Sisste Sirius.
' Mijn zoon is daar binnen. Heb ik niet het recht om ongerust te zijn? ' Vroeg die kwaad.
' We helpen hen niet door zomaar binnen te stormen. We wachten op een teken. '
' Wat dacht je daarvan? ' Vroeg George plots.
Alle hoofden draaiden naar hem toe en toen zagen ze de paarse vonken in de lucht.
' Genoeg tekens voor mij! ' Riep George en voor iemand het kon zeggen had hij het al op een lopen gezet.


De groene straal kwam recht op haar af, schildspreuk, hoe ging die verdomde schildspreuk nu ook al weer? O ja.
' Parralitis! '
Meteen daarna stuurde ze een lamstraal op de kerel die verdooft neerviel.
' Jij hebt ook niet stilgezeten. ' Riep Garreth verwonderd.
' Ik weet het, ik ben een natuurtalent. Maar nu even gefocust blijven. ' Waarschuwde ze hem.
' Denk je dat er nog zijn? '
' Het wemelt hier van die gasten, en ik denk niet dat die ons zomaar laten gaan. '
Haar woorden waren nog niet koud of ze werden weer de pas afgesneden door een wat oudere man en een jongere vrouw.
' Nu al van plan weg te gaan? ' Lachte de vrouw gemeen.
Haar hersenen draaiden op volle toeren, ze kon er misschien wel een raaken maar dan zou de andere meteen een tegen aanval afvuren en dan was ze verloren.
Hoe kon ze die twee tegelijk raken?
' Accio tapijt! '
De twee die in een gevecht al geen simpele sommeerspreuk verwacht hadden vielen met een harde klap op de grond toen het tapijt van onder hun voeten vloog.
Meteen greep ze haar kans en schakelde hen beide uit.
' Bravo, goed gedaan. ' Klonk het achter haar rug.
Een vrouw met zwart krullend haar kwam op hen afgestapt, traag ritmisch klappend in haar handen.
' Echt snel na gedacht. Je bent echt een getalenteerde heks, net als je grootvader. '
' Vergelijk me niet met die moordenaar. '
' Moordenaar? Een beetje meer respect voor zo een groot man als hij. Het was een man met grote ideaalen. '
' Ideaalen die wij niet deelen.' Antwoorde Garreth.
' Nee, dat heb ik gemerkt. Ik moet zeggen dat jouw wil moeilijk te breken is, mijn beste Garreth. Maar ik ben best bereid om je nog wat meer te proberen...Overtuigen. '
Ze voelde hem ongemakkelijk worden.
' Daar zul je voor boeten. ' Riep ze woedend.
De vrouw kreeg een geamuseerde trek om haar mond.
' Even vurig als hem. Vertel me alleen eens wie je daar voor gaat mee nemen. '
' Jij bent ook alleen. '
' Denk je? '
Voorspelbaar, wat voorspelbaar. Bedacht ze zich toen ze omringt werd door vier dooddoeners die in het niets leken op te duiken.
Hoe veel van hen zaten er hier toch verstopt?
' Het is voorbij, Elena. Je kan geen kant meer op. Het enige wat je nog kan doen is jezelf over geven en je bij ons aansluiten.'
' Ik sterf nog liever!'
Ze zuchte verveeld.
' Wel je hebt er om gevraagd. Crucio!'
Een groene straal sprong uit haar staf maar in plaats van op haar richte ze die op Garreth.
Hij uite een gil die door merg en been ging en viel stuiptrekkend op de grond.
' Hou op! ' Gilde ze geschrokken.
' Je kan het laten stoppen, Elena. Sluit je bij ons aan! '
' Nee! '
Opnieuw richte de vrouw een vloek op Garreth, opnieuw gegil.
' Laat het stoppen, Elena. Laat het stoppen.' Zong de vrouw vrolijk.
Een waas gleed over het schouwspel heen, het enige wat ze nog waarnam was het hartverscheurende gekreun van haar broer.
Pijn die hij maanden had moeten doorstaan. Jill en Marthe, hun dode geichten zweefden voor haar uit. George, vastgebonden en gemarteld.
Een withete woede die maanden in haar gesluimerd had ontwaakte.
' Jouw heer kan de pot op! ' Riep ze zo hard dat zelf de vrouw even van haar stuk was.
' Sta je dan toe dat je broer nog langer lijd? Ben je zo egoïstisch, Elena? '
' Luister niet naar haar, El! ' Hoorde ze Garreth roepen.
' Ik sterf liever dan hem te volgen! ' Herhaalde ze nog eens.
' Even koppig als haar moeder! Goed dan, dan dood ik je maar, net als ik haar van kant gemaakt heb! '
' Parralitis! '
Verrast kon de vrouw de lamstraal maar net ontwijken.
De anderen trokken meteen hun staf.
' Nee! ' Gillde de vrouw. ' Ze is van mij! '
Ze trok haar eigen staf en richte meteen een vloek op Elena die ze gemakkelijk ongedaan maakte met een schildspreuk.
Niet veel later werd de kamer verlicht met aanvallen en verdedegingsvloeken.
De vrouw bleek een moeilijke uitdaging te zijn maar Elena had iets wat haar op de been hield.
Een diephete woede over alles wat deze vrouw en haar verdomde meester haar en al haar vrienden had aangedaan.
De vrouw kreeg dit in de gaten en leek nu toch nerveus te zijn.
'Ben je bang?' Vroeg Elena, ze herkende haar eigen stem niet meer.
' Klein kreng! ' Gillde die terug.
' Van Detta! ' Klonk plots de stem van George.
George, Sirius en een kerel met een vreemd oog liepen de kamer binnen en begonnen meteen te dueleeren met de andere dooddoeners.
Elena was de eerste die zich kon herstellen na de schok en schakelde de vrouw uit met een welgemikte totaal verstijfbezwering.
' Goed schot.' Grijnsde Garreth verzwakt.
' Ik weet het. Maar jij moet hier weg.'
Ditmaal moest ze hem echt ondersteunen toen ze hem uit de verwarring probeerde te halen.
De dooddoeners hadden hun echter in de gaten en tegelijk stuurden ze vloeken op hen af.
In films leek dit moment altijd tergend traag te gaan maar dit was natuurlijk het geval niet.
Ze had nog net de reflect om Garreth uit de gevarezone te gooien voor drie stralen haar frontaal in de borst raakten.
Ze hoorde George nog gillen maar dan werd alles haar zwart voor de ogen.

Reacties: