FanFic.nl

Instrumental

King Cobra

Gustav.
Regel één - en eigenlijk ook wel de enige regel - bij een ruzie tussen de tweeling, is je bek houden wanneer ze niet meer tegen elkaar spreken, wil je overleven. Zoals ze zeggen; napalm veroorzaakt vaak meer ravage dan de explosie, en dat geldt vooral bij hen. Stilte betekent namelijk niet overgave. Binnen in hun dunne lichaampjes suddert de woede nog wat na en de perfecte manier om deze weer te laten koken is je mond opentrekken terwijl ze alles nog proberen te verwerken. De ruzie wordt dan tegen jou gekeerd en zij kunnen dan opeens verbazingwekkend goed samenwerken. Echt, don’t try this at home, en dan helemaal niet in een kleine ruimte zoals deze auto.
Ãœber verveeld leg ik mijn hoofd tegen de ruit en staar in mijn ooghoeken naar buiten. Paaltje, paaltje, boom, paaltje. Tom heeft besloten om buiten de stad te gaan, maar hij wist niet waarheen. Nu rijden we doelloos rond en ik kan niet met opties komen omdat ik mijn hoofd graag nog wil houden. Zij beginnen maar eerst met spreken tegen elkaar, dan pas trek ik mijn mond open.
En waarom hebben ze uiteindelijk ruzie? Bill was logischerwijs boos op Tom omdat hij op zijn hoofd ging zitten en zo zijn haar en make-up ruïneerde, pas daarna had hij het erover dat hij bijna geen adem meer kreeg. Tom werd uiteindelijk boos op Bill omdat de zanger met een van zijn ringen over de lak ging van zijn auto wanneer hij de deur open probeerde te rammen. Nu zit er een minuscuul krasje wat Tom vergroot tot een ‘giant gap!’. Dit resulteert tot een killende stilte.
Ik zit samen met Georg achterin en Bill zit in de bijrijderstoel. Het enige wat hij doet is constant zijn zonnescherm naar beneden klappen om het spiegeltje te gebruiken. Hij werkt de schade bij die zijn broer heeft verricht -al zie ik niet wat hij heeft aangericht, maar volgens mij moet je daar een vrouw voor zijn, of dus Bill heten.
“Ik heb honger, daar is een McDrive, daarna gaan we wel naar een random stad om een terrasje te pikken, want daar kwamen jullie zuiplappen toch voor?”� Bills weerspiegelde ogen kijken naar wat achter hem gebeurd en ziet mij en Georg hier zachtjes op brommen. “Mooi, afslaan Tomi.”� Zonder tegenspraak slaat Tom dan ook echt af en rijdt richting de grote, gele ‘M’ die meters boven de snelweg uitsteekt.
Met onze bestelde fastfood zijn we weer terug op de weg beland. Woordloos wordt alles naar binnengewerkt. Tom schijnt de vervelende stilte niet uit te staan en zet daarom zijn milkshake in een bekerhouder om de radio aan te draaien.
“Dit was Instrumental met..”�
“You got to be shitting me!”� En het volume wordt gelijk weer uitgedraaid door degene die hem in eerste instantie had aangezet. “Dan maar geen muziek. “ Hij pakt terug zijn drinken.
“Het liedje is al afgelopen, ik wil wel muziek -en Sammy is geen optie.”� Bill draait hem weer aan.
“- coveren. Het is nog niet bekend welk nummer, maar er wordt wel gespeculeerd wat de kanshebbers kunnen zijn. Voor nu is het afwachten en voor de fans heb ik een nummer van Tokio Hotel uit het archief gehaald. Hier is World behind my wall!”�
“Laat maar zitten, waar liggen je Cd’s?”� Agressief draait Bill de radio nu zelf uit en volgt de instructies van Tom; onder de bijrijderstoel zit een lade. Hij buigt zich er naar toe en haalt allemaal Sammy’s naar boven. Maar tussen al het ge-rap vindt hij een andere CD die hij er niet tussen had verwacht.
“Wat is dat?”� vraag ik wanneer ik de zanger zie verstijven. Ik klik mijn gordel los om over zijn schouder mee te kunnen kijken en zie dan in brandende letters ‘Devilish’ staan. “Ik wist niet dat jij die had, Tom?”� Verbaasd kijk ik naar hem toe, maar hij richt zich met een strakke blik op de weg.
“No comment.”�
“Wat hebben jullie daar?”� Georg komt uit zijn coma. Blijkbaar had hij al die tijd zijn oordopjes in, wat je niet ziet achter zijn lange haar. “Dude! Heb je dat bewaard? Het is afschuwelijk!”�
“Ja, maar het is wel van ons!”� antwoordt deze kribbig. De grip om zijn stuur verstrakt. “Ik heb geen zin meer om naar buiten te gaan, ik ga naar huis.”� Drie paar ogen staan op hem gericht. “Ik wil jullie best afzetten als jullie nog willen.”�

Er is unaniem besloten om het biertje maar binnenshuis te houden om Tom te plezieren. Hij is gelijk naar zijn kamer gelopen en heeft zijn deur met een klap gesloten. We hadden er niet op gereageerd, of te minste niet tegen hem.
“Waar heeft hij last van?”� vraagt Georg wanneer zijn de kont de bank raakt en zijn welverdiende drankje eindelijk in zijn rechter hand zit. “Heeft dat nog steeds met die CD te maken?”�
“Geen idee. Boeit me niet. Welke film werd het nou?”� In de Tv-meubel zit ergens Bill die op zoek is naar de juiste DVD. Alleen wordt er niet op hem gereageerd, wat hem snel genoeg gaat irriteren. “Hallo? Ik zit hier niet voor mijn lol, mijn broek wordt vies!”�
“Bill, kan je voor één keer menselijk zijn en wat empathie tonen? Al doe je het alleen voor je broer. Hij zit overduidelijk met iets en jij zit te zeuren over je broek en welke film we gaan kijken. Dus rot op met je films en je gebitch, ik wil het over Tom hebben, want de laatste tijd reageert hij als een wijf die heftig ongesteld is.”� En hallo Georg. Verbaast trekken mijn wenkbrauwen boven mijn zwarte montuur uit en zie in mijn ooghoeken Bill uit de kast kruipen. Haha, uit de kast. Het werd eens tijd
De zanger gaat verontwaardigd in een stoel zitten, trekt een been over zijn andere, legt dan beide handen op zijn knie en zegt: “Goed dan meneer de psycholoog, wat is er met Tom aan de hand?”� Er wordt een sceptische blik naar mijn bruinharige vriend gestuurd, die botweg wordt genegeerd.
“Nou ja, het valt mij op dat sinds..”� Zachtjes fluistert hij de naam van de band die we liever niet noemen, en dan helemaal niet hardop en vervolgt dan: “in de picture is hij met niets opgevrolijkt kan worden. Alles zit hem zwaar en niets is goed wat we zeggen.
Nu heeft die flut band dat effect op ons alle, maar hij is altijd de beste geweest in negeren en liet nooit merken dat het iets met hem deed, maar nu..nu niet?”� Georg wrijft verward over zijn hoofd en lijkt zelf hard na te denken over zijn vraag.
“Nu je het zo brengt, ik merk inderdaad dat Tom de laatste tijd wat vaag is, hij lijkt geprikkeld? Is hij jaloers op de band?”� vraag ik voorzichtig. Bills wilde haren veranderen in wangflappen, zijn ogen verkleuren in een gele tint en een zwarte vorktong glipt continu uit zijn mond om een raspend geluid ter waarschuwing te produceren die alleen een koningscobra zo kan maken.
“Tom zal nóóit jaloers zijn om zo’n kleuterband! Hij is mijn tweeling en ik weet als de beste hoe hij zich voelt en het is géén jaloezie, hoor je mij? Hij is niet zo erg gezonken. Waag het nog één keer zoiets uit te spreken of ik doe je wat!”� En de cobra heeft toegeslagen.

Reacties: