FanFic.nl

Everlasting Hogwarts

Hoofdstuk 6 - The Goblet of Fire

Het was niet echt bepaald rustig in de Grote Zaal. De tafels en banken waren verdwenen en er waren twee grote tribunes voor in de plaats gekomen. In het midden van de tribunes stond de grote bruine beker. De tribunes zaten vol met allerlei leerlingen. Af en toe waren er een paar die hun beker op een stukje perkament in de beker gooiden. Zo zaten ook Isobel, Jason en Sam op de tribune. Ze keke toe hoe een aantal leerlingen van Klammfels hun stukjes perkament in de beker gooiden.
“Ik snap het dus echt niet.”� Isobel zat op de bank, met enige tegenzin. De twee jongens wilden per cé toekijken terwijl ze nadachten of ze ook mee zouden doen. “Ik bedoel, wat is er nou leuk aan zo'n stom toernooi?”�
“Kom op, Iz, het is geniaal!”�
“Sam, het is alleen een stom en levensgevaarlijk spel!”�
“Levensgevaarlijk?”� herhaalde Jason, die wakker leek te worden.
“Lezen jullie dan echt nooit?”� vroeg Isobel geërgerd, wat eigenlijk meer een retorische vraag was, waarop de jongens ietwat schijnheilig hun schouders op haalden. “Ik heb in ieder geval wél informatie opgezocht over het toernooi na de opening.”� Isobel klopte op het boek op haar schoot. “Plus, het boek over Harry Potter had ik al gelezen.”�
“Dí¡t is een van de weinige boeken die ik wél heb gelezen.”� zei Jason grijnzend.
“Hij deed dus ook mee, je weet dan wat er is gebeurd... Ik snap niet hoe professor Triggs dit kan laten gebeuren.”�
“Kom op, zeg dan wat er gebeurd is, wat er oh-zo gevaarlijk is.”� drong Sam aan, hij keek Isobel lichtelijk ongeïntresseerd aan.
“Er is iemand vermoord!”�
“Hey lovebirds!”� Randall trok het 'love'-stukje wat uit, waardoor het nogal vaag klonk. Hij en zijn tweelingbroer stonden nu voor hen. “Oh, hi slechtste zwerbalspeler ooit.”� voegde hij er aan toe zodra hij zijn broertje had aangekeken. Hierdoor werd Sam opnieuw herrinerd aan zijn afgang en keek nors een andere kant op.
“Nog niet ingeschreven? Ach, ook niet nodig. Grote kans dat de beker één van ons kiest.”� Phillip showde zijn stukje perkament.
“Oh- natuurlijk. Wie zou nou niet één van jullie kiezen? Jullie zijn zo charmant, beleefd, vriendelijk. Oh, en knap natuurlijk, niet te vergeten. En dapper. Ja, wie niet.”� zei Isobel vol sarcasme. Dit leken Phillip en Randall niet door te hebben, want ze glommen van trots. De twee gingen onder luid applaus naar de beker en gooiden hun briefjes erin.
“Weetje, ik stop mijn naam er gewoon in.”� Sam scheurde een stuk perkament af en in zijn gebruikelijke slordige handschrift schreef hij zijn naam op.
“Sam, doe niet. Jason! Zeg er wat van. Hij luistert toch niet naar mij.”� Isobel keek Jason aan, die grijnzend toekeek. “Jason!”�
“Sorry, maar van alle leerlingen, waarom zou Sam gekozen worden?”� Jason legde geruststellend een hand op haar schouder. Hierdoor voelde Isobel even een rilling over haar rug gaan, maar het was fijn. De warme hand op haar schouder. Isobel wendde snel haar blik van Jason af en hij trok snel zijn hand weg.
“En toch heb ik het liever niet.”� mompelde Isobel.
“Relax Iz, het is maar een naam.”� Sam liep naar de beker en gooide het briefje erin. Iedereen applaudisseerde en een aantal joelden. Plots werd het iets stiller. Een paar meisjes van Beauxbatons kwamen binnen.
“Amélie, jij eerst.”� Alledrie waren ze knap, een getinte huid en donkere haren. Amélie knikte en liep naar de grote beker waar ze het stukje perkament in gooide.
“Oui Michélle. Nu jij.”� Amélie leek van de spanning het bijna in haar broek -of rok, aangezien ze een hemelsblauwe rok droeg- te doen. Het tweede meisje, met lange zwarte krullen, liep naar voren. Lichtelijk gespannen gooide ook zij haar naam in de beker. Het derde, en knapste, meisje stapte naar voren, haar donkere krullen leken letterlijk te dansen.
“Clémence, jou beurt.”� De hele zaal hield zijn adem in. Het meisje liep naar de beker en het stukje perkament werd opgeslokt door de blauwe gloed. Het leek wel uren, de stilte. Maar in werkelijkheid waren het maar een paar seconden. De stilte werd verbroken door een doffe klap. Isobel had haar boek dichtgeslagen en stond geïrriteerd op.
“Ik ga naar de bieb. Meer informatie.”� verklaarde Isobel, nog steeds met een geïrriteerde blik. Iedereen barstte in applaus uit. Jason, tot haar opluchting, gelukkig niet. Hij knikte.
“Ik zie je straks.”� Isobel glimlachte en draaide zich om. Zodra ze Grote Zaal uitliep, botste ze tegen iemand op.
“Het spijt me!”� verontschuldigde Isobel zich snel. De grote donkere jongen glimlachte en stak zijn hand uit.
“Geen zorgen.”� Het verbaasde Isobel hoe goed hij Engels sprak. Het was dan wel met een Bulgaars accent, maar toch. “Alexandre Mitkova, maar noem me maar Alex.”� stelde de jongen zich voor.
“Isobel Sommers.”� Isobel schudde de hand van Alex en glimlachte.
“Aangenaam. Excuseer mij, ik moet even wat doen.”� Hij gebaarde naar het stukje perkament in zijn hand.
“Natuurlijk.”� Isobel glimlachte even en nadat ze elkaar gedag hadden gezegt, liep hij de zaal in en Isobel naar de bieb.

Reacties:

Rebella zei op 19 aug 2011 - 12:11:
Oei, dat wordt spannend! Ben benieuwd naar de rest.!