FanFic.nl

Maybe you'll be Kate one day... [R&I Ft. NCIS] (5-shot)

1

Jane
Het is stil, te stil. Er gaan geen telefoons over, er zijn geen voetstappen te horen, er zijn geen toetsenborden in gebruik. Het gewoonlijke gelach ontbreekt, net zoals het klikken van haar hakken op de houten vloer. Zij ontbreekt.
Middagpauzes horen zo niet te gaan.
Het hoort niet stil te zijn.
Ik hoor niet alleen achterblijven, met mijn hoofd op mijn bureau waar het ondersteund wordt door mijn armen.
Ik hoor mijn gezicht niet achter mijn lange zwarte haar te verstoppen.
Ik hoor niet tegen mijn tranen te vechten.
Maar toch is het vandaag zo.
Frost en Korsak zijn ergens verderop in de straat aan het eten, Frankie zit waarschijnlijk bij mam onder in het cafetaria, en ik, ik zit hier. Niet genoeg honger, niet genoeg kracht om naar onder te gaan.
Ik hoor het belletje van de lift en hoe de deuren openschuiven, maar geef er geen aandacht aan. Voetstappen komen mijn richting uit, maar ik kijk niet op, want ik weet dat zij het niet is. Ze loopt anders, haar voetstappen klinken anders.
Pas wanneer ik mijn naam hoor, kijk ik op.
‘Jane…’
‘Wat?’ Mijn moeder kan de pijn van mijn gezicht aflezen en komt naast me zitten.
‘Waarom zit je hier? Waarom kom je niet samen met je broer onder eten? Ik dacht dat jullie niet aan een zaak bezig waren? Wat is er?’ Ik zucht en wend mijn blik af, kijk naar de foto waarop ik samen met Maura, de lijkschouwster en tevens mijn beste vriendin, sta.
‘Ze is weg.’Mijn stem breekt en ik kijk mam terug aan terwijl ik tegen mijn tranen blijf vechten.
‘Wie is er weg?’
‘Maura, ze is weg.’
‘Hoe bedoel je “ze is weg”�?’
‘Ze, ze is al drie dagen niet meer komen werken. Ze antwoord niet als ik haar sms, ze neemt niet op als ik haar bel.’
‘Misschien is ze ziek en is haar gsm stuk? Heb je het onder al gevraagd?’
‘Ja, ze heeft zich niet ziek gemeld maar,’ Ik haal even diep adem voor ik verder kan gaan, maar weet dat het niet lang meer zal duren voor ik in tranen uitbarst. ‘ze heeft wel gebeld. Ze heeft ontslag genomen.’
‘Wat?! Waarom doet ze zoiets? Ik dacht dat ze van haar job hielt?’
‘Ik weet het niet, mam, ik weet het echt niet.’ Fluister ik terwijl ik de eerste traan snel wegveeg.
‘Ben je al naar haar thuis geweest?’ Ik knik.
‘Ja, maar je geloofd nooit wat ik daar te weten kwam. Ze, ze heeft haar huis verkocht.’ Ik hoor mijn moeder scherp inademen, en dan is het weer stil. Alleen de ademhaling van twee personen. ‘Ze heeft geen adres achtergelaten, ze heeft er mij geen woord van gezegd. Ze is weg.’
‘Oh, Jane, ik, ik vind het zo erg voor je…’
‘Maar, waarom? Waarom is ze weg? Waarom zo ineens? Waarom heeft ze mij er niets van gezegd?’
‘Ik weet het niet Jane…’
‘Ik mis haar nu al…’
‘Ik weet het, Jane, Ik weet het.’ Ze legt haar hand even op mijn arm en knijpt er zacht in.
‘Mam, zou je me alsjeblieft alleen willen laten en weer naar onder gaan?’
‘Kom mee, je moet ten slotte toch eten.’
‘Ik heb geen honger.’ Ik kijk weer naar de foto op mijn bureau, en zie vanuit mijn ooghoek dat mijn moeder me bezorgd aan blijft kijken. ‘Mam, ga. Ik ben oke.’ Ze kijkt me nog even aan, en staat dan toch recht.
Ik hoor haar voetstappen wegsterven, het belletje van de lift en de deuren die open en weer dicht schuiven. En dan is het weer stil.
Dan is het weer enkel ik. Enkel ik, mijn ademhaling en mijn verdriet.
Maura was speciaal, ze was mijn beste vriendin, maar vrienden zijn vervangbaar. Ik heb nog wel andere vrienden en vriendinnen, een nieuwe vriendin is gemakkelijke gevonden.
Maura was de beste lijkschouwster waar ik ooit mee samengewerkt heb. Maar er zal een andere komen, waarschijnlijk niet zo goed als Maura, maar hij of zij zal gewoon haar werk overnemen.
Ik kan ’s middags gewoon samen met mijn broer of partner samen gaan eten, alleen moet ik nooit zijn.
’s Avonds kan ik gewoon doorwerken, of naar mam gaan. Ik kan mijn avonden wel vullen, ook zonder haar.
Die dingen zijn allemaal het probleem niet. Op die gebieden kan ik leven met het vertrek van Maura.
Maar er is een ding dat me waarschijnlijk dwars zal blijven zitten.
Ik heb het haar nooit gezegd, en nu zal ik het waarschijnlijk ook nooit meer kunnen zeggen.
Ze zal nooit weten dat ik van haar hou, dat ze voor mij veel meer betekende, dan alleen mijn beste vriendin.
Ik zal nooit meer de kans krijgen om het haar te vertellen, ze zal het nooit weten.

[reacties??]

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.