FanFic.nl

Everlasting Hogwarts

Hoofdstuk 7 - The Change

Gelukkig was de hele hal leeg, op twee leerlingen na. Beiden van Zweinstein. Er was echter nog een leerling, maar deze was nergens te zien. Verstopt achter een van de vele standbeelden zat een jongen met donkere haren. Hij zat precies zo dat iemand die richting de bieb zou komen, hem niet zou kunnen zien.
“En waarom doen we dit ook al weer?”� vroeg een van de twee die in de hal stonden. “Ik bedoel, wí¡í¡rom dat modderbloedje? Daar hebben we toch niets aan?”� Het meisje streek hooghartig door haar lange donkere haren heen en haar donkere ogen stonden geïrriteerd.
“De heer van het duister heeft mij dit opgedragen. En aangezien í­k niet erg goed ben in het imiteren van meisjes en een iets zwaardere stem dan jij heb, leek het me beter om een meisje te vragen.”� De jongen met het sluike zwarte haar keek het meisje streng aan. “Je gaat me toch niet vertellen dat ik het verkeerde meisje heb gekozen?”�
“Nee, natuurlijk niet.”�
“Of dat je niet een dienst wil bewijzen aan de Heer?”�
“Nee, natuurlijk niet.”�
“Jeff-”� De jongen achter het standbeeld verscheen weer toen zijn naam werd geroepen. “Je weet zeker dat ze zei dat ze naar de bieb ging?”�
“Uhu.”� Jeffrey verstopte zich weer zodra hij voetstappen hoorde.
“Hé modderbloedje!”� Hunter keek strak naar het meisje dat de hal in kwam lopen. “Is je vriendje er dit keer niet bij?”� Isobel leek het te negeren en liep stug door. “Modderbloedje! Ik praat tegen je. Of is het bij dreuzels niet normaal om je gewoon beleefd te gedragen en antwoord te geven?”�
“Petrificus Totalus!”� Jeffrey richtte zijn stok op Isobel, maar miste. “Expul-”� Jeffrey hoefde niets meer te doen. Isobel had haar stok getrokken, maar het was te laat. Er klonk een doffe klap en het meisje zakte in elkaar.
“Jeffrey, help eens mee.”� mompelde Hunter terwijl hij het meisje richting de bezemkast sleepte.
“Je gaf haar-”�
“Gewoon een klap. Dat klopt.”� Hunter keek geërgerd naar Jeffrey, die hem hielp. “Ze had jou behekst als ik niets zou doen. Waarom ben je ook zo stom om te missen?”� Hunter en Jeffrey legde het meisje in de bezemkast tussen alle spullen en Hunter haalde een flesje tevoorschijn. Hij trok een haar van Isobel's hoofd en gaf het beiden aan Emanuelle. Hij pakte het boek dat het meisje met zich mee had genomen en scheurde de eerste pagina er uit. Hier stond haar naam op geschreven. Hij gaf het papiertje ook aan Emanuelle. “Zorg jij voor de kleding?”� vroeg Hunter, terwijl het meisje voor zich knikte. Met een blik vol afschuw keek ze van Isobel naar de fles en stapte toen ook de bezemkast in. Niet veel later kwam het meisje uit de bezemkast.
“Emanuelle?”� vroeg Jeffrey verbaasd.
“Nee, sukkel, de kerstman.”� Het uiterlijk paste totaal niet bij de arrogante stem. Nog steeds had Emanuelle donker haar, maar nu was het wel donkerder dan normaal. En de vriendelijke blik die Isobel normaal had, was verdwenen en vervangen door een arrogante blik.
“Ben je er klaar voor?”� vroeg Hunter wat ongeduldig.
“Ik ben een modderbloedje en zo lelijk als een trol, natuurlijk ben ik er klaar voor.”�

Jason keek toe hoe de laatste jongens hun perkament in de beker gooiden. Trots gingen ze aan de kant en begonnen ze met elkaar te praten. Sam was net weg gegaan om maar naar bed te gaan. Het begon dan ook al wel vrij laat te worden, maar Jason had besloten om nog even te blijven zitten. Toch besloot hij om toch maar naar de leerlingenkamer te gaan. Hij stond op, maar zag plots hoe Isobel weer binnen kwam. Jason liep naar Isobel toe, maar die leek geen oog voor hem te hebben. Ze liep doelgericht op de beker af en gooide haar naam er in. Isobel? Die haar naam in de Goblet of Fire gooide? Dat was iets nieuws.
“Izzie!”� Jason lieip naar het meisje en pakte haar bovenarm beet, zodat ze zou stoppen. “Waarom stopte jij, jij van alle mensen, je naam in de beker?”�
“Gewoon. Wat maakt dat nou weer uit?!”� Haar stem leek anders. Ach, hij vergiste zich vast. Hij wist ook dat Izzie's stem 's avonds schor werd, dus misschien kwam het daardoor?
“Nou, daarnet keek je nog vol afgunst-”�
“Mensen veranderen oké?”� Het meisje reageerde kwader dan dat hij had verwacht. “Laten we het er gewoon niet meer over hebben, goed?”�
“Goed.”� Verslagen keek Jason naar Isobel.
“Mooi. Ik ga weer naar de bieb. Je hoeft niet of me te wachten.”� zei Isobel. Ze draaide zich weg van hem en liep de Grote Zaal uit. Iets klopte niet, maar goed, ze was vast niet in een goede bui ofzo. Jason liep rustig naar de toren van Griffoendor. De Dikke Dame keek hem geïrriteerd aan. Wat hadden die vrouwen vandaag?
“Detonator.”� zei Jason nog voordat de Dikke Dame iets kon vragen en het portret vloog open. Jason liep de leerlingenkamer in en zag Sam op de bank voor het vuur zitten. De rest van de kamer was helemaal leeg. “Je gaat nooit raden wat net is gebeurd.”� Jason plofte naast Sam neer en zuchtte.
“Wat dan? Quinn wilde toch niet als wachter in het zwerkbalteam en nu mag ik toch? Nee?”� Sam liet teleurgesteld zijn hoofd hangen.
“Isobel heeft haar naam in de beker gedaan.”� zei Jason. Sam keek hem onderzoekend aan, alsof hij onder de zweren en wonden zat terwijl hij beweerde dat er niets aan de hand was. Alsof hij elk moment in lachen uit kon barsten en hem vertellen dat hij een sukkel was dat hij het nog geloofde ook.
“Isobel? Izzie?”� Sam keek verbaasd naar Jason, want hij barstte niet in lachen uit, om hem te vertellen dat het een grote grap was. “Isobel Sommers? Ónze Izzie?”�
“Ja, die.”�
“Gestoord.”�
“Inderdaad, dat dacht ik dus ook.”� Geruisloos staarden beide jongens in het vuur voor hen. Na een tijdje kon Sam zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen.
“Wat gebeurde er dan?”� Sam draaide zich naar Jason, terwijl Jason in het vuur bleef staren.
“Nou, ze ging naar de bieb en net toen jij weg was, kwam ze terug. Ze liep vastberaden op die beker af en gooide haar naam erin.”� Jason zuchtte. “En toen ik vroeg waarom werd ze helemaal boos.”�
“Vrouwen.”�
“Ze zei dat ik er maar niet over moest praten.”�
“Dus we zeggen niets?”�
“Lijkt me van niet.”� Op dat moment kwam Quinn de leerlingenkamer binnen. Haar bruine krullen hingen, zoals gewoonlijk, over haar schouders, maar haar gezicht stond ernstig.
“Jongens? Misschien is het beter als jullie even meekomen.”� Quinn beet even op haar lip. “Het is Isobel. Ze ligt op de ziekenzaal.”�

Reacties: