Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » The Eyes of a Stranger » Paradoxical
The Eyes of a Stranger
Paradoxical
Behoedzaam gleden mijn verloren tranen over zijn woorden, probeerden de waarheid te doen verdwijnen. Verkrampt hadden mijn handen zich vastgehouden aan het stukje papier. Ik trilde onophoudelijk en ik wist niet meer wat ik met mijn hoofd aan moest.
Dromen, herinneringen, gesprekken, ze bombardeerden alles wat nog maar met de realiteit te maken had. Ik werd in een witte wereld getrokken waar geen voor of achterkant was. Mijn ogen staarde voor zich uit, ondervonden mijn achterkant die bekleed was in een grauw, wit hemdje die mij werd toegewezen tijdens mijn verblijf in de bunker.
Wanneer ik omkeek zag ik mezelf omkijken, en nog een keer omkijken, en nog keer, als twee spiegels die elkaar weerspiegelden en mij erin hadden gevangen. Ze lieten zien wat ik was geworden, waar ik in was veranderd. Een verader en een bedrieger. Duizenden doden ogen keken mij straffend aan, beschuldigden mij van alles wat er was gebeurd. Ze lieten mij boeten door in hun pupillen te kijken. Gevangen achter het mat zwarte glas stond Jader. Hij keek mij strak aan, gekleed in zijn kostuum van bloed en blauwe plekken. Zijn hand reikte uit naar mij, bevend had ik mijn hand naar hem uitgestoken. Eén klein tikje met mijn nagel deed de spiegel breken. Ik zag mezelf barsten en Jader verdween uit mijn ogen.
De eindeloze wereld waarin ik was veranderden in een netwerk van scheuren. Een zwarte lijn trok geluidloos boven mijn hoofd, kwam dan loodrecht naar beneden. Startend vanaf mijn kruin ontstonden er barsten in mijn voorhoofd en begon uit te lopen over mijn neus, lippen, hals, van mijn borst tot aan mijn navel, tot dat ik uit twee delen bestond die ieder zijn eigen kant op viel door de zwaartekracht en zo uit ontelbare kleine stukjes bestond.
Mijn ogen keken een aparte kant op. De linker zag de wereld die geïdealiseerd werd, de rechter zag de wereld die nu nog werd beleefd. Hun wereld richtte ze op elkaar door in het oog te kijken van de ander. Een vreemde wereld smolt samen. Ik zag mezelf. Eén representeerde de wereld die het was, de andere die het zou moeten zijn. Ze stonden recht tegenover elkaar. Lorraine met de droomwereld had lange, rode lokken die stilletjes dansten op de wind en haar gezicht droeg een lach. Een witte gloed omarmde haar. Lorraine met de gehate wereld keek somber en had een geschoren kop, een rossige glans lag er als een deken overheen. Haar vermagerde lichaam werd niet omarmd door warmte of een rustgevende witte gloed, nee, een duistere schaduw kringelde als een rookpluim om haar heen en eindigde om haar hals en verstrakte daar. Stikkend liet ze het begaan. Met haar armen passief langs haar lichaam, schraapten haar hakken over de bodemloze vloer en liet zich meesleuren naar de wereld die ze zelf was geworden.
De engelachtige Lorraine verroerde zich niet, ze bleef hangen in de glimlach die ze bezat. Stukje bij beetje trokken haar mondhoeken steeds verder omhoog tot het veranderden in een angstaanjagende grimas met ogen die uitpuilden, in de hoop zoveel mogelijk geluk en blijdschap uit te stralen. Er ontstonden opnieuw scheuren die vanaf de kuiltjes in haar wangen uitzetten over haar hele gezicht. Net zoals de spiegel viel ze uit elkaar, maar eindigde dan in een explosie van scherven.
Stranger had achter haar gestaan en wilde zijn hand op haar schouder leggen, maar zijn aanraking had haar doen breken. Emotieloos keek hij naar boven om mij aan te staren. Zijn hand strekte hij uit naar de lucht. Diezelfde hand greep naar de rand van mijn pupil van mijn rechteroog die nog steeds als een verloren stukje op de grond lag. Een andere hand volgde en zo trok hij zichzelf uit de gehavende wereld, uit mijn oog.
De witte wereld waarin hij zat liet zijn net zo witte lichaam verdwijnen in de achtergrond. Ik zag zijn ogen, zijn mond, zijn neusgaten, zijn zwarte haren en kleding en wanneer hij het scherfstukje oppakten zag ik ook zijn zwarte nagels. In beide handen hield hij mijn ogen vast en hield deze voor zijn eigen. Voor het eerst liet hij zijn wereld zien door zijn kijkers. Wazige beelden kwamen voorbij. Hij liep door de tijd heen. Bekende gezichten kwamen voorbij, want ik voelde een glimlach op zijn gelaat. Er werd een microfoon in zijn handen geduwd, hij keek ernaar en liep een trappetje op. De bassist knikte hem lachend toe wanneer hij hem voorbij liep, de drummer spiegelde dit en de gitarist had een grote grijns op zijn gezicht en reageerde op het teken die Stranger onbewust had gegeven. Als een stomme film stond hij midden op het podium met een microfoon in zijn hand. Voor hem stond een massa van fans die bewogen als wier in een zeestorm. Handen staken naar hem uit, graaiend om maar iets van hem aan te kunnen raken, als was het maar zijn schoenveter.
De dranghekken begaven het. Jonge vrouwen klommen over elkaar heen en maakten zo een brug naar hem. Hij werd overmeesterd, verdronk in parfum, zweet en obsessie.
Eén meisje zat dicht tegen hem aangedrukt, liggend, door de andere fans die bovenop hen lagen. Ze glimlachte manisch en begon aan zijn zwarte lokken te trekken. Steeds harder tot zijn huid losliet van zijn schedel en Stranger veranderden in een claustrofobische Bill die in foetushouding zichzelf terug thuis bad, bij zijn moeder, familie, vrienden en honden. Maar zijn geloof was allang gestorven en hij eindigde onder zijn hongerige fans tot dat ik niets meer van hem zag.
In een vertragend beeld zag ik hoe Stranger de grip op mijn ogen verloor. Terwijl deze een val maakten gleed de rug van zijn handen weg voor zijn gezicht. Het symbool van de ziel was door de lange nagels van zijn fans uit zijn kassen gekrabd. Bloed droop als tranen eruit, volgde de groeven die de nagels over zijn wangen had gemaakt. Lekkend stond hij in zijn eigen plas van bloed. Als drijfzand werd hij opgeslokt, zijn zwarte nagels - die nog als enige gezien kon worden - graaide naar vastigheid, maar verdronk dan ook in zijn eigen bloed.
Dit was op hetzelfde moment dat mijn ogen de grond bereikten en zo tot stof verpulverden. Een wind zonder richting blies het weg en maakte zo ook het witte licht uit.
Lorraine, blijf bij me, ik haal je hier uit.. De stem van de vampier stierf weg en dit keer belandde ik in een vreedzaam zwartgat die mij niet teisterde met gedachtes, pijn en eenzaamheid.
Reacties:
Eh..
Wat Nadezhda zegt.
Sprakeloos én zeker niet tijd-verdoenend.
<3
ik wil nog slapen vanavond ! nee dit was erg ;o mooi en je verbaast me elke keer weer! ;D stranger is en blijft de geweldigste verhaal hier! punt uit
Yas, ik huil.
Hoe kun je nu denken dat je hiermee onze tijd verdoet? Ik heb hier maar één woord voor en het is een stomme, maar verder ben ik - weer eens - sprakeloos.
Wauw.
En dan het liefst zo uitgesproken dat het twee lettergrepen worden.
Ik heb bij Stranger meer dan eens het gevoel dat dit een boek is dat ik uit mijn kast heb gehaald, en steeds als ik bij het einde van het hoofdstuk kom besef ik weer dat dat niet zo is, maar ik weet wel dat ik dit heel graag in mijn kast zou hebben staan.
<3
... O_o
verder!!
xx