FanFic.nl

He... and Me?

hoofdstuk 9.3

Ik kijk naar Jacob. Zie in zijn ogen dezelfde pijn als die ik voel. Wat heb ik hem aangedaan? Waarom heb ik zijn tante en oom vermoord? Waarom ben ik er zelfs blij om geweest? Ik laat mezelf op de grond vallen. Met lange halen huil ik, zonder tranen. Weer kijkt iedereen me verbaast aan om wat ik doe. Ze snappen niet waarom, zullen ze ook niet snappen. Waarschijnlijk nooit. Ze weten niet wat er tussen mij en Alec afgespeeld heeft. Niets romantisch, maar toch… Hij is niet zoals veel mensen denken dat hij is. Hij is zelf niet hoe hij zich voor de Volturi voordoet.
“Sorry Jake,”� fluister ik. Ik heb ook spijt van wat ik hem heb aangedaan. Het is koudbloedig geweest van me hem dat aan te doen. Ondanks wat hij mij jaren geleden heeft aangedaan, is dat niet de manier geweest om het hem betaald te zetten. “Ik had ze niet mogen doden, ik had er niet van mogen profiteren om jouw pijn te doen. Ik had…”� Ik kom niet meer uit mijn woorden. Ik vervloek mezelf dat ik geen traan kan laten. Wat verlang ik er nu naar om weer eens tranen te kunnen laten, te kunnen huilen, echt huilen.
“Bella?”� Ik hoor vaag Carlisle’s stem tussen de ademgaspen die ik haal.
“Ja,”� antwoord ik zachtjes, mijn adem onder controle proberend te houden.
“Wil je bij ons komen wonen?”� Zijn stem is vastberaden. Ik kijk een voor een hun gezichten af om te kijken of ze het willen, en als laatst die van Edward. Dan geef ik antwoord.
“Ja, dat zou ik graag willen, als de wolven het ook goed vinden,”� Zenuwachtig kijk ik naar de roedel van Jacob.
“Ja hoor, je kent de regels al waar je je aan hoort te houden,”� Jake grijnst naar me.

Carlisle is aan de telefoon met de Denali’s. Net hebben we met zijn allen afgesproken dat we naar het huis van de Cullens zullen gaan. Daar is namelijk ook het veld waarop wij de Volturi tegen gaan komen, dat zagen we in de visioenen. Ik zie hem moeilijk kijken. Ik hoop zo hard dat ze ook willen komen, maar ik verwacht dat de kans klein is. Alec en ik hebben tegen hun gelogen. Dan lijkt het me dat je niet staan te springen om mij te willen beschermen hier te houden in plaat van mee terug te moeten naar Volterra. Ik lig in Edwards armen. Eindelijk na zolang kan dat weer. Steeds kijk ik om of het wel echt is, en steeds staat hij weer achter me. Iets diep in me wil het maar niet geloven. Het wil niet geloven dat ik echt bij hun mag blijven als ik wil.
“Hier komt Edward aan de lijn,”� Carlisle kijkt Edward aan, die mij loslaat en richting Carlisle loopt. Ze wisselen de telefoon. Wat er daarna gebeurt ontglipt aan mijn aandacht. Ik sta op en loop richting Alec. Ik hoor Jacob achter me een keer grommen, maar let er niet op. Behendig spring ik de boom in, gemakkelijk ga ik op een tak tegenover hem zitten.
“Hey,”� zeg ik fluisterend, zodat de rest ons niet kan horen.
“Waarom ga je weg?”� Ik ken hem al zo lang, ik hoor de pijn in zijn stem. De bezorgdheid of het wel goed voor me is.
“Je weet dat dit is wat ik altijd heb gewild,”� Toch kijk ik hem verdrietig aan. Ik weet zeker dat ik hem zal missen. Dat het wel heel anders zal zijn zonder hem.
Hij springt uit de boom, mij met zich meetrekkend. Ik weet al wat hij wil. Zoals altijd als ik een tijd weg moet, stoeien we wat. Met eens smak kom ik op de grond terecht. Ik zie iedereen in mijn ooghoeken verschieten en een aanvalshouding aannemen, maar daar weet ik wel iets op.
“Emmet, je mag gerust meedoen hoor,”� Ik zeg het terwijl ik lachend Alec aanval. Ik weet dat Emmet altijd wel in is voor ravotten, dus waarschijnlijk snappen ze nu wat er gebeurt. Ik spring en duik rondom hem heen, boven op hen en onder hen door. Ik ontwijk Alec en Emmet hun aanvallen. Lachend en gierend spring ik op hun ruggen, en in bomen. Ik kom uit het niets tevoorschijn. Net zolang tot Edward en Carlisle klaar zijn met bellen.
“Jongens, we komen. Zodra het licht word vertrekken we. We stoppen gelijk. Dat duurt niet meer zo lang.

Reacties: