Hoofdcategorieėn
Home » Harry Potter » Everlasting Hogwarts » Hoofdstuk 8 - Pay-Back
Everlasting Hogwarts
Hoofdstuk 8 - Pay-Back
Haastig kwamen twee personen binnen op de ziekenzaal. Ze kregen een bed aan gewezen waar een klein jongetje met donker haar naast zat. Het meisje in het bed was, ondanks haar donkere huid, vrij bleek, maar haar zwarte haren waren duidelijk op te merken vanwege de witte lakens. Gelukkig was Isobel bij bewustzijn en leek ze oké. Sam ging in de stoel naast het bed zitten en Jason op het randje van het bed zelf. Ze keken toe hoe Isobel zwakjes glimlachte en Peter, haar broertje, stond op om naar madame Pleister te gaan, de oude zuster van de ziekenzaal.
“Hoe gaat het?”¯ vroeg Jason bezorgd terwijl hij een strookje haar uit het gezicht van Isobel streek. “Wat is er gebeurd?”¯
“Het gaat wel, maar ik moet zeggen, ik heb me wel eens beter gevoeld.”¯ Isobel haalde haar schouders even op, wat er vrij moeizaam uitzag. “Ik weet niet wie het heeft gedaan, maar een zwadderaar heeft me van de trap geduwt.”¯ vertelde Isobel. Haar stem klonk schor en het leek niet erg makkelijk te gaan.
“Wat?!”¯ Sam stond op en keek Isobel ongelovig aan. Zijn ogen leken vlam te vatten en ook Jason keek Isobel verbaasd aan.
“Zonder ook maar een reden?”¯ vroeg Jason vol woede.
“Ik weet het niet meer.”¯ mompelde Isobel, die duidelijk probeerde om de jongens te kalmeren. “Ik herinner me dat die Anderson me probeerde te vervloeken, Silva en Fox me constant 'modderbloedje' noemden en dat ik mijn toverstok trok... Maar verder...”¯
“Die drie.”¯ mompelde Jason, hij keek Sam strak aan, die het zelfde leek te denken.
“We pakken ze Jase.”¯
“Nee, jongens. Straks worden jullie van school getrapt!”¯
“Dat maakt niet-”¯
“Dat maakt wel uit.”¯ Isobel zuchtte en ging wat overeind zitten. “We pakken ze tijdens zwerkbal wel.”¯
“Zwerkbal.”¯ Jason beet op zijn lip. Dí¡t was hij vergeten. Morgen was de eerste wedstrijd, Griffoendor tegen Zwadderich.
“Maar Iz, ben je dan... Oké? Zonder jou kunnen we echt niet winnen.”¯ Jason keek bezorgd naar Isobel, die glimlachte.
“Ik mag om tien uur weg. Maak je maar geen zorgen.”¯ Het was nu negen uur, dus over een uurtje mocht ze de ziekenzaal verlaten.
En inderdaad mocht Isobel 's avonds om tien uur de ziekenzaal af, ze moest wel voor het zwerkballen nog even langs komen voor controle. Het was zaterdag en de tribunes bij het zwerkbalveld waren bomvol. Voornamelijk omdat alle leerlingen van de andere scholen ook toekeken. Jason merkte dat de hele cabine, waar het zwerkbalteam van Griffoendor stond te wachten tot ze het veld op mochten, lichtelijk nerveus was. Isobel was er nog steeds niet.
“Oké, Isobel komt wel, maak jullie maar geen zorgen.”¯ Markus bracht het niet erg overtuigend, waardoor de spanning bij veel enkel meer toenam.
“Sorry dat ik zo laat ben!”¯ Isobel haastte zich de cabine in. “Het spijt me!”¯
“Geen zorgen, we zijn blij dat je er bent.”¯ Markus ging op zijn bezem zitten en iedereen volgde zijn voorbeeld.
“Waarom duurde het zo lang?”¯ vroeg Jason terwijl hij Isobel bezorgd aankeek.
“Geen zorgen Jason. Ik moest madame Pleister even overhalen.”¯ Isobel negeerde de bezorgde blik van Jason. “Ze was van gedachten veranderd, ik mocht plots niet meer zwerkballen vandaag. Gelukkig heb ik haar weten over te halen en kan ik gewoon meedoen.”¯
“Is dat wel zo slim?”¯ Opnieuw negeerde Isobel Jason en klom zij ook op haar bezem. De deuren vlogen open en de leden van het team vlogen het veld op. Ze cirkelden over het veld, op weg naar de juiste start posities. De tribunes zaten inderdaad bomvol en Jason merkte dat de mensen die voor Griffoendor waren in de meerderheid waren. Jason bleef op de positie van de zoeker zweven en zag hoe de gouden snaai werd losgelaten. Daarna volgden de andere ballen en al snel werd ook de slurk losgelaten en begon de wedstrijd.
“Griffoendor! Griffoendor!”¯
“Zwadderich! Zwadderich!”¯ Van allerlei kanten werd aangemoedigd. Isobel, Markus en Tom raasden met de slurk richting de palen van Zwadderich. Isobel kreeg de slurk in handen en gooide hem handig richting de meest linkse paal. De wachter van Zwadderich, Vera Parker, vloog zo snel als ze kon naar de paal, maar mistte. Ondertussen hadden Phillip en Randall ook gescoort in de meest rechtse paal.
“Twintig punten voor Griffoendor, door Isobel Sommers en Phillip Bright!”¯ de commentator dit jaar was niemand minder dan Bridget. Waarschijnlijk wisten ze op die manier zeker dat er geen vreemde dingen gezegt zouden worden. Jason concentreerde zich op het vinden van de snaai. De zoeker van Zwadderich, Paul McEvans, was ook meteen de aanvoerder van Zwadderich, en, volgens Jason, een enorme eikel. Op een of andere manier probeerde hij elk jaar weer om hem van zijn bezem af te trappen.
“Oeh- Isobel kreeg een flinke trap van Hunter Fox.”¯ Jason keek achterom en zag hoe Fox bijna een beuker tegen zijn kop aan kreeg. Phillip en Randall hadden duidelijk ook het commentaar gehoord. “Oh nee! Tom Hammond kreeg een beuker tegen zich aan en is van zijn bezem gevallen!”¯ En inderdaad zag Jason nu een jongen op de grond liggen. Snel vloog Jason door terwijl hij merkte dat het begon te regenen, en niet zacht ook. Tuurlijk, dat kon er ook nog wel bij. Nu vloog er ook een beuker zijn richting in en wist hij hem net te ontwijken.
“Dertig punten voor Griffoendor, weer dankzij Isobel.”¯ riep Bridget. Gelukkig liet Isobel het er niet bij zitten en ging ze gewoon door. Jason veegde even het water van zijn gezicht en meteen viel hem iets op. Een gouden waas vlak voor de plek bij een van de torens. Onopvallend vloog Jason naar de plek, maar zodra hij hem wilde vangen zoefte het balletje weer weg. “En weer iemand van Griffoendor neer. Quinn Shepard, de wachter, dit kan niet veel goeds betekenen voor Griffoendor.”¯ Jason beet op zijn lip. “Ja hoor- tien punten voor Zwadderich.”¯ Jason keek verwoerd om zich heen. Hij hoorde een doffe klap en merkte dat er weer iemand was gevallen. “Ah- er is een zwadderaar ondergegaan. Jefrrey Anderson is tegen Randall Bright op gebotst en probeerde hem er af te trappen. Gelukkig had Isobel de slurk in handen.”¯
“Goed zo Izzie.”¯ mompelde Jason grijnzend. Opnieuw spotte Jason de snaai en raasde dit keer achter de snaai aan. Hij wilde niet nog meer mensen van zijn team gewond omdat hij de snaai niet ving.
“En nog tien punten voor Zwadderich. Twintig tegen derdig voor Griffoendor. Oh- Hunter gooit nog een keer...”¯ Jason keek om zich heen. Waar was die snaai gebleven? “Oh- Hunter Fox is niet blij... De slurk werd gevangen door Isobel en die is nu opweg naar de kant van Zwadderich.”¯ Jason glimlachte. Bridget zat duidelijk op het puntje van haar stoel. Jason keek rond, opzoek naar de snaai. Daar!
“Hé sukkeltje!”¯ Paul McEvans ging naast hem vliegen. “Gaat goed met je team hè?”¯
“Twintig punten voor Zwadderich er bij.”¯ Bridget leek nu minder enthousiast. “Veertig tegen dertig voor Zwadderich. Oh- de slurk komt er nu aan, Hunter Fox gooide en- Goed zo Izzie!”¯ riep Bridget uit, waardoor Jason zachtjes gniffelde. Hij probeerde zich te concentreren op de snaai, maar was erg nieuwsgierig.
“HA! In your face!”¯ riep Bridget uit, waardoor Jason in de lach schoot. Bridget Rogers, het braafste kind op Zweinstein. “Isobel Sommers scoorde van de ene kant van het veld naar de andere kant. Dus het is nu veertig tegen veertig. Al vind ik dat het meer punten waard was.”¯
“Maar niet lang meer.”¯ Paul beukte tegen zijn bezem aan met zijn eigen bezem. Hij vloog naar de snaai, met Jason achter hem aan. Plots maakte de snaai een snoekduik naar beneden en meteen volgde Jason. Hij sloot zich af van het commentaar - Zwadderich had opnieuw gescoort en Randall was van zijn bezem getrapt - en focustte zich enkel op de snaai. Plots vloog het kleine balletje naar links en vloog hij recht voor de neus van Jason. Jason stak zijn hand uit en...
“Jason Freeman heeft de snaai! Griffoendor wint!”¯
Niet veel later stond het hele veld vol met Griffoendors en werd Jason meerdere malen omhelsd en kreeg hij wat klopjes op zijn schouder. Na een paar minuten kreeg hij eindelijk tijd voor Isobel.
“Hé, ik hoorde wat je hebt gedaan. Geweldig!”¯
“Dank je.”¯ Isobel glimlachte bescheiden. Dat was ze, zonder dat ze het zelf door had, veels te bescheiden.
“Je was geweldig Iz, twijfel daar nou niet aan.”¯ Isobel glimlachte en haalde haar schouders op. “Echt.”¯ verzekerde Jason haar. Hij ving de vuile blik van Hunter op en glimlachte lieflijk naar de jongen. Hij liep geïrriteerd door naar Emanuelle Silva. Ze hadden gewonnen. En nu de rest van het jaar nog.
Reacties:
Hihi leuk commentaar van die Bridget!