FanFic.nl

Wearing My Scars

05. No regrets, just love.

Een paar maanden gingen voorbij en ik was perfect gelukkig.
Neuriënd liep ik door het huis. Embry was een paar dagen weggeweest met zijn moeder, omdat die het nodig had gevonden wat tijd met haar zoon door te brengen, maar vandaag zou hij weer thuiskomen en vanavond zou hij hier slapen.
‘Waarom ben jij zo vrolijk?’ vroeg Leah nors. Ze lag languit op de bank en bekeek één of ander zinloos programma op tv.
‘Embry komt terug,’ was mijn opgewekte antwoord.
‘In het begin was het nog leuk,’ kreunde Seth, wat hem een mep tegen zijn achterhoofd opleverde.
‘Over hoelang is hij er weer liefje?’ vroeg Sue en wierp een waarschuwende en vermanende blik op haar andere twee kinderen.
Ik wierp een snelle blik op mijn mobieltje en zag dat ik een sms’je had. ‘Over een uurtje,’ antwoordde ik vrolijk en krulde mezelf op in een stoel.
Ongeduldig wachtte ik het uur af, tot de bel ging. Ik sprong overeind en rende naar de voordeur. Belachelijk gretig trok ik de deur open en vloog mijn vriendje om zijn hals.
Lachend draaide hij me een rondje en liet me toen langzaam op mijn voeten zakken.
‘Alles goed?’ vroeg hij met een grijns.
Ik knikte. ‘Nu wel,’ antwoordde ik zacht.
Achter me hoorde ik Leah kotsgeluidjes maken, en probeerde haar te negeren.
Ik nam Embry mee naar de woonkamer, waar Seth hem al vrolijk tegemoet kwam lopen en nu al de oren van zijn hoofd kletste. Sue begroette hem hartelijk.
We gingen op de bank zitten en ik kroop dicht tegen hem aan. Ik hing aan zijn lippen terwijl hij vertelde. Een paar keer té letterlijk, waardoor Seth een lachbui kreeg en ik Leah boven hoorde snuiven.
‘Het eten is klaar.’ Sue zette de grote pannen op de grote eettafel.
Ik schepte iedereen op en liet me op mijn stoel zakken. Ik zat tegenover Embry en onze voeten speelden een volledig eigen spel onder de keukentafel terwijl het gesprek over koetjes en kalfjes ging.
De avond brachten we op mijn kamer door en ik was blij dat ik eindelijk een slotje op mijn deur had gekregen.
Ik voelde Embry’s warme huid tegen de mijne toen de nacht ingevallen was, en er plotseling doordringend wolvengejank klonk. Sam.
Ik hoorde Seth en Leah de trap al af rennen en zuchtte.
‘Als het heel belangrijk is, roept hij nog wel een keer,’ grijnsde Embry en drukte zijn lippen weer tegen de mijne.
Het scheen belangrijk te zijn, want er klonk voor de tweede keer wolvengejank toen het een tijdje stil geweest was.
Met tegenzin staakte ik mijn bezigheden en rolde me met een zucht van Embry af. Snel kleedden we ons aan en renden geluidloos de trap af.
Toen we buiten stonden veranderden we.
Het was één grote wirwar van gedachten toen we erbij kwamen. Ik herkende Leah boven het rumoer uit.
Zo, toch maar besloten om te komen nadat Sam voor de twééde keer moest roepen omdat jullie niet kwamen? Wat klonk ze toch weer lief.
Rot op, Leah, gromde ik en probeerde me te focussen op de anderen gedachten.
Kan í­émand uitleggen wat hier aan de hand is? Embry begreep er duidelijk net zo weinig van als ik.
Het wordt over een paar maanden vechten. De Cullens hebben onze hulp ingeroepen omdat er één of andere losgeslagen nieuwelingenclan deze kant op komt. Ze zijn een bedreiging voor ons allemaal. We moeten ons klaarmaken voor een gevecht, legde Sam uit.
En we moeten Paul zien te bereiken, waar die nu ook mag zijn, realiseerde Jared zich.
Klopt, beaamde Sam en keek naar Leah en Jacob.
Leah, Jacob, jullie zijn de snelste renners. Ga Paul zoeken. Ze konden onmogelijk onder het alfabevel uitkomen en vertrokken gelijk.

Het duurde ongeveer een week voor ze terugwaren. Leah was de eerste die ik weer terug zag, en Embry, Seth en mij kwam halen. We moesten naar het huis van Sam en Emily.
Nu het hele pack weer samen was, moest er getraind worden. Dit beloofde écht zwaar te worden als er zoveel actie ondernomen werd.
Zo snel we in mensenvorm konden, renden we door het bos. Af en toe keek ik achterom of Seth er nog was - die idioot verdwaalde nog steeds hier. Het duurde niet lang voor we bij het kleine huisje met de blauwe, afgebladderde verf kwamen.
Zonder vaart te minderen renden we de veranda op en liepen toen rustiger naar binnen.
‘Hé,’ begroette ik de anderen opgewekt.
Er waren meerdere mensen toegevoegd aan de kleine menigte die de kleine keuken vulde.
Hij draaide zich om en toen ontmoetten onze blikken elkaar. Dit kon niet waar zijn.

Reacties: