FanFic.nl

'Het gaat goed met haar, ze wou weten hoe het ging met Narnia'. 'Ja? Dan moeten jullie snel terug gaan! En het haar allemaal vertellen! En doe ze de groetjes van mij!' antwoordde hij herleefd. De kleren van mij en Ellen waren vuil en dat hadden Lucy en Susan snel door. Ze namen ons mee naar hun kleerkast. Ellen kon het niet schelen welke kleren ze haar aantrokken maar mij wel. Ik hoefde alleen maar proper ondergoed en dat merkte Lucy, ze haalde 1 van de sierlijke onderbroekjes van Susan uit de onderste schuif en gaf er mij 1. Ellen kwam ondertussen van de badkamer in Susan-kleren, de rok was wel wat te groot maar tja. En toch kon Lucy het niet goedkeuren dat ik in vuile kleren rond bleef lopen dus ging ze even weg. En ze kwam terug met een boze Peter achter zich aan. 'Wat ga je met dat hemd doen? Kapot knippen?' klonk boos uit zijn mond. 'Nee-hee, Dorien wil niet onze kleren aandoen dus hier zal ze wel lekker comfortabel inzitten' legde Lucy hem uit. Eerst keek hij onbegrijpend maar dan knikte hij toe. Ik had het gesprek mee gevolgd en ging naar de badkamer. Ik kwam terug met het hemd aan en Edmund kon zijn lach niet inhouden. 'Wat?' vroeg ik venijnig. Lucy gaf hem een stompje in zijn zij. En trouwens ik hield mijn andere kleren van mezelf toch aan? Alleen dat hemd en het onderbroek waren van Peter en Lucy. Mijn broek en mijn allstars waren van mij. Maar daar zaag ik verder niet over. Nu waren we allemaal fris omgekleed. Peter wou wat buiten gaan doen, hij haalde cricket-spullen uit een oude kast en loodste ons de grote tuin in. Hij slaagde de ijzeren goaltjes de grond in en stond klaar met dat ding waar je mee moet slaan. Lucy had er niet veel zin in en knalde zich tegen een boom. Ik volgde haar voorbeeld maar Ellen deed mee met het spel. Ik en Lucy zaten te praten want zij had het verhaal nog niet helemaal gehoord. En na een tijdje zaten we te kijken wat Peter in het spel deed. Edmund lette niet echt goed op. 'Laat eens zien wat je in je mars hebt, Eddie!' zei Peter terwijl hij met zijn cricketding de bal paste naar Edmund. Edmund sloeg en hij raakte..een raam! Snel gingen we binnen de schade opmeten. Onee! Er lag een harnas op de grond! Als snel hoorden we MacReady aanlopen. Tuurlijk renden we naar een willekeurige kamer, maar Edmund nam niet zo maar een kamer. Hij ging naar de kamer van de kast. We gingen allemaal de kast in 'Niet duwen!' 'Waarom stomp je zo?' 'Wat gebeurd hier?' klonk het. En uiteindelijk viel Peter in de sneeuw. Snel volgde iedereen zijn voorbeeld en kwamen ook naar buiten. 'Dit is het ultieme bewijs!' stamelde hij 'Sorry dat ik je niet meteen geloofde, Lucy' 'Mij ook' . Peter en Susan keken beiden poeslief naar Lucy. 'Excuses aanvaard! Op 1 voorwaarde!' zei Lucy 'Wat dan?' vroeg Susan. 'Dat je hier niet met een wit hoofd gaat staan!' giechelde Lucy, Susan en Peter keken elkaar verward aan. Maar ik en Ellen snapten al snel wat ze bedoelde. Lucy haalde een sneeuwbal van achter haar rug en richtte recht op Peters gezicht. 'Sneeuwballengevecht!' riep Ellen en al snel deed iedereen mee, iedereen buiten Edmund. 'Zullen we niet verder gaan kijken?' zei hij op een zaagachtige toon. 'Wel ik vind dat Lucy dat mag beslissen' antwoordde Peter, terwijl hij terug naar de kast ging. 'Ik wil gaan kijken hoe het gaat met Mr Tumnus' zei Lucy opgewonden. 'Op naar Mr Tumnus dan!' zei Peter. 'Maar ik bevries van de kou!' zei Susan. 'Leen dan een jas van de professor!' antwoordde Peter toen hij terug kwam met 6 jassen. 'Mag dat wel?' vroeg Edmund droog. 'Technisch gezien blijven ze in de kast' antwoordde Susan blij. Lucy leidde ons enthousiast naar het huis van Mr Tumnus, en ze klopte aan. 'Lucy? Wie heb je allemaal meegebracht?' zei de faun van gisteren. 'Dit zijn mijn broers Edmund en Peter, mijn zus Susan en 2 vriendinnen Dorien en Ellen' anntwoordde ze enthousiast. 'Ik heb gehoord dat we allemaal moesten gaan naar Aslan, en dat de heks naar Dorien en Edmund op zoek is' antwoordde hij. 'Waarom naar mij?' vroeg ik 'Omdat jij 1 zus en 2 broers hebt, we gaan eerst naar het hol van de bevers want hier komen de wolven waarschijnlijk zoeken straks' zei de faun. Ik en Ellen excuseerden ons voor ons gedrag van gisteren. Hij aanvaardde onze excuses en uiteindelijk kwamen we aan bij het hol van de bevers, op het midden van een dam. 1 voor 1 gingen we naar binnen, buiten Edmund! Die was weg!