FanFic.nl

Breathless.

Draco's 4de Schooldag

But he's irresistible,
Up close and personal,
Now inescapable,
I can hardly breathe,
More than just physical,
Deeper than spiritual,
His ways are powerful,
Irresistible to me,
(Oh I can hardly breathe,
Yeah, yeah, yeah).

-. Jessica Simpson: Irresistible.-

(4e schooldag van Draco)

Draco herinnerde nog één ding toen hij wakker werd: Twee sterke armen die hem naar zijn bed droegen en hem voorzichtig neerlegde, en instopte.

Hij trok de kleren van gisteren uit, deed schone kleren aan en ging verder met zijn routine.

Draco zorgde ervoor dat hij met Harry kon praten, en slaagde hierin.

Draco vertelde Harry dat hij niet te verdacht moest lijken en dat hij dus naar bleef doen tegen Harry en zijn vrienden. Ook vertelde Draco dat Blaise, Theodoor en Roos te vertrouwen waren.

Harry knikte en liep toen naar zijn les.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(21e schooldag van Harry)

Het begin van de derde week begon anders dan normaal voor Harry.

Harry stond net op toen Ron binnenkwam met zijn pyjama nog aan.

Harry had zijn shirt uitgedaan, omdat hij zijn schoolgewaad aan wou doen.

Ron liet zijn boekentas vallen en gaapte Harry aan, toen hij Harry's rug en gezicht zag.

"Wat is er Ron?" vroeg Harry verbaasd toen hij zijn vriend vreemd naar hem zag kijken.

Ron opende zijn mond, sloot hem weer en zei uiteindelijk: "Harry heb je naar je rug of gezicht gekeken?"

"Hoezo, wat is er dan? Ik heb alleen last van jeuk op mijn rug. En wat is er met mijn gezicht?" vroeg Harry.

Ron greep Harry bij zijn arm beet en sleurde Harry de badkamer in naar de spiegel toe.

"Wow," was het enige wat Harry uit kon maken toen hij naar zijn gezicht keek.

"Dat is nog niks. Kijk eens naar je rug," zei Ron die Harry zo draaide dat hij zijn rug kon zien.

Harry's rug was bedekt met tekens die iets weghadden van runen.

"Wat is er met me aan de hand?" vroeg Harry aan Ron.

"Ik heb geen idee. Ik denk dat je beter naar Madam Plijster kan gaan voor die jeuk en wat er met je aan de hand is. Maar wow Harry je ziet er echt goed uit."

Harry bloosde, liep uit de badkamer, deed een shirt aan en vroeg: "Vertel jij Hermelien en de Professors waar ik ben?"

Ron knikte en Harry ging naar beneden op weg naar Madam Plijster. Hij werd onderweg vaak aangestaard, omdat zijn gezicht nu veel beter gevormd was door een rede waar Harry graag het antwoord op wou weten.

Harry deed de deur van de Ziekenzaal open en liep naar binnen toe. Er was niemand binnen op Madam Plijster na. Ze liep naar Harry toen en vroeg: "Meneer Potter heeft u ergens last van?"

Harry antwoordde met een: "Ja Mevrouw," en trok zijn shirt over zijn hoofd en draaide zich om, om zijn rug te laten zien.

"In de zijn van Merlijn! Potter wil je even op je buik op het bed liggen en even wachten?"

Harry knikte, en wou zijn shirt weer aandoen, maar Madam Plijster zei: "Hou je shirt maar even af, ga op je buik liggen en wacht tot ik terug kom."

Harry deed wat ze zei en wachtte een tijdje. Madam Plijster kwam binnen samen met Professor Perkamentus.

"Albus weet je wat dit betekend?" vroeg Madam Plijster die naast Harry stond.

"Ja, dat weet ik. En ik weet ook dat jij weet wat het betekend," zei Perkamentus.

"Sorry Meneer maar wat is er eigenlijk met me aan de hand," vroeg Harry verbaast.

Madam Plijster vroeg echter: "Meneer Potter heeft u de laatste tijd jeuk aan uw rug gehad?"

"Uhm ja. Maar wat betekent het dan?" vroeg Harry opnieuw.

Perkamentus antwoordde dit keer: "Harry weet je misschien over de wezens genaamd de Alven of Lichtalven?"

"Nee maar wat heeft dat dan met de situatie te maken?" vroeg Harry die nog steeds op zijn buik lag.

"Omdat jij afstamt van de Lichtalven," zei Perkamentus.

"Maar wat houd dat in dan?" vroeg Harry die nu fronste.

"Ik zal er even een korte samenvatting van maken. De rest kan je opzoeken in de boeken van de Bibliotheek," zei Perkamentus voordat hij begon met uitleggen.

"De Lichtalven is een volk die in vrede leeft met de mens. Ze zijn even groot als mensen, alleen hebben ze vleugels die ongeveer twee keer zo groot zijn als zijzelf. Ze hebben een levenspartner die van dezelfde sekse kan zijn, of van het andere geslacht.

"Ze kunnen zich onderling voortplanten, of met mensen. Jij stamt dus van dit volk af, net zoals je vader voor jou."

Harry kon alleen maar naar Perkamentus staren met zijn mond wagenwijd open. Uiteindelijk kon Harry zijn stem weer terug vinden en stamelde: "Dus ik ben deels Lichtalf en ik heb een levenspartner? Wanneer krijg ik mijn uhm vleugels?"

Madam Plijster beantwoordde deze vraag voor Harry.

"Aangezien u nu al in uw gezicht en rug bent veranderd, zou ik zeggen dat het ongeveer al een week geleden begonnen is."

Harry staarde dit keer met zijn mond wagenwijd open naar Madam Plijster.

"Oké dit is een beetje veel informatie om helemaal te begrijpen," zei Harry uiteindelijk.

"Dat begrijp ik, en daarom zal ik je boeken over dit onderwerp laten brengen. Je mag deze dag vrij nemen van mij om alles te proberen te begrijpen," zei Perkamentus.

Harry knikte en ging rechtop zitten en pakte zijn shirt om aan te trekken.

"U mag hier wel blijven om het staren te voorkomen op uw nieuwe uiterlijk. Ook omdat u dan geen smoes hoeft te verzinnen waarom u afwezig bent in de lessen, en aanwezig in de Grote Zaal."

Harry knikte en ging nu met zijn benen languit op het bed zitten met zijn rug tegen het hoofdbord aan.

Na een tijdje kwam Perkamentus terug met een aantal vrij dikke boeken in zijn armen. Harry pakte de boeken aan, ging het zichzelf comfortabel maken en begon te lezen.

Na een tijdje werden een paar punten duidelijker voor Harry. Dus hij had een levenspartner? 'Wow,' dacht Harry.

'Ik ben benieuwd wie hij of zij is. En of hij of zij me afwijst,' Harry wou er niet aan denken wat er zou gebeuren als hij of zij hem af zou wijzen.

Harry stelde Madam Plijster nog wat vragen voordat de deur van de Ziekenzaal werd opengesmeten en Draco Malfidus de Zaal binnen kwam stormen en naar Harry liep.

"Harry is alles goed? Ik zag je in geen enkele les en ook al niet in de pauzes. En Wem- Ron zei dat je hier was. Dus gaat alles wel goed?" vroeg Draco bezorgd op een hele on- Malfidus achtige manier.

Harry moest lachen en zei: "Ja alles is goed. Ik had alleen wat last van mijn rug," het was net niet de hele waarheid, maar Harry wou er zelf nog de fijne puntjes van weten, voordat iemand anders het te horen kreeg.

"Oké. Maar gaat het nu wel weer dan?" vroeg Draco.

"Ja het gaat weer. Ik ben er morgen wel gewoon weer," zei Harry.

Draco ademde langzaam uit en zei: "Mooi zo. Maar ik moet weer gaan om te leren."

Draco draaide zich om, om weg te lopen, maar zag een aantal boeken die bekend voorkwamen. Hij stopte, keek naar Harry en vroeg: "Harry waarom heb je die boeken?"

Harry antwoordde vlug en zei: "Ik bestudeer ze. Maar moet je niet leren?"

Draco knikte, slikte en liep weg.

'Waarom deed Draco zo vreemd?' dacht Harry. 'En wist hij waar de boeken over gingen? En zo ja wat zal dat betekenen?' Harry fronste en vroeg aan Madam Plijster of hij weer terug mocht naar de Toren van Griffoendor. Ze stemde toe, en Harry pakte de boeken en zijn tas en liep de trappen op, op weg naar Griffoendor.

Toen hij de Leerlingenkamer binnenstapte waren Ron en Hermelien de enige die er waren.

"Harry is alles goed? En waarom was je zo lang weg? En wow wat is er met je gezicht gebeurd?" vroeg Hermelien op topsnelheid.

Harry zuchtte en vertelde alles wat hij wist.

"Heb je het Mal- Draco al verteld?" vroeg Ron.

Ron en Draco konden nu ietsjes beter met elkaar opschieten sinds Harry had verteld dat Draco een vriend was. Ron voelde zich eerst boos en verraden, maar wende er langzaam aan. Uiteindelijk hebben ze allebei hun verschillen opzij gezet en zijn nu bijna vriendelijk tegen elkaar.

Er was veel veranderd sinds Draco zijn verschillen aan de kant had gezet en vrienden werd met vooral Harry, maar ook Hermelien.

"Nee nog niet. Maar ik zou het graag zelf aan hem willen zeggen als alles voor mijzelf duidelijk is," zei Harry. Harry zei alleen niet wat hij erover voelde. Hij wou het Draco wel zeggen, alleen was er een stemmetje in zijn hoofd die zei dat hij het Draco pas later moest vertellen.

Harry volgde dat stemmetje zijn raad op, en zei die dag niets aan Draco.

Die nacht dacht Harry veel na voordat hij in slaap viel.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(21e schooldag van Draco)

Draco had vandaag in alle lessen zich zorgen gemaakt. Harry was namelijk in de Ziekenzaal. Uiteindelijk kon hij het niet meer aan en stormde door de gangen op weg naar de Ziekenzaal. Hij smeet de deuren open en liep snel naar Harry.

Er was iets veranderd. Erg verandert. Harry zag er nu goed uit. Nee beter als goed. Geweldig komt dichter in de buurt. "Harry is alles goed? Ik zag je in geen enkele les, en ook al niet in de pauzes. En Wem- Ron zei dat je hier was. Dus gaat alles wel goed?" Draco wist dat hij bezorgd klonk, maar het kon hem niks schelen.

Harry moest hierop lachen. De glimlachen maakte Draco's knieën altijd wiebelig. Nu leek het alsof Draco zelf helemaal wiebelig en duizelig was.

Harry zei: "Ja alles is goed. Ik had alleen wat last van mijn rug."

Draco kon zien dat Harry niet helemaal de waarheid zei, maar zei hier verder niks van. In plaats daarvan vroeg hij: "Oké. Maar gaat het nu wel weer dan?"

"Ja het gaat wel weer. Ik ben er morgen wel gewoon weer."

Draco ademde langzaam uit en zei: "Mooi zo. Maar ik moet weer gaan om te leren." Hij draaide zich om en wou weglopen, maar zag een aantal bekende boeken. 'Dat is onmogelijk,' dacht Draco die bleek was geworden, naar Harry keek en vroeg: "Harry waarom heb je die boeken?"

Harry antwoordde met een vlugge: "Ik bestudeer ze. Maar moet je niet leren?"

Draco keek nog eens een keer goed naar Harry, en de puzzelstukjes begonnen langzaam op hun plaats te vallen. Draco knikte, moest slikken en liep weg. Hij liep naar zijn kamer toe.

Toen hij eenmaal op zijn bank lag, begon hij te denken. 'Harry moet wel een Alf zijn. Dat kan niet anders. Je kon gewoon zien dat hij loog over dat bestuderen van de boeken. Dus ik ben zijn levenspartner? Maar...houd ik genoeg van hem? Wat voel ik eigenlijk voor hem? Aantrekking? Bewondering? Vind ik hem leuk? Leuk...ja, houden van? Moeilijker.'

Draco dacht nog verder totdat hij op de bank in slaap viel.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


(Harry en Draco hun 22e schooldag)

Harry ging de volgende morgen naar beneden, en de leerlingen die in de Grote Hal stonden gaapte hem allemaal aan. Gesprekken vielen in één keer stil, monden vielen open en schooltassen, boeken en andere dingen vielen uit handen.

Harry liep gauw door en liep door de deuren van de Grote Zaal naar binnen.

Het effect was vele malen sterker dan in de Hal.

Alle gesprekken stopten meteen, honderden monden vielen open, vorken, messen en ander bestek viel. Iedereen in de Zaal keek Harry aan. Hij liep gauw naar Griffoendor, en keek onderweg naar Draco.

Draco had zijn vork halverwege zijn mond gebracht die nu wagenwijd open stond. Hij keek in trance naar Harry en kon niet stoppen. Net zoals bijna iedereen in de Grote Zaal.

Harry ging gauw zitten en een lange tijd later konden mensen hun stem weer vinden en begon iedereen enthousiast te fluisteren.

Ron en Hermelien kwamen binnen en gingen bij Harry zitten.

"Harry je ziet er nóg beter uit in het licht," zei Hermelien.

Ron keek naar Harry, toen naar Hermelien en mompelde: "En ik dan Hermelien?"

Hermelien rolde met haar ogen en zei: "Jij bent ook knap hoor Ron."

Ginny veranderde het gesprek totaal door aan Harry te vragen: "Harry wanneer ga je een les inplannen voor de Strijders Van Perkamentus?"

Harry was eerder bij Professor Perkamentus geroepen en was gevraagd of hij de lessen wou voortzetten. Harry had geaccepteerd en Perkamentus vroeg daarna of hij ruimte had voor een persoon meer. Harry had gevraagd wie er dan bij wou. Perkamentus had toen geantwoord met een: "Draco Malfidus." Harry had geaccepteerd, en Perkamentus zijn wenkbrauwen vlogen toen bijna van zijn gezicht af toen hij dit hoorde.

Hij en Harry hadden nog wat gepraat, en Perkamentus vroeg of Harry Zwerkbalaanvoerder wou worden. Harry had geweigerd omdat hij teveel aan zijn hoofd had.

"Ik weet het nog niet Ginny. Ik denk deze week nog," beantwoordde Harry op Ginny's vraag.

"Oh ja en Harry?" vroeg Ginny.

"Wat is er Ginny?" vroeg Harry daarop.

"Wat heb je gedaan? Je ziet er namelijk vreselijk leuk en knap uit."

Harry begroef zijn hoofd in zijn armen voor de rest van de pauze.

Harry had nu Transfiguratie van Professor Anderling. Toen ze binnen kwamen zei Anderling verbaasd: "In de naam van Merlijn. Ik ben op de hoogte gesteld van uw veranderingen Meneer Potter. Maar dit?"

Harry bloosde en ging snel zitten.

De les ging voorbij met veel gestaar en gefluister. Harry kreeg vaak complimenten en opmerkingen.

Tijdens het middageten was het nog erger.

De mensen die er tijdens het ontbijt niet waren, waren er nu wel.

Harry kwam de dag nauwelijks door, dus was het ook geen verrassing dat hij neerplofte op een stoel in de Leerlingenkamer.

"Harry vergeet je niet om vandaag naar Draco toe te gaan?" vroeg Hermelien.

Harry gromde en pakte een kussen om zijn hoofd in te begraven.

Hij haalde uiteindelijk zijn hoofd uit de kussen en zei: "Ja ja ik ga al," hij stond op en liep de Leerlingenkamer uit.

Hij en Draco spraken sinds vorige week af om te praten. Soms ging het over iets simpels zoals het weer of kerstvakantie. Maar soms waren het zwaardere onderwerpen zoals de toekomst of Voldemort. Ze hadden een leeg klaslokaal met zachte stoffige banken gevonden op de vierde verdieping.

Draco was er al toen Harry binnen kwam. Draco had niet eens gezien of gehoord dat Harry binnenkwam, of naar hem toe kwam lopen.

'Hij ziet er uit alsof hem iets dwars zit,' dacht Harry die een hand op de schouder van Draco legde. Draco schrok op toen hij de hand op zijn schouder voelde, en draaide zich supersnel om.

"Sorry ik wou je niet laten schrikken," zei Harry.

"Het maakt niet uit Harry," beantwoordde Draco een beetje buiten adem.

Harry vond het vreemd dat als Draco zijn voornaam zei er altijd rillingen over zijn rug liepen. Rillingen van plezier.

Draco zag er wel een beetje uit als een soort van Engel. Hij had zijn schoolgewaad uit, en had als vervanging een zwarte broek met een riem. Daarboven had hij een witte blouse met driekwart mouwen aan, waarvan de bovenste twee knoopjes open waren.

De maan was bijna vol en kwam op de rechterkant van Draco's gezicht te schijnen waardoor het leek alsof zijn haar en gezicht een witte gloed afgaf.

Harry had nog nooit zoiets mooi gezien.

Draco fronste en vroeg: "Harry gaat alles wel goed?"

Harry antwoordde een beetje schor met: "Ja met mij gaat alles wel goed. Met jou dan?"

Draco keek Harry even diep aan voordat hij op één van de vele stoelen ging zitten. Harry volgde zijn voorbeeld.

"Met mij gaat ook alles goed. Ik heb het alleen een beetje druk," met zijn beste echte glimlach ooit. Een zeldzaam gezicht voor een Malfidus.

Als Harry een ijsblokje was, zou hij alleen al gesmolten zijn van Draco's glimlach. In plaats van te smelten glimlachte Harry alleen maar terug totdat zijn blik viel vlakbij Draco's sleutelbeen.

"Draco hoe kom je daaraan?" vroeg Harry serieus met een klein tintje boosheid.

"Waaraan?" vroeg Draco net zo serieus maar verbaasd.

"Dat litteken vlak bij je sleutelbeen," zei Harry.

"Oh. Nou je weet toch dat mijn Vader mij heeft opgeleid tot Dooddoener?"

Harry knikte alleen maar stijfjes.

"Als ik een spreuk of wat anders fout had gedaan kreeg ik daar straf voor. Dat is maar één van de zoveel littekens," zei Draco.

Harry fronste en vroeg: "Eén van de zoveel?"

Draco knikte en trok zijn blouse over zijn hoofd en ging staan.

Hoewel er kriskras kleine en soms iets grotere littekens over Draco's lichaam liepen, Harry dacht dat er niks mooiers was.

"Op mijn rug zitten er nog meer," zei Draco die zich omdraaide.

Harry kon zichzelf niet meer inhouden, en deed een paar stappen naar voren om Draco's littekens na te gaan met zijn vingers.

"Wie heeft dat gedaan?" vroeg Harry met een mengeling van verdriet, woede en nog iets.

Harry liet zijn hand langs zijn zij vallen en ging weer zitten.

Draco trok zijn shirt aan, ging zitten en zei: "Meestal mijn Vader, maar soms ook een andere Dooddoener."

Harry zat haast te vibreren van woede en zijn stoel. 'Hoe durft iemand Draco pijn te doen!' dacht Harry.

Hij balde onbewust zijn vuisten terwijl zijn ogen flitste met woede.

"Harry het is al goed. Gebeurt is gebeurt. Je kunt er toch niks meer aan doen. Het is niet jouw schuld," zei Draco gerustellend.

Harry kon niks terugzeggen, omdat hij probeerde zijn emoties onder controle te krijgen.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(Draco's 22e schooldag)

De volgende morgen aan het ontbijt kwam Harry naar de Grote Zaal. Iedereen viel stil en keek naar hem. Draco was geen uitzondering. Harry zag er nóg beter uit dan in de Ziekenzaal. Harry keek onderweg naar Draco, die zijn vork halverwege zijn wagenwijd open mond had gebracht.

Toen Draco naar Harry keek wist hij het antwoord op zijn vraag. Het was zo duidelijk. Zo duidelijk dat Draco zich afvroeg waarom hij het niet eerder zag. Misschien omdat hij toen dacht dat het haat was? Nee Draco wist nu zeker dat het geen haat was. Het tegenovergestelde eerder. Liefde. Hij hield van Harry. Niet alleen omdat hij nu fysiek was veranderd.

Nee het reikte dieper dan dat. Sinds dat ze met elkaar afspraken om elkaar te ontmoeten begon Draco al te vallen voor de zwartharige jongen. Nog meer als voorheen. Hij hield ervan als Harry lachte. Hij hield van Harry omdat hij af en toe net een Huffelpuf was. In het kort: Hij hield van Harry.

Draco stond op en ging naar de lessen van die dag.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Draco liep na de lessen gelijk naar zijn kamer. Hij had net al zijn huiswerk af en zat op de bank. Hij stond op toen hij de tijd zag, kleedde zich aan in wat passendere kleding en liep alvast naar het klaslokaal op de vierde verdieping.

Draco wist dat hij te vroeg was, maar zo kon hij wat tijd nemen om na te denken.

Na een tijdje diep in gedachten in het klaslokaal te staan, voelde hij opeens een hand. Harry. Draco had hem geen eens horen binnenkomen, dus hij schrok en draaide zich razendsnel om.

"Sorry ik wou je niet laten schrikken," zei Harry eerlijk.

Draco had net besloten voordat Harry binnenkwam dat hij zijn best zou doen om alles soepel te laten gaan.

Draco antwoordde een beetje buiten adem en zo verleidelijk mogelijk: "Het maakt niet uit Harry."

Hij zag dat Harry even zijn ogen sloot en moest rillen.

"Harry gaat alles goed?"

Het antwoord van Harry was een beetje schor. Draco wist niet precies waardoor, maar hij dacht dat er misschien een paar tintjes lust en verlangen in zaten.

Draco ging zitten met een echte glimlach die hij meende. Harry glimlachte terug voordat Draco zag dat Harry's blik op zijn sleutelbeen landde en de glimlach verdween.

"Draco hoe kom je daaraan?"

"Waaraan?"

"Dat litteken vlak bij je sleutelbeen," zei Harry.

Draco wou het zo lang mogelijk uitstellen, omdat als Harry inderdaad een Alf was, - waar geen twijfel aan was - dan kon hou er heftig op reageren, omdat hij zijn partner niet kon beschermen.

Uiteindelijk zei Draco het toch en haalde zijn blouse over zijn hoofd heen om de rest van zijn littekens te laten zien.

"Op mijn rug zitten er nog meer." Draco draaide zich om en niet lang daarna voelde hij vingers over zijn rug en littekens. Het was een lichte, en zachte aanraking, maar Draco voelde het duidelijk.

Draco rilde lichtjes, voordat Harry vroeg: "Wie heeft dat gedaan?" en liet zijn hand wegglijden langs zijn zij.

Draco trok zijn blouse weer aan en zei: "Meestal mijn Vader, maar soms ook een andere Dooddoener."

Draco was zeker dat Harry heel boos en van streek zou zijn, maar dit had hij niet verwacht. Harry had zijn vuisten gebald en zijn ogen flitste met zoveel woede dat Draco ervan schrok.

"Harry het is al goed. Gebeurt is gebeurt. Je kunt er toch niks meer aan doen. Het is niet jouwn schuld." Draco hoopte dat hij kalmerend en gerustellend klonk.

'Kan hij zoveel van mij houden dat hij al boos wordt- nee eerder kwaad en moorddadig- om wat er is gebeurt? Het is wel een gerustellende gedachte dat iemand zoveel om je geeft,' dacht Draco voordat hij naar Harry liep en beide handen op zijn schouders legde.

"Harry het maakt echt niet meer uit. Mijn Vader zit nu veilig in Azkaban. Hij boet nu voor zijn fouten, voor alles dat hij heeft gedaan," zei Draco.

Harry keek op en Draco schrok van wat hij zag in die smaragdgroene ogen. Er zat nog steeds woede in, maar het grootste gedeelte was verdriet. Zo veel verdriet dat het bijna pijnlijk en ondragelijk was om in Harry's ogen te blijven kijken. Maar Draco hield voet bij stuk en bleef Harry aankijken, toen Harry zei: "Hij boet niet voor alles wat hij heeft gedaan. Hij heeft jou pijn gedaan. Daar alleen voor zou hij al levenslang in Azkaban moeten zitten."

Draco schrok van de vurigheid waarmee Harry dat zei, en het warmde zijn hele hart op. Draco wou nog wat zeggen, maar werd onderbroken door de bel. Dit was het teken dat ze weer terug moeten gaan naar hun kamers, aangezien het binnen tien minuten negen uur zou zijn, en als er nog mensen uit bed waren had je een probleem met Vilder of een Professor.

Draco stak zijn hand uit voor Harry, zodat Harry op kon staan. Ze liepen het lokaal uit en splitsten met een: "Welterusten," en "Slaap lekker."

Draco ging naar zijn eigen kamer, deed zijn standaard routine en ging slapen.

Harry ging naar de Slaapzaal, haalde zijn Ontzichtbaarheidsmantel op en liep naar buiten. Het was herfst, en dat was te merken. Het weer was een paar weken geleden nog warm, maar nu begon het koud te worden. Harry had een vermoeden dat dit Voldemort's werk kon zijn.

Harry liep door de tuin naar het Meer toe. Daar ging hij op een grote kei zitten. 'Waarom reageerde ik zo heftig?' dacht Harry die afwezig stenen in het water gooide.

Hij begon verder in gedachten te raken. Hij keek op zijn horloge en schrok van de tijd. Hij liep naar binnen en ging de trappen oplopen naar de Toren van Griffoendor.

Niemand was nog in de Leerlingenkamer toen Harry door het portretgat liep. Ron en Hermelien waren op de hoogte gesteld dat Harry na gesprekken met Draco naar buiten toe ging om na te denken.

Harry ging gelijk naar zijn bed toe, en deed zachtjes zijn pyjama aan. Gelukkig werd niemand wakker. Ook niet toen hij in bed stapte.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.