FanFic.nl

Double Trouble

Double Trouble

Zijn grijs gemanicuurde nagels tikten ongeduldig op de plastic tafel. Hij wachtte al vijf minuten op zijn drankje. De zon brandde op zijn gebruinde huid. Mensen lachten, maakten grapjes, staarden naar mensen waarvan ze vonden dat ze er niet goed uitzagen, slurpten aan hun rietje, genoten van de zon en bespraken hun vakantie. Vakantie. Daar droomde Bill ook wel van. Heerlijk naar de Spaanse zon. Witte stranden en blauwe zeeën. Cocktails waarvan de randjes van het glas versierd waren met gekleurd suiker en rietjes waarvan het leek alsof ze rieten rokken aanhadden. Het zou echt wat voor Bill zijn. Hij zou de tijd van zijn leven hebben en heerlijk kunnen ontspannen. Hij kon het zich alleen niet permitteren. De prachtige palmbomen bleven voor hem een utopie. Een droombeeld van een droomland. Een hersenschim die niet zou mogen voorkomen.

Er waren veel mensen op het terras, het leek bijna vol. Nog maar drie tafeltjes over, dan waren de overige klanten genoodzaakt om binnen te gaan zitten of hun drankje mee te nemen op hun route. Terwijl zijn drinken werd gebracht, hielden Bills ogen een vreemde man in de gaten. Hij bedankte de ober met wat gemompel en deze laatst genoemde draafde weer gauw naar binnen, leek teleurgesteld te zijn. Bill sabbelde wat aan zijn rietje terwijl zijn ogen, veilig vanachter zijn zonnebril, naar de man in het zwart staarden. Keek aandachtig naar de camera met een grote lens eraan. De man bestelde een drankje en keek plots recht in Bills ogen. Bill wilde bijna zijn hoofd afwenden van schaamte, maar besefte dat de man niet kon zien dat Bill hem zo observeerde, dankzij zijn zonnebril.

Bill roerde wat rond in zijn drankje, had niet door dat de man heimelijk foto’s van hem maakte terwijl zijn camera op de tafel lag. Bill zoog aan zijn rietje, speelde met zijn tongpiercing en liet zijn ogen over de voorbij troefende mensen glijden. Hij had enkel oog voor de kleding. De een leek modebewuster dan de andere te zijn. De een hield van ouderwets en felgekleurd, terwijl de andere de mode volgde en met bijna alleen maar H&M kleding rondliep. Wat een droom zou dat zijn, kleding ontwerpen. Iedereen die in zijn kleding liep! En met dat geld, kon hij heerlijk op vakantie!

“Mag ik een handteking? Oh mijn God, je bent echt al vijf jaar lang mijn grootste held. Mijn hele kamer hangt vol met posters van je!”� Een meisje hing bijna smekend aan zijn knieën, smeerde haar tranen bijna af aan zijn nieuwe zwarte broek.

“Pardon?”� vroeg hij verbaasd en stond op van zijn stoel, kletterde het bijna tegen de grond. “Wie ben jij in Godsnaam?”� Het meisje leek van haar stuk gebracht, maar liet zich niet uit het veld slaan. Hopeloos begon ze te vertellen dat ze een fan was en al jaren probeerde hem op te sporen om zijn handtekening te kunnen krijgen. Bill snapte er niks van. Wie bedoelde ze in Godsnaam? En waarom wilde ze zijn handtekening? “Ik snap niet wat je bedoelt? Waarom wil je mijn handtekening? Ik ben niet beroemd hoor, je vergist je!”�

“Nee niet waar! Jij bent de zanger van Tokio Hotel! Dandy, waarom doe je zo? Ze zeggen dat je hartstikke lief bent tegen je fans, maar je wilt me niet eens een handtekening geven!”� Het meisje raakte beledigd en keek hem neidig aan. Het leek erop alsof ze hem ieder moment in zijn gezicht wilde slaan! Bill begreep er niks van. Tokio Hotel. Die band kende hij wel... qua naam, maar verder niet. Vlug krabbelde Bill zijn handtekening op het gekreukelde papiertje toen de tiener als maar bozer ging kijken en bijna wilde gaan stampvoeten.

Snel hobbelde hij weg van het terrasje, voelde de warme zomerwint in zijn gezicht slaan. Zijn donkere haren vlogen achter hem aan. Hij kreeg kramp in zijn kuiten en kwam erachter dat hij misschien iets te snel liep dan hij hebben kon. Zuchtend kwam hij tot stilstand. Liep zo zacht hij kon, hoopte dat zijn kramp zou verdwijnen, maar niets zou hem die dag nog met rust laten. Achter hem werd luid geschreeuwd. Mensen met camera’s kwamen achter hem aan gerend, gilde de naam; ‘Dandy’.

“Waarom noemen jullie mij zo? Laat me toch met rust!”� schreeuwde Bill wanhopig terwijl hij achterom keek en verder rende, probeerde de pijn in zijn kuiten te negeren. De mensen achter hem leken alsmaar dichterbij te komen en Bill leek in paniek te raken, zag de opkomende fans voor zich niet.

De knal kwam harder aan dan dat iemand had verwacht. Het meisje knalde naar achter, belandde op haar gat. Hetzelfde gold voor Bill die krampachtig zijn ogen sloot. Zijn kont deed zeer en zijn handen schaafden aan de stenen grond. Grondvuil vermengde zich met het bloed uit zijn handen. Het prikte, net zoals de tranen achter zijn ogen. Hij had dit nog nooit meegemaakt. Alle mensen om hem heen. Het leken er wel vijftig, nee honderd. Nee wel duizend! Zijn handen trilden. Van de pijn en een mengelmoes van angst. Duizenden vragen werden op hem afgevuurd en geen van hen leek hij te horen.

“Aan de kant. Laat die arme jongen met rust.”�

Een mannenstem galmde over het geschreeuw van de zwart wolk van mensen, liet ze aan de kant gaan, zorgde voor doodse stilte. Mensen die hun ogen niet konden geloven. Tienermeisjes die flauwvielen voor de ogen van hun idool. Mensen die last kregen van hun astma, vanwege hun idool. Bill begreep het niet, maar dat veranderde al gauw zodra hij de persoon met zijn eigen ogen zag. De jongen rond de eenentwintig jaar, zwart haar, bruine ogen en hetzelfde lichaamsbouw als Bill. Zijn handen trilden van ongeloof, zijn ogen moesten twee keer knipperen vooraleer hij werkelijk geloofde wat hij met zijn eigen ogen zag. Het leek wel alsof hij in een spiegel stond te kijken. Tegenover hem stond zijn dubbelganger, de jongen waar iedereen het over had en hem mee vergeleek.

“Gaat het? Heb je ergens pijn?”� vroeg de jongen vriendelijk en stak zijn hand uit naar Bill. Bill staarde er enkel naar, zijn hersenen leken voor enkele seconden te zijn uitgeschakeld. Bill pakte zijn hand niet aan. Niet omdat hij niet wilde, in tegendeel zelfs, maar omdat zijn hand besmeurd zat met bloed en straatvuil. Bill kroop omhoog, klopte voor zover het ging zijn broek af en glimlachte naar de jongen. De jongen sloeg zijn arm om Bills schouders en plots leek de menigte te zijn overgenomen door beveiligers. “Ik neem je mee naar het hotel, dan kun je je een beetje opfrissen. Ben je het ermee eens?”� Bill kon alleen maar als verdoofd knikken. Hij wist niet wat hem overkwam. Voorzichtig liepen ze door de menigte, Bills blik op de grond gericht, durfde niet op te kijken.

***

Dandy probeerde zo voorzichtig mogelijk en zo pijnloos mogelijk Bills wonden te verzorgen. Terwijl hij met jodium Bills schaafwonden schoonmaakte, stelde hij zichzelf voor. Hij vertelde over de chaos in zijn leven. Vertelde over de band Tokio Hotel waarin hij speelde, waar Bill alleen de naam van wist, en vertelde over hoe erg hij de liefde miste in zijn bijna té perfecte leventje.

“Hoelang is het geleden dat je een vriendinnetje had?”� Bill was oprecht geïnteresseerd in het leven van deze superster. Hij kon het zich ook niet voorstellen dat hij ooit kon vertellen dat hij een vriendin had, of haar überhaupt kon voor stellen aan zijn fans. Bill kon zich wel voorstellen hoe erg ze gehaat zou worden. Dandy lachte en moest Bill even loslaten zodat hij hem niet onbewust pijn zou doen.

“Ik een vriendin?!”� Het leek wel of hij Bill recht in zijn gezicht uitlachte. En aan Bills gezicht te zien vond hij het maar niks dat Dandy zo luid lachte. “Bill, ik ben homo. Meisjes zijn echt niet interessant voor mij.”� Bill was echt waar van zijn stuk gebracht. Hij wist voor secondes lang niet hoe te reageren. Dandy glimlachte alleen maar.
“Ik zie dat je het niet verwacht had?”�

Bill schudde zijn hoofd. “Nee, totaal niet. Ik bedoel, je bent zo’n... knappe gast. Zoveel meisjes liggen aan je voeten, zouden een moord plegen om zeg maar... een nacht met je door te brengen, en je negeert het?”� Dandy knikte alleen maar, nog steeds die grote glimlach op zijn gezicht. Hij concentreerde zich op Bills handen. Poetste voorzichtig zijn schaafwonden. “Zijn er geen mannelijke fans waarbij je wel eens dacht... Nou ja... je snapt het wel toch?”� vroeg Bill verlegen, schaamde zich voor zijn gedachten. Dandy knikte alleen maar, lachte zijn tanden bloot.

“Zo, kijk eens aan. Je wonden zijn weer schoon. Ik zal even een pleister erop plakken.”� Dandy begon zorgvuldig de twee pleisters op maat te knippen. Voor iedere hand een grote pleister. Bill volgde iedere beweging die hij maakte, hield hem goed in de gaten. Gluurde af en toe naar zijn gezicht, zijn bruine ogen waarin hij niet durfde te kijken. De twee pleisters werden voorzichtig op Bills handen geplakt die hij vervolgens op zijn schoot liet rusten.

“Als je wilt kun je douchen. Dat kun je wel gebruiken.”� Bill ging er niet op in. Knikte alleen maar en volgde Dandy naar de badkamer. Mooi wit, glom van de schoonheid. De badkamer was groot, werd gevuld door een bad, douche, toilet en een wastafel en wat meubels waarin de handdoeken en andere benodigheden in zaten. “Je kunt hier je vuile was in doen, hier heb ik washandjes en de handdoeken liggen.”� Dandy liet hem alles zien, gaf hem zijn badschuim en shampoo.


Bill stond ongemakkelijk in het midden van de badkamer. Zijn zwarte sokken op de koude, witte marmeren vloer. Zijn handen bepakt en bezakt met de benodigde spullen die hij zou gebruiken. Bill had ondertussen al wel begrepen waarom iederen hem nou ‘Dandy’ noemde. Hij had zijn tweelingbroer kunnen zijn. Beide zwart haar, bruine ogen, bijna hetzelfde gezicht en het opmerlijke, dezelfde kledingstijl. Bill werd er bijna bang van.

“Weet je, we lijken erg veel op elkaar,”� begon Dandy en stapte langzaam op Bill af. Hij bestuurde Bill goed, raakte Bills haar aan zodra hij voor hem stond. “We hebben zelfs dezelfde kledingsmaak. Je bent wel een echte fan,”� glimlachte Dandy. Bills wenkbrauwen veerde verbaasd in de lucht.

“Ik weet niet wat je bedoeld? Ik ben helemaal geen fan, ik ken je niet eens!”�

Dandy glimlachte alleen, zette nog een stapje dichter naar Bill toe. “Interessant,”� mompelde hij, bekeek grondig zijn gezicht. Leek ieder moedervlekje te bestuderen. “Weet je, jij zou me best wel eens kunnen helpen.”� Bill begreep het niet. “Als ik eens ziek ben of er is iets anders, dan kun jij mij misschien wel vervangen. Ik bedoel, ik heb een dubbelganger. Een kwestie van zangles en mijn songteksten uit je hoofd leren.”�

Bills ogen werden groot. Wist nou niet zeker of Dandy dit wel meende. Hij vouwde zijn handen zenuwachtig in elkaar en hij wist niet waar hij moest kijken.

“Wat? Vind je het geen goed idee?”� Dandy leek verbaasd. Hij had blijkbaar verwacht dat Bill een gat in de lucht zou springen.

“Jawel dat wel, maar... trappen de fans daar wel in?”� Bill leek nog niet overtuigd.

“Natuurlijk! Desnoods laten we je playbacken, je krijgt dezelfde piercings in en verstoppen vlekjes en oneffenheden in je gezicht die ik niet heb.”� Dandy was al helemaal overtuigd van zijn eigen plan, zijn ogen glinsterden.

Bill twijfelde enorm, maar nam uiteindelijk toch de uitdaging aan. Hij liet zich tatoeëren, liet piercings zetten, leerde de songteksten uit zijn hoofd zodat hij ze feilloos kon playbacken. Zo startte voor Bill een succesvol begin in de sporen van zijn dubbelganger. Spaarde voor zijn vakantie met palmbomen, witte stranden en blauwe zeeën.

Reacties: