FanFic.nl

Wearing My Scars

06. So Complicated.

Dit kon niet waar zijn. Dit kon écht niet waar zijn.
Maar het gevoel dat door me heen ging, loog er niet om en ik vond hetzelfde gevoel in zijn ogen terug.
Kon dat? Dat twee weerwolven op elkaar inprentten? Was het dan sterker? Of betekende het niks? God, wat hoopte ik dat het niks betekende. Ik kon namelijk écht niet met Paul ingeprent zijn. Écht niet!
De doodstille minuten kropen voorbij in de keuken van Sam en Emily. Iedereen was stijf bevroren en alle blikken waren op ons gericht.
Toen klonk er een hoop gekletter toen er een pan op de keukenvloer kletterde en stormde Embry naar buiten.
Langzaam ontdooide ik en hoorde mijn ademhaling vervaarlijk snel gaan.
‘Dit… kan… niet… waar… zijn,’ zei ik tussen mijn snelle ademteugen door.
‘Dat zeg je nu al een paar minuten,’ zei Quil langzaam. Hij was de eerste die weer bijzinnen was.
‘Je moet naar Embry,’ vond Jake plotseling. Met een ruk keek ik hem aan.
Shit. Embry. Wat moest ik daar nu tegen zeggen?
Nog geen tien minuten geleden was ik hopeloos verliefd op hem geweest. En nu was alles anders. Niet dat ik niet meer van hem hield, in tegendeel. Maar hij zou dit totaal verkeerd opvatten.
Als verdoofd draaide ik me om en raapte langzaam de pan op van de vloer. Emily pakte hem snel en dankbaar over. ‘Ga maar, liefje,’ fluisterde ze warm.
Even wisselde ik een blik met mijn nichtje en toen rende ik het blauwe huisje uit, achter Embry aan.
Ik schreeuwde zijn naam keer op keer, ploegde door struiken en sprong over bomen. Hij was onvindbaar. Toen realiseerde ik me dat ik ongelooflijk dom was. Natuurlijk was hij veranderd naar wolf.
Snel kleedde ik me uit en bond mijn kleding aan mijn been. Ik veranderde.
Embry! Hij was er.
Ga weg. Rot op en laat me met rust. Hij klonk volledig overstuur.
Em, luister naar me! Ik weet niet wat er net gebeurde… Ik wí­l dit niet! Ik hou van jóíº, Embry!
Als het niet duidelijk is: je bent net ingeprent. Zijn woorden klonken bitter.
Maar ik wil samen met jóíº zijn. Ik begon smekend te klinken.
Ga weg, Alison. Ga weg uit mijn leven en laat me alleen. Het is over. Hij verdween uit mijn gedachten; hij was terug veranderd.
Ook ik veranderde me terug en liet me snikkend op een boomstam zakken.
Wat had ik gedaan!? Wí¡í¡rom was ik nou ingeprent met Paul? Met Pí¡íºl! Die ik í¡bsoluut niet mocht! Hoe kon ik mijn leven nou met Paul delen als ik hem ten eerste niet mocht en ten tweede nog steeds verliefd was op Embry?
Een pijnlijke gedachte perste zich tussendoor. Hield ik dan nog wel van Embry?
Als je ingeprent was had je toch geen oog meer voor iemand anders? Waarom voelde ik dan nog wel wat voor Embry? Was dat normaal? Of was het gewoon omdat ik eraan gewend was en hield ik mezelf voor dat ik nog steeds van Embry hield?
Hoe dan ook was ik nu mijn vriendje kwijt. Hij had het uitgemaakt om een hele begrijpelijke reden, maar ik wí­lde het niet begrijpen.
Snikkend liet ik mijn hoofd op mijn armen rusten en krulde me op tot een klein balletje.
Ik wilde hier blijven. Wat had mijn leven nog voor zin? De nacht viel langzaam en ik bleef in het bos. Een tijdlang spookte ik zomaar, doelloos rond en toen liet ik me weer op de vochtige bosgrond zakken.
Aan mijn voeten was een klein meertje waar de maan haar flauwe schijnsel schitterend op liet vallen.
Ik voelde mijn mobiel onophoudelijk trillen in mijn broekzak, maar antwoordde niemand. Ik had tijd voor mezelf nodig.
Er klonken plotseling voetstappen.
‘Daar ben je,’ hoorde ik een opgelucht stem zeggen. Met een ruk sprong ik op. Mijn donkere ogen vlamden ijskoud vuur.
‘Ga weg,’ zei ik ijskoud tegen Paul.
‘Het spijt me, Alison…’ Nog voor hij verder kon gaan, onderbrak ik hem ziedend.
‘Het spí­jt je!? Wat ‘spijt’ je dan wel niet, Paul? Het is allemaal jóíºw schuld!’ gilde ik.
‘Mijn schuld? Tuurlijk. Het was mijn schuld dat je met me inprentte,’ siste hij.
‘Jij prentte ook met mí­j in! Tegen mijn wil in! Het blí­jft jouw schuld!
Ik kan er niks aan doen dat jí­j alleen was, maar je hebt wel zojuist mijn liefdesleven verknalt!
Je kan de boom in, Paul! Ik ga nóóit iets met jóíº beginnen! In geen miljoenen jaren! Geen haar van mijn vacht die daaraan denkt!’
Zijn uitdrukking veranderde. Het werd onleesbaar, en hij zei niks.
Hij draaide zich om en begon weg te lopen.
‘Loop maar weg!’ gilde ik en er sprongen tranen in mijn ogen. ‘Door jou heb ik geen vriendje meer! Door jou wil Embry me nooit meer zien, terwijl ik nog wel van hém hou! Was weggebleven eikel!’ Tranen rolden ondertussen over mijn wangen.
Paul verdween tussen de bomen en ik zakte op de grond.
Mijn vingers klauwden in de vochtige bladeren. Tranen spatten op de bodem uit elkaar en drongen diep in de donkere aarde. Mijn snikken en gebroken geluidjes weergalmden tussen de bomen.
Ik wilde niet meer, kon niet meer. Het was genoeg. Dit moest stoppen.

Reacties:

1 2

justAgirl zei op 26 aug 2011 - 22:52:
awww eigeijk is dit heel zielig voor paul. Ik vind paul best wel een schatje met zijn grote mond maar kleine hartje<3
echt iloveit!<3
ik vind dat iedereen blij moet zijn! maar dat gaat natuurlijk nog wel ff duren ^^
heel mooi, lief,geweldig, zielig, perfect geschreven!<33
Snel verder lieffie!
Xloveyouu

zei op 26 aug 2011 - 19:05:
suuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuper echt waar

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Alcatraz zei op 25 aug 2011 - 15:12:
Niet eerlijk! (:
Ik heb medelijden met Embry ( net als Hermelien wou ik Edward typen, en naarna Emmett ;D) maar ook wel met Paul.
Snel verder
Meld je?

Lovalicious zei op 23 aug 2011 - 21:38:
Te gek hoofdstuk! Zoals altijd
Wel zielig..
Maar echt te gek-goed-fantastisch geschreven!!
Me it!


xxxxx Nadine

ilovevampire zei op 23 aug 2011 - 19:49:
ow zo zielig en mooi maar ik heb een vraagje komen de cullens
er ook in voor ik wil niet moeilijk doen hoor maar ik zou het leuk vinden

dus snel verder xxxxshauny