FanFic.nl

Why so serious? (one-shot)

Why so serious?

Het was midden oktober. De dagen werden korter en kouder. Het was typisch herfstweer. Het regende al de hele dag. Geen één persoon zou er aan denken om vandaag buiten te komen, behalve één persoon. Melody. Ze was al de hele dag buiten. Ze hield van de regen, het geluid en de geur. Ze liep richting de bossen. Het begon te schemeren. Melody keek naar de hemel en grijnsde even kort. Ze liep een stukje het bos in en ging dan tegen een boom op de grond zitten. Ze opende haar tas en haald er een stuk verband uit. Zorgvuldig bond ze het om haar ogen zodat alles donker werd. Ze maakte de knot uit haar haren los waardoor de roetzwarte haren sluik rond haar gezicht zouden vallen.
Uit haar tas nam ze ook nog een schaar. Met haar vingers ging ze over het ijzer. Het was zo koud. Voorzichtig hield ze het tegen haar gezicht om de koude goed te voelen. Toen stond ze op en wandelde het bos verder in. Het deerde haar niet dat ze niets zag. Ze wist waar alle bomen stonden. Ze was hier al zo vaak geweest dat ze het bos vanbuiten kende.
Melody kwam hier meestal naartoe als het haar thuis te veel werd. Op school was ze ook maar een buitenbeentje. Ze had niet echt vrienden, behalve Oskar, hij was lief voor haar, ja ze hield van hem. Het spijtige was dat Oskar maar een fantasie was. Een illusie of misschien wel hallucinatie. Het deerde haar niet echt, haar moeder wel. Hoe vaak dat Melody wel al niet bij een psychiater had gezeten, het was niet meer te tellen op twee handen. Het liep elke keer weer fout. Ofwel draaide ze door en krabde ze het gezicht van de psychiater open ofwel weigerde ze te praten. Het was altijd één van de twee.
Na een tijdje wandelen ging Melody zitten. De modder maakte haar witte kleedje vies, maar dat deerde haar niet. Het was immers niet haar keus geweest om dat afschuwelijk ding aan te doen. Melody opende de schaar en ging er mee over haar arm. Een geweldige tinteling verspreide zich. Ze deed verder en liet haar benen ook niet gespaard. Ze hield de schaar in haar rechterhand en ging met haar linkerhand over de sneeën.
Toen bracht ze haar hand naar haar mond en likte haar vingers af. Het bloed proefde zo bitter, maar ook heerlijk. Ze had dit altijd al willen doen.
Nu bracht ze de schaar naar haar gezicht. Ze knipte in haar gezicht. Het deed enorm veel zeer, maar dat deerde haar niet en liet haar zeker niet stoppen. Uiteindelijk knipte ze haar mondhoeken open en begon toen enorm hard te lachen waardoor haar mond verder openscheurde.
“Why so serious?”� fluisterde ze tegen de stilte.
Uiteindelijk stond Melody op en begon te rennen. Met haar linkerhand haar jurk omhoog houdend en in haar rechterhand hield ze de schaar vast.
Ze rende zo hard zo kon, of toch zover mogelijk was met alle pijn en bloed. Ze wist dat haar jurk niet langer wit maar rood was en dat deerde haar niet. Niets kon haar nu nog stoppen. Ook Oskar niet, moest hij terugkomen. Hij was een tweetal weken verdwenen. Melody had uren gehuild dat haar moeder zelfs bang was dat ze haar keel kapot maakte.
Melody begreep niet waarom Oskar weg was, ze hadden toch geen ruzie gehad of dergelijke? Alles was goed tussen hen. De dag ervoor hadden ze nog uren gepraat over school en dergelijke. Ze waren niet met ruzie gaan slapen.
Het vertrek van Oskar had Melody vanbinnen kapot gemaakt. Of beter nog meer beschadigd. Ze had eindelijk iemand waarvan ze hield en waarvan ze wist dat die ook van haar hield. Natuurlijk wist ze dat haar moeder er ergens voor tussen zat, dat kon gewoon niet anders, maar toch. Voor Oskar wist Melody niet wat liefde en vriendschap inhield. Ze was gaan houden van iemand die niet bestond, misschien dat haar moeder daarom Oskar had weggejaagd.
Plots struikelde Melody. Ze viel languit in de modder. Haar hoofd raakte iets hards en even verloor ze het bewustzijn. Toen ze wakker werd was het gestopt met regenen en stik donker. Melody ging recht zitten en trok haar knieën op. Stilletjes sloot ze haar ogen en wiegde zichzelf op en neer. Overal had ze pijn, wat ook niet onlogisch was. Ze had zichzelf net verminkt met een schaar en was dan nog eens buiten bewustzijn geweest. Langzaam stroomde de tranen over haar wangen. Ze vermengde zich met het bloed op haar gezicht en liet haar opengescheurde mondhoeken prikken. Zo bleef ze een tijdje zitten tot ze hartverscheurend begon te huilen. Alles werd haar te veel. Ze kon niet meer. Ze was op het randje van een zenuwinzinking. Ze wist ook dat ze het niet langer meer aankon zo. Misschien moest ze maar gewoon haar keel oversnijden, of haar polsen en leegbloeden. Ze zou van al het lijden verlost zijn, van de gemene kinderen op school, haar moeder en vooral van zichzelf.
Plots tikte iemand op haar schouder. Geschrokken wilde ze opkijken, maar realiseerde zich dat ze een verband voor haar ogen had.
“Waarom doe je dit?”� een bezorgde jongensstem sprak.
“Waarom ging je weg?”�
“Ik ben nooit weg geweest?”�
“Maar, waar was je dan de afgelopen twee weken?”� snikte Melody.
“Je moeder gaf je pillen waardoor je niet meer ging hallucineren. Ik ben er altijd geweest.”�
Melody begon harder te huilen. Elk persoon zou er hartpijn van hebben gekregen.
“Het is gewoon niet eerlijk,”� zei Melody na een tijdje.
“Het spijt me,”� zei Oskar.
“Wat spijt je?”� vroeg Melody snel.
“Dat ik je nu ga verlaten en je zou met me mee moeten komen.”�
“Waar heen?”�
“Naar nergens.”�
“Stomme eikel!”� gilde Melody. Ze begon in het niets te slaan, haar bedoeling om Oskar te raken. “Hoe durf je mij alleen te laten. Ik heb je nodig. Ik heb niemand. Hoe durf je!”�
Met een ruk trok Melody het verband van haar ogen. Het duurde even voor ze gewend was aan weer zien. Voor haar zat een jongen van ongeveer haar leeftijd. Hij had blonde haren die wat warrig staken. Ieder ander persoon zou een moord toen voor zulke mooie ogen en glimlach. Hij zag er perfect uit.
“Ik geloof dat je een beetje gek word Melody,”� grijnsde de jongen.
“Hoe durf je!”� gilde ze en gaf hem een rake klap in zijn gezicht. De glimlach van de jongen verdween.
“Maak me niet kwaad.”�
“Val dood.”�
“Word gek!”� grijnsde Oskar. Hij stond op en liep de duisternis in. Melody begon weer te huilen. Ze sloeg met haar vuisten op de grond en richtte toen haar woede op een boom. Ze brak haar vingers en ging toen weer rennen en huilen tot ze uiteindelijk weer struikelde en met haar hoofd tegen een steen viel. Alles werd nog zwarter dan voordien.

De volgende morgen vond een vroege wandelaar haar en belde meteen de politie. In het ziekenhuis probeerde ze haar nog te redden, maar ze had een rake klap gehad. Ze was niet meer te redden. De dokter wilde het nieuws brengen aan haar moeder. Toen hij in de wachtzaal kwam was niet enkel Melody haar moeder aanwezig, ook Oskar was er. Hij had zijn mondhoeken opengesneden.

Reacties: