Hoofdcategorieėn
Home » Jonas Brothers » Like a dream. » Hoofdstuk 30
Like a dream.
Hoofdstuk 30
Pas nu kon Gitte even ontspannen. Ze zat nu relaxed op de Thalys naar Parijs, maar de voorbije twee uur waren eerder hectisch geweest. Op school bleek dat ze al iets langer moest blijven om alles klaar te zetten voor het schoolfeest van de lagere school (die hadden hen dat jaar al eens uit de brand geholpen door de polyvalente zaal vol stoelen te zetten voor een oudercontact - ze stonden allemaal schots en scheef, maar goed) en daarna had ze natuurlijk haar bus gemist, waardoor ze de volgende weer had gemist. Tegen haar moeders advies in, was haar koffer natuurlijk ook nog niet helemaal gemaakt en als die af was, moest ze al naar het station vertrekken. Maar ze was er nu en ze had zoveel zin in dit weekend! Het zou vast en zeker geweldig worden, daar was ze van overtuigd.
Nicks vlucht arriveerde iets later dan haar trein en ze hadden afgesproken dat hij haar daar zou oppikken. Gitte had gezegd dat ze ook best wel op eigen houtje in hun hotel kon geraken, maar Nick wilde haar liever zelf ophalen, dat vond hij veiliger. Na een nachtje op het kerkhof leek dat kinderspel, maar daarover had ze maar wijselijk gezwegen.
In de weerspiegeling van het raam zag ze dat de jongen tegenover haar zijn blik langzaam over haar liet gaan. Hij was goed gekleed, had iets arrogants over zich en had zo’n kapsel dat hij ijdel heen en weer kon schudden. Hij grijnsde die grijns waarvoor waarschijnlijk elk ander meisje in haar plaats in katzwijm zou vallen. Ze glimlachte beleefd terug en keek daarna meteen weer uit het raam. Hij was dan wel knap, maar Gitte vond hem vooral - met Julie’s woorden - een omhooggevallen fashionboy. Ze zag hem nog even naar haar staren voor hij het opgaf en ergens halverwege afstapte. Ze had echt geen behoefte aan zo’n afgeborsteld typetje dat aanhankelijk was en haar ‘zijn meisje’ noemde, alleen maar omdat ze bekend was. Ongeduldig ging ze constant anders zitten en keek ze wel drie keer per minuut op haar horloge. Na wat wel het dubbele leek van de tijd die ze werkelijk op de trein had gezeten, kon ze eindelijk afstappen. Haar koffer haperde even toen ze afstapte en op goed geluk ging ze het eerste het beste cafeetje binnen dat ze zag op het station. Het zat er gezellig vol en het was er als Parijse cafeetjes uit de films. Het was er vrij donker en overal werd koffie gedronken.
Gitte bestelde een café macchiato met veel melk, streek haar rok met hartjesprint goed en nam een nieuwe Flair uit haar handtas. Dit was toch Parijs ten voeten uit?!
Een uur later wist ze exact welke dagcrème bij haar huidtype paste, had ze de strip twee keer moeten lezen voor ze hem snapte, had ze de briljante column van Thom gelezen en was ze weer helemaal mee met de laatste mode.
Nu was het tijdschrift echter zo uitgelezen als maar zijn kon en begon ze hals reikhalzend uit te kijken naar Nicks komst. honderden reizigers had ze al zien passeren, waaronder tientallen krullenbollen, die telkens haar hoop van metershoog weer oneindig diep in de grond had geboord.
Maar eindelijk werd haar wachten beloond en zag ze Nick met een Ray Ban op zijn neus en zijn uitgesproken krullen het cafeetje binnen komen. Enkele blikken gleden meteen over hem heen, maar niemand besprong hem uitzinnig. Wauw, ze hield nu al van deze stad!!
Ze stond recht, sloeg haar armen rond zijn hals en kuste hem.
“Blij dat ik recht sta en niet halfdood in coma lig?”¯, grijnsde hij.
“Niet grappig, ik was écht ongerust!”¯, verweet ze hem.
“Om mij? Dat hoefde toch niet,”¯ knipoogde hij.
“Ik begin er naderhand ook zo aan te twijfelen, ja,”¯ lachte ze, terwijl ze naar buiten liepen. Ze zag nog meer gezellige cafeetjes, ingangen naar dure winkelstraten en een hete avondzon die aan de hemel scheen. Het was nog minstens twintig graden en als ze de weerman mocht geloven, werd het nog warmer. Dat vond ze perfect voor een weekendje Parijs. Nick hield een taxi tegen, waarin een gehaaste chauffeur hen al even gehaast begroette. Nick gaf hem de naam van hun hotel door.
“Is het ver rijden?”¯, vroeg Gitte, terwijl ze haar haar opstak in een losse staart.
“Tien minuutjes,”¯ antwoordde hij en hij schudde zijn krullen door elkaar. “Wat wil je morgen zoal doen?”¯
“Shoppen, ik denk niet dat je daar iets op tegen hebt,”¯ glimlachte ze. “En ik wil wel wat bekende dingen zien, zoals de Eiffeltoren natuurlijk!”¯
“Ja, die wil ik ook zien. We komen niet naar Parijs zonder zijn bekendste monument te zien, hé! Maar nu wil ik me eerst en vooral opfrissen. Het is hier snikheet en al -”¯ Hij keek op zijn horloge en ging verder: “half acht. Wat is dit voor stad?”¯
“Niet zeuren, ik hou van warm weer. De winter is eindelijk weg, geweldig toch?”¯, zei ze vrolijk. De auto remde bruusk en de chauffeur maakte duidelijk dat ze gearriveerd waren. De aanblik van het hotel bood alleszins veel luxe. Als zij citytrips zou boeken, zou ze het goedkoopste, dichtst bij het centrum, twee sterrenhotel boeken dat er maar was, maar ze had eerlijk gezegd niet verwacht dat Nick dat ook zou doen. Zo goed kende ze hem nu al wel.
“Wauw, dit is echt mooi,”¯ zei ze sprakeloos.
“Wacht tot je het binnen hebt gezien, ik ben hier al eens geweest met mijn broers, het is echt mooi.”¯
Even vrolijk als zij, checkte hij in en galant droeg hij zijn tas over zijn schouder en rolde haar koffer achter hem aan. Hij pinde het kaartje in de deur - je zag dat hij dat al vaker had gedaan - en liet haar voorgaan in de kamer. Hij had niet overdreven, dat was een feit. het was een kamer waarin design centraal stond. De muren waren wit met af en toe zwarte strepen door, er stond een zwarte sofa, een zwart bed met witte lakens en een grote plasmatelevisie aan de muur.
“Dit had je toch niet hoeven -”¯
“Doen…”¯ imiteerde hij haar stem. “Ik weet het, maar ik wilde het. Jij verdient het beste.”¯
“Slijmbal die je bent,”¯ grijnsde ze, maar ze drukte een kort kusje op zijn lippen.
“Deze slijmbal neemt je mee uit eten, trut,”¯ lachte hij. “Maak je mooi en laat het niet te lang duren.”¯
“Dat moet jij zeggen, ijdeltuit,”¯ knipoogde ze. “Gaan we ergens naartoe waar het chic is?”¯
Ze keek hem vragend aan en hij antwoordde: “Chic en toch niet saai. Pas je dresscode daar maar aan aan.”¯
Dat zou ze doen ook. Ze was perfect voorbereid en had haar hele garderobe in haar koffer geramd. Ze hief haar koffer krachtig op en rolde hem verder waarna ze verdween in de badkamer om zich klaar te maken.
“Hé, chic genoeg?”¯, vroeg ze hem geamuseerd. Ze had een little black dress aan met een ronde halskraag, waar op de rand studs waren ingewerkt. Daaronder droeg ze haar nieuwe, zwarte sandalen. In feite droeg ze die niet echt graag, omdat ze haar voeten extreem lelijk vond, maar dit weer vroeg er gewoon om.
“Het kan er mee door,”¯ knipoogde hij. Hij zelf droeg een hemd op een zwarte broek.
“Je gaat het veel te warm hebben en dan wordt je weer knorrig,”¯ waarschuwde ze hem.
“Zwijg en kom mee, ik sterf van de honger!”¯, onderbrak hij haar en hij nam haar mee naar buiten. Een klein half uur later zat ze in een poepchic restaurant met het kleinste voorgerecht ooit voor zich. Het was er prachtig en je zag dat er echt nagedacht was over het interieur, maar Gitte voelde er zich echt niet op haar gemak.
“Lust je het niet?”¯, vroeg Nick, wijzend naar haar bijna onaangeroerde bord.
“Jawel, het is echt heel lekker,”¯ zei ze en dat was ook de waarheid.
“Maar?”¯, spoorde hij haar aan.
“Beloof je dat je niet boos wordt?”¯, zuchtte Gitte. “Je zei me ooit dat ik je het moest zeggen als ik me in enig opzicht minder of ongemakkelijk voelde, hé? En het komt niet door jou, maar deze hele plaats zorgt daar ergens wel voor. Het goedkoopste hier is de champagne die bij ons het duurste zou zijn, je voorgerecht heb je in exact twee happen op, iedereen draagt Armani’s en het is gewoon allemaal zo bekakt en fake als het groot is. En dit restaurant is immens!”¯
Ze keek hem verontschuldigend aan.
“Als het om het geld gaat -”¯ begon hij maar Gitte onderbrak hem: “Daar gaat het me totaal niet om. Het is gewoon heel het sfeertje hier en het feit dat ik telkens weer denk dat je gewoon alsof zit te doen dat je het leuk vindt als we eten in McDonalds. Dit is jouw wereld, niet de mijne.”¯
“Je wilt terug naar jouw wereld? Geen probleem!”¯, knipoogde hij. Ze keek hem onbegrijpend aan, terwijl hij een kelner wenkte en een dikke fooi uitdeelde. Nick nam haar hand vast en nam haar mee naar buiten. “Ik sterf nog steeds van de honger. Is een hamburger gewoon genoeg?”¯
Ze porde hem tussen zijn ribben.
“En zeggen dat ik je morgen nog een nieuwe tas in één van die dure winkels wou kopen,”¯ grijnsde hij.
“Hé, daar valt nog over te spreken! Misschien kan dat met het geld dat je vandaag dankzij mij hebt uitgespaard,”¯ lachte ze. Ze bleven nog wat rond wandelen op de Franse boulevards tot een gat in de nacht, pratend over tientallen uiteenlopende onderwerpen op een manier die alleen met Nick nooit saai werd.
De volgende dag stond - zoals ze wel al had voorspeld met een lief als Nick Jonas - volledig in het teken van shoppen. Eerst beperkte zich dat tot window-shoppen in alle chique winkels vol rijke trutten in kitscherige outfits.
“Met jouw kapitaal loop je hier over twintig jaar ook,”¯ knipoogde Nick.
“Nooit van mijn leven, dat zweer ik je,”¯ zei ze ferm.
“Er is toch niets mis met geld hebben als je daar had voor hebt gewerkt?”¯, merkte Nick op en Gitte zag dat hij haar niet echt begreep.
“Nee, helemaal niet, maar ik ga mijn geld nooit uitgeven aan vijf horloges, zeven villa’s, lelijke kleren, alleen maar omdat ze duur zijn of kunst die mijn neefje ook kan maken. En ik weet dat jij veel van die dingen wel hebt, maar voor mezelf zou ik het weggesmeten geld vinden, snap je?”¯, legde ze uit.
“Oké, maar ik draag alles wat ik koop en het is ook allemaal nuttig,”¯ verdedigde hij zichzelf.
“Gisteravond vertelde je dat je een tweede iPhone kocht omdat er een kras zat op de í¡chterkant,”¯ zei ze sceptisch. Hij grimaste en plots voelde ze zich wat schuldig.
“Hé, ik veroordeel je niet, hé. Jouw wereld is gewoon anders dan de mijne,”¯ suste ze hem. In gedachten verzonken liep hij verder, hand in hand met haar. Na een tijdje ging hij weer verder: “Ik weet niet of ik je dit dan wel zou mogen geven, maar ik doe het gewoon.”¯
Hij haalde een doosje uit zijn borstzak en gaf het haar. met grote ogen opende ze het. Ze was al blij dat er geen ring in zat, want dan zou ze pas echt een kleine hartaanval hebben gekregen. Wat er wel in zat, was een broche met aan het eind een grote cupcake.
“Zo leuk!”¯, bracht ze verbaasd uit. “Ik wilde altijd al zo’n leuke broche, maar in België vond ik die dingen nooit!”¯
“Hé, en hij kostte minder dan twintig euro. Alle meisjes zouden dat verschrikkelijk vinden, maar ik vind jou zo geweldig omdat je dat net fantastisch vindt,”¯ zei hij vrolijk.
“Meisjes als Nicole zouden dat verschrikkelijk vinden, ik ken heel veel meisjes die dat fantastisch zouden vinden. We zijn niet allemaal zo bekakt,”¯ knipoogde ze.
Hij porde haar. “Nu weet ik het dus: als ik je echt op je paard wil krijgen, koop ik je gewoon een loodzware diamanten ketting.”¯
“En dan kan ik jou irriteren door het ogenblikkelijk uit te maken,”¯ glimlachte ze kordaat. Intussen waren ze terechtgekomen in de straatjes waar de spullen iets betaalbaarder waren geworden. Ze doorliepen het parcours dat mensen normaal gezien ook doorliepen in de typische citytrip-boekjes. Eerst gingen ze enkele gezellige kledingwinkeltjes binnen - waar de kleren vol stonden van de strikjes, ruches, polka dots, cupcakes en romantische opschriften -, waarna de accessoires aan de beurt waren. Ze kocht een houden ankertje als broche, die perfect was afgestemd op haar Parijse outfit vandaag. Tegen alle verwachtingen in, was de temperatuur niet gestegen en had ze een blauwe skinny jeans, een rood-wit gestreept t-shirt en idem dito ballerina’s aan. Alleen de typische baret ontbrak nog. Gitte was echt in haar nopjes. Dit weekend was perfect.
’s Middags aten ze iets kleins in een gezellige bistro. Het was weer warmer geworden en Gitte had een fris broodje gekozen met geitenkaas en waterkers. Eigenlijk waren de broodjes bij Panos minstens even lekker, maar op de één of andere manier leken ze haar hier beter te smaken.
Daarna struinden ze de winkelstraten verder af en tot nu toe had ze twee shortjes, de broche, een t-shirt en twee kleedjes gekocht. Parijs was niet alleen de echte, maar ook de modehoofdstad van Frankrijk. Tot nu toe was ze alleen nog maar in Disneyland Parijs geweest en dit was haar eerste keer in Parijs zelf, dus iedereen zou haar extreem koopgedrag wel vergeven. Nu ja, iedereen buiten haar ouders dan.
Rond vier uur stak de zon zo fel dat Gitte dacht dat ze zou stikken.
“Waar zijn we in godsnaam?”¯, vroeg ze zich luidop af, toen het haar plots opviel dat ze nog alleen door de straten liepen. Het klonk kregeliger dan ze het bedoelde, maar dat kwam door de hitte.
“Ik zou het niet weten,”¯ antwoordde hij, zonder een greintje zorgen daarover.
“En wí¡í¡rom precies blijf je daar zo kalm over?”¯, vroeg ze hem.
“Omdat ik de weg wel weer terug vind, dat is typisch mannelijk,”¯ verzekerde hij haar.
“Ja, net zoals shoppen,”¯ knipoogde ze vrolijk. Hij keek haar vernietigend aan.
“Nog zo’n lage opmerking en ik gooi mijn lippenstift naar je toe,”¯ grijnsde hij. Gitte lachte hardop. Toen ze even om zich heen keek, zag ze een klein fonteintje, waar helder blauw water verleidelijk van boven naar beneden stroomde.
“Water!”¯ kirde ze blij en ze ging op het randje zitten en plaatste voorzichtig haar handen in het water om het naar haar gezicht te scheppen. Plots werd ze echter geduwd en viel ze helemaal het water in. Hoewel het heerlijk koel aanvoelde, wist ze dat ze zich dit straks zou beklagen omdat haar skinny jeans irritant zou plakken.
“Hier ga je spijt van krijgen!”¯, gromde ze en ze liep hem achterna, wat een ramp was in die kleren. Vastbesloten om wraak te nemen, pauzeerde ze even en frommelde zich uit haar broek, om die te vervangen door één van haar nieuwe, lichtblauwe jeansshorts. Ha, dat voelde goed aan!
Plots kon ze zich veel sneller, vrijer en beweeglijker manoeuvreren en binnen de kortste tijd had ze Nick, die dat niet had verwacht, ingehaald. Ze sprong op zijn rug en klampte zich aan hem vast. Dat was misschien niet de slimste, maar wel de makkelijkste tactiek. In één beweging zwierde hij haar echter van over zijn rug in zijn armen. Hij liep naar de fontein en Gitte kon het vervolg al voorspellen. Wild begon ze te spartelen en ze wist nog altijd niet wat er precies gebeurde, maar plots stond het geluk volledig aan haar kant, want door zo wild heen en weer te bewegen, verloor hij zijn evenwicht en vielen ze beiden in het water. Gitte had het niet meer van het lachen, terwijl ze wegzonk op de bodem van de fontein. Hij grijnsde. Hij moest echt eens wat meer lachen, hij was zo sexy als hij dat deed!
Ze sloeg haar armen om hem heem en kuste hem passioneel. Het was een sensationele kus, waarbij al haar zintuigen geprikkeld werden en waarvan ze wenste dat hij eeuwig kon blijven duren.
Eenmaal terug in het hotel, had ze haar natte kleren snel in haar zak gegooid en had ze zich omgekleed en opgemaakt voor hun etentje in het restaurant van het hotel. Het diner was er in een buffetvorm geregeld en het zag er allemaal echt ontzettend lekker uit, dus had ze van alles wat op haar bord genomen.
Nick keek zijn ogen uit. “Hoe jij dat allemaal op krijgt…”¯
“Hé, we zijn maar één keer in Parijs,”¯ knipoogde ze en ze werkte nog een scampi naar binnen. Gitte onderdrukte een geeuw en vroeg: “Zijn er nog plannen voor vanavond?”¯
“Je bent moe, hé? Ik ook wel, dus ik dacht om op onze kamer een filmpje te kijken?”¯, stelde hij voor.
“Oh ja, ik kan echt geen stap meer verzetten!”¯, bekende ze. Na een tiramisu met bosbessen - overheerlijk, maar ook oh zo zwaar! - gingen ze rond een uur of negen naar hun kamer. Gitte plofte uitgeput nee rop hun zalig tweepersoonsbed, terwijl Nick met de afstandsbediening de lijst met films op televisie doorliep.
“Een romantische komedie, alsjeblieft. Daar moet ik niet te veel bij volgen en ik heb geen zin om te huilen,”¯ zuchtte Gitte. Haar ogen werden nu al zwaar, ze was blij dat Nick niet meer naar buiten wilde.
“Ken je ‘What happens in Vegas’?”¯, vroeg hij en hij hield halt bij de film.
“Is dat die film met Ashton Kutcher?”¯, vroeg ze. “Die heb ik nog niet gezien, maar hij lijkt best goed.”¯
Nick nam een pot Ben&Jerry-ijs met Chunkey Monkey-smaak uit de ijskast en zette snel de film op, terwijl hij naast haar op het bed kroop.
“Hoe jij dat allemaal op krijgt…”¯ grijnsde ze, maar toch nam ze één van de twee lepels aan die hij vast had.
Anderhalf uur later verscheen de aftiteling op het scherm en Gitte rekte zich even uit. Het was intussen vijf na elf geworden en de grote pot ijs stond leeg naast hen. Ze glimlachte. Goede films gaven haar altijd een goed gevoel. De film was wat voorspelbaar geweest, maar persoonlijk had Gitte daar niet echt een probleem mee. Hij was ook grappig geweest en naar Ashton kijken vond ze nooit echt erg.
Nick geeuwde. “Wat wil je morgen nog zien?”¯
“Moet jij altijd alles plannen?”¯, zuchtte ze moe. “Vandaag plande je niets en we vonden dat fonteintje waar toeristen blijkbaar niets van afweten.”¯
“Ik weet het, dat is een irritant trekje van me. Maar hier moet dat toch een beetje? Als je bezienswaardigheden en zo wil zien,”¯ verdedigde hij zichzelf.
“Ja, ik zou ook wat meer zo moeten zijn, maar het begint te verbeteren, dat komt door jouw goede invloed,”¯ grijnsde ze.
“Dat is niet mijn enige kwaliteit,”¯ knipoogde hij en hij boog voorover om haar te kussen. Ze trok hem naar zich toe en kuste hem terug. Ze streelde hem over zijn rug, terwijl hij haar dichter naar zich toetrok. Even later maakte ze zich los uit de omhelzing en steunde ze met haar hoofd op zijn borstkas.
“Je gaat in slaap vallen,”¯ waarschuwde hij haar.
“Hmm…”¯ mompelde ze, terwijl haar ogen al praktisch toevielen.
“Wacht even,”¯ zei hij en hij stond op om het licht uit te schakelen en deed het gordijn een beetje open om nog een klein beetje te kunnen zien. Hij kroop terug onder de dunne lakens, waar Gitte weer op zijn blote borstkas ging liggen. Hij sloeg zijn arm om haar heen, hield haar dicht bij zichzelf en drukte een kusje tegen haar slaap.
“Ik zie je graag,”¯ fluisterde hij. Plots schoten Gitte’s ogen weer open. Natuurlijk zag zij hem ook graag, maar dat was nog nooit zo in woorden uitgedrukt geweest. Met grote ogen keek ze in die van hem.
“Ik zie jou ook graag,”¯ antwoordde ze. Hij keek haar eerlijk en tegelijk ook gerustgesteld aan. Ze voelde plots de drang om te vechten tegen de vermoeidheid en ze bleef in zijn ogen kijken, zonder ook maar iets te zeggen, tot ze uiteindelijk toch, loodzwaar, toevielen.
De volgende dag werd Gitte rond tien uur wakker. Nick lag op zijn rug en had zijn ogen nog toe. Ze glimlachte - hij zag er zo schattig uit! Ze steunde op haar elleboog en drukte zacht kusjes op zijn wangen, oogleden en tenslotte ook op zijn lippen. Een lach krulde zich om zijn lippen.
“Ga je mij elke dag zo wakker maken?”¯, fluisterde hij.
“Als jij elke dag naast mij wakker wordt,”¯ antwoordde ze grijnzend.
“Touché,”¯ knipoogde hij en hij kuste haar. “Heb ik al gezegd dat ik je graag zie?”¯
“Ja, toevallig wel, en nu mag je ermee stoppen of al het speciale is er af en het krijgt alleen maar een hoog ‘ik ben een slijmbal’-gehalte,”¯ antwoordde ze.
“Wat een atypisch meisje ben jij,”¯ bromde hij.
“En waag het niet om mijn Facebook-profiel dagelijks vol te spammen met hartjes,”¯ waarschuwde ze hem. “Ik heb een hekel aan zulke jongens.”¯
“Goed dat je me inlicht na zes maanden,”¯ lachte hij.
“Wil je nog iets weten over mij?”¯, glimlachte ze ondeugend. “Ik word graag gekust. Vooral ’s ochtends.”¯
“Ja?”¯, grijnsde hij. Gitte knikte en bracht haar lippen nogmaals naar de zijne.
Dit was misschien nog het beste moment waarop ze zich op en top Parijs voelde. Ze hadden zich net in een kleine broodjeszaak genesteld in de late middag. Haar eerste hap in haar broodje ham en kaas voelde heerlijk aan. Ze had die ochtend in alle haast een croissant gegeten onderweg, om snel bij het Louvre te kunnen zijn. Ze was normaal gezien niet zo kunstig aangelegd, maar al die bekende werken van dichtbij kunnen bewonderen, deed toch iets met haar. Ze had Nick gefotografeerd naast een schilderij van een ontzettend serieuze man. Hij had er eigenlijk echt iets van weg. Meteen daarna hadden ze haar wel verzocht geen foto’s meer te maken, maar goed. Het was nu al half drie en uitgeteld zat ze onderuit gezakt aan een tafeltje (Nick zat met zijn rug naar het volk toe zodat niemand hem zou herkennen). Het rammelende gevoel in haar maar slonk met elke hap en de beker meeneemkoffie gaf haar echt een je-ne-sais-quoi waar Franí§aises altijd zo vol van waren.
“Ik heb zin in vanmiddag!”¯, verheugde Gitte zich al op het tweede deel van hun excursie. Dan zouden ze de Eiffeltoren bezoeken, om af te sluiten in schoonheid.
“Zie, je hebt een planning gemaakt,”¯ knipoogde Nick. Gitte keek gespeeld geschokt naar haar horloge.
“Volgens je planning zijn we vijf minuten te laat, we moesten al vertrokken zijn. Snel, haast je wat!”¯, zei ze luid. Ze propte het laatste stukje brood in haar mond en sleurde hem mee naar buiten.
“Het leven is mooi,”¯ grijnsde ze en ze zette haar zonnebril wee rop haar neus.
“Jij ook,”¯ merkte Nick op.
“Je gaat weer te ver, ongeloofwaardige slijmbal,”¯ zei ze en ze duwde zijn pet halverwege zijn gezicht in.
“Goed dan: je bent zo lelijk als de nacht. Beter?”¯, vroeg hij.
“Veel beter!”¯, knipoogde ze en bijna huppelend liepen ze verder. Twee taxiritjes en vijfentwintig foto’s later, stond Gitte eindelijk voor het monument dat ze eigenlijk al haar hele leven had willen zien. Het was gek. Al van kinds been af was ze gefascineerd door New York en toch wilde altijd al voor de Eiffeltoren staan en niet voor het Vrijheidsbeeld. Het had ook zoiets romantisch. Tientallen koppeltjes stonden er her end er verspreid met een fototoestel in hun handen of elkaar gewoon innig zoenend. Plots wist ze niet zo zeker meer of New York nog wel haar favoriete stad was. Je kon moeilijk niet verliefd worden op deze stad.
“Sorry, meneer, zou u een foto van ons willen maken?”¯, vroeg Nick aan een toevallige voorbijganger en hij hield zijn fototoestel voor zich uit.
De man grijnsde. “Wat een originele vraag, die heb ik hier nog nooit gehoord! geef maar hier, knul.”¯
Nick nam haar vast rond haar middel en Gitte zette haar mooiste glimlach (eigenlijk had ze er maar één, maar goed) op. De man gaf hen het apparaat terug en Gitte glimlachte om hem te bedanken.
“Ik heb zin in ijs, het hier om te stikken,”¯ zei ze even later.
“Laat ons iets kopen op de weg naar het station?”¯, stelde Nick voor.
“Nu al?”¯, schrok Gitte.
“Jammer genoeg wel, ja. Dag Parijs, dag mooie stad!”¯, zei hij dramatisch.
“Zwijg, je maakt me bang,”¯ grijnsde ze. “En ik wil ijs!”¯
Meestal duurden treinritten veel te lang naar Gitte’s zin, maar hier naderden de haltes huiswaarts veel te snel en voor ze het wist reden ze weeral de Belgische grens over. De tijd was iets raars. Hij ging altijd even snel en naarmate je eigen humeur en gemoedstoestand leek dat toch niet zo te zijn.
Afwezig keek Nick uit het raam. Eenmaal aangekomen in Brussel-Centraal zou hij amper tien minuten later alweer een volgende trein nemen naar Londen. Soms was ze wel eens jaloers op alles wat hij mocht meemaken, maar ze benijdde hem alvast niet om zijn hectische leventje. Ze zou horendol worden van al dat heen en weer geren!
“Hé, ik heb nog iets voor je,”¯ onderbrak ze haar eigen mijmeringen. Uit haar handtas haalde ze een netjes opgevouwen t-shirt. Nieuwsgierig plooide hij het open om het ‘I love Paris’-opschrift te lezen.
“Dank je! Ik hield vooral van Parijs met jou erbij, Gitte! En dit is mijn favoriete t-shirt, ik vind het leuker dan de andere zevenenveertig die ik van mijn fans kreeg uit Frankrijk!”¯, lachte hij sarcastisch.
“Dat dacht ik al wel, maar dit exemplaar is uniek!”¯, grijnsde ze en ze draaide het t-shirt om. Op de achterkant stond immers met alcoholstift geschreven: “En Gitte Martens!”¯
Hij grijnsde. “Nu vind ik het zeker geweldig. Bedankt!”¯
Hij kuste haar en Gitte voelde nog even door zijn haar, goed beseffend dat ze dat weer voor een aantal weken zou moeten missen.
Reacties:
Miep, ze zijn zo schattig samen *knijpt in wangetjes*
(maar ik ben nog steeds wel Team Leandro. Het moet goed komen met Leandro, desnoods kruip ik zelf het verhaal in
Ik vind het jammer dat het alweer bijna is afgelopen! Hopelijk zijn het wel vijf heerlijk lange hoofdstukken zoals deze (:
xx