FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

029 || The Poison spreads

Emmett Point Of view
Ik was geschokt over het feit dat ik Sara net had aangevallen, maar ik kon wat gedaan was niet meer terugdraaien.
“Emmett!”� Alice klonk kwaad, haar hand kletste met een luide klap tegen mijn wang.”�Focus nu eens Emmett! Je vriendin ligt daar half te sterven! Red haar!”� Haar woorden drongen tot me door; maar ze hadden geen effect.
“Hoe Alice? Ik kan me niet beheersen, dat heb je net gezien.”� Mijn stem klonk moedeloos, kwetsbaar maar toch was er een greintje haat in te vinden, zelfhaat. Carlisle zat bij Sara geknield, haar hartslag checkend. Sara maakte vreemde bewegingen, het gif verspreidde zich.
“Carlisle, kan je iets voor haar doen?”� Ik keek hem hoopvol aan,”�Ze, ze wil dit niet. Hope wil dit niet.”�
“Misschien,”� gaf hij toe,”�Maar, ze zal een trauma opgelopen Emmett. Bereid je erop voor dat ze je een tijdje niet wilt zien.”�
“Doe het gewoon Carlisle,”�Bromde ik. Ik wist dat ik haar nachtmerries had bezorgd, en er was een grote kans dat ze me niet meer zou willen zien voor een tijdje.

Carlisle haalde het gif uit haar bloedsomloop, maar ik wist dat ze een tijdje buiten westen zou zijn, zou slapen en zolang ze niet zou wakker worden, haar toestand kritiek zou zijn. Ze was helemaal geen last voor me, maar Carlisle wou niet dat ik haar droeg, ook al was ik ondertussen gaan jagen. Het zou me veel tijd kosten om iemands vertrouwen terug te winnen, maar haar vertrouwen, het meisje waar het allemaal om ging terug te winnen zou lang duren, veel langer dan al dit gedoe.
“Emmett,”� begon Esme toen we weer thuis waren. Ik wist dat Esme niet zo heel kwaad zou zijn, maar degene waar de bom bij zou barsten zat in zijn onderzoekskamer bij Sara, het was Carlisle.
“Emmett, ik weet niet of ze hier wel doorkomt, ze heeft veel bloed verloren.”� Carlisle kwam de hoek om, hij leek moe,”�Ik ben teleurgesteld in je. Normaal kan je jezelf zo goed beheersen, wat ging er mis?”�
“Ik was aan het jagen, ze kwam op mijn weg. Ik kon er niets aan doen!”�
“Laat hem maar even, hij voelt zich nu al zo schuldig.”� Jasper kwam tussenbeidde.

Ze lieten me met rust, en daar maakte ik dankbaar gebruik van om Sara te gaan bezoeken. Ze zou vast nog niet wakker zijn, maar ik wou dat ze dat was, dat ze uit de kritieke toestand was waar ze nu in zweefde, tussen leven en dood.
“Word wakker,”� mompelde ik moedeloos. Haar kleine hand leek zo fragiel in de mijne. Plots voelde ik een kneepje mijn hand, zwak maar voelbaar.
“Emmett? Ben jij dat?”� Haar stem klonk schor, alsof ze al een tijdje niet meer gesproken had.
“Ja, ik ben hier, alles komt goed Sara, dat beloof ik je.”� Als ik mens was geweest had ik nu gehuild, ik voelde me zo schuldig. ”�Het spijt me zo, ik wou dat ik dit kon goed maken, maar dat kan ik niet. Is er iets dat ik voor je kan doen?”�

Reacties: