FanFic.nl

The Bachelor

Part 1

“I wonder why I approved this”�, vraagt Ava Mathison zich af als ze voor de spiegel staat. Ze bevindt zich op dit moment in een prachtige villa met wel zeker twintig slaapkamers. Iedere kandidate heeft haar eigen kamer om wat privacy te hebben. Het zal al emotioneel genoeg worden. Daar staat het programma immers voor bekend. Met programma, wordt ‘The Bachelor’ bedoeld. Een soort spel waar twintig vrouwen meedingen naar de hand van een bekende mannelijke persoon. Ava weet zelf nog niet wie hij is, maar volgens de programmamakers is hij al lang een begeerde vrijgezel. Haar vriendinnen hebben haar stiekem ingeschreven omdat ze het hoog tijd vonden dat ze eens van straat geraakte. Alsof vijfentwintig jaar te oud is om vrijgezel te zijn. Ze is gewoon de juiste persoon nog niet tegengekomen.
“He’s probably so smug, that I can leave after two days and continue my work.”�
Het hardop praten tegen de spiegel geeft Ava een beetje rust, want het programma kan elk moment van start gaan. Alle dames werden geacht een prachtige jurk aan te trekken, zodat ze er goed uitzien om de begeerde vrijgezel te ontmoeten. Ze heeft een donkerrode, lange jurk aangetrokken die prachtig past bij haar bruine krullen en haar weelderig figuur goed doet uitkomen. De jurk heeft een decolleté, maar die is zeker niet schandalig. Eerder stijlvol. Haar haren zijn mooi geblazen en ze legt nu ook de laatste handen aan haar make-up. Erg veel gaat ze niet op doen. Ze houdt niet zo van die vrouwen die hun hele gezicht volhangen. Een natuurlijke look is nog altijd het mooiste. Met een zucht pakt Ava haar lipgloss op. Hopelijk gaat alles goed op haar werk. Ze heeft namelijk een maand vakantie moeten nemen om hieraan te kunnen meedoen. Haar collega’s verklaarden haar voor gek en stiekem is ze het met hen eens. Als goed bekend kinderarts vindt ze het maar niets dat haar goede naam door het slijk kan worden gehaald door zoiets als dit. Daarom dat ze ook in de intro besluit te zeggen dat haar vrienden haar hebben ingeschreven en dat ze er anders nooit aan zou meedoen. Echt spontaan kan je dit nauwelijks noemen. De Bachelor zal waarschijnlijk elke aanwezige enkele keren kussen om te zien wie hij het leukste vindt. Zo oppervlakkig. Als hij maar niet denkt, dat zij zich ook zo makkelijk gaat opstellen. Ze doet haar roze lipgloss op haar lippen en spuit nog een lekker geurtje in haar hals. Dan bekijkt ze zichzelf in de spiegel. Ja, ze ziet er goed uit. Meer dan goed zelfs. Maar toch heeft ze geen zin om zich als een dier naar de keuring te laten brengen.

Helaas heeft ze niet veel keuze, want een assistente van de producer komt haar roepen dat het tijd is. Met alweer een diepe zucht volgt ze haar, intussen nog een laatste blik in de spiegel werpend. Als dit avontuur is afgelopen, wordt het hoog tijd om eens goed met haar vriendinnen te praten. Ze is zelf ook wel in staat om iemand te vinden. Hoe kunnen ze nu denken dat ze voor zo’n opgeblazen, zelfingenomen celebrity zou vallen. En alsof zo een bekend iemand op haar zou kunnen vallen. De assistente gaat haar voor naar een grote kamer waar al de dames samen zitten. Geweldig. Ze zijn haast allemaal van die poppemiekes met tonnen lagen schmink en diep uitgesneden decolletés. In vergelijking met hen valt Ava’s boezem niet eens op. Maar ze recht haar schouders en begroet iedereen vriendelijk. Tenslotte is ze kinderarts en weet ze dus hoe ze met moeilijke situaties kan omgaan. Haar observatievermogen komt ook handig van pas. Door al die kirrende geluidjes moet Ava moeite doen om niet met haar ogen te rollen. Gelukkig komt er op dat moment een blond meisje naar haar toe, die er zelf ook niet zo vreselijk ijdel uitziet als de rest.
“Hi, I’m Rose”�, zegt ze. “Are you just as nervous as I am?”�
Ava glimlacht omdat haar sensoren zeggen dat het meisje eerlijk is. “I’m Ava. And yes, I am. I’ve never done anything like this.”�
“Neither have I”�, antwoordt Rose. “Though I am curious about who this bachelor is.”�
Ava wil er nog wat op zeggen, maar dan komt de presentator en goede vriend van de Bachelor om te zeggen dat het tijd is. Één voor één zullen de dames hun namen worden afgeroepen. Dan moeten ze de lange trap af naar het grote terras buiten, naar de Bachelor toelopen, hun naam zeggen en dan op een eindje van hem gaan staan. De instructies lijken zo op die van een schoonheidswedstrijd dat ze het dit keer echt niet kan laten om met haar ogen te rollen. Het eerste meisje mag al meteen volgen en ze huppelt zowaar achter de presentator aan. Wat een vreselijk gedoe! Haar zenuwen hebben zelfs helemaal niets te maken met de kerel die ze gaat ontmoeten, maar met die lange trap. Haar jurk is ook vrij lang en dan die hakken… Hopelijk kan ze een beetje elegant voorkomen. Ze roepen de naam van Rose af en ze wenst haar snel succes voor ze ook doorheen de deuren wandelt. Intussen hoort Ava de rest van de meisjes praten over hun goede kwaliteiten en dat ze zeker zijn dat hij hen zal kiezen. De ander vertelt dat ze het zo jammer vindt dat ze haar drie chihuahua’s heeft moeten achterlaten. Ze zet zich op een afstandje van hen allemaal, omdat ze geen zin heeft in dat hersenloze gebrabbel. Waar hebben ze haar in hemelsnaam mee samen gezet? Volgens haar, hebben al die meisjes zichzelf ingeschreven, uit overtuiging van hun goede kwaliteiten. Als die zogenaamde knappe man ook maar enig verstand heeft, kan het nog wel eens grappig worden. Zo niet, dan passen ze in ieder geval perfect bij elkaar.

De volgende naam die wordt afgeroepen, is die van haarzelf en ze ziet de anderen naar haar kijken, terwijl ze opstaat. “Good luck”�, zegt er nog eentje met een ietwat vreemde glimlach. Ava vertrouwt haar al meteen niet. Goddank voor mensenkennis. Ze volgt de man naar de openslaande deuren die naar het terras gaan. Daar staat een grote trap naar beneden en die moet ze dan ook nemen. Na nog eens diep te hebben ingeademd, wandelt ze naar de trap. Ze probeert wel om haar hoofd zo recht mogelijk te houden, maar kijkt toch maar niet naar voor uit angst dat ze struikelt over haar jurk of een trede mist. Het is pas als ze veilig weer op de grond staat, dat ze durft kijken naar de man waar het allemaal om draait. Ava tilt haar hoofd omhoog en staart recht in de meest innemende ogen die ze ooit gezien heeft. En ligt het nu aan haar of lijken zijn ogen ook op te lichten? Traag wandelt ze naar hem toe, zodat ze genoeg de tijd heeft om hem in zich op te nemen. Hij is lang, heeft donkere, ietwat langere haren die nu modieus om zijn kraag liggen. Zijn borstkas is breed en ze kan zijn spieren door de stof van zijn jasje zien. De man straalt één en al kracht en mannelijkheid uit. Zijn lippen zijn stevig, maar lijken ontzettend zacht en dan zijn er nog die blauwe ogen die haar net zo observerend aankijken als zij hem. Zijn ogen glijden bewonderend over haar hele lichaam en ze voelt haar huid tintelen onder die blik. Helaas heeft ze niet meer tijd om hem in zich op te nemen, omdat ze al voor hem staat. Waarom lukt het haar niet om haar ogen van hem af te houden? En waarom kijkt hij op zo’n vreemde manier naar haar? Zou hij zo ook naar alle andere meisjes hebben gekeken? Op dit moment lijkt het er allemaal niet toe te doen. Ze staren naar elkaar en de tijd lijkt weg te tikken. Het is pas na enkele minuten dat Ava beseft dat ze zich moet voorstellen. Ze schraapt haar keel en zegt: “Hi. I’m Ava.”�
De man neemt haar hand vast en brengt die langzaam omhoog, terwijl hij haar nog altijd blijft aankijken. “Nice to meet you, Ava”�, zegt hij met een ontzettend diepe stem die haar rillingen bezorgt. “My name is Austin.”�
Hij drukt een kus op haar knokkels, maar blijft haar aankijken. Zijn vingers zijn warm en stevig rond haar hand, die nu wat klam aanvoelt. En zijn kus doet allerlei vreemde gevoelens in haar oplaaien. Ze voelt de druk van zijn lippen nog altijd als hij haar hand al lang weer heeft laten zakken. Maar toch houdt hij ze nog altijd vast.
“I hope you’ll like it here”�, zegt hij dan. Het lijkt wel of hij tijd wil rekken.
“I hope so too”�, antwoordt ze, nog altijd onder de indruk. In de verte hoort ze dat het volgende meisje wordt aangekondigd en daardoor weet ze dat ze moet vertrekken. Ava glimlacht nog eens naar hem, trekt haar hand met tegenzin uit de zijne en wandelt dan, schijnbaar rustig, naar de andere meisjes die er al staan. Intussen voelt ze zijn ogen in haar rug prikken.

De laatste meisjes komen ook allemaal naar beneden en mogen dus ook allemaal kennis met hem maken. Maar bij hen duurt het niet zo lang als het bij haar heeft geduurd. Of is dat maar een gedachte? Er is ook niemand anders waar hij de hand van kust. Zouden de andere meisjes doorhebben dat iets gebeurd lijkt te zijn tussen hen? Of is dat enkel maar in haar hoofd gebeurd? Ze probeert de situatie zo goed mogelijk te volgen, maar dat blijkt moeilijker dan verwacht. Austins ogen lijken haar de hele tijd te zoeken en het lijkt wel of een onzichtbaar magneet hen naar elkaar probeert te trekken. Zijn aandacht lijkt niet meer bij de andere meisjes te liggen, maar ze neemt zichzelf voor dat ze dat maar ziet, omdat ze het wilt. Oké, ze heeft misschien iets gevoeld toen ze hem zag, maar iedereen zal dat gevoeld hebben en hij zal van ieder meisje profiteren. Met veel moeite probeert Ava rustig en rationeel naar deze situatie te kijken. Het stelt allemaal niks voor, herhaalt ze tegen zichzelf.
Als alle meisjes naar beneden zijn gekomen, is het tijd om te mengelen. Natuurlijk zijn er meteen enkele meisjes die op Austin afvliegen om hem de oren van het lijf te vragen over wat hij van hen vond. Ava heeft er zelf niet zo veel zin in om als een hersenloze barbie rond hem te hangen. Daarom begeeft ze zich naar de comfortabele zetels die buiten staan. Al merkt ze weer dat zijn ogen haar lijken te volgen. Ze kijkt hem even taxerend aan en vraagt zich af of het nu echt teleurstelling is dat ze in zijn ogen ziet. Haar hoofd schuddend, draait ze zich van hem weg om daarna op de stoelen te gaan zitten. Rose volgt haar en zet zich naast Ava.
“What an amazing guy”�, zucht ze. “Can you believe it? Austin Winkler!”�
“Who?”� vraagt ze wat verward. Haar aandacht was weer even naar de grote groep rond hem afgedwaald, maar dan kijkt ze Rose terug aan.
“Austin Winkler!”� zegt ze verheugd. “Don’t tell me you don’t recognize him? He’s the lead singer of Hinder! That amazing rock band!”�
Austin Winkler. Dus daarom ging er een klein belletje rinkelen toen ze zijn naam hoorde. Ze had er zelfs nog niet bij stilgestaan. Zo onder de indruk was ze. Verdorie. En Ava wou nog wel zo snel mogelijk kunnen vertrekken. Ze praat wat met Rose, maar probeert het onderwerp subtiel op de dagelijkse bezigheden te brengen. Rose vertelt dat ze gerant is in een kledingzaak. Het is best een vermoeiende job, maar ze vindt het heerlijk om met mode bezig te zijn. Al snel komt Ava dus te weten dat ze niet veel gestudeerd heeft, maar door haar frisse kijk op dingen zich wel heeft kunnen inwerken in het bedrijf en zelfs hogerop is gekomen. Dat vindt ze al heel bewonderenswaardig. Er moet geen groot diploma aanwezig zijn, om een belangrijke functie te hebben. Haar job zal alleszins één van de hoogste zijn van alle meisjes. Wat ze tot nu toe heeft gehoord, zijn enkel schoonheidsspecialisten, kapsters, kassiersters, enzoverder. Het zou haar niet verwonderen als ze zelf het hoogste diploma had.

Ze is net geanimeerd met Rose aan het praten als die ineens opgewonden zegt: “He’s coming here! Austin is coming here!”�
Ava draait haar hoofd in zijn richting en merkt dat hij zijn ogen weer op haar gericht heeft. Haar bloed begint al te koken, maar ze probeert rustig te blijven. De meisjes achter hem lijken teleurgesteld omdat ze hem nu al weer moeten laten gaan.
“Hello ladies”�, begroet hij hen met die diepe stem. “How are you doing?”�
Hij zet zich bij hen op een andere stoel, maar laat zijn blik telkens ietwat langer op Ava rusten. Ze probeert er niet teveel aandacht aan te schenken, maar dat is moeilijk. Rose begint wat zenuwachtig te vertellen en ze schiet haar ter hulp door zelf ook iets te zeggen. Dankbaar kijkt ze Ava aan. Het gesprek wordt op het werk gebracht en net zoals enkele ogenblikken eerder, vertelt Rose uitgebreid over haar werk in de modewereld. Ava luistert aandachtig, want het is best interessant. Ook Austin lijkt geïnteresseerd te zijn. Dat vindt ze zelfs lief van hem. Hij zal ook wel gemerkt hebben hoe nerveus het meisje was, maar nu lijkt ze helemaal open te bloeien. Na enkele minuten is Rose uitgepraat en nadat Austin nog eens zegt hoe leuk het allemaal klinkt, vraagt hij aan haar wat ze doet. Intussen zijn er weer een heel deel meisjes rond hen komen zitten, omdat ze dicht bij hem willen zijn. Alle ogen zijn op haar gericht en Ava voelt zich wat onwennig, maar toch fier als ze vertelt over haar beroep.
“I’m a pediatrician”�, antwoordt ze. De blik in Austins ogen wordt nu meer dan gewoon intens. Hij kijkt haar bewonderend aan.
“That sounds like an amazing job”�, antwoordt hij geïnteresseerd. “You should tell me more about it.”�
Ze wil al terug iets zeggen, maar één van de meisjes onderbreekt haar. “Pediatrisjian? What is that? I never heard of it.”�
En een ander doet mee. “Maybe she invented the thing to make an impression.”� Iedereen, behalve Rose, Austin en Ava, begint te lachen.
“It’s a real job, alright”�, begint Austin met een licht geïrriteerde ondertoon in zijn stem. Niemand merkt het op, omdat ze weer vol aandacht luisteren naar wat hij zegt, maar het is haar wel opgevallen. “She’s a doctor and takes care of children.”�
Hij kijkt haar weer aan met die vreemde blik en ze glimlacht naar hem om hem zo te bedanken voor de verdediging. Er wordt nog wat meer gepraat, maar ze kan zelf niet veel meer zeggen, omdat iedereen zijn aandacht opeist. Als een deel meisjes zeggen dat ze hem iets willen laten zien, volgt hij hen met tegenzin. Maar dat gebeurt niet voor hij Ava weer met een intense blik heeft aangekeken. Dit keer valt het ook Rose op.
“Is there something going on between the two of you?”� vraagt ze verlegen. “You don’t have to tell me, if you don’t want to.”�
Niet op haar gemak kijkt ze haar nieuwe vriendin aan. “If you wonder if I knew him before, then no. Tonight has been the first time I saw him, but something seems strange”�, geeft ze toe. “I can’t quite put my finger on it.”�
“Well, he seems to look at you constantly”�, geeft ze toe. “Look! He’s looking again.”�
Ava volgt Rose haar blik en ziet inderdaad dat Austin haar weer aanstaart. Er kruipt weer een rilling over haar rug. “I don’t know why he does that”�, zegt ze eerlijk. “I try not to think too much of it.”�
“Well, I haven’t seen him do that with someone else”�, antwoordt Rose. “So you must mean something special to him.”�
“We’ve barely talked”�, lacht ze nu. “That sounds impossible.”�
“Oh, I do believe in love at first sight”�, glimlacht ze. “It would be romantic if that would happen here with the both of you.”�
“Don’t you want to be with him?”� vraagt ze wat verbaasd.
“I don’t know”�, antwoordt ze eerlijk. “He’s extremely handsome, but I’d rather meet someone in private. I’m not the girl to ask for all the attention, so I’m sure he won’t even notice me.”�

Ava praat nog wat verder met Rose en het wordt een leuk, openhartig gesprek. Iets zegt haar dat ze er een vriendin bij heeft en dat is meer dan waar ze op had gehoopt. Later die avond moet Austin vier meisjes aanduiden die hij beter wilt leren kennen voor een eerste date. Tot haar grote opwinding is zij de eerste die hij vernoemt. Als hij vraagt of ze dat goed vindt, knikt ze ademloos. Het lukt haar niet om haar blik van hem los te maken. Hij glimlacht goedkeurend en noemt dan Rose. Ze knikt tevreden, zelf heel verbaasd dat hij haar ook beter wilde kennen. Ava weet intussen wel waarom. Austin is lang niet zo oppervlakkig als ze had gedacht en zij en Rose zijn veruit de minst oppervlakkige meisjes die erbij zijn. Geen wonder dat hij hen kiest. Zo probeert ze maar voor alles een excuus te zoeken, in plaats van te luisteren naar haar gevoelens die haar heel wat anders vertellen. Later die avond staat ze voor haar kleerkast om een gepaste outfit te kiezen voor de uitstap morgen. Als ze dat gedaan heeft, kruipt Ava in haar bed, om na lang draaien en woelen, in slaap te vallen en te dromen over een grote, brede man met blauwe ogen.

Austin zit intussen een glas port te drinken met zijn goede vriend Ben, de presentator.
“And?”� vraagt Ben. “Did you see someone you like?”�
“I did”�, antwoordt hij. “But seriously Ben. All these girls are so shallow. Why in earth, did you select them?”�
“It makes great television”�, lacht hij. “And I would love to see your reaction when this show evolves in a more serious way. Now seriously. Who do you like and why?”�
Austin is even in gedachten verzonken, maar kijkt zijn vriend dan met een glimlach aan. “It’s Ava”�, zegt hij. “The one with the brown curls.”�
“Ow yes, her”�, antwoordt Ben glimlachend. “She seems like a beautiful, sophisticated woman.”�
“She is”�, zegt hij wat afwezig. “She’s a pediatrician. And she’s not nearly that shallow as all the rest. Besides…”� Austin pauzeert even en Ben kijkt hem afwachtend aan.
“What, Austin?”� vraagt hij.
“There was something when I saw her”�, mijmert hij. “It was like she stood in the light when all the rest was dark. Her green eyes were the first thing I saw. And then her lips. My god, they just ask to be kissed. Her hand felt so soft in mine and I couldn’t control myself. I had to kiss it. I hope nobody noticed. It’s like she bewitched me.”�
“Do you think she feels the same way?”�
“It looked like it”�, zegt hij nadenkend. “But she didn’t came to me when she had the chance. It was weird to watch her remove herself from me. I could not stand the distance. It was as though something was pulling me closer to her. After a while, I just walked towards her. I had no choice.”�
Ben schiet in de lach. “You sound as if you’re already in love with her. This could be interesting.”�
“I really want to get to know her better”�, glimlacht hij. “That’s why I chose her to come with me tomorrow. I have to make sure I can be alone with her for a while.”�
“You do that”�, proost Ben, terwijl hij zijn glas omhoog steekt. “I sure hope she’s the one for you.”�
“She could be”�, antwoordt hij en hij steekt zijn glas ook omhoog. “She really could be.”�

Reacties: