FanFic.nl

The Bachelor

Part 6

De volgende dag zitten ze allemaal gezellig in de living. Austin is er ook bij en hij heeft zelfs een gitaar bij om wat liedjes te spelen. Er wordt veel gelachen, gepraat en geluisterd naar elkaar. De hele dag merkt Ava echter al dat hij haar nogal op een vreemde manier in de gaten houdt. Hij kijkt haar telkens met zo’n taxerende blik aan dat ze er helemaal ongemakkelijk van wordt. Zou hij haar gehoord hebben? Nee, dat kan niet. Hij sliep. Er wordt net weer hard gelachen door Amber en Caroline als Ben met een serieus gezicht de kamer binnenkomt.
“Ava?”� vraagt hij. Ze kijkt meteen op. “There is a phone call for you. It’s from a colleague.”�
“I thought they couldn’t contact me here?”� vraagt ze verbaasd.
“No, they can’t”�, antwoordt hij. “But this seems to be an emergency.”�
Meteen voelt ze de ongerustheid toenemen. Ava kijkt rap naar Austin die haar al even bezorgd aankijkt. Dan staat ze maar op om Ben te volgen naar het bureau, waar de telefoon staat.
“Hello?”�
“Ava”�, hoort ze de stem van Sophie, haar goede collega.
“Yes, it’s me. Hi Sophie. What’s going on?”�
“I’m so sorry to disturb you on your vacation, but we have a crisis here. Daniel is not doing so well. He had a panic attack and he won’t let anyone in his hospital room. I know how close the two of you are, so maybe he will tell you something.”�
Ze kent de situatie van Daniel en weet dat het lang geduurd heeft eer hij iemand vertrouwde. Het feit dat hij opnieuw een aanval heeft gehad, is niet goed voor hem, noch voor zijn familie. Sophie heeft gelijk. Zij heeft de meeste kans om tot hem door te dringen.
“You are right”�, zegt ze na een tijdje. “I’m not home right now, but I’ll see what I can do, okay? I’ll let you know when I’m on my way.”�
“Thank you so much Ava. I would not have asked if I didn’t think he needed you. Talk to you soon.”�
“Okay, bye”�, zegt ze, om dan op te hangen. Ava staart even naar de telefoon, helemaal in gedachten verzonken. De jongen heeft haar nodig, maar het breekt haar hart als ze beseft dat ze Austin moet achterlaten. Een weeïg gevoel verspreidt zich door haar lichaam, maar ze haalt enkele keren diep adem. De plicht roept en ze kan hem niet in de steek laten. Hopelijk kan ze tot Daniel doordringen. Terwijl ze in haar hoofd al allerlei plannen maakt, loopt Ava terug naar de living.

“What’s wrong, Ava?”� vraagt Rose meteen als ze haar weer ziet. Ze kijkt even rond in de groep, haar ogen iets langer rustend op Austin. God, wat gaat ze hem vreselijk missen.
“There’s a crisis situation at work. I have to go home”�, zegt ze. De meisjes staan meteen geschrokken op om naar haar toe te komen. “What happened?”� vraagt Madeline.
“I don’t know that much but there’s a boy who needs my help. I have to go and do everything I can to make him better.”�
Austin heeft al die tijd verweesd op de zetel gezeten, maar staat nu ook op. “Ava, can we talk for a moment?”� vraagt hij.
“Sure”�, zegt ze zacht. “In my room then, so I can pack at the same time.”� Ze ziet zijn kaak verstrakken bij die woorden en weet dat ze hem heeft pijn gedaan. Helaas heeft ze niet veel keuze. Op dit moment heeft Daniel voorrang. Ze loopt naar haar kamer en hij volgt haar op een afstandje. De meisjes blijven ontdaan beneden zitten. Van de goede sfeer is niets meer over. Austin doet de deur achter zich dicht en kijkt toe hoe Ava haar koffer van onder haar bed haalt.
“You can’t leave”�, zegt hij met een licht wanhopige toon in zijn stem. De hele dag heeft hij geprobeerd om erachter te komen wat hij voor haar voelt en dat was meer dan positief. Als ze weggaat, heeft hij die kans niet meer.
“I have to, Austin”�, antwoordt ze, zonder naar hem te kijken. Het doet te veel pijn om te weten wat ze achterlaat. “He needs my help. This is not something I can ignore.”�
“You have a duty here too”�, probeert hij haar te overtuigen. Ze luistert niet naar hem, maar loopt naar haar kast om kleren te pakken.
“This one is more important.”�
Austin krijgt het op zijn heupen van het feit dat ze hem niet wilt aankijken en loopt dus naar haar toe om haar bij haar bovenarmen vast te houden. Ze kijkt naar het stukje huid dat weer zichtbaar is onder zijn hemd en denkt aan die tijd in de tuin toen ze hem daar gekust had.
“Let me go, Austin”�, zegt ze, zonder hem aan te kijken. “I have to do this.”�
“Look at me, Ava”�, spreekt hij luid en duidelijk. Omdat ze niet reageert, schudt hij haar een beetje door elkaar. “Look at me.”�
Dit keer kan ze niet anders. Zijn blauwe ogen staan vol verdriet en pijn. Net zoals de hare. “Do you want to leave so badly then?”� vraagt hij onbegrijpend.
Haar keel lijkt helemaal dicht te zitten van verdriet. “No”�, fluistert ze. “I don’t want to go. I want to stay with you, but I have no choice. A little guy needs me right now and I made a vow to myself to help everyone I can.”�
“And I admire you for that”�, zegt hij. “But what about us?”�
“I don’t know”�, zegt ze zacht.
“Damn it!”�, roept hij nu. Hij laat haar los en ijsbeert door de kamer. “If it weren’t for that contract, I would have stopped this program after the first time I’ve kissed you.”�
Met een waterig glimlachje kijkt ze hem aan. “But you can’t. You have to finish this here and I have to go and help someone. Maybe after this is over, we can meet again?”�
“I’m not supposed to see anyone until after it came on television”�, zegt hij wanhopig. “That could be months.”�
Haar adem lijkt te worden afgesneden als ze beseft wat dat betekent. Ze gaat hem maanden niet kunnen zien. “I guess we don’t have that much choice then”�, zegt ze met verstikte stem. Ava wil zich sterk houden, maar de tranen lijken nu toch te komen. Maanden. Ze gaat hem maanden niet zien. Wie weet wat er in die tijd allemaal gebeurd.
“Ava”�, zegt hij zacht. Hij komt naar haar toe om haar in zijn armen te nemen. Troostend wrijft hij over haar rug. “I’ll find a way”�, belooft hij. “I’ll find a way to see you no matter what.”�
Met zijn duim streelt hij de tranen weg die uit haar ooghoek rollen. “I’ll miss you so much”�, zegt hij dan zacht.
“I’ll miss you too”�, antwoordt ze. Austin omhelst haar om haar wat te doen kalmeren, maar als hij zich wil terugtrekken, wordt hij automatisch door haar mond weer aangetrokken. Hartstochtelijk kust hij haar op de lippen. Ze klampt zich wanhopig aan hem vast, niet meer in staat om nog veel na te denken.
“At least we had a wonderful day yesterday”�, zegt ze.
“Yes, we did”�, glimlacht hij. Ze maakt zich los uit zijn omhelzing en gaat dan verder met inpakken. Austin kijkt al die tijd radeloos toe. Ze houdt van hem en nu moet ze weg. Zonder dat hij weet hoe of wat er gaat gebeuren. Hij moet en zal alles doen om haar opnieuw te zien. Het gevoel dat hij voor haar heeft is veel te sterk om zomaar te negeren. Terwijl hij die belofte aan zichzelf maakt, is Ava klaar met pakken.
“I’m ready”�, zegt ze zacht. Hij kijkt haar nog eens indringend aan om haar dan opnieuw een harde kus te geven. Kon ze maar bij hem blijven.

Met een diepe zucht gaat ze opnieuw naar beneden om afscheid van iedereen te nemen. Austin draagt haar koffer en zet hem bij de deur.
“We are so sorry you have to go, Ava”�, zegt Victoria. Rose begint zowaar ook te snikken en ze omhelst iedereen nog eens. “Take good care of him”�, zegt ze en ze beloven het allemaal te doen. Rose neemt haar nog even apart.
“What about you two?”� vraagt ze bezorgd.
Met een pijnlijke uitdrukking kijkt Ava haar aan. “I don’t know, Rose. There is no other option for me than to go back home. But I’ll miss him so much.”�
“You love him right?”� vraagt ze, net zo triest glimlachend kijkend als Ava zelf ook al gedaan heeft.
“Yes, I love him”�, geeft ze met een zucht toe. “But he doesn’t know and maybe that’s for the best.”�
“I don’t know, Ava”�, is ze het niet met u eens. “You should fight for this.”�
“Right now, I have to fight for a little guy that needs my help. My time will come later.”�
Ze geeft Rose nog een stevige knuffel voor ze met een laatste zwaai naar de deur gaat. Austin loopt mee tot aan de auto.
“I can’t believe you’re leaving”�, zegt hij gesmoord. Als ze naar hem kijkt, ziet ze hoeveel moeite hij het er mee heeft. Al zijn spieren lijken gespannen.
“Austin”�, zegt ze en ze legt haar hand op zijn wang, terwijl de chauffeur geduldig wacht. “I never had such a great time with anyone. The feelings I have when I’m with you are so overwhelming that I think this is the hardest thing I ever had to do. But there’s no other way, so please accept this.”� Ava voelt alweer tranen opkomen als ze verder gaat. “And if you find another girl who’s worth everything, then go for her. You deserve the best woman possible, so I would totally understand if..”�
Austin onderbreekt haar door haar traag, maar intens te kussen. Zijn warme handen liggen om haar gezicht en hij lijkt haar helemaal in te ademen, terwijl tranen over zijn vingers druppen. Weer strijkt hij ze teder weg. “I want you”�, zegt hij en hij is verbaasd van de zekerheid die hij nu ineens lijkt te voelen. “I will find a way for us to be together. Just give me some time. And don’t worry about anyone else. I will just choose Rose here and make sure everything ends as quickly as possible. I want you.”� Hij staart nog eens diep in haar ogen om ze zeker niet te kunnen vergeten. “I’m in love with you.”�
Ze kust hem nog eens zacht op de lippen voor ze zegt. “And I love you. I’ll never forget you, Austin.”� Voor hij de tijd krijgt om te reageren op haar liefdesverklaring, is Ava al in de auto gestapt en rijdt hij weg. Nu kan ze haar tranen helemaal niet meer inhouden. Deze keer mag ze zich laten gaan, maar zo gauw ze thuis is, gaat al haar aandacht naar Daniel. Hopelijk lukt het haar om sterk te blijven.
Austin kijkt de auto verdoofd na. Ze is weg. Hoe moet hij nu in hemelsnaam verder?

Eenmaal Ava terug in haar eigen huis is aangekomen, is ze alweer een beetje gekalmeerd. Een beetje dan toch. Ze sleept haar koffers naar haar kamer, maar besluit ze later pas uit te pakken. Daniel heeft haar nodig nu en ze stapt dan ook meteen in haar auto om naar het ziekenhuis te rijden. De gedachte aan Austin probeert ze zoveel mogelijk te vermijden al ligt hij aan de oppervlakte van alles wat ze doet. Bij elk liedje wat er op de radio gespeeld wordt, denkt ze aan hem en het is ontzettend vermoeiend om er tegen te vechten. Als ze dan aankomt bij het ziekenhuis, staat Sophie al klaar om haar in te lichten over alles. Ava heeft haar rap gebeld om te zeggen dat ze eraan komt. Iedereen was ontzettend opgelucht wat haar doet beseffen dat ze, ondanks alles, toch de juiste keuze heeft gemaakt. Hoe moeilijk die dan ook was. Na de korte briefing van Sophie gaat ze naar de ziekenhuiskamer van Daniel. Ze klopt op de deur om te horen wat hij zegt.
“Daniel?”� roept ze door de deur. “It’s doctor Ava. I’m back from my vacation and I heard you weren’t feeling so well. Can I please come in?”�
Sophie en enkele anderen blijven op een afstandje staan. Er komt geen geluid uit de kamer, maar Ava is niet van plan om het op te geven.
“I want to tell you something about my vacation. Actually it’s a secret, but I want to share it with you if you want.”�
Nu hoort ze ineens wel beweging.
“Doctor Ava?”� hoort ze een stem vragen. “Is it really you?”�
“Yes it is”�, antwoordt ze, blij dat hij iets zegt. “Can I come in? You’ll never believe what happened!”�
“Are the others there too?”�
Ava doet teken naar Sophie dat ze moet vertrekken en dat doet ze dan ook. De rest van de mensen die stonden te kijken, volgen haar leiding.
“I’m all alone”�, zegt ze dan tegen Daniel. “I promise.”�
Aarzelend hoort ze hem naar de deur komen en na wat wegtikkende seconden wordt de sleutel omgedraaid. Daniel laat haar in de kamer en vanaf dat moment weet ze dat het wel in orde komt.
Dat blijkt ook effectief zo te zijn. Ze vertelt hem eerlijk wie ze heeft ontmoet en om het te bewijzen laat ze haar VIP pasje zien van Austins optreden. Het doet pijn om over hem te praten, maar ergens lucht het ook op. Daniel is zeer nieuwsgierig en voelt zich al snel beter. Na een tijdje kan ze dan ook met hem praten over de oorzaak van de aanval. Opgelucht omdat het weer beter met hem gaat, vertrekt ze na enkele uurtjes weer naar haar thuis. Daar wachten de koffers haar op om haar aan de heerlijke tijd met Austin te doen herinneren. Terwijl Ava ze uitpakt, moet ze veel moeite doen om niet in tranen uit te barsten. Ze begint weer in haarzelf te praten en kruipt dan maar vroeg haar bed in om zo weinig mogelijk te kunnen nadenken.

De volgende twee weken doet ze niets anders dan werken, eten en slapen. Zo gauw ze opstaat, ontbijt ze, kleedt ze zich aan en vertrekt ze al weer naar haar werk. Ze blijft er zelfs langer dan ze ooit heeft gedaan, zodat ze thuis enkel nog moet eten en wat voor het huishouden moet zorgen. Elke avond valt ze ook uitgeput in bed. Het is zo moeilijk om zich sterk te houden, om te proberen niet aan hem te denken en om hem niet zo hard te missen. Als ze in haar bed ligt, lukt het vaak niet om de schijn op te houden. Haar herinneringen aan hem overspoelen haar en het gebeurt regelmatig dat ze huilend in slaap valt. Het valt zelfs Sophie op dat ze er slecht uitziet en ongeveer twee weken nadat ze terug is, moet ze er wel over beginnen.
“Ava”�, begint ze als ze haar boterhammen aan het opeten is, terwijl ze nog een dossier bekijkt.
“What’s wrong, Sophie?”� vraagt ze zonder dat ze opkijkt.
“I was wondering if something was wrong with you”�, antwoordt ze eerlijk.
“No, I’m fine”�, antwoordt Ava automatisch. “What would be wrong?”�
Sophie legt haar hand op haar dossier, zodat ze wel moet stoppen.
“You look like a mess”�, zegt ze eerlijk. “Ever since you got back from your vacation, you did nothing but work! I know you are dedicated, but this is too much. Even for you.”�
“There are a lot of things that need to be taken care of”�, reageert Ava kortaf. “I’ve been gone for two weeks or so.”�
“And you deserved that vacation, because you work hard so don’t try to cover for it. We took care of everything.”� Ze zwijgt even en gaat dan verder. “Something is wrong, Ava. I know you too well so don’t try to pretend.”�
Haar indringende blik doet eindelijk een stukje van haar muur afbreken. Met een zucht kijkt ze haar aan. “You are right”�, zegt ze zacht. “But it’s something I can’t change and so I have to find a way to deal with it.”�
“By working your ass off every day? There has to be another way. Why don’t you tell me what’s wrong? Maybe talking will help.”�
“I don’t know”�, aarzelt ze. Ava weet immers dat ze niet teveel mag zeggen over het programma. Ze weten wel dat ze met iets heeft meegedaan, maar ze weten niet juist wat het was.
Sophie geeft haar een blik die haar aanmoedigt om toch verder te praten.
“Fine”�, zucht ze. “It’s about a guy.”�
Nu is haar belangstelling gewekt. “A guy? I should have known that! What happened? Tell me everything!”�
“There’s not much to tell”�, zegt ze wat aarzelend. “I met him, I fell in love with him, he fell in love with me and now I’m back here and he’s not.”�
“I’m so sorry I had to call you back”�, zegt ze met schuldige stem. “If I knew you were having so much fun I would have tried something else.”�
“No that’s okay”�, haast ze zich om te zeggen. “Daniel needed me so it’s only normal I came back. He understands, it’s just.. I miss him..”�
Erover praten kost haar al teveel moeite. De krop welt op in haar keel en ze slikt moeizaam om ze te verwijderen.
“But why can’t you be with him then?”� vraagt Sophie in de war.
“He’s not really from here”�, zegt ze na een tijdje. “I don’t know when I will see him again.”�
“That’s terrible”�, reageert Sophie zacht. “Especially when you seem to really like him. I can see it in your eyes.”�
“I do like him a lot”�, glimlacht ze triest. “And that after such a short time.. It practically seems impossible.”�
“Love works in mysterious ways”�, vindt Sophie. “If you are meant to be together, it will all be okay.”�
Ava wil er nog op zeggen dat ze het niet zeker weet, maar dan komt er een andere collega aan en wordt er weer over het werk gepraat. Het heeft haar wel opgelucht om er wat over te praten, maar ze weet ook dat ze er niets aan kan veranderen.

Als ze die avond, na weer een lange dag werken, buitenkomt , ziet ze ineens een bekende gedaante op u afkomen.
“Ben”�, zegt ze verrast en haar hart springt omhoog omdat dit de eerste keer in twee weken is dat ze iemand ziet die ook maar iets met Austin te maken heeft. “What are you doing here?”�
“I need to talk to you, Ava”�, zegt hij. “Do you have some time?”�
“Yes of course”�, zegt ze. “Come inside for a while.”�
Ben volgt haar naar binnen en ze gaat met hem in dezelfde kamer zitten als waar ze die middag haar gesprek had met Sophie. Gelukkig is er niemand aanwezig.
“So”�, begint ze. “What are you doing here?”�
“I have to talk to you about Austin”�, zegt hij. Haar hart gaat nog sneller slaan als ze zijn naam hoort.
“What about him?”� vraagt ze, haar emoties met moeite onder controle houdend.
“He’s feeling terrible. I’ve never seen him like this. He’s grumpy, he drinks, he barely talks to anyone. He misses you like crazy.”�
Zijn woorden zorgen ervoor dat de krop in haar keel weer helemaal terugkomt. Tranen prikken in haar ogen. “I miss him too”�, zegt ze zacht. “It’s seems like forever since I’ve seen him.”�
“If it wasn’t for that stupid contract”�, zegt Ben. “Austin has to pay a serious sum of money if he quits. Otherwise he would have done it a long time ago.”�
Ze voelt zich raar als ze die woorden hoort. Hij moet dus een boete betalen als hij het programma stopzet en blijkbaar een serieuze boete ook nog. Maar zijn hun gevoelens voor elkaar dat niet waard?
“How is Rose by the way?”� vraagt ze, omdat ze er niet teveel wilt over nadenken.
“Great”�, glimlacht hij nu. “We are together. Officially. But still on low key of course. Austin chose her as last one and the program is over. Now we only have to wait for it to come on TV.”�
“I’m happy for you”�, zegt ze gemeend. “You are a great couple.”�
“Thanks”�, glimlacht hij weer, maar dan wordt zijn blik weer serieus. “I have to ask you something, Ava.”�
Ze kijkt hem vragend aan en hij overhandigt haar een ticket dat haar bekend voorkomt. “This is a ticket to his next show with Hinder. Could you please go? He would love to see you and I know you want to see him. He really misses you a lot.”�
Haar hart maakt een sprongetje bij het idee om hem weer te zien. Maar hij had haar ook kunnen opzoeken als dat echt was wat hij wou. Waarom doet hij dat dan niet?
“I don’t know Ben”�, zegt ze eerlijk. “Are you sure he wants to see me? He could have come to me himself, right?”�
“I know, but Austin is so preoccupied with his feelings that he can’t think. Please don’t be stubborn about this, Ava. You want to see him and he wants to see you.”�
Daar heeft Ben wel gelijk in. Haar hele wezen smeekt haar om toe te geven en naar hem te gaan. Ze neemt het ticket aan en zegt dat ze er nog eens zal over nadenken.
“You won’t regret it”�, meent Ben. “He just needs a little push, that’s all.”�
Wat twijfelend kijkt ze hem aan. “I hope you are right”�, zegt ze.
Ze neemt afscheid van Ben en loopt dan naar haar auto, diep in gedachten verzonken. Het concert is de volgende vrijdag, dus nog twee dagen wachten. De hele avond zit ze naar het ticket te staren, herinneringen aan Austin op te halen en diep vanbinnen weet ze dat ze niet anders kunt. Ze moet hem zien.

Reacties: