FanFic.nl

Elena

Helo stranger

Versuft opende ze haar ogen en het eerste wat ze gewaar werd was het gevoel van gras onder haar.
Gras?
Met een ruk schoot ze recht en was meteen klaarwakker.
Waar enkele minuten geleden nog kille muren hadden gestaan zag ze nu enkel een wijde grasvlakte en een helder blauwe lucht.
Vele vragen schoten door haar hoofd.
Allereerst, hoe was ze hier in godsnaam beland en zeker niet onbelangrijk...Wat was hier nu eigenlijk?
Met veel moeite wist ze zich recht te hijsen. Ze stond nog wat wankel op haar benen maar slaagde er toch in om enkele aarzelende stappen te zetten.
Ondertussen riep ze alle namen van iedereen die in het huis geweest was, in de ijle hoop dat iemand haar toch zou horen.
' Garreth! George! Tops! Hoort iemand mij?'
Geen reactie, vreemd.
Nu ze er zo over nadacht hoorde ze eigenlijk niets, geen gefluit van vogels, zelf niet het gezoem van een vlieg of andere insecten.
Slechts zei, de blauwe lucht en het gras, en vooral een ijzige leegte.
Ze besloot dat ze hier niet kon blijven staan en ging maar op onderzoek uit.
Het kleine wandeltochtje werd al gauw een stevige trip van enkele uren zonder dat ze ook maar enig teken van leven of kleine verandering in het eentonige landschap tegen kwam.
Het enige wat hier eenigzins positief aan was was wel het feit dat ze nu tijd had om na te denken.
Iets waar ze de laatste tijd eigenlijk nooit geen kans meer voor had.
Tijdens haar verblijf in het nest had ze wel vaak momenten alleen in haar kamer door gebracht maar die tijd had ze vooral besteed aan studeren, en zelf in haar zeldzaame echt vrije uurtjes was ze ook nooit echt alleen geweest want er was altijd wel een Wemel die onverwacht haar kamer kon binnenstormen.
Nee, misschien was het beter om haar gedachten even voor haar zelf te hebben.
Ze had meer dan genoeg om over na te denken, het feit bijvoorbeeld dat ze na 17 jaar plots een vader bleek te hebben. Dat hij al die tijd tegen haar gelogen had zat haar erg hoog.
Misschien had George wel gelijk en had hij echt een goede reden om haar en Garreth af te staan.
Maar waarom had hij er niets over verteld toen hij hen kwam halen? Of daarna?
Hij had meer dan kansen genoeg gehad maar het eenigste wat hij deed was haar op de kap zitten.
Schaamde hij zich? Schaamde hij zich voor haar? Of voor het feit dat hij er nooit voor hen geweest was?
Meer dan ooit wou ze dat ze er niet met hem had over kunnen spreken,door haar eigen stomme actie dan nog wel.
Hoe zou het gevecht eigenlijk zijn afgelopen?
Zouden de andere op tijd zijn ontsnapt?
Hopelijk wel, de kaarten hadden dan wel in hun voordeel gelegen.
In die weinige gevechten waar ze al aan had mee gedaan had ze geleert dat kansen sneler konden keren dan je met je ogen kon knipperen.
Ze had het aan de lijve mogen ondervinden.
De pijn in haar borst stond nog vers in haar geheugen gegrift.
Nu ze er eigenlijk over nadacht, het was wel vreemd dat ze zich al weer beter voelde. Alsof er nooit iets gebeurt was.
Plots werd ze overvallen door een duistere gedachte.
Wat als...Wat als ze zodanig geraakt was dat ze...?
Dit kon niet waar zijn, ze mocht niet dood zijn!
Alle gevoel was uit haar benen gevlucht en bij gebrek aan houvast liet ze zich op haar knieën vallen.
Haar handen grepen naar haar hoofd en ze uite gefrustreerd een kreet waar alle pijn en woede van de laatste tijd in lag.
Ze vocht niet langer tegen de traanlanders die rijkelijk over haar wangen stroomden.
Dit kon niet waar zijn, dit mocht gewoon niet, ze was 17.
Haar leven was nog maar net begonnen!
Ze was zo verdiept in haar eigen verdriet dat ze niet eens door had dat ze van op een afstand in de gaten gehouden werd door een jonge vrouw.
Eigenlijk volgde deze vrouw haar eigenlijk al sinds het moment dat ze hier was aangekomen.
Altijd amusant te merken dat ze zelf in een omgeving als deze nog steeds onzichtbaar kon zijn. Ze was blijkbaar een natuurtalent bedacht ze zich.
Maar nu was het echt wel tijd om het arme meisje uit haar leiden te gaan verlossen.
Voorzichtig liep de vrouw op Elena af.
Het meisje had nog steeds niet in de gaten.
' Halo Elena.' Begon de vrouw zonder nog langer discreet te zijn.
Het was alsof haar knieën plots op vuur lagen want ze kon opeens niet snel genoeg recht staan.
Snel maakte de vrouw een sprongetje naar achteren voor Elena haar kon raken.
' Ho, rustig jij.' Lachte ze verrast.
' Wie...Wat? Hoe komt u hier? En wie bent u trouwens? '
De vrouw trok haar hoofd terug, alsof ze werkelijk verrast was door haar reactie.
' Wel dat zijn meteen een hoop vragen. Maar dit is niet echt de plek om daar antwoord op te geven. Volg je me even naar een gezelligere plek? Kan je zelf ondertussen eens over je vragen nadenken en wie weet kom je er zelf wel achter. '
Met de nodige achterdocht nam Elena de vrouw in zich op.
Ze zag er best aardig uit maar dacht ze nu werkelijk dat ze zomaar met een wildvreemde mee zou gaan?
En dan nog de raadsels waar ze in sprak.
Hoe kon zei u weten wie deze vrouw was, ze had haar nog nooit eerder gezien.
Of wel soms?
De vrouw had pas na enkele stappen in de gaten dat ze haar niet volgde.
' Ga je daar de hele dag blijven staan? ' Vroeg ze duidelijk geamuseerd.
' Ik wil weten wie je bent. ' Antwoorde ze vastberaden.
Ze had verwacht dat de vrouw moeite zou doen om haar toch te overhalen, ze bleef haar enkel en alleen aanstaren.
' Je gaat het echt niet opgeven, hé? '
' Inderdaad ja.'
Weer werd de vrouw niet kwaad, integendeel.
Er verscheen een brede grijns op haar gezicht, alsof ze deze reactie verwacht had.
' Goed dan, maar ik ga je mijn naam niet zomaar zeggen. Je moet hem raden. '
' Hoe kan ik dat dan? '
' Diep in je hart weet je het eigenlijk al, eigenlijk ken je me vanbinnen en vanbuiten. Toe dan probeer het. '
Elena voelde dat ze haar gedult aan het verliezen was maar besefte al snel dat er niets anders op zat dan het spelletje mee te spelen.
Vanbinnen en vanbuiten dus? Dat dit een kleine tip was had ze al snel door maar wat had ze er aan?
Dus nam ze het uiterlijk van de vrouw in zich op.
Ze had het uiterlijk van iemand rond de 25 jaar, lange blonde haren en grijze ogen.
Ze moest toegeven dat de vrouw wel iets weg had van zichzelf, ze kon haar oudere zus wel zijn.
' En, wat denk je? ' Vroeg de vrouw.
' Hebben we elkaar al eerder ontmoet? '
ze knikte bevestigend.
' En, hoe lang is dit al geleden? '
' 16 jaar, 8 maanden en 17 dagen geleden. '
Ze schrok even van deze wel erg gedetaïleerde opsomming maar ging er niet verder op in.
Ze maakte snel een klein rekensommetje en kwam tot de uitkomst dat ze niet meer dan vier maanden geweest kon zijn.
Een klein belletje in haar achterhoofd begon te rinkelen.
Vanbinnen en vanbuiten? Ze had haar het laatst gezien toen ze amper geboren was. Kon het ...?
' Ik zal je maar helpen. Toen ik nog leefde werd ik Hellen genoemd. Hellen Grindewald. '
Het was alsof een bokser recht in haar maag gemikt had.
' Mama? ' Fluisterde ze hees.

Reacties: