FanFic.nl

When Frank Was Fifteen

Chapter Eleven

Later die avond hadden we niks te doen, dus besloten we door het park te gaan lopen. Het was al aan het schemeren, en toen we bij het riviertje aan het eind van het park kwamen konden we de zon zien ondergaan. We gingen in het gras zitten en ik maakte een armbandje van madeliefjes. Frank keek hoe ik het deed, en even later maakte hij een krans van boterbloempjes.
'Here you go,' zei hij verlegen toen hij de krans op mijn hoofd legde. Ik glimlachte en probeerde het ding te zien door naar boven te kijken, maar ik kreeg het niet voor elkaar. Dus ik gaf het op en zuchtte.
Op een gegeven moment konden we de oranje zon nog maar voor de helft zien. Ik trok mijn schoenen uit en liet mijn voeten in het water zakken. Toen besefte ik me opeens waar we mee bezig waren.
'Goddamit, Frank!' riep ik in paniek terwijl ik opsprong en mijn schoenen weer aandeed. 'What the fuck are we doing?'
Hij keek me niet-begrijpend aan en vond het heel raar dat ik in paniek was. Ik sprong in het rond op één been terwijl ik mijn veters probeerde te strikken. Ik kreeg mijn veter bijna vast, maar verloor nog eens mijn evenwicht waardoor ik met mijn rechtervoet in de modder kwam. Het was te glad om te blijven staan, en ik viel gillend in het water. Ik voelde me ontzettend ellendig toen ik met mijn hoofd weer bovenkwam en allemaal enge dingen voelde bij mijn voeten die ik niet goed kon plaatsen.
'Are you okay?' vroeg Frank ontzettend geschrokken. Hij pakte mijn armen vast en trok me er in één keer uit.
'No!' jammerde ik ontevreden. 'Do I look like I'm okay?'
'Not at all. I'm so sorry, I didn't know...'
'Well, it's not your fault. I just feel... like crap.'
Hij keek me schuldig aan. Zijn wangen werden een beetje rood van schaamte en ik zag dat zijn ogen vochtig werden.
'Don't cry! Why are you crying?'
'I'm not crying!' Zijn stem brak op precies het goede moment. Ik voelde me ontzettend rot en omhelsde hem stevig. Hij begon te snikken, waardoor ik me zowaar nog vervelender begon te voelen.
'I'm sorry.' Mijn dikke sweater smoorde zijn stem, maar ik kon hem nog heel goed verstaan.
'You don't have to be sorry. I'm sorry.'
We lieten los en ik veegde de tranen van zijn wangen.
'Please stop crying.'
Hij kon het niet. Hij snikte niet meer, maar de tranen rolden nog even snel over zijn wangen. Ik schudde mijn hoofd en legde mijn voorhoofd tegen het zijne.
'Don't cry.'
Hij keek me aan met gemengde gevoelens. Hij wilde duidelijk iets zeggen, maar wist niet wat. Hij was bang.
'Why are you afraid?'
Hij slikte.
'I have a big secret. I don't wanna have sectets for you.'
'Then tell me. You can trust me.'
'I know, but it's hard.'
Ik trok mijn hoofd terug en keek hem aan.
Stilte.
'You know you can tell me everything. I won't laugh.'
Hij slikte nog een keer en keek me weer aan.
'I have a question.'
Ik wachtte op zijn vraag.
'How can I tell the girl that I like that I'm in love with her?'
Dat raakte me heel erg diep. In de loop der tijd was ik echt ontzettend verliefd geworden op Frank. Maar hoe kon ik ook ooit denken dat ik goed genoeg was voor hem? Dat hij niet allang een ander had, en dat hij mij slechts zag als zijn beste vriendin? Hoe kon ik mezelf zo misleiden? Ik betrapte mezelf erop dat mijn mond openviel en er een zielig soort van huil uitkwam. Ik draaide me om en rende heel erg hard weg. Ik voelde me zwaar kut.
Het huis van Gerard en Mikey was niet heel veel verder dan dat van Frank, dus ik rende er snikkend naartoe. Toen ik aanbelde werd er opengedaan door hun moeder. Ze zag mij als haar dochter, en ze keek me bezorgd aan toen ze me huilend en compleet doorweekt binnenliet.
'Where are Gee and Mikey?' vroeg ik snikkend.
'Upstairs, in Gerards room.'
Ik rende gelijk naar boven en klopte met een trillende hand aan voordat ik de deur opendeed. Ze keken op van wat ze aan het doen waren en toen ze zagen dat ik aan het huilen was, renden ze snel op me af. Gerard omhelsde me terwijl Mikey me over mijn rug wreef.
'Shh, it's going to be fine,' zei Gerard. Daardoor moest ik nog harder snikken en pakte hem nog steviger beet.
'No, it's not!'
Ze probeerden me te kalmeren, en toen ik was opgehouden met snikken gingen we op het bed zitten.
'What happened?'
'We went to the park. I fell into the water. Frank helped me out. He told me he had a secret and he asked how he could tell the girl how much he loves her.'
Hun monden vielen als één open.

Reacties:

dobbyenwinky zei op 26 aug 2011 - 11:14:
ten eerste: Een Frankfiction, dat is gewoon een geniaal woord :'
ten tweede: JEEEEJ, hij is lekker lang Ö Doe dat maar vaker XD

Aw ö Deze is ook al zo sneu. Je bent wel eens beetje op de zielige verhalen-tour ofzeu... Niet dat het erg is hoor, want je schijft ze mooi, echt met gevoel, veel emotie enzo. En toch kan ik om deze frankfic ook wel lachen soms hoor, door het grappige taalgebruik enzo. Maar dit stukje is vooral heel zielig en schattig, voor zowel Emily én Frank. Want ik denk nog steeds dat Frank jíºist Emily heel erg leuk vind
En aaaah, Gerard doet lief
Ik denk dat ik dit stukje toch wel de beste vind tot nu toe.

snel een nieuwe? (ja ik blí­jf het vragen)