FanFic.nl

Sing it Out!

30. Zingen.

Het voelde aan alsof ik mijn eerste communie ging doen. Een fantastisch feest, maar toch ook die afwachtende kriebels over of ik alles wel goed zou doen. Urenlang had ik gisteren nog geoefend. Telkens weer had ik gevoel dat het nog beter kon, dat het beter moest en dat had Bill geweten. Gesmeekt heb ik, of we het niet nog een keer over konden doen. Nu waren we gestopt en zolang er geen soundcheck kwam, hadden we het zingen gestaakt. Niet omdat ik dat wilde, maar ik kon Bill moeilijk naar zijn microfoon blijven sleuren. Hij kwam met het argument dat als we nog lang zo verder deden we voor het optreden gegarandeerd hees waren. Ik hield toen abrupt mijn mond.

Ik bekeek mezelf in de spiegel. Mijn haren waren op mijn hoofd gebonden in een dot. Ik wilde niet het risico lopen dat mijn haar in mijn mond terecht zou komen zodat ik niet meer kon zingen of dat het in mijn gezicht zou vliegen, ik niets meer kon zien en zo over een van de kabels struikelde. Je wilt niet weten hoeveel rampscenario’s er die dag door mijn hoofd spookten. Ik dacht dat ik gek werd. Met een trillende hand probeerde ik mijn oogpotlood in goede banen te leiden. Toen ik op mijn ooglid fel uitgleed moest ik enorm vloeken en gooide het potlood ergens op de kaptafel.
‘Alles oké?’ kwam Merel vragend de badkamer uitgelopen.
‘Nee niet oké!’ riep ik door de kamer en zuchtte, ‘Ik,- zelfs mijn make-up lukt niet meer.’ Merel rolde met haar ogen. Stress, daar had zij blijkbaar geen last van. Sussend gebood ze me op het krukje voor de kaptafel te gaan zitten. Kalm nam ze het potlood weer in de hand nadat ze de koolzwarte streep met remover van mijn ogen had gehaald. Een kwartier later keek ik door de spiegel in mijn lachende gezicht met smokey eyes, een niet te opvallende lipgloss en een blush die mijn jukbeenderen mooi lieten uitkomen.
‘Hoezo, je make-up lukt niet?’ Ik zag in de spiegel hoe ze achter me lachend knipoogde. Gelijk was ik weer wat rustiger. Op de tafel lag een gouden kettinkje met een hangertje dat ‘Lucky’ vermelde. Ze nam het juweel in handen en deed het om mijn hals. Mijn hand reikte naar het gouden woord dat om mijn hals hing en ik bekeek me nog een keer in de spiegel. Ik hoopte maar dat het zou helpen.

‘Bill Kaulitz en Noa Demeyer voor soundcheck!’ weergalmde het door de boxen. Nerveus liep ik het podium op. Mijn handpalmen werden vochtig. Zo meteen zou de microfoon nog uit mijn handen glijden. Midden op het podium nam ik plaats naast Bill. Ik keek de zaal in en zag overal lege, zwarte stoeltjes keurig naast elkaar geschikt. Niet lang meer en ze zouden één voor één gevuld worden door de mensenmassa die door de deur zou vloeien. De persoon naast me stond ontspannen te wachten. Dit was zo routine voor hem. Ik werd bijna jaloers van zijn stemming. Bill keek me in de ogen en ik wist dat hij moeite deed zijn gemoedstoestand op me over te projecteren. Hoe hij ook zijn best deed, die kriebels zou hij nooit uit mijn buik gekregen hebben. Ik hoorde hoe de band die ons begeleide beurtelings hun instrument lieten horen zodat de monitoren juist afgesteld konden worden. Bill op zijn beurt zong even door de micro, zijn hemelse stem die mijn gehoor bereikte. Daarna deed de persoon achter het mengpaneel teken dat ik even moest zingen zodat hij ook voor mij het geluid kon afstellen. Zweverig kwamen er enkele noten uit mijn mond. Het was verschrikkelijk. Ik kon bijna huilen. De band begon te spelen en we kregen de kans ons nummer nog één keer te oefenen. We waren nog niet halfweg of Bill legde de boel plat. Met zijn vingers deed hij teken waar er meer en minder geluid uit moest komen en stak tenslotte zijn duim op ten teken dat het in orde was. Daarna hernamen de bandleden zich en herbegonnen we waar we daarnet geëindigd waren. Bills geroutineerde werk maakte me nog gekker vanbinnen. Was ik hier eigenlijk wel klaar voor? De soundcheck was middelmatig, misschien wel slechter dan middelmatig. En ik wist dat, dat enkel de schuld was van de vrouwelijke vocalist in het gezelschap. Als ik straks zo zou zingen, dan mocht ik mijn jaar wel overdoen. Wat was er toch met me aan de hand. Mijn talent leek als water door de gootsteen gelopen te zijn, overheerst door de zenuwen die erdoor gierden. Ik kon niet snel genoeg van het podium af zijn. Bill kwam me al snel achterna gelopen. Kwaad dat ik was op mezelf duwde ik hem van me weg. Hij nam me beet bij mijn pols en bracht me tot stilstand.
‘Dat was zo ondermaats! Als ik zo,-. Misschien had ik niet moeten,-’
‘Shht…’ klonk het boven me. Zijn lippen gleden zacht over mijn voorhoofd, probeerde me te kalmeren. Ik zweeg en keek hem verwachtingsvol aan. Hij greep me bij mijn bovenarmen en keek me indringend aan.
‘Zeg, wat is dat toch met jou? Je loopt hier al twee dagen als een kip zonder kop rond te lopen. Waar is mijn Noa gebleven?’ Heerlijk vond ik het als hij over me sprak alsof ik van hem was. ‘Denk je dat je het niet kan? Wel, dan zal ik je zeggen dat je het wel kan. Dat weet ik. Ik heb je al eerder voor een publiek zien staan. Til alsjeblieft niet zo aan het feit dat dit een belangrijke opdracht is. Focus op waarom je het doet. Geniet.’ Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik liet mijn hoofd tegen zijn borst vallen en snoof zijn geur op. Het bedwelmde me en ik wou dat ik voor eeuwig zo met hem in deze houding kon blijven staan. Maar hij had gelijk. Ik mocht niet opgeven en gewoon doen wat ik al die jaren al zo graag had gedaan. Zingen en genieten. Ik kwam weer overeind en hij nam mijn gezicht in zijn handen. Ik uitte een puffend geluid en hij bootste me na. Een paar keer schudde Bill mijn hoofd over en weer alsof hij zo de laatste slechte gedachten eruit probeerde te schudden maar ik voelde me al stukken beter.

Met knikkende knieën zat ik op een houten bankje naast mijn vriendinnen. Merel zat naast me gevolgd door Amber, Jessica en als laatste Melody. Zij was de volgende die zo op moest gaan. In de zaal was het donker en ik hoorde de muziek van een aantal violisten. Mijn ouders zouden zich daar ook ergens in de zaal bevinden. Luid applaus was onder het gejoel te onderscheiden. Mel stond op van het bankje. Ze keerde me met haar cobaltblauwe, lange jurk de rug toe en ik merkte hoe die langs achteren tot aan haar onderrug was uitgesneden. Het was een prachtige jurk die haar als gegoten paste. Romantisch vloeide de stof over haar heupen naar beneden. Toen het applaus uit de zaal wegstierf, zag ik hoe ze gespannen haar vuisten balden en even glimlachend achterom keek. Ik glimlachte terug. Vervolgens liep ze de duisternis in. Ik kon me niet bedwingen om ook naar het podium te lopen en in de coulissen te kijken hoe ze haar jurk op het bankje drapeerde en ging zitten. Haar vingers raakten de toetsen van de piano en prachtige muziek kwam tot leven. In de zaal steeg een kort applaus op en haar vingers streelden de pianotoetsen verder.
‘Oh god, daar ben je! Noa, je moet je klaarmaken. We moeten zo op!’ Bill nam mijn hand en leidde me weg van Mels optreden.

Bill en ik wierpen elkaar blikken toe terwijl ik mijn oortjes in stak en checkte of alles nog goed zat. Een man bracht Bills microfoon en hij speelde even met het aan en uitknopje en prutste aan zijn oortje. Aan de overkant van het podium stond Melody al achter het gordijn. Haar ogen waren gevuld met pretlichtjes. Toen ze me in de gaten kreeg, maakte ze een goedkeurend gebaar. Een dame gebood haar weer verder te gaan en ze zwaaide nog enthousiast. Het werd weer stil in de zaal. Binnen luttele seconden zou ik het podium opgaan, het tot nu toe uitbundige publiek tegemoet. Bill was voor me komen staan. Hij zou als eerste opgaan, kwestie van het ijs voor me een beetje te breken. Nieuwsgierig keek hij even de zaal rond en richtte zijn aandacht daarna weer op mij. Ik keek in zijn glimlachende gezicht. Hij had er duidelijk zin in, drukte zijn lippen nog even op die van mij. Mijn hand leidde hij naar zijn borst, meerbepaald naar zijn hart.
‘Voel je me?’ Zijn hart klopte hevig onder de aanraking van mijn hand. Ik knikte keek hem diep in de ogen. Zijn hand ging meteen ook naar de plek waar mijn hart zich bevond.
‘Ik voel jou ook.’ fluisterde hij me teder toe, ‘en dat is alles wat er nog toe doet. Jij en ik. Wij. Ons nummer.’ De sfeer was zo magisch en onwerkelijk. Totaal van de wereld was ik geslagen. Ik had niet eens meer door dat ik ieder moment zou optreden. Het geluid was opeens verdwenen en ik leek alles in slow motion te beleven.
‘En nu gaan we er eens goed invliegen!’ Met die woorden werd ik weer de realiteit ingeslingerd en liet hij me achter in de coulissen. Eenmaal op het podium hoorde ik hem het publiek aanspreken en hoe die daarop enthousiast begonnen te joelen en te applaudisseren. Zijn arm wees naar mij en hij lipte mijn naam, ik die voorlopig nog onzichtbaar was voor de menigte. Heel even aarzelde ik nog om op te komen. Luttele seconden later stond ik naast hem met mijn grootste glimlach tevoorschijn getoverd. Het werd terug stil in de zaal, de jongen aan de drums telde af en daarmee werd het startsignaal gegeven. Het moment van de waarheid. Ik besefte het zelf maar half toen de eerste woorden over mijn lippen kwamen, perfect getimed. Ik kon wel in de lucht springen van geluk. Bij die eerste noten gierden de zenuwen door mijn lijf, daarna verliep alles vlot. Ik zong de eerste strofe moeiteloos en kon zelfs even genieten van de aanwezigheid van het publiek. Tijdens het refrein kwam Bill me met zijn stem vergezellen. Ze vloeiden heerlijk samen en ik dacht aan wat hij me daarnet achter de gordijnen gezegd had. Hij en ik. Wij tezamen. Ons nummer. We maakten oogcontact en een glimlach sierde mijn lippen door de woorden heen. Toen hij de tweede strofe alleen verder zong, kwam hij stap voor stap op me afgelopen met een ondeugende twinkel in zijn ogen. De tekst was zo toepasselijk, voor eventjes leken zijn woorden alleen nog voor mij bedoeld te zijn. Plots had ik zo’n zin om hem bij zijn kraag te sleuren en hem te zoenen. Hier en nu. Maar ik hield me wijselijk in. Ik zette ook een paar stappen in zijn richting en bracht mijn microfoon weer naar mijn lippen voor het laatste refrein. Plotseling nam hij mijn vrije hand even vast tijdens de bridge, maar concentreerde zijn volle aandacht daarna weer op de massa voor het refrein. We gaven ons nog volledig in die laatste minuten. Daarna werd het licht van de spots gedimd dat voordien in alle kleuren op ons gericht was. Samen stonden we in de duisternis. Ik kon de afstand niet langer verdragen. Het doek viel langzaam naar beneden terwijl ik zacht naar hem toe leunde en hij me dichter tegen zijn heupen trok. We kusten elkaar innig. De menigte werd nog gekker en ik lachte vanbinnen. Alle emotie die ik op dat ogenblik gevoeld had, heb ik in die kus proberen te leggen. En ik hoop dat hij geweten heeft hoe euforisch ik me voelde, hoe dankbaar ik was dat ik dit samen met hem beleven mocht. Wij samen, gevangen in dat ene moment. Zweetdruppeltjes kringelden op onze voorhoofden en ik hijgde nog na van de intensiteit nadat we de kus verbroken hadden. Achter het doek hoorde ik het publiek nog luid applaudisseren. Onze gezichten waren nog steeds naar elkaar gebogen, voorhoofden raakten elkaar net niet. Zijn ogen straalden al even erg als zijn lach die mijn gehoor bereikte. Hij sloeg zijn armen om me heen en bleef me her en der maar kusjes geven. Ik moest er van giechelen. Hij kantelde mijn voorhoofd ietsje met de zijne zodat onze neuzen elkaar even streelden.
‘Het stel dat het dak eraf heeft geblazen! Lieve schatten, jullie waren zo geweldig!’ Amber kwam uitbundig het podium opgelopen en de afstand tussen onze lichamen werd weer groter. In een mum van tijd waren we omsingeld door de hele vriendengroep die elkaar heen en weer, door elkaar omhelsden en proficiat wensten. Het was een soepje, maar wel een hele gezellige. Dit was zo één van de momenten waar je het liefst van al een foto van had willen nemen om dan voor eeuwig in een fotoboek te bewaren. Ik feliciteerde Melody nogmaals met haar topprestatie en begroette daarna ook de anderen. Het zou niet lang meer duren nu de laatste groep op het podium stond, of het einde van de show stond eraan te komen.

‘Allereerst zou ik jullie ouders, proficiat willen wensen met jullie getalenteerde kinderen. Zelden heb ik een generatie gekend die zo bruist van het talent! Hierbij kan ik u, genodigden, dan ook het goede nieuws meedelen dat deze leerlingen allen dit academiejaar geslaagd zijn.’ De directeur stond inmiddels onder luid gejoel van de studenten op het podium.
‘De reden waarom ik hier sta is onder velen reeds gekend. Het is hoog tijd om de beste leerling van het jaar met een studiebeurs te belonen. Niet alleen ontvangt deze student een studiebeurs, hij of zij krijgt de kans om aan Julliard, één van de meest prestigieuze scholen in Amerika, zijn of haar studies af te maken. Het was een moeilijke keuze. Dit jaar zijn er toch een aantal studenten die ons zeer aangenaam verrast hebben.’ Bills hand moet ik haast fijn hebben geknepen. ‘Helaas, er kan er maar eentje winnen. Samen met de jury zijn wij tot de unanieme beslissing gekomen,’ De directeur hield even zijn mond en de spanning was te snijden, ‘Dames en heren, ik denk dat het meisje in kwestie ook u allen een kippenvelmoment bezorgde met haar betoverende pianospel. Mag ik een groot applaus voor… Melody Iscale!’ Handen klapten weer tegen elkaar en er kwam actie in de rechterhoek van de zaal. Enkele mensen waren van hun stoel opgesprongen. Ik vermoedde dat het de familie of vrienden van Mel waren. Eén van Melody’s broers scandeerde zelfs luidkeels haar naam. Ik had gedacht dat ik meer teleurgesteld zou zijn. Op dat ogenblik kon ik alleen maar gelukkig zijn voor mijn vriendin. Ze had het meer dan wie dan ook verdiend. Ook ik was omver geblazen tijdens haar act. Het meisje in de prachtige, blauwe jurk kwam naar voren. Een roze blos was op haar wangen te bekennen toen ze het applaus van het publiek en de drie kussen van de directeur in ontvangst nam. Vervolgens ontving ze het mapje met de studiebeurs en werd ze door haar leraar piano nog een boeketbos bloemen aangereikt. Ook hij was enorm fier dat één van zijn leerlingen het dit jaar tot de beste van het academiejaar geschopt had. Achteraf werden alle klassen apart afgeroepen en diploma’s uitgereikt.

Al gouw was het blauw met gele gewaad van de proclamatie uitgeschoten en stond ik weer in mijn normale outfit op de receptie in de tuin van het conservatorium. In de kleedkamer had ik mijn belangrijkste spullen al bij elkaar geraapt, ze in een tas gesmeten en mij dan een weg richting de uitgang gebaand. Met Bill aan mijn hand liep ik door de mensenmassa op zoek naar mijn ouders. Ik was verheugd om ze weer terug te zien en benieuwd ook wat ze van het optreden vonden. Melody stond bij haar familie en ik zag hoe haar moeder haar stevig omhelsde. Met een knipoog naar haar toe, liep ik weg van het tafereel. Merel, die inmiddels haar ouders uitgebreid gesproken had, sloot zich bij ons aan en ging mee op zoek naar mijn ouders.


Laat me weten wat je er van vond xx.Sofiee

Reacties: