FanFic.nl

Those days are over. (Tokio Hotel)

Sept.

Vooraf :

Ik had Tom en Bill al bijna twee jaar niet meer gezien, Tom had net een breuk achter de rug, dus dan vond ik wel dat hij misschien wat ruimte nodig had om even alleen te zijn en om na te denken. De spanning tussen ons drieën was nu al erg genoeg, hoe zou het dan zijn om nog samen te slapen in één kamer. Ik maakte de deur open en zag het opgemaakte bed al staan, klaar om te gebruiken door mij. Ik kleedde me snel om en kroop onder de warme lakens. Zou Tom nog over mij denken? Zou hij nog van me houden? Of ziet hij me alleen maar als een doodgewone vriendin?


----------------------------------------------------------------------


Er zijn nu al twee weken voorbij en de spanning tussen ik, Tom en Bill is al verdwenen. We hebben zelf al besloten om alles van het verleden te vergeten en alle drie als beste vrienden bij elkaar te blijven wonen. Maar één ding kan ik niet, en dat is het verleden vergeten. Ik kan niet vergeten hoe Tom het met me uitmaakte. Ik kan die pijn maar niet vergeten. Ik laat niets merken en hopelijk hebben ze ook niets door. “Is alles al opgeruimd?”� Vroeg Bill die mijn kamer inwandelde. “Ja.. Ik zal het hier echt missen.”� Ik ging namelijk mijn oud huisje verkopen. Zodat ik bij Bill en Tom zou kunnen wonen. “Ik begrijp je, maar alles in het leven veranderd.”� Daar had hij een punt. Ik moest ooit afscheid nemen van dit huisje. Het was hier gezellig en mooi. Het was hier perfect, maar.. ik kon hier niet blijven. Er waren zo veel herinneringen in dit huis. Té veel dat je soms zou gek worden. De laatste dozen plaatste ik in de verhuiswagen. Er waren al twee kopers die het huis wouden hebben. Het stond nog maar minder dan 12 dagen te koop. Maar ik moet de kopers gelijk geven. Dit huisje was prachtig en zo mooi om in te leven. Het had iets speciaals wat anderen niet hadden. Nog één keer liep ik het huis binnen om het nog goed te kunnen herinneren. “Jenn, niet huilen nu.”� Sprak ik mezelf fluisterend toe als ik merkte dat tranen opkwamen. Eén traan gleed vanuit mijn ooghoek naar mijn wang. Het gebeurde niet snel en niet traag. Ik liep overal rond en keek elke kamer nog eens grondig na. “Dat was het dan.”� Zei ik kort als ik al terug aan de voordeur stond. Ik sloot de deur en bewaarde de sleutels in mijn broekzak. Deze zullen straks niet meer van mij zijn. Ik zal ze ooit moeten afgeven aan de personen die hier zullen wonen. Momenteel waren ze aan het bieden. De verhuiswagen startte op en vertrok naar het huis van Tom en Bill. “Kom, we zullen ook maar vertrekken.”� Tom gaf me een vriendelijke klop op mijn schouders en met z’n drieën stapten we de auto van Bill in. Bill aan het stuur, ik naast hem en Tom achterin. Helemaal alleen. Best wel zielig. Net alsof hij straf had en in een hoekje moest gaan zitten. “Dankje, voor jullie steun.”� Zei ik met een flauwe glimlach. Mijn ogen waren nog steeds waterig, maar de tranen gleden niet meer. “Je verdiende die steun. En daar zijn we ook vrienden voor.”� Zei Bill die me trots aankeek. Ik knikte stil en richtte mijn blik op de weg. Deze weg zou ik later niet vaak meer zien. Ik zal altijd bij Tom en Bill zijn, altijd. Als er wat zou gebeuren zat ik daar vast. En misschien wou ik dat ook. Misschien was het beste om bij mijn beste vrienden te zijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.