FanFic.nl

Elena

Journey trought the past part one

' Dit kan niet.' Stamelde ze verward.
' Jij bent...Jij bent dood. Ik ben dood, dat is het hé? Het is waar, ik ben...'
Hellen greep haar stevig vast en maande haar aan tot kalmte.
' Rustig,lieverd. Rustig maar, je bent niet dood. '
Dit kalmeerde haar wat.
' Niet dood? Maar hoe kan het dan dat ik je kan zien? '
' Dat valt niet op twee tellen uit te leggen. Volg je me naar die plek waar ik over vertelde? '
Ze kon enkel knikken en liep toen als verdooft achter haar aan.
Haar hart klopte sneller dan de toegelaten limiet en ze voelde haar eten naar boven komen.
Dit soort momenten konden gewoon niet gezond zijn.
Niet veel later hoorde ze tot haar eigen verbazing het geluid van water.
Als in het niets rees er een groot meer op en Hellen streek ontspannen aan de oever neer.
' Wat is dit ? '
' Dit? Dit word ook wel eens het grote meer genoemd. Het hoort bij Zweinstein. Dat ken je toch? '
' Ik heb er al over gehoord. '
' Hoe vaak ik hier niet gezeten heb, om huiswerk te maken, om gewoon even naar het water te kunnen staren. Ja ik heb hier veel mooie momenten mee gemaakt. ' Mijmerde ze zacht.
Elena was niet echt geïntreseerd in mooie herinneringen.
' En wat doen we hier? ' Vroeg ze ongeduldig.
De vrouw leek echter geen haast te hebben om te antwoorden.
Ze liet haar hoofd in haar nek gangen en genoot met gesloten ogen van haar eigen herinneringen.
Ongeduldig verplaatste ze haar gewicht van het ene op het andere been.
Nog steeds geen reactie, Elena voelde dat ze op ontploffen stond.
' Je bent te gespannen lieverd. Neem plaats en geniet toch van de stilte. '
Er zat niets anders op dan het spelletje mee te spelen.
Ze nam plaats naast haar en sloot haar ogen.
Tegen alle verwachtingen in voelde ze de muizenissen in haar hoofd vervagen.
Ze werd rustiger en dit voelde haar moeder duidelijk aan.
' Een stuk beter vind je ook niet? '
' Ja inderdaad. ' Was het enige dat ze kon antwoorden.
Zo bleven ze een tijd lang naast elkaar liggen.
Tot het Elena toch weer op de zenuwen begon te werken.
' Dus ik ben niet dood? ' Vroeg ze aarzelend.
' Wel het heeft niet veel gescheeld maar nee, je bent nog niet dood. En aangezien je het toch gaat vragen, deze plek kan je een soort van tussenwereld noemen. Een plek tussen leven en dood. '
' En wat houd dat percies in? '
' Het is een soort van tussenstop, de zielen van zwaargewonden kunnen hier wachten tot ze werkelijk dood zijn of terug kunnen gaan omdat ze dan toch sterk genoeg waren om het te overleven. '
' En hoe ben jij zo zeker dat ik het ga halen? ' Vroeg Elena sceptisch.
' Je hebt de gene van zowel mij als je vader, dat is overtuigend genoeg. '
Ze leek niet eens door te hebben dat ze op gevaarlijk terrein aan het komen was.
' Moet dit me gerust stellen? '
' Niet dan? Remus is echt een vechter, nooit eerder opgemerkt? '
' Niet echt nee, moeilijk als je bedenkt dat ik hem nog geen jaar ken. '
Het sarcasme droop van haar woorden maar daar trok ze zich niets van aan.
Ze had nu gewoon geen zin om zaardig te zijn over hem.
' Ik weet dat je er anders over denkt maar daar heeft hij niet voor gekozen. '
' O nee? Hoe zijn we dan ooit bij onze adoptie ouders beland? Zijn we soms ontvoerd? '
' Een soort van. ' Antwoorde haar moeder serieus.
Ze keek verrast op.
' Hoe...? '
' Lang verhaal, ik kan proberen het je uit te leggen maar dat is vergeefse moeite. Ik kan het je beter laten zien. '
Dit begreep Elena nog minder.
' Hoe wil je dat doen? '
' Zul je zo wel zien. ' Antwoorde ze met een knipoog.
Ze sprong elegant recht en nam zelf even de tijd om haar hemd te fatsoeneren.
' Tijd was hier duidelijk niet van belang.' Dacht ze sarcastisch.
' Ik hoop niet dat je bang bent voor een nat pak. ' Zei ze serieus.
' Waarom? '
Een antwoord kreeg ze niet, wel een stevige duuw in haar rug.
Met een luide gil viel ze het water in.


Na enkele minuten die uren leken te duren viel ze met een harde smak neer op een houten vloer.
Kreuned krabbelde ze recht en zag tot haar grote frustratie dat haar moeder als een kat op haar voeten was terecht gekomen.
' Waar was dat voor nodig? ' Vroeg ze woedend.
' Je kan je niet voorstellen hoe vaak mensen moeilijk beginnen te doen als je verteld dat ze moeten springen. Alsof ze bang zijn om dood te gaan.'
Elena kon het grappje niet echt smaken.
' Dus wat? Hielp je me maar een handje? '
' Zo kan je het zeggen.' Antwoorde ze nog altijd even breed glimlachend.
' En wat doen we hier nu net? '
' Een kijkje nemen in jouw verleden. '
Ze opende een deur en ze kwamen terecht in iets wat op een woonkamer leek.
Enkele mannen hadden plaats genomen in de zetels en een van hen herkende ze meteen als een jongere versie van Lupos.
De man naast hem had veel weg van Harry.
Ze bedacht zich dat dit James moest zijn, Harry 's vader.
Beide mannen leken hen vreemd genoeg niet op te merken.
' Dit zijn Remus zijn herinneringen, wij kijken slechts mee. We zijn ontzichtbaar voor hen.' Verklaarde Hellen.
Uit de kamer ernaast hoorde ze een vreselijke gil, als een vrouw die gemarteld werd.
Elena maakte een sprongetje van schrik, ze dacht dat de mannen nu wel zouden opspringen maar ze bleven vreemd genoeg zitten.
' Wat is dit allemaal?Waarom helpen ze niet?'
' O, ze zouden wel willen. Of ze veel kunnen doen is wel wat anders.'
' Maar wat is dit dan?'
Net op dat moment zwaaide er een deur open en kwamen er twee vrouwen de kamer binnen.
Dit maal sprongen de mannen wel recht, ze zag dat al het bloed uit Lupos zijn gezicht verdwenen was.
' Hoe is het met haar, is ze...?'
Een vrouw met rood haar lachte hem vriendelijk toe.
' Alles in orde met haar, ze moet alleen maar rusten. Ik dacht wel dat je eerst eens kennis wou maken met deze twee hier.'
Nu pas zag Elena dat de vrouwen elk een klein pakketje droegen, de vrouw met het rode haar haf het hare over aan Lupos.
Zijn ogen werden vochtig toen hij het beter bekeek, toen ook Elena beter keek zag ze dat hij een baby in zijn armen droeg.
Ook de andere vrouw droeg een baby.
' Waren jullie niet schattig?' Fluisterde haar moeder duidelijk geëmotioneerd.
Haar eigen geboorte? Wel heb je ooit.
Lupos leek er in te slagen een krop uit zijn keel weg te slikken.
' Hey, Elena. ' Sprak hij zacht tot de baby in zijn armen.
En plots leek hij niet meer uit zijn woorden te geraken, hij begon net niet te huilen.
' En wat is zijn naam hier? ' Hielp de vrouw met het rode haar hem.
' Garreth. ' Kraste hij zacht.
Verward bekeek Elena dit schouwspel.
Lupos, hij leek...Hij leek zo gelukkig.
Hoe ze hem naar de twee baby 's zag kijken, ze zag een vader die oprecht trots was op zijn jonge spruiten.
' Wat had je anders gedacht? Dat hij jullie zou verstoten zodra hij jullie zag? '
' Lees jij mijn gedachten soms? ' Blies ze geergerd.
' Nee, zo goed ben ik nu ook weer niet. Maar je gezichtsuitdrukking zeg meer dan genoeg. '
' Ok dan, hij hield van ons toen we geboren werden, maar dat verteld nog altijd niet waarom hij ons afgestaan geeft. Of waarom hij me niets vertelde toen hij de kans had. '
' Denk je dat hij dat niet wou? Ik heb hem gezien, El. Hoe veel pijn het hem wel niet deed, jou onder ogen komen was al een hele opgave voor hem.'
' Schaamde hij zich dan zo erg? '
' Nee! Hij...Verdorie je bent al even koppig als hij. Weet je dat? '
Dit was de eerste keer dat er een deuk leek te komen in haar altijd opgewekte humeur, vreemd genoeg stelde dit haar wat gerust.
Het haf haar iets menselijk.
Ze besloot haar gedult nog wat meer op de proef te stellen.
' Is dat als compliment bedoelt? ' Vroeg ze sarcastisch.
' Nee! Ja...Ik...Ah, weet je wat? Aangezien je toch niet naar me wilt luisteren zal ik je het nog maar eens laten zien. Volg me! '
Met brede passen liep ze de kamer uit, Elena volgde begoedzaam.
Ze kwamen uit in een badkamer, het marmeren bad stond vol met water.
' Moet dit altijd via water? ' Vroeg ze geergerd.
' Ja, het is de enige manier. Als je niet wilt...'
Bezweerend hield Elena haar hand op toen ze zag dat Hellen weer klaar stond om haar te duwen.
' Ik doe het zelf wel. '
Ze haalde diep adem en dook toen het bad in, geen flauw idee waar ze nu zou uitkomen.

Reacties: