FanFic.nl

Lost in Neverland

1. Neverland

Dorien
De bladeren ritselen onder mijn voorwiel wanneer ik een scherpe bocht maak en het bijna onzichtbare paadje insla. Silmarillion Park is een langzaam verwilderend doolhof waar je nog spechten, eekhoorns en in het geval van jonge kinderen zelfs kabouters kan spotten. Het is eigenlijk meer een bos dan een park, en sommige uithoeken zijn volledig verlaten. Dat maakt het voor ons alleen maar leuker.
Ik zie het hutje voor me opdoemen en vertraag. Met een sprong sta ik met twee voeten op de mossige grond en slinger mijn fiets in de hoge varens, uit het zicht van iedereen die er niet bovenop gaat staan. Overbodige maatregel want hier komt toch nooit iemand, maar je weet natuurlijk nooit.
‘Second star to the right!’
‘And straight on ‘til morning!’ echoën twee bekende stemmen. Kinderachtig? Misschien. Maar het wachtwoord kwam er vanzelf en intussen doen we het als een reflex.
‘Jij hebt ook je tijd genomen.’ Yasmine hangt onderuit in de stoffige zetel, Elvira zit op de rugleuning met haar voeten op de kussens.
‘Elvira, modderschoenen uit de zetel!’
‘Ja mama,’ mompelt ze verstrooid, schopt haar sneakers uit en veegt ze op de grond. Geen sarcasme, ze is zo erg verdiept in haar schrijfblok dat ze niet beseft wat ze zegt. Ik vraag me af of ze wel doorheeft dat ik ben binnengekomen. Yasmine slaat wat zand van de kussens, bekijkt de vlekken bedenkelijk, trekt het kussen van de bank en draait het om, om een nog grotere oude colavlek op de andere kant te onthullen. Even zit ze geërgerd naar het kussen te kijken, haalt haar schouders op en ploft het weer op zijn plek met de modderkant naar boven.
‘We hebben een nieuwe bank nodig. Neverland ruikt een beetje schimmelig de laatste tijd.’
‘Wees blij dat we überhaupt een bank hebben, mevrouw Nooittevreden.’ Ik geef haar een klap op haar bovenbeen met mijn schrift.
‘Ik hou van fungusvrije zetels, klaag me maar aan.’ Ik krijg een prik van haar scherpste potlood en geef een gil.
‘Zijn jullie klaar met drammen over de bank?’ vraagt Elvira die ook eindelijk haar schrijfblok aan de kant heeft gelegd. ‘Aan wie is het trouwens?’
‘Mijn beurt!’ gilt Yasmine, graait mijn schrift uit mijn handen en keilt het samen met dat van Elvira op de krakkemikkige tafel. Dan klemt ze haar eigen potlood tussen haar vingers en ademt diep in.
Meteen sijpelt de magie van Neverland tussen alle kieren vandaan. Ik sluit mijn ogen, maar achter mijn oogleden is het niet gewoon zwart, maar een sterrenhemel. We weven onze fantasie door elkaar en Yasmines potlood gaat over het papier, in hetzelfde ritme van haar stem. Eén ster straalt meer dan de andere.
We komen los van de bank. Verbeelding en magie. Neverland. De sterren vervagen en alles wordt wit.

Reacties: