FanFic.nl

Lost in Neverland

2. De Tussenwereld

Yasmine
‘Landen zal nooit jouw sterkste kant worden,’ doet Dorien sarcastisch als we een beetje ruw neerkomen in de Tussenwereld, de volslagen witte plaats met de vrijstaande deur, halverwege ons hutje en het echte Neverland. Hoe die magische verbinding er is gekomen moet je mij niet vragen. Misschien is ze wel niet echt, zitten we al weken en maanden high te worden van de schimmellucht en hallucineren we dagelijks al die werelden bij elkaar. Fantasie en paddo’s, wie weet wat er dan gebeurt. Maar het lijkt me sterk dat we steeds alle drie hetzelfde hallucineren. Dus magie is het veiligste antwoord dat we konden verzinnen.
In de tussenwereld komen we te weten wie we zijn in het verhaal dat voor ons ligt. Daarom is deze wereld zo essentieel. Zodra we door de deur stappen, komen we terecht in een combinatie van Neverland en de fantasie van de schrijfster. Wat de schrijfster bedacht heeft, gebeurt ook. Zodra de deur opengaat kan niemand nog invloed uitoefenen, dan gebeuren de dingen gewoon zoals ze bedacht waren. De personages leven, lopen rond en maken dingen mee, maar alles wat ze doen ligt eigenlijk al besloten. Omdat de schrijfster het einde al bedacht heeft.
Als ik een personage word in mijn eigen verhaal, kan ik ook niet halverwege van gedachten veranderen en een ander einde bedenken. Dat is tegen de regels. De regels van de kunst. We begrijpen het ook niet helemaal, alles wat we weten is dat de echte Yasmine, Dorien en Elvira nu in een soort trance of slaap in het hutje liggen, dat ik op automatische piloot alles opschrijf wat er gebeurt en dat onze geesten intussen de oversteek naar Neverland maken, om vervolgens in de Tussenwereld een soort kruising te worden tussen onszelf en de verzonnen personages. Ingewikkeld? Nee hoor. Gewoon meegaan met het avontuur, de rest komt vanzelf. Want uiteindelijk kan ons toch niets gebeuren.
‘Wie stelt zich het eerst voor?’ Dat was Elvira. Tenminste, dat was ze een minuut geleden, want ze ziet er momenteel uit als het personage dat ik bedacht heb.
‘Begin jij maar, Elvira.’
‘Goed dan. Ik ben… Milla Bürne. Ik ben 17 jaar oud. Ik woon in Berlijn. Ik doe parkour.’ Elvira, Milla vanaf nu, lacht breed. Ze bestudeert haar uiterlijk. Donkerbruin haar tot aan haar schouders met kleine slagen erin en één weerbarstige pluk die steeds langs haar voorhoofd valt. Ogen die twijfelen tussen bruin en zwart. Wipneusje, smalle lippen, kuiltje in haar kin. Klein, een mager postuur met smalle heupen, maar sterk en lenig. Gekleed in een losse jeans, een wit shirt met een rode tekening en sneakers. Een geknoopt armbandje aan haar pols, een halssnoertje met een fake scheermesje om haar hals.’
‘Nice! Dorien, jij bent.’ Dorien heeft altijd het meeste moeite met de gedachten en herinneringen van haar personage te scheiden van die van zichzelf. Ze draait zich verbaasd om, beseft dan dat we het tegen haar hebben.
‘Oh ja. Ehm… ik heet Dorien… nee, ik heet Michelle! Michelle Arnau. Ik ben 17 jaar oud, ik woon in Berlijn en ik doe parkour. Samen met Milla.’ Ze voelt even aan haar gezicht en trekt aan haar nieuwe kapsel. Zwart, iets langer dan dat van Milla en krullend. Bruingroene ogen, smalle neus, piercing links in haar onderlip, sproetjes op haar wangen. Iets groter en vrouwelijker dan Milla, de welving van haar borsten duidelijk zichtbaar onder een zwart shirt. Camouflagebroek en sportschoenen, eelt op haar handen.
‘En ik ben Jaimy Müller, 17 jaar, Berlijnse en doe parkour met mijn vriendinnen Michelle en Milla.’ Ik bekijk mezelf vluchtig en knik goedkeurend. Lang donkerbruin haar, slank maar gespierd genoeg om parkour te doen, gekleed in een losse lichtbruine ribbroek en babyblauw shirtje. Een zwarte pet op mijn hoofd. Licht getinte huid en een gezicht met vage oosterse trekken. Lange donkere wimpers, opvallende lippen en spitse oren.
‘Klaar om te gaan?’ Milla en Michelle knikken en grijnzen naar elkaar. Ik sluit mijn hand om de klink van de eenzame deur en gooi ze open.

Reacties: