FanFic.nl

Drievoudig geheim. [2/2]

2

Ik begijp er niks van. Hoe kan ze nou onze drielingzus zijn? Mam heeft er nooit wat over gezegd. Ik bestudeer haar gezicht dat net zo slank is als dat van Bill, haar bruine ogen die identiek lijken te zijn aan die van Bill en mij, haar kleur haren die net iets donkerder zijn dan ons, haar slanke vingers die gelijk zijn aan dat van Bill en dan heb ik het nog niets over haar gedrag dat eigenlijk wel een beetje op dat van Bill lijkt.

“Mam, ik ben hier niet zomaar.”�

Simone trekt haar wenkbrauwen op, een diepe rimpel ontstaat in haar voorhoofd. Haar blauwe ogen scheuren zich los van mijn gezicht en richten zich weer op het kopje thee dat ze voor me vult. De twee klontjes suiker borrelen op naar boven, smelten binnen twee seconden. Ze roert hevig in de thee terwijl ze het voor mijn neus op de tafel neerzet.

“Vertel. Waarom ben je dan hier? Er is toch niets ernstigs gebeurd hè?”�

“Nee hoor, tenminste... het ligt eraan hoe ernstig je deze situatie wilt beschrijven. Ik bedoel, ik ben mijn hele leven lang voorgelogen. Klinkt redelijk ernstig toch?”� zeg ik kalm, maar roer onrustig in mijn kopje thee. Mijn zus lijkt me bij te staan, knijpt met haar linkerhand in mijn rechter schouder. Haar kattige gedrag lijkt plots verdwenen.

“Hoebedoel je Tom? Ik kan je even niet meer volgen. Is er iets fout gegaan? Wie heeft je je hele leven voorgelogen, Tom?”�

“Jij mam, jij.”�

Verbaast kijkt ze me met haar heldere ogen doordringend aan. Haar twee handen leunen op de tafel en langzaam buigt ze voorover. Een kneep in mijn arm, een teken van mijn zus die naast me zal staan tijdens dit zware gesprek.

“Hoe bedoel je, Tom? Wat heb ik voorgelogen?”� fluistert ze.

“Ik heb een zus... een dode zus, mam. Waarom weet ik dat nu pas? Eenentwintig jaar verder? Wanneer was je van plan me dit te vertellen? En onze vader? Wat is daar mis mee?”�

Mijn moeder haar mond zakt een beetje open, haar blauwe heldere ogen vullen zich met traanvocht. Langzaam schudt ze haar hoofd terwijl haar onderlip begint te trillen. Ik sla mijn ogen neer, probeer mijn reeks met sorry’s binnen te houden, ik mag niet zo snel toegeven.

“Ze was ziek, Tom...”� Ze snikt hevig, maakt haar korte zin bijna onverstaanbaar. “Ik wist niet wat ze had. Toen ze geboren werd... Ze was dood. Dood, Tom. Ik wilde niet eens weten wat voor ziekte ze had, het bracht haar toch niet terug.”� Ze dept met een stukje papier onder haar ogen, maakt haar uitgelopen make-up alleen maar erger.

“Maar waarom heb je ons niks verteld?”� fluister ik zo zacht, dat het bijna onverstaanbaar is.

“Omdat ik het probeerde te vergeten!”� schreeuwt ze luid in mijn gezicht. Ze ademt gespannen in en uit en haar handen klemmen zich stevig vast aan te tafel, haar vingertoppen worden wit.
Het is een lange tijd stil. Mam probeert haar tranen te bedwingen, maar faalt opnieuw en opnieuw. Haar onderlip blijft maar trillen en haar make-up zit ondertussen al over haar hele gezicht.

“Hoe weet je dit allemaal?”�

Ik twijfel. Als ik vertel dat ze naast me staat, verklaart ze me voor gek. Zal me naar een gekkenhuis sturen waar ze me de eerst komende twintig jaar op zullen sluiten in een dwangbuis en een geïsoleerde cel. Nooit zal het nog voorkomen dat ik ooit eens lucht zou happen in de buitenlucht.

“Ze staat naast me.”� Mijn hart staat werkelijk stil wanneer ik dit zeg, maar tegen alle verwachtingen in, begint mijn moeder te glimlachen. Verbaast. Verbaast. Verbaast. Andere woorden voor mijn reactie heb ik niet. “Waarom lach je? Moet je niet schreeuwen dat ik gek ben geworden?”� Maar ze schudt alleen haar hoofd.

“Nee, Tom. Vroeger sliep je met haar, speelde je met haar en las je verhaaltjes aan haar voor. Je noemde haar Faith, gewoon omdat je het zo’n mooie naam vond. Ik wist meteen dat het je zus was, het kon niet anders.”�

Ik geloof mijn oren niet. Wil nog meer weten, maar besluit dat dat voor later is. Ik wil meer weten over mijn vader. Mijn échte vader.

“En pap? Waarom heb ik hem nooit gekend? Wilde hij ons soms niet kennen?”�

Ze staart naar de tafel, schudt licht haar hoofd. Maakt rondjes met haar vinger op de tafel. Haar andere hand ondersteunt haar hoofd terwijl ze diep zucht.

“Je vader...”�

Ze stopt midden in haar zin. Laat me wachten, wachten op het antwoord wie mijn échte vader nu werkelijk is.

“Wil je hem ontmoeten?”�

Een vraag die me overdonderd. “Niet dat ik weet. Mam... ik wil gewoon weten waar ik aan toe ben.”�

“Ik wil liever niet over hem praten, Tom.”�

“Maar waarom dan niet? Leg het me alsjeblieft uit!”�

“Omdat hij jullie niet wilde opvoeden zonder je zus erbij! Hij was depresief, Tom. Hij sloeg jullie, schold jullie uit. Hij is je niet waard,”� fluistert ze. Ik zucht en kijk naar beneden. Mijn hand rust op haar arm.

“Bedankt, mam.”� Ze knikt alleen en ik sta op.

“Ik ben blij dat ze het je heeft verteld, Tom.”� Het is mijn zus die weer verschijnt als ik me in de woonkamer begeef. Zap door de kanalen heen.

“Hoe bedoel je?”�

“Dat ze je alles over mij heeft verteld, en over pap natuurlijk.”�

“Bedoel je me nu te zeggen... dat... dat je alles al wist?”� sis ik. Ze knikt kort, vliegt met een snelle snelheid naar me toe.

“Maar ik wilde alleen dat je moeder het je zelf zou vertellen, Tom. Begrijp het, alsjeblieft?! Als jij met het hele verhaal naar haar toe zou gaan, zou ze je misschien voor gek verklaren! Je hebt haar voor het blok gezet, Tom. Ze moest het je wel vertellen. En echt... ik ben trots op je. Trots omdat je zo’n stap durfde te zetten. Het is een moeilijk onderwerp voor je moeder, Tom. Herinner haar er alsjeblieft niet te veel aan.”�

Ik knik alleen maar, moet alles even verwerken. Alles van die dag spookt door mijn gedachten. De onrafelde geheimen, de begrafenis van Bill zijn tweeling... drielingbroertje. En het besef dat zijn broertje voorgoed verdwenen is. Hij beseft het allemaal pas nu... nu hij geen afscheid meer van hem kan nemen, alleen nog maar in gedachten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.