FanFic.nl

Eenmaal, Andermaal

Eenmaal, Andermaal

9 juli 2011 - ± 5 maanden later

‘Lieverd, wat zie je er mooi uit’ sprak Janine vanaf de deuropening, terwijl ze Nina voor de spiegel zag staan, ‘Echt als een prinses’
Nina keek op en glimlachte dankbaar, ‘Dank je, mam’ sprak ze, terwijl ze naar haar moeder toe stapte om haar te omhelzen. Als ze opkijkt, ziet ze een blik van ontroering in haar moeders ogen.
‘Is dit het sentimentele moment?’ vraagt ze met een knipoog. Janine zuchtte, ‘Sorry, ik hou al op’ sprak ze snel, ‘het lijkt gewoon zo kort geleden dat je nog mijn kleine meisje was’
‘Mam, ik ga nergens heen’ zuchtte Nina, ‘ik ga alleen trouwen’
Janine glimlachte warm en knikte, ‘Ik weet het lieverd’ reageerde ze, voordat ze haar dochter nog eens dicht tegen haar aandrukte, ‘En ik ben heel blij voor je.’
‘Ik wil jullie niet storen’ horen ze dan plots achter zich, waardoor ze opspringen, ‘maar Noud kan er ieder moment zijn’
Even knikken ze begrijpend naar Rosa, die zich meteen weer uit de voeten maakte, voordat Janine Nina nog even helpt met de laatste dingetjes.

Intussen druppelden in het kasteel vlakbij Meerdijk, dat als trouwlocatie fungeerde, de gasten een voor een binnen. Heel Meerdijk leek uitgelopen en ook een aantal ex-bewoners waren uit het buitenland overgekomen voor deze speciale gelegenheid. Edwin en Sjoerd liepen dan ook een beetje ongemakkelijk rond, terwijl velen enthousiast op de oud-bewoners reageerden die zij vaak moeilijk konden plaatsen.
‘Wat een gecompliceerde familie heeft Noud’ klaagde Sjoerd tegen Edwin, terwijl hij een omhelzing van Laura en Robert van afstand bekijkt, ‘Ik volg er niets meer van’
Edwin glimlachte begrijpend, ‘Maar heb je de Sanders-stamboom weleens goed bekeken?’ merkte hij toen op, ‘Die familie is ook al zo gecompliceerd’
Sjoerd knikte met een glimlach, ‘Ja, maar die zijn niet in grote getallen aanwezig vandaag’ kaatste hij terug.
Edwin beet even op zijn lip en knikte. Maxime was inderdaad een aantal maanden geleden voorgoed vertrokken na een langdurig conflict met zowel Ludo en Nina, waar zowel Noud als Nina niet graag over praatten. Daarnaast waren er natuurlijk nog andere Sanders die er niet waren, maar Edwin kon zichzelf niet toestaan daar al te lang bij stil te staan. Op de een of andere manier voelde hij dan nog steeds een steek in zijn hart.
‘Ah, daar zijn Rikki en Wiet’ sprak Sjoerd intussen, zijn broer uit zijn gedachten halend, ‘Eindelijk wat bekende gezichten’
Edwin zweeg en volgde zijn broer, die zijn vriendin met een kus begroette. Even glimlachte Edwin naar Wiet, die hem eenzelfde gebaar maakte.
‘Wat een feest wordt dit hè’ sprak Wiet toen enthousiast, ‘Ik geloof dat heel Meerdijk er vandaag bij is’
Rikki knikte instemmend, ‘Ik hoorde van mijn vader dat Noud nog een grote verrassing voor Nina had’ vertelde ze toen vaag. Meteen keek de rest haar nieuwsgierig aan. ‘Wat voor een verrassing?’ sprak Wiet meteen.
Rikki haalde haar schouders op, ‘Ik heb geen idee’ bekende ze, ‘mijn vader versprak zich, maar weigerde meer te vertellen. Volgens mij was het ook nog helemaal niet zeker’
Wiet knikte enigszins teleurgesteld, ‘Iets van een cadeau of zoiets?’ probeerde ze toen nogmaals.
Rikki glimlachte, ‘ik heb echt geen idee’ herhaalde ze, ‘we zullen het vast straks zien’.

Met een brede glimlach liep Nina een uurtje later, aan de arm van haar trotse vader, naar Noud toe. Die keek vol bewondering naar zijn prachtige aanstaande en nam haar hand met een glimlach van haar vader over.
´Zorg goed voor haar´ waarschuwde die hem nog even streng. De zaal lachte voorzichtig, bekend met Ludo´s beschermende neiging als het over zijn dochter, maar Noud knikte meteen. Hij herkende de knipoog die in Ludo´s blik verborgen zat en wist dat hij van Ludo weinig te vrezen had, zolang hij inderdaad maar goed voor Nina zorgde. Even wierp hij een blik op Nina, die hem met een brede glimlach aankeek, onder de indruk van het begrip wat er was gegroeid tussen haar vader en Noud, als de ambtenaar het woord nam.
´Geachte aanwezigen´ begon hij, ´Ik wil jullie graag van harte welkom heten bij het huwelijk van Nina Sanders en Arnoud Alberts. Alvorens ik met de ceremonie zal beginnen, is mij verzocht eerst het woord aan de bruidegom te geven.
Nina keek verbaasd op naar Noud, die op zijn beurt veelwetend glimlachte. ´Ja Nina, ik heb namelijk een kleine verrassing voor je´ sprak hij toen, ´Er zijn namelijk twee mensen die deze bijzondere dag voor geen goud wilden missen.´
Even fronst Nina vragend haar wenkbrauwen, als ze opkijkt naar het einde van het gangpad, waar inmiddels twee oude bekenden waren verschenen. Haar ogen werden groot en even keek ze naar haar, nu nog, verloofde die nog steeds veelwetend en breed glimlachte.
Inmiddels klonk er geroezemoes in de zaal, waar ook iedereen verbaasd keken naar Stefano en Lucas Sanders, die zwijgend de zaal inliepen en vooraan een plekje zochten. En hoewel de meesten geschokt reageerden op Stefano, wiens gezicht duidelijk ingevallen en bleker was dan ze herinnerden, kon Edwin zijn ogen niet van Lucas afhouden. Zijn maag kroop ineen en even dacht hij aan de laatste keer dat hij hem had gezien, bijna een half jaar geleden.


‘Lucas?’ vroeg hij, terwijl hij zijn hoofd om de deur stak, ‘Rosa zei dat ik door kon lopen’
Lucas keek duidelijk geschrokken op, maar knikte tenslotte, ‘Sorry dat ik je nog niet heb gebeld’
‘Maakt niet uit’ zegt Edwin snel, als zijn blik valt op de opengeslagen koffer op Lucas’ bed, ‘Ga je op reis?’
Lucas knikte, ‘Ik ga naar Amerika’ bevestigde hij. Edwin’s ogen werden groot, ‘Amerika?’ herhaalde hij.
Lucas knikte nogmaals, en ging intussen verder met het inladen van zijn koffer. Edwin keek even zwijgend rond, waar hij merkt dat Lucas behoorlijk veel aan het inladen was. Even bekroop hem een onaangenaam gevoel, en hij schraapt hij keel. ‘Blijf je eigenlijk lang weg?’ vroeg hij.
Lucas haalde zijn schouders op, ‘Ik heb eerlijk gezegd geen idee’ antwoordde hij waarheidsgetrouw. Edwin beet even op zijn lip. Hij merkte dat Lucas uit zijn doen was, maar wist niet goed wat hij moest doen.
‘Is er iets?’ vraagt hij tenslotte voorzichtig. Lucas keek op, maar zweeg.
‘Heeft het iets te maken met vanmiddag?’ vraagt Edwin dan verder. Lucas schudde even licht zijn hoofd, ‘Ik moet gaan’ zei hij toen plots.
‘Lucas’ begon Edwin toen, ‘Voor je gaat wil ik dat je weet..’
Hij maakte zijn verhaal niet met woord af, maar illustreerde zijn punt door brutaal Lucas’ hand te pakken. Deze reageerde niet meteen, waardoor Edwin dichterbij durfde te komen en zijn andere hand geruststellend op Lucas’ schouder legt.
Even sloot Lucas zijn ogen en zuchtte, voor hij zijn hand op Edwins borst legde en hem zacht maar zeker terugduwde.
‘Ik kan dit niet’ sprak hij simpel, voor hij volledig terugdeinsde. Even keek Edwin hem verbaasd aan, voordat Lucas zonder verdere woorden zijn koffer oppakt en de kamer uitloopt.

Reacties: