FanFic.nl

Eenmaal, Andermaal

Eenmaal, Andermaal

De ceremonie ging snel, maar was volgens de vele gasten erg persoonlijk en ontroerend geweest. Achteraf beaamde Edwin dat, maar in werkelijkheid kon hij zich geen een gesproken woord herinneren. Totaal gefocust had hij naar Lucas zitten staren, die nu ineens weer voor hem had gestaan. Hij had zichzelf meermaals streng toegesproken en besloten dat hij Lucas uit zijn hoofd moest zetten, maar nu vlogen er alweer koloniën vlinders in zijn buik.
Even dacht hij aan Sjoerd, die hem al eens achterdochtig had aangekeken en dwong zichzelf om zijn blik van Lucas af te wenden. Hij herinnerde zichzelf eraan dat Lucas was weggegaan zonder ook maar iets van uitleg, maar wist tegelijkertijd dat hij daar geen seconde echt boos om was geweest. Hij was tenslotte degene geweest die hem wekenlang aan een lijntje had gehouden, ontkennend dat hij iets voor hem had gevoeld en zelf iets was begonnen met zijn beste vriendin.
‘Waar zit jij met je gedachten?’ vraagt Rikki ineens met een veelwetende glimlach.
Edwin keek abrupt op en haalde zijn schouders op, ‘Nergens’ zei hij snel.
‘Leuk meisje?’ reageerde Sjoerd vanachter Rikki, terwijl hij voor iedereen wat drinken op tafel zette.
Edwin schudde zijn hoofd en keek even naar Wiet, die met Sjors in gesprek was.
‘Ben je nu nog steeds bezig met Wiet?’ reageerde Sjoerd verbaasd, ‘Dat is toch al maanden geleden?’
Rikki gaf haar vriend even een waarschuwende blik, als Sjoerd op zijn beurt met zijn ogen rolt, ‘Ja, Ed, je moet ‘back in the saddle’ ‘ knipoogt hij dan.
Edwin reageerde niet, maar keek om toen hij een bekende lach achter zich hoorde. Even bekeek hij Lucas, die met Nina en zijn moeder stond te praten, als hij Sjoerd en Rikki achter zich hoorde.
‘Wist jij dat zijn vader zo ziek was?’ vroeg Rikki aan Sjoerd, die zijn hoofd schudde.
‘Ik geloof dat zelfs Lucas’ familie dat niet wist’ vertelt Sjoerd, ‘Anders waren ook zij vast overgevlogen’
Meer kreeg Edwin echter niet mee, want plots werd zijn blik opgemerkt en keek hij voor het eerst die middag in Lucas’ ogen. Hij voelde zich warm van binnen worden, maar knikte slechts vriendelijk terug naar de blijk van herkenning die Lucas hem gaf, hoewel hij het liefste op hem was afgerend. Als Edwin zijn wangen warm voelde worden keek hij de andere kant op en mengde zich snel weer in het gesprek van zijn broer en zijn vriendin.

Pas aan het eind van de receptie hoorde Edwin weer van Lucas, toen die een speech gaf over de liefde tussen zijn broer en beste vriend. Zoals alleen hij dat kon vertelde hij enkele anekdotes en eindigde met een toast op het bruidspaar.
‘Wat is er met jou?’ vraagt Wiet ineens, als ze Edwin bekijkt.
Edwin kijkt gewaarschuwd op, maar antwoord niet direct. ‘Wat zijn we weer vriendelijk, Wiet’ reageert Sjoerd dan als eerste, met een knipoog.
Wiet zucht, ‘ik bedoel alleen dat ik Edwin al lang niet meer zo heb gezien’ probeerde ze uit te leggen, ‘Kijk nou naar die glimlach’
Even keken Sjoerd en Rikki ook kritisch naar Edwin, die zijn wenkbrauwen fronst. ‘Hallo jongens, doe normaal’ reageert hij tenslotte.
‘Wiet heeft een punt’ zegt Sjoerd dan plots, ‘Heb ik iets gemist ofzo?’
‘Nee’ zegt Edwin simpel, terwijl hij zijn lege glas oppakt en richting de bar loopt. Daar besluit hij dat hij meer behoefte had aan frisse lucht dan aan een drankje en ongezien loopt hij even naar buiten. Echter treft hij op het terras al iemand aan, die meteen opkijkt en glimlacht.
‘Edwin’ sprak Lucas overbodig, voor hij zijn blik weer op de tuin richtte. Edwin ging naast hem staan en samen zwegen ze even.
‘Hoe zijn je examens gegaan?’vraagt Lucas tenslotte. ‘Geslaagd’ vertelt Edwin. Lucas glimlacht breed en feliciteert hem, waarna beide jongens verder doorpraten over school en toekomstplannen.
‘En hoe gaat het met je vader?’ vraagt Edwin dan.
‘Voor nu schoon’ vertelde hij kort, ‘Dus nu vooral weer aansterken en hopen dat dat zo blijft’
Edwin knikte begrijpend en weer zwegen de jongens.
‘Ik hoorde van Wiet dat het uit is’ zei Lucas plots. Edwin knikte, ‘Het werkte al niet meer tussen ons voordat jij weg ging’ vertelt hij, ‘Ik zei je al dat ik niet meer verliefd op je was die ochtend’
Even verspande de sfeer, omdat Edwin als eerste refereerde aan dat niet-afgemaakte gesprek, tot Lucas durft op te kijken, ‘Het spijt me dat ik niet heb gezegd’ begint hij als eerste, ‘Ik had het je wel willen vertellen, maar..’
Edwin onderbrak hem echter door met zijn hoofd te schudden, ‘Je had andere dingen aan je hoofd’ maakte hij Lucas’ zin af, ‘Dat snap ik best’.
Lucas, die iets anders wilde zeggen, beet even op zijn lip.
‘Maar waarom heb je al die tijd niets van je laten horen?’ vroeg Edwin toen ineens, ‘Geen sms’je, geen mailtje, niets’
Lucas zuchtte, ‘Ik kon het niet’ antwoordt hij tenslotte, voor hij zich blik afwendde en een laatste slok van zijn glas nam.
‘Maar je had wel contact met de rest’ reageert Edwin verbaasd, ‘Waarom kon er bij mij dan in al die maanden geen berichtje vanaf?’
Lucas zweeg, maar merkte dat Edwin demonstratief op een antwoord bleef wachten. Uiteindelijk keek hij weer op, ‘Om dezelfde reden dat ik je niets vertelde voor ik ging’ vertelde hij toen eerlijk, ‘omdat ik wist dat ik dan niet meer zou kunnen gaan.’

Afwezig staarde Lucas naar het voorbij glijdende landschap buiten. De lucht was helder buiten, geen wolkje aan de lucht. Hij dacht aan zijn vader, die op dit moment in het ziekenhuis lag en wist dat hij er goed aan deed. Hij had Emma, een van de werkneemsters in Stefano’s galerie zojuist nog gesproken en zij had hem voorzichtig vertelt dat het er niet goed uitzag. Zijn vader was waarschijnlijk niet zomaar flauwgevallen, wist ze hem te vertellen, maar een precieze diagnose hadden de doktoren nog niet kunnen stellen.
Alsof het een krachtig wapen was, hield Lucas de print van zijn zojuist geboekte ticket tegen zijn borst terwijl zijn koffer naast hem in het gangpad stond.
‘Jij ziet er niet echt blij uit voor iemand die op reis gaat’ hoorde hij plots een vriendelijke stem. Als hij opkijkt, ziet hij een oudere vrouw tegenover warm glimlachen. Hij zweeg, en zag dat de vrouw weer even naar zijn koffer keek.
‘Reis je alleen?’ vroeg ze toen. Lucas knikte en dwong zichzelf om zijn blik niet demonstratief af te wenden. Hij kon namelijk nog niet goed besluiten of hij liever met rust gelaten wilde worden en wilde de vrouw niet onnodig tegen zich in het harnas jagen.
‘Vind je het jammer om je vriendinnetje achter te moeten laten?’ vroeg de vrouw.
Lucas schudde zijn hoofd, ‘Ik heb geen vriendin’ sprak hij slechts.
De vrouw knikte even, maar zweeg verder. Plots keek Lucas op en bekeek de vrouw even. ‘Er is iets met mijn vader’ vertelde hij plots, zichzelf verbazend, ‘Daarom ga ik op reis’
Het gezicht van de vrouw stond meteen in sympathie, en voor hij het wist vertelde Lucas haar alles wat hem dwars zat. Van zijn vader tot Edwin en Wiet, en de vrouw luisterde geruisloos.

Reacties: