FanFic.nl

Losing Control.

8.

Het was beangstigend hoe de politie agenten alles opschreven wat ik zei en ze leken echt te luisteren. Ze hadden ook die bezorgde blik in hun ogen. Vast ouders met kinderen.
“Vertel verder,”� zei de rechtse man. Ik haalde diep adem en ging verder.
“Hij sloeg overal waar hij kon slaan. En dan bedoel ik ook overal. Hij riep ook allerlei verwijten naar me. Dat ik een vuile hoer en slet was, maar dat ben ik ook, maar om het te horen van iemand anders, dat is niet echt wat je wilt. Ik ga naar bed met personen voor geld.
Het weeshuis ging bijna failliet en Ronald had geld nodig. Ik ben de oudste en ik moest, anders was ik al veel langer dood. Één klant bracht op een dag drugs voor me mee. Hij zei dat het mijn eenzaamheid zou wegnemen dus probeerde ik het. Alles om geen pijn en eenzaamheid meer te voelen.
Ken je dat, zo die dagelijkse sleur waar je door moet? En als je dan nog eens thuis komt en dan nog niet met rust wordt gelaten en dan niemand hebt om tegen te praten? Dat je dan niemand hebt om je gevoelens tegen te zeggen? Dat duwt je nog dieper in een depressie, maar goed, ik wijk af.
Ronald begon opeens over mijn ouders. Hij zei dat mijn moeder een hoer was en mijn vader niet kon rijden en een kut persoon was. Dat het geen wonder was dat we een ongeluk hadden gehad. En dat het hun schuld was dat hij nu met mij zat opgezadeld. Ik verloor het bewustzijn en werd een paar uur later weer wakker. Ik had overal pijn en bloed. Ik liep weg. Ik wilde van een brug afspringen toen Caitlin en haar moeder me vonden. Ze namen me mee en ja, nu zit ik hier.”�
De agenten hadden me niet één keer onderbroken. Ze keken me vooral meelevend aan. Ik keek naar onder en kneep mijn vingers dichter rond het zakje met de pilletjes.
“Wil je officieel klacht indienen?”�
“Ja…”�
“Ben je zeker?”�
Ik wilde mijn mond openen en schreeuwen dat het allemaal niet zo makkelijk was en dat ze me niet begrepen, maar ik hield mijn mond dicht. Ik knikte kort en opeens werd het vloerkleed zeer interessant. Ik staarde wat naar de rare motieven toen ik twee armen rond me voelde. Instinctief trok ik terug tot de twee armen me knuffelde en geen pijn deden. Het was vreemd om door Caitlin te worden omhelsd, maar toch was het beschermend.
“Kom, we zullen even een matras voor je nemen.”�
Ik knikte dankbaar. Ik was doodmoe, had overal pijn en wilde gewoon slapen. Caitlin haar moeder praatte nog even met de politie agenten. Ik luisterde niet meer mee en volgde Caitlin naar haar slaapkamer.
“Ga maar even zitten, ik ben zo terug.”�
Ik knikte en ging op haar bed zitten. Ik haalde mijn drugs boven. Ik moest zuinig zijn, zeker nu ik zo openlijk had verteld over mijn verslaving. Ik haalde er een pilletje uit en liet hem op mijn vingers balanceren. Het poeder had ik ook leuk gevonden, maar dit was misschien handiger, sneller. Ik slikte het pilletje in en ging liggen, sloot mijn ogen en wachtte tot het mijn pijn verzachtte zodat ik misschien voor een keer gerust kon slapen.

Het was zeker al tien uur toen ik wakker werd. Geschrokken sprong ik recht en viel door alle pijn in mijn lichaam. Met een harde plof belande ik op de vloer. Geschrokken bleef ik liggen. Ik was te laat voor school. Verdomme.
“Wat is dat hier voor kabaal, is alles wel oké?”�
Caitlin haar moeder kwam binnen. Ik kroop ondertussen recht, of toch iets dat er op leek. Mijn benen deden ongelofelijk veel pijn.
“Ik ben te laat voor school,”� murmelde ik.
“Niets te laat, we hebben besloten je een paar dagen thuis te houden, hier dus.”�
Silke, Caitlin haar moeder, hielp me recht en begeleidde me weer naar het bed waar ik op inslaap was gevallen. Caitlin had duidelijk op de matras geslapen.
“Hoezo thuis blijven? Ik kan niet, ik moet naar school, Ronald maakt me kapot!”�
Angstig keek ik de vrouw aan. Ze keek bezorgd terug en kwam op de rand van het bed zitten.
“De politie heeft hem aangehouden vanmorgen.”�
“Hij weet toch niet dat ik iets heb gezegd? Want hij maakt me kapot.”� Dat laatste kwam er piepend uit. Ik was zo bang van hem.
“Natuurlijk niet en maak je geen zorgen, alles komt nu goed met je. Morgen komt er een vrouw langs van de kinderbescherming om met je jou spullen op te halen. Waarschijnlijk blijf je dan nog een paar dagen hier zodat we jou toekomst kunnen regelen.”�
Silke keek me met een lieve glimlach aan. Zo echt. Ze zat wel degelijk met me in en dat stond me wel aan.
“Slaap nog maar wat, dan voel je je al beter als Caitlin uit school komt.”�
Silke stond op, ging eens met haar hand door mijn roetzwarte haren alsof ik een vier-jarig jongetje was.
“Silke?”� vroeg ik voor ze weg ging. “Waarom hebt u me eigenlijk geholpen?”�
“Caitlin zag je staan, ze wist dat niet alles goed met je was. En ze wist op de manier hoe jij daar stond, dat het ook niet allemaal oké was. Caitlin mag je en daarom heb ik je ook geholpen en toen ik hoorde wat voor een hufter die man was, begon mijn moederhart te bloeden en vond ik dat ik je moest helpen.”�
“Bedankt, daarvoor, echt waar.”�
“Dat is graag gedaan jongen, ook al weet ik dat je nu niet meer wilt. Het begint allemaal met hulp aanvaarden. Dan komt alles weer goed, geloof me. Ik weet héél erg zeker dat je op dit moment nog altijd niet meer wilt zijn, maar toch aanvaard je de hulp, hoe moeilijk het ook is. Ik ben trots op je, want dat verdien je, iemand die trots op je is al vraag je je af waarom ik trots op je zou kunnen zijn.”�
Sprakeloos bleef ik achter. Het liet me toch een klein beetje glimlachen. Misschien kwam het ook dat ik moest glimlachen van het pilletje dat ik net in mijn mond had gestopt.

Reacties: