Hoofdcategorieën
Home » Goede Tijden, Slechte Tijden » Geluk.. of verdriet? » Geluk.. of verdriet? [1/2]
Geluk.. of verdriet?
Geluk.. of verdriet? [1/2]
Er waren al verschillende weken verstreken. Maar Meerdijk was nog steeds niet hetzelfde. Bijna elke inwoner was op enige manier getroffen door drama dat zich had afgespeeld op de bruiloft van Nina en Noud. Rosa was overleden, Lorena kon het niet aan dat het zusje van haar vriend Jack in zekere zin haar moeder had vermoord. De relatie tussen Lorena en Jack was daarbij op de klippen gelopen. Jack werd door zijn korpschef geschorst, het was tenslotte zijn wapen waarmee Wiet het bloedbad had aangericht. Jack vertrok naar het buitenland. Hij kon de verwijten die naar hem werden gemaakt niet langer aan. Lorena had gelukkig veel steun aan de familie Sanders, en aan haar halfbroer Garmino, die sinds kort in Meerdijk woonde.
De Familie Sanders was zwaar getroffen. Janine was in haar hoofd geschoten en Lucas lag in een coma. De kogel was na een zeer riskante operatie met succes uit Janines hoofd verwijderd. Haar herstel ging moeizaam, maar ze had veel steun aan haar familie en vrienden. Het herstel van Lucas was een totaal ander verhaal, en liet angstig lang op zich wachten..
Edwin zat dagenlang aan het bed van Lucas gekluisterd, en was bijna niet meer thuis geweest. De sfeer bij huize Bouwhuis was sowieso om te snijden. Rikki en Sjoerd konden niet langer verzwijgen dat Rikki zwanger was. Rikki dacht daarbij veel aan haar eigen moeder en weigerde daarbij het kindje weg te laten halen. Anton en Bianca lagen compleet in de clinch met elkaar, maar ook met Rik. De situatie thuis maakte het er voor Edwin bepaald niet makkelijker op.
Bianca opende voorzichtig de deur van kamer waar Lucas lag. Edwin zat bij Lucas, en hield zijn hand vast.
Ze liep naar haar zoon toe en legde haar hand op zijn schouder. ''Heb je vandaag al wat gegeten?'' vroeg ze voorzichtig. ''Nee, ik heb geen trek''.
Edwin had de laatste weken bijna geen woord meer gezegd. Er weer volgde een lange stilte. Bianca bereidde haarzelf voor op een lastig gesprek, en schraapte haar keel: ''Waarom kom je niet even mee naar huis lieverd?''
Edwin keek zijn moeder met vermoeide en rode ogen aan. ''Niet boos worden om wat ik nu ga zeggen... maar je moet ook een beetje aan jezelf denken.'' Bianca vervolgde haar verhaal: ''En ik weet zeker dat Lucas dat ook zal vinden.'' Edwin richtte zijn blik weer op het bed, naar Lucas, zijn Lucas. Die daar lag in een hopeloze situatie. Edwin begon de moed op een toekomst met Lucas te verliezen. Wat als hij nooit meer wakker zou worden? Hun toekomstbeeld in een klap vernietigd. Edwin boog zich voorover, en gaf een kus op Lucas' voorhoofd. Er rolde een traan van zijn wang af naar beneden. ''Ik weet niet of je me hoort.. maar ik wil dat je weet dat... dat ik.... Ik hou van je, en ik zal je nooit vergeten.'' Bianca keek geschokt en vertwijfeld naar haar zoon, die zich omdraaide, en snel de kamer uitliep.
[Weken later]
''Niet weer hè..'' Edwin kwam 's avonds thuis na een lange dag op school, trok zijn jas uit en gooide zijn tas bij de kapstokken op de grond. Terwijl hij bijna over de lege verhuisdozen struikelde liep hij naar de woonkamer. Waar Anton en Sjoerd een heftige discussie aan het voeren waren. Edwin zuchtte ''Hier heb ik dus echt zó geen zin in''. Hij draaide zich om en liep terug naar de kapstok. Hij trok zijn jas weer aan en haalde zijn portemonnee uit zijn tas. Behoefte aan bekende om zich heen had hij op dit moment niet. Gelukkig was het vrijdagavond, dé avond waar je bij Dansatoria compleet uit je dak kan gaan. Hij was de laatste tijd niet veel meer bij Lucas op bezoek gegaan. Edwin dacht vaak aan Lucas, maar ging niet bij hem langs. Dat kon hij mentaal niet aan, hij had zijn leven net weer een beetje op de rails gekregen. Hij kwam Dansatoria binnen. De muziek galmde door de speakers. Edwin zag een lange jongen met blonde haren aan de andere kant van de danszaal staan. De jongen hield zijn ogen op Edwin gericht. Edwin gaf daar op dat moment geen aandacht aan..
Sjors was de enige die Wiet nog steunde, iets wat haar zeker niet in dank werd afgenomen.
De relatie tussen Sjors en Bing hing ook aan een zijden draadje, terwijl ze notabene nog trouwplannen hadden gehad. Wiet had naast Sjors helemaal niemand meer. Het was Sjors die er als enigste was om afscheid van Wiet te nemen. Helemaal niemand had nog enige behoefte om met Wiet woorden te wisselen. Wiet zou opgenomen in een psychiatrische inrichting.
Edwin rekt zich uit en word wakker. De man met de hamer is duidelijk aan het werk in zijn hoofd. Het was al een hele tijd geleden dat hij zoveel had gedronken. Hij sluit zijn ogen weer, met de gedachte nog even verder te slapen. Nog geen 2 seconden later maakt hij zijn ogen weer wijdt open. Deze kamer kent hij niet! Het is overduidelijk de kamer in een studentenhuis. Hij draait zich om en ziet de jongen van gisteravond naast zich liggen. Edwin weet ineens weer wat er gisteravond allemaal is gebeurd. Edwin voelt zich slecht, vies, vreselijk en vooral heel misselijk. En dat komt zeker niet door de alcohol. Edwin stapt voorzichtig uit het bed en kleed zichzelf aan. Hij zoekt op de vloer zijn spullen bij elkaar. Er zit een barst in het glas van zijn telefoon. Dat zal hem op dit moment werkelijk een zorg zijn. Voor zijn gevoel is zijn hele lichaam uit elkaar gebarsten tot duizenden kleine stukjes. Hij loopt de trap af en sluit de deur van het studentenhuis achter zich. Als een verdwaald persoon loopt hij richting het centrum. Hij ploft neer bij het dichtstbijzijnde bankje wat hij ziet. Alle spanning, stress en woede komt er in een keer uit. Hij is zo ontzettend kwaad, kwaad op zichzelf. Edwin voelt zich leeg vanbinnen, en kan alleen maar aan Lucas denken. Hoe kan hij hem dit aandoen? Edwin staat op en probeert zijn handen in zijn broekzakken te steken. Zijn telefoon zit in de weg. Hij haalt de telefoon uit zijn zak en gaat met zijn vinger over de barst van het glas. Het touchscreen van zijn telefoon doet het nog en reageert op de aanraking. 5 smsjes, 21 gemiste oproepen van Bianca, 14 van Anton en 6 van Nina. Edwin slikt en gaat met trillende vingers naar de inbox van zijn telefoon. Van onder naar boven staan er verschillende berichten: ''Kom naar het ziekenhuis!'' 3 keer hetzelfde smsje: ''Waar ben je?'' en de bovenste: ''Lucas is wakker!'' Edwins hoofd staat op ontploffen. Gaat alles goed met Lucas? Hoe moet het nu verder? Moet hij dit aan Lucas vertellen? Edwin wordt gek van zichzelf. Zijn ogen worden groot, en kan zijn tranen niet meer ophouden. Zijn dit tranen van geluk? Of van verdriet?
--
[Deel 1/2]
Reacties:
.......................................... Ik ben sprakeloos!
Wat een mooi en ontroerend verhaal heb je geschreven!!!
Ben erg benieuwd naar het tweede deel, hoop dan ook dat deze snel komt!
Wouw! Ik zie t ook nog gebeuren!