FanFic.nl

In A Perfect World [vervolg Flow] [7/7]

1

Bill tikte zenuwachtig op de tafel met zijn gemanicuurde nagels, terwijl hij wachtte op de twee sneetjes geroosterd brood die zo snel mogelijk uit het broodrooster zouden stuiteren. Hij was teruggekeerd naar zwarte nagels na een periode van grijze nagellak. Bill verdeelde zijn gewicht van het ene been naar het andere, heen en weer en af ​​en toe keek hij over zijn schouder naar de rug van zijn broer, die was versierd met zwarte vlechten die zich als touwen verspreiden. Hij observeerde het hoofd die nu iets naar links was gekanteld en leunend op zijn handpalm. De blik, die naar buiten zwierf uit het stoffige raam en opzoek was naar niks in het bijzonder. Tom wiebelde zenuwachtig met zijn voet op en neer onder de tafel, zoals hij altijd deed - altijd al had gedaan - als hij zenuwachtig was over iets, zich concentreerde of zich gewoon verveelde. Uiteindelijk sprongen de toasts uit het broodrooster, Bill pakte ze snel en weefde zijn weg tussen de tafels om tegenover Tom te zitten.

Bill aarzelde voor een moment. Hij wist dat Tom hem daar niet niet wilde hebben, maar hij zei niets. Tom had niet eens naar Bill gekeken. Bruine ogen waren opzoek naar iets om op te houden in de middagzon, die nu zijn weg had gevonden in de eetzaal van het hotel, waardoor schaduwen zich bevonden op de vloer van de tafels, stoelen en raamkozijnen. Toms gestaar had niets gevonden. Hij staarde gewoon in de leegte. De tip van Toms sneaker maakte kleine krakende geluiden tegen het geboende parket. Op en neer, op en neer. Hypnotiserend, ritmisch.

Bill zuchtte. Het was geschreven over Toms gezicht, maar Bill durfde het niet te vragen. Hij was niet helemaal zeker of hij het antwoord wilde weten. Nu even niet, niet als iedereen moe was en ze alleen maar konden bedenken dat ze naar huis wilden, hier konden ze rusten voor een paar dagen en pizza eten als ontbijt. Bill glimlachte kort in zijn gedachten. Hun moeder zou zo boos worden als ze het wist. Simone was enthousiast over hun vegetarisme, maar zoveel als ze had geprobeerd hen te overtuigen om gezonder te eten, kon Bill niet zien wat er mis was met het hebben van een bevroren veggie pizza in de oven geschoven voor het ontbijt.... eh, laat ontbijt. ZEER laat ontbijt. Zoals vier uur ’s middags laat.

Reality slag terug. Iemand vroeg Bill over de schema’s. Of vertelde ze hem iets belangrijks over hen? Hij schonk er niet veel aandacht aan. Een vrouw in een trui haastte zich weg zo snel als ze was verschenen, tikte op haar mobiele telefoon, hield het tussen haar oor en schouder tijdens het schrijven in haar agenda. Bill wendde zijn ogen af van de vrouw, weer terug naar Tom, die nog steeds op geen enkele manier op zijn aanwezigheid reageerde. Bill nam een ​​hap van zijn toast, Tom hield een dampende kop koffie in zijn hand en nam er een ​​slok van. Geen van hen zei iets. Alle andere geluiden verdwenen. Het was één van die momenten, de twin verbinding - als ze de enige waren in de wereld.

En sommige fracties van een ander persoon. Bill voelde hoe weinig Tom aanwezig was. Hij voelde het onhandig goed.

“Wat is er gebeurd gisteren?”� vroeg Bill eindelijk, omdat het gisteren wel moest zijn geweest. Het moest gewoon.

“Huh?”� Het was Toms beurt om zijn gezicht te draaien toen zijn broer hem met geweld uit zijn droom rukte. Bill zag de verwarring. Zag de angst?

“Gisteren? Er is iets gebeurd, toch?”� Hoe meer Bill naar Tom keek, hoe minder hij zijn toast wilde. Het begon te smaken naar poep. Hij had geen honger meer.

“Nee - er is niets gebeurd...”� Tom keek weer weg. Tom was eigenlijk een verschrikkelijke leugenaar als het ging om Bill. Hij kon hem niet eens in de ogen aankijken. Toms ogen ontsnapten naar buiten om vreemden te ontmoeten die rilden van de kou in dit weer. Ze waren op weg naar werk, naar school, naar huis, naar hun leven. Weg.

Ze waren weer stil. Bill probeerde iets te vinden om van zijn grote broer te grijpen, omdat hij wist dat het nodig was. En nu was het zo. Hij had Tom nog nooit eerder zo stil gezien. Nog nooit zo verward, misplaatst, afgeleid. Verdwaald. Bill kon niet stoppen met zich af te vragen wat er was gebeurd. Het was duidelijk dat er iets niet goed zat. Bill kon niets vinden, geen uitleg. Hij was bijna bang om er één te vinden. Toms witte vingertoppen persten zich om de beker.

“Nee. Er is iets gebeurd. Geez, Tom, het valt overal vanaf te lezen!”� flapte Bill eruit, gefrustreerd en betreurde het meteen, maar het was te laat om het terug in te slikken. Als Tom het niet wilde bespreken, dan werd de zaak niet besproken.

Tom zette zijn kopje koffie op de tafel neer met een boze, snelle beweging.

“Hou je mond, oké? Ik zei dat er niets gebeurd is... abso-fucking-luut niets!”�

Een ouder echtpaar draaide zich om en keek ze afkeurend aan, ze leken erg voldaan om een ​​reden te hebben om zo tegen deze jongens te doen. Iemand bewoog ongemakkelijk in zijn stoel. Tom kon het niet schelen. Het antwoord kwam te krachtig, te uitdagend, want na alles wist hij niet wat te zeggen. Hij wilde het Bill vertellen, natuurlijk wilde hij dat, maar het was niet zo eenvoudig in het leven. Niet zoals dit. Tom sloeg zijn ogen weer neer. Hij wist niet hoe hij zich moest voelen, wat te zeggen. Hij probeerde zo hard om een enkele oplossing voor deze hele puinhoop in hem te vinden, maar alle opties waren niet makkelijker dan de andere.

De lijfwacht, die Tom en Shawn die nacht ervoor naar Toms kamer begeleidde, staarde naar zijn eigen koffie twee tafels verder van de tweeling. Plotseling realiseerde hij zich dat hij meer wist van Tom dan Bill van hem wist. Het was eigenlijk een last op zijn schouders. Zelfs als hij het zich niet wilde herinneren, herinnerde hij zich die aanraking, die blik en de speciale manier waarop Shawn Tom had behandeld. Zijn taak was niet om zich zorgen te maken, maar hoe kon hij het ook niet, de sfeer in de eetkamer begon als een vriezer aan te voelen. Hij was niet echt een emotioneel persoon, maar hij wist dat hij dit nog nooit had gezien bij Tom, zoals hij dat de vorige nacht had gezien. Zo veel.... in de liefde? Zwarte koffie zwaaide rond in de beker toen hij cirkels maakte met zijn lepel en iedereen, letterlijk iedereen, zweeg.

“Weet je, fuck dit! Ik moet een sigaret.”� Tom zijn zonnebril viel vanaf de bovenkant van zijn hoofd naar zijn ogen, stond op en sloeg de stoel weer op zijn plaats en voordat Bill tijd had om hem te beantwoorden - voordat hij hem wilde beantwoorden - had Tom zijn rug al gedraaid, rukte de deur open naar het terras en liep weg, groef diep in zijn zakken.

Bill had niets gezegd. Hij haatte het wanneer Tom tegen hem loog. Hij had er een hekel aan als Tom tegen hem loog zonder een goede reden. Soms deed hij het om Bill te beschermen, maar zeer zelden om zichzelf te beschermen zoals hij blijkbaar deze keer deed. Bill was koud. Door de grote glazen ramen zag hij Tom weglopen van het hotel en een bodyguard probeerde bij te blijven op zijn tempo. Bill wilde er achteraan rennen. Nee, nee niet na dit alles. Bill voelde vragende blikken om hem heen. Gustav had hem perceptief waargenomen achter zijn mobiele telefoon tijdens het schrijven van een bericht, evenals een groep van andere teamleden en de vrouw die met hem eerder had gesproken over de schema’s (die Bill nog steeds niet kon herinneren, wat had ze eigenlijk gezegd?).

Fuck dit.

Bill betastte zijn haar, dronk de rest van zijn koffie en stond op zonder iets te zeggen. Anderen probeerden om niet met hem te praten en het was een mooie verstandige zet om dat te doen. In de lobby van het hotel hield een vrouw hem tegen en vroeg zorgvuldig voor een handtekening voor haar dochter. Een hotel-logo en naam was zichtbaar op haar badge op haar shirt. De badge zei: ‘Betty’. Bill glimlachte zoals altijd en schreef een handtekening in een notitieboekje, die had weer het logo van het hotel op de cover. Ze kon het gewoon niet tegenhouden, zelfs toen ze wist dat het verboden was om de gasten te storen. Het was allemaal zo automatisch naar Bill toe.

Bill kon voor geen seconde stoppen met nadenken over Tom, terwijl hij zijn naam op het papier schreef, naar de lift liep en drukte het nummer van hun verdieping in.

In zijn kamer nam Bill zijn telefoon uit zijn zak en in snelheid draaide hij het meest gebruikte nummer, Tom. Hij ging voor een lange tijd over. Bill zat op de rand van het bed en liet alle mogelijke scenario’s door zijn hoofd lopen. Zowel de goede als de slechte. Hij groef in het oppervlak van het nachtkastje met zijn vingernagel, ademde oppervlakkig, wilde niet vechten. Hij kon in de eerste plaats niet eens begrijpen waarom ze vochten. Uiteindelijk was er een kleine klik aan de andere kant van de lijn en een flauw gezoem van de wind. Een lange stilte.

“Ja?”� hoorde Bill eindelijk de meest vertrouwde stem op aarde zwak in zijn oor vragen. Hij zou de stem uit miljoenen anderen erkennen. Tom klonk onzeker.

“Kijk, Tom... het spijt me, oké?”� zuchtte Bill.

“Dus... zo ben ik nou eenmaal. Ik had niet zo op je moeten snauwen. Shit. Het is gewoon... er is iets gebeurd. Fuck!”� Toms stem was wanhopig. Op de achtergrond snelde een auto voorbij.

“Kom terug en we praten? Het kan niet zo slecht zijn... we zullen het oplossen, wat het ook is?”� Bill was al ongerust. Dit was zo ontypisch voor Tom. Hij had niet eens door dat hij aan het fluisteren was.

“Er is niets wat opgelost kan worden. Ik moet dit zelf doen, oké, Bill? Je moet me gewoon niet zo dwingen... je wilt altijd alles weten en ik... ik kan je dit niet vertellen.”� Tom probeerde de juiste woorden te vinden. “Ik kom terug.... gewoon niks vragen, alsjeblieft...”�

“Dus, je bent niet van plan om mij iets te vertellen, is dat het?”� vroeg Bill. Gefrustreerd.

“Eerlijk gezegd... ja.”�

“Oh, in Godsnaam, Tom! Je weet dat je me alles kunt vertellen. Waarom dit? Wat is er zo fucking belangrijk? Gíªnant? Slecht? Wat is er?”� Bill kon het niet begrijpen. Hij wilde het niet begrijpen. Er waren geen geheimen tussen hem en Tom. Was er ook nog nooit geweest.

“Waarom? Je vraagt mij waarom? Het is mijn leven verdomme, niet de jouwe!”� antwoorde Tom boos. Hij kon het niet begrijpen, waarom kon Bill hem niet gewoon met rust laten?

“Nou, excuseer me voor het vragen. Ja, in feite is het ook mijn leven. We delen alles, weet je nog?”� Bill had een diep spoor gegraven in de tabel.

“Niet dit...”� werd er vanaf de andere kant gesnauwd.

“...En jij bent mijn tweeling bro....”�

“Stop met het spelen van die fucking twin-card! Je weet niets!”� Tom voelde zich als een klein kind dat vocht om een speelgoed auto.

“Niets? Je snauwde me niet voor niets af. Ik ken een hoop dingen van je, Tom! Dingen die jij zelfs niet weet dat ik het weet!”� Bill was woedend... en wanhopig. En in die staat, dacht hij nooit twee keer na over zijn woorden. “Ik weet dat je over jongens praat als je slaapt, Tom. Het is soms moeilijk om dat niet te horen.”�

Bill wist niet waar dat vandaan kwam. Ja, hij had het wel eens gehoord en zo lang als Tom er nooit over sprak, besloot hij om zijn mond er niet over te openen. Bill wist eerlijk gezegd niet waarom hij het nu moest brengen. Fucking stomme zet.

Een lange stilte volgde.

“Fuck you, Bill!”� Tom spuwde in de telefoon en hing op waardoor Bill naar een lege lijn luisterde.

In een perfecte wereld zou dit niet zijn gebeurd. In een perfecte wereld zou Bill zijn mond hebben gehouden, zou Tom hebben gesproken en zou deze stomme fucked up ruzie nooit zijn gebeurd. Bill gooide zijn telefoon op zijn bed en leunde met zijn hoofd in zijn handen.

Reacties: