FanFic.nl

Maybe you'll be Kate one day... [R&I Ft. NCIS] (5-shot)

3

Ziva stapte uit de lift en merkte meteen de grijns op Tony’s gezicht op. Ze werkte nu al 6 jaar met hem samen, en wist dat die grijns niet veel goed betekende. Ze wierp een korte blik op Kate die aan haar bureau zat te werken en McGee die net aangekomen was en bezig was met zijn spullen neer te zetten, voor ze naar Tony toe liep.
‘Wat ben jij van plan?’ fluisterde ze meteen.
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik ken die grijns, wat ben je van plan?’
‘Gewoon, kijken en genieten…’ Hij richtte zijn aandacht weer ergens anders op en Ziva volgde zijn blik die stopte op Kate.
‘Wat heb je met haar gedaan?’
De enige reactie die ze kreeg was Tony die nog breder grijnsde en rechter ging zitten in zijn stoel. Ook Ziva keek nu naar Kate, en toen ze rechtstond hoorde ze Tony verbaasd inademen. Even keek ze Tony, die stomverbaasd was, raar aan en keek dan weer naar Kate, die een blad op Gibbs’ bureau legde.
‘Wat?’
‘Hoe- Hoe-? Dat is onmogelijk!’
Opnieuw keek Ziva van Tony naar Kate, en zag die laatste glimlachen terwijl Tony als een vis op het droge naar lucht zat te happen terwijl hij naar Kate wees. Kate ging naast Ziva aan het bureau van Tony staan en lachte toen ze voorover boog en met haar handen op het bureau leunde.
‘Tony, ik ben geen groentje. Denk je nu echt dat ik de lijm op mijn stoel niet gezien had? Ik ga echt niet mijn kleren uittrekken om jou te vermaken.’
‘Als het alleen was om mij te vermaken zou ik McGee’s handen aan zijn toetsenbord gelijmd hebben.’
‘Tony!’ Het drietal keek in de richting van de stem.
Tim McGee stond achter zijn bureau, dat naast dat van Tony stond, en hield zijn handen omhoog, die aan zijn toetsenbord vastgekleefd waren. Ziva en Kate deden hun best om hun lach te verbergen, wat ineens zeer goed lukte aangezien Gibbs uit de lift kwam stappen.
‘Neem jullie spullen, we hebben een dode marinier.’
Kate en Ziva snelden naar hun bureaus en namen snel hun badge, wapen en jas waarna ze naast Tony naar de lift liepen, niet denken aan het feit dan McGee en zijn toetsenbord, letterlijk, onafscheidelijk waren.
Met zijn koffie in een hand werkte Gibbs zich tussen Kate, Ziva en Tony door om voorop te lopen en in het voorbijgaan, gaf hij Tony een klap op zijn achterhoofd.
‘Aww! Waar was dat voor, baas?’
‘Voor het denken dat je Kate aan haar stoel vast kon lijmen.’
Ze stapten in de lift, McGee samen met zijn toetsenbord, en Gibbs drukte op het knopje met de nul op.
‘Dus… Waar gaan we naartoe?’
‘Boston.’ Antwoordde Gibbs voor hij van zijn koffie dronk.
Op het moment dat ze de naam van de stad hoorde waar ze zes jaar geleefd had, draaide Kate zich om en keek Gibbs aan.
‘Ik kan niet mee gaan.’
‘En waarom niet?’
‘Gibbs! Ze zullen me herkennen! Vooral Jane, wat moet ik tegen haar zeggen?!’
‘Ben jij Speciaal agent Caitlin Todd?’ Kate keek haar baas even raar aan vanwege de vreemde vraag die hij net stelde, maar antwoordde toch.
‘Ja.’
‘Dan ga je met me mee.’
De deuren van de lift schoven achter haar open en Gibbs stapte uit de lift, een teken dat de discussie afgelopen was. Kate had geen keus, ze moest mee naar Boston.

De hele rit naar Boston had Kate het niet kunnen loslaten. Wat als ze Jane tegenkwam? Het zou waarschijnlijk gebeuren aangezien ze een detective moordzaken is. Maar wat moest ze zeggen? Jane zou haar zeker en vast herkennen, zelfs nu ze niet meer zo modieus gekleed was, haar haar in een paardenstaart had en er een pet met NCIS op haar hoofd stond. Jane zou kwaad op haar zijn, dat wist ze zeker, daar kende ze de vrouw maar al te goed voor.
Maar hetgeen waar ze zich het meeste zorgen om maakte was de mogelijkheid dat als Jane haar zou zien, dat ze contact met haar zou willen houden.
Ze had gedacht dat meteen en compleet breken met Jane het gemakkelijkste en minst pijnlijke was. Maar wat als Jane haar elke week zou mailen of bellen? Ze zou haar vreselijk missen, en wist dat ze eronderdoor zou gaan.

Aangekomen op de plaats delict verdween alle moed die Kate onderweg bij elkaar geraapt had. De eerste persoon die ze zag was Jane, die met haar rug naar haar toe naast het lichaam gehurkt zat. Ziva, Tony, Gibbs en McGee, die onderweg van zijn toetsenbord gescheiden was, stapten uit, en Kate had geen andere keuze dan hun voorbeeld te volgen.
Net als de anderen liet ze legitimatie zien en glipte onder het lint door, op weg naar het lichaam. Terwijl de anderen rond het lichaam gingen staan, koos Kate ervoor om schuin achter Jane, die nog steeds gehurkt naast het lichaam zat, te gaan staan in de hoop dat ze niet op zou vallen.
‘Wie zijn jullie?’ Vroeg Jane toen ze de aanwezigheid opmerkte.
‘Speciaal Agent Gibbs, NCIS. Dit zijn speciaal agenten Todd, David, DiNozzo en McGee. Wat hebben we?’ vroeg Gibbs meteen. Jane keek op en antwoordde hem terwijl ze haar aandacht weer op het lichaam vestigde.
‘Lt. Lovel Johns. Een jogger vond hem, wij hebben geen duidelijke doodsoorzaak.’
‘Hebben jullie hem verplaatst?’
‘Nee. We hebben wel zijn zakken doorzocht opzoek naar een identiteit. Toen we zagen dat hij van de marine was hebben we jullie gebeld.’
‘Mooi. Tony, maak foto’s. McGee en Ziva, zoek naar verdachte dingen. Kate, maak een schets van de plaats delict.’
‘Ja, baas.’ Klonk er in koor, en Kate wist dat ze dat niet had moeten doen.
Ze zag dat Jane zich wilde omdraaien en wendde snel haar gezicht af. Ze bukte zich zogezegd om haar materiaal te nemen. Proberend Jane te negeren, begon ze met het schetsen van het lichaam, maar ze wist dat het te laat was. Jane had haar herkent.
‘Agent Todd, kan ik even met je praten? Onder vier ogen?’ En daar was het, het moment waar Kate zo bang voor was. Alsof er niets aan de hand was, klapte ze haar schetsboek dicht en keek Jane aan.
‘Tuurlijk.’
Samen met Jane liep ze onder het gele lint door en volgde haar naar haar auto waar Jane zich abrupt omdraaide naar haar.
‘Ik wil een uitleg.’
‘Waarvoor?’
‘Voor alles, Maura! Van de ene op de andere dag verdwijn je zonder iets te zeggen, en dan duik je ineens weer op als een NCIS-agent!’ Kate zuchtte en durfde Jane amper aan te kijken.
‘Het spijt me, Jane, maar het is erg ingewikkeld.’
‘Ik heb tijd.’
‘Nu niet, Jane. Kan, kan ik straks anders langskomen in je appartement? Ik beloof je dat ik je alles zal vertellen.’ Jane leek te twijfelen, maar gaf dan toch toe.
‘Oke, maar dan wil ik ook echt alles weten!’ Kate knikte.
‘Beloofd. En, wil je me alsjeblieft ook Kate noemen?’
‘Is dat je echte naam?’
‘Ja.’ Zuchtte ze terwijl ze haar ogen neersloeg.
Jane zuchtte en bekeek het NCIS-team dat bezig was met het lijk en het zoeken en verzamelen van bewijsmateriaal.
‘Kom, we hebben een moord op te lossen.’

[reacties??]

Reacties: