FanFic.nl

Elena

a good conversation

Het eerste wat ze gewaar werd toen ze haar ogen opende was dat iedere vezel in haar lijf in brand leek te staan.
Iedere beweging, hoe klein ook was een ware marteling voor haar maar toch ging ze verder.
Ze voelde dat ze in een groot bed lag, de kamer kon ze niet meteen thuis brengen maar de jongeman wiens hoofd een klein deel van het bed in beslag nam herkende ze natuurlijk direct.
' George? ' Kraste ze zacht.
Het duurde even voor haar stem tot de slapende jonge man doordrong.
Slaapdronken hief hij zijn hoofd op en probeerde de slaap uit zijn ogen te wrijven.
Hij snapte duidelijk nog steeds niet wat hem nu net gewekt had.
' Halo schone slaper. ' Lachte ze teder.
' Schone slaper? ' Momepelde hij verstrooid.
' Wat is dat nu weer voor een uitdrukking? Lijkt wel de titel van een sprookje...Wat? '
Nu pas leek het tot hem door te dringen tegen wie hij nu net aan het praten was.
' Elena? '
' Heb je het eindelijk door? ' Lachte ze plagend.
Verschilende emotie 's spoelden over zijn gezicht, verwarring gleed over naar pure blijdschap.
' Je bent...Bij Merlijn 's baard je bent wakker.'
Haastig rende hij naar de deur.
' Remus Garreth, kom snel ze is wakker! '
Ze hoorde de benedenverdieping meteen in beweging komen, de voetstappen van Garreth herkende ze al nog voor hij de kamer binenstormde en haar een zo stevige knuffel haf dat ze het net niet uitschreeuwde van de pijn. '
Ze werd gered door Lupos die zijn zoon aanmaande haar wat ademruimte te geven.
' Waar zijn we? ' Vroeg ze zo gauw ze weer op adem kon komen.
' Dit is het hoofdwartier van de Orde. Het was te gevaarlijk om jullie na alles terug te sturen naar het Nest. ' Legde Lupos uit.
Hij was op het rand van haar bed gaan zitten, vrij dicht maar er was toch nog een zekere afstand tussen hen.
' En hoe lang zijn we hier al? ' Vroeg ze aarzelend omdat ze niet wist of ze het antwoord hierop wel wou weten.
' Drie dagen sinds we ontsnapt zijn. ' Antwoorde Garreth voorzichtig na dat hij haar gezichtsuitdrukking zag.
' Ze hebben je flink te pakken gehad...Wel vier ...Hoe heten die dingen nu ook al weer? '
' Vier lamstralen, echt geen lachertje. Mevrouw Plijster heeft haar werk aan je gehad. 'Hielp George hem.
' Drie dagen, het had slechts enkele uren geleken. ' Mompelde ze in zichzelf.
' Wat bedoel je? ' Vroeg Lupos verbaast.
Ze schrok toen ze besefte dat ze dit luidop had gezecht.
' Ik...Ik weet niet. Het was vast een droom. '
' Wil je er over praten? ' Vroeg George bezorgd.
' Ik weet niet, het...Het leek allemaal zo echt maar dat kan gewoon niet. '
' Wel, je bent er duidelijk van onder de indruk. Het gewoon vertellen kan toch geen kwaad? ' Moedigde Garreth haar aan.
' Ik zag onze moeder. ' Flapte ze er uit.
En plots kon je een spelt in de kamer horen vallen.
' Je zag Hellen? ' Stotterde Lupos uiteindelijk.
' Ik weet dat het gek klinkt maar het is waar. Ze was er, ik zag haar. Ik kon haar voelen. Ze liet me dingen zien. '
' Misschien is het toch maar beter als we je even laten rusten. ' Susste Lupos haar.
Traag en vriendelijk, alsof hij tegen iemand sprak die net haar verstand verloren had.
' Ik ben niet gek. ' Riep ze gefrustreerd.
' Dat zeg ik niet. Maar na wat je hebt mee gemaakt...'
Bliksemsnel schoot ze recht en greep zijn hemd beet.
Ze verbeet de pijn en trok zijn gezicht dichter bij het hare.
' Ik ben niet gek. Ik heb haar gesproken. Ze liet me dingen zien uit ons verleden. Onze geboorte, hoe het ministerie ons kwam weg halen. De reden...Is het waar? Ben jij werkelijk een weerwolf? '
Deze vraag bracht hem voledig van zijn stuk.
' Hoe...? Hoe weet jij...? '
Hij draaide zijn hoofd naar George maar die stak bezwerend zijn handen uit.
' Ik heb niets gezecht. '
' Niemand heeft me iets gezecht. Ik zag het.Dat mens van een Omber heeft ons bij jou weg gehaald met de smoes dat je ons om die reden niet kon verzorgen. Maar eigenlijk was het omwille van onze grootvader. Alsof we werkelijk een gevaar waren. Waarom heb je me niets gezecht? Ik dacht dat je ons weg had gedaan omdat je ons niet wilde.'
' Dacht je dat werkelijk? ' Vroeg hij duidelijk gekwetst.
' Waarom denk je? Ik moest het via een gesprek dat duidelijk niet voor mijn oren bestemd was te weten komen en dan hoe je me behandelde. Al die tijd dacht ik dat je me als een last beschouwde. '
Met veel moeite wist Lupos haar hand los te wrikken, ondanks haar zwakke toestand leek ze nog behoorlijk sterk.
' Ik ben je inderdaad een verklaring schulldig. Na dat je gerust hebt en weer wat aangesterkt bent. Nu ben je te zwak. '
' Ik heb net drie volle dagen slaap achter de rug! Ik bruis van energie. ' Sprak ze hem tegen.
Hij zuchte, besefend dat ze niet zou rusten tot ze de volle waarheid te weten zou komen.
' Geheel haar moeder. ' Dacht hij vertedert.
' Vertel jij eerst eens wat je nu eigenlijk gezien hebt. Dan vertel ik je mijn verhaal. '
Dit leek haar te kalmeren, ze dacht er teminste aan om weer te gaan zitten.
En toen begon ze te praten. Over hoe ze haar moeder ontmoet had na een lange zwerftocht. Het meer waar ze in moesten springen en de gedachten die ze gezien had.
Nieuwsgierig vroeg hij haar die te beschrijven en zijn ogen werden groter bij ieder detail dat ze niet kon weten als ze het niet zelf gezien had.
Ze kon een triomfantelijke grijns niet onderdrukken toen hij moest toegeven dat hij het steeds meer en meer begon te geloven.
' Dat meer. Het zelfde princiepe als een hersenpan. ' Mompelde George.
Tot die conclusie was hij ook al gekomen.
' Hersenpan? ' Vroeg Garreth verbaast.
' Een voorwerp waar je herineringen in kan bewaren en nog eens herbekijken als je dat wil. ' Leggde George uit.
' Hhhm handig. '
' Maar nu is het jouw beurt om te spreken. Ben je of ben je niet een weerwolf? '
' Liegen heeft geen zin. Dus ja, ik ben een weerwolf. Ik was niet meer dan een kind toen ik gebeten werd door dat monster van een Vaalhaar. Het heeft mijn hele leven gekost. '
' Ze zei wel dat het een van de reden was dat jullie elkaar altijd altijd opzochten.'
' Dat is waar. Ze was er toevallig achter gekomen maar tegen alle verwachtingen in was ze niet bang voor me. Integendeel, iedere ochtend na een van mijn transformatie 's was de eerste die mij kwam opzoeken in de ziekenzaal. Ze hielp me om niet achter te geraken als ik weer eens meer dan twee dagen geen lessen kon volgen omdat ik te ziek was. Het heeft wat langer geduurt om haar geheim achter te halen. Ze was werkelijk bang dat ik haar zou laten vallen. Ik veranderde bij elke volle maan in een monster maar toh was ze bang dat ik haar gevaarlijk zou vinden. '
De herineringen toverden een kleine glimlach op zijn gezicht.
' Ze vroeg me trouwens om je te vragen hoe jullie elkaar nu percies ontmoet hebben. Aan haar gezicht te zien was dit een amusant verhaal. '
' Ze vroeg wat? ' Vroeg hij aarzelend en tot groot amuzement van iedereen in de kamer werden zijn wangen rood.
' Kunnen we dat houden voor het laatste? '
Even had Elena zin om hem er verder mee te plagen maar ze kreeg medelijden met hem en begon dan maar over een ander onderwerp.
' Heb je er ooit aan gedacht om ons te zoeken? '
' Constant. Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan jullie dacht. Het was verboden maar toch ging ik naar jullie op zoek, en ik vond jullie. '
' Maar kwam ons nooit opzoeken. '
' O ik heb jullie een keer gezien. Jullie waren zes toen. '
Dit antwoord kwam onverwacht.
' Waneer dan? '
' Ik was toen wel niet mezelf. Ik had wisseldrank ingenomen om het ministerie op het verkeerde been te zetten. Jullie waren aan het spelen in een park. Ik weet nog goed dat jij net aangevallen werd door een paar ganzen. '
' Wat? Jij hebt me toen geholpen? ' Vroeg ze verbaast.
Ze dacht terug aan dat moment, ze kon zich de angst nog goed herinneren en het moment dat ze gered werd door die vreemde jonge man met zijn bruine haar en vriendelijke blauwe ogen.
Ook al had ze hem nog nooit eerder gezien had ze zich vreemd genoeg meteen op haar gemak gevoeld bij hem.
' Het was niet de bedoeling om met jullie te praten, maar dat hebben die rotbeesten wel anders bepaald. Ironisch dat zulke kleine beesten zo veel problemen kunnen veroorzaken.'
' Ah, niemand is er aan dood gegaan. ' Probeerde ze hem op te vrolijken.
' Behalve dan dat jij niet meer in de buurt van vogels durft komen.' Grapte Garreth.
Het leverde hem een stomp in zijn maag op.
' Wat het vooral heeft opgeleverd is het feit dat het ministerie er achter kwam en me op het matje geroepen heeft. Ze gaven me de keuze, of ik beloofde dat ik nooit of te nimmer nog in jullie buurt kwam, of ze haalden jullie weg bij jullie adoptie ouders. '
' Wat? Kunnen ze dat zomaar? '
' Ze hebben jullie wel van mij kunnen afpakken. Het was niet makkelijk maar ik heb jullie moeten los laten. Ik had gezien hoe gelukkig jullie wel waren bij Jill en Marthe. Ik kon het jullie niet aandoen om daar te moeten vertrekken enkel en alleen omdat ik jullie nog een keer wou zien. Wat voor een vader zou ik zijn. '
Dit moest de tweeling even tot zich door laten dringen, alle lose stukjes uit hun verleden waren nu eindelijk op hun plaats gevallen en het zou nog even duren voor ze dit volledig zouden kunnen aanvaarden.
Al het onrecht dat hen was aangedaan enkel en alleen omwille van hun achternaam.
Nee wacht, ze bedacht zich net iets.
' Waren jij en mam getrouwd? '
' Eeeuh...Ja, niet echt meteen wat je een drommhuwelijk kon noemen want we hadden amper geld maar ja we waren getrouwd. Waarom? Ben je zo ouderwets ingesteld?'
' Ik bedoel maar dat we die vreselijke naam eindelijk kunnen laten vallen.Toen jullie trouwden had ze eigenlijk niets meer met hem te maken. Wat denk je? Garreth en Elena Lupos, hoe klinkt dat? ' Vroeg ze met een samezwerige blik aan haar broer.
' Klinkt goed. ' Antwoorde hij enthousiast.
Dit bracht duidelijk iets te weeg in de sereene gezichtsuitdrukking van Lupos.
Zijn ogen begonnen te glanzen en ze zag zijn onderlip trillen toen hij begon te spreken.
' Meenen jullie dit? El, na alle narigheid die ik je heb bezorgt. '
' Kan ik me wel over heen zetten. Ik weet ik wel dat je dit anders wou. '
Ze zag dat George zich discreet terug trok om dit familie moment niet te verstoren.
Ze nam toen haar vader 's hand beet en ging verder.
' Het zal misschien nog even duren voor ik je echt papa of wat dan ook zal kunnen noemen. Maar wat ik wel zeker weet is dat ik je zeker als een vriend zal kunnen zien. Wat denk jij? '
' Daar kan ik zeker mee leven. ' Antwoorde hij duidelijk geëmotioneerd door haar oprechte betoog.
En toen, zonder dat een van hen er over nadacht sloegen broer en zus hun armen om zijn hals en beantwoorde Lupos de knuffel met alle liefde die hij na 17 jaar eindelijk los kon laten.

Reacties: