Hoofdcategorieën
Home » Goede Tijden, Slechte Tijden » Geluk.. of verdriet? » Geluk.. of verdriet? [2/2]
Geluk.. of verdriet?
Geluk.. of verdriet? [2/2]
Lucas was inmiddels al weer een aantal weken thuis. Hij was zelfs langzamerhand weer aan het werk gegaan. Zijn herstel ging verrassend snel. Edwins schuldgevoel werd daarentegen met de dag erger. Hij kon hier niet mee leven, en hoe moeilijk het ook voor hem zou worden, hij besloot voor zichzelf dat hij Lucas eerlijk moest vertellen dat hij was vreemdgegaan..
''Waar heb je de hele nacht uitgehangen?'' Vroeg Bianca terwijl ze haar zoon omhelsde. ''Ik eh... ben bij een klasgenoot blijven slapen.'' Edwin kon op dat moment niks beters verzinnen. Voordat Bianca weer iets tegen Edwin kon zeggen, kwamen zijn vader en nog wat andere doktoren de ziekenhuis kamer van Lucas uitgelopen. Vanachter de doktoren kwam Nina tevoorschijn gelopen. Nina liep glimlachend naar Edwin toe. ''Hij wil je zien''. Edwin zei niks, en beet op zijn lip. Nina trok Edwin aan zijn jas mee de kamer in. Lucas' ogen waren rood, en hij zag er somber en bleek uit. Het was duidelijk dat hij gehuild had. Janine had hem daarnet rustig verteld dat Rosa het ongeluk in de tent niet had overleefd. Er verscheen pas een kleine glimlach op Lucas' gezicht, toen hij Edwin voor zich zag staan. De jongens gaven elkaar een omhelzing, en lieten elkaar niet meer los. De Familie liet de twee jongens even alleen. Lucas vertelde het laatste wat hij zich kon herinneren. Hoe hij zag dat de spotlight naar beneden viel. Hoe hij op de grond lag, hoe Edwin in alle macht probeerde om de zware lamp van zich lichaam op te tillen. ''Ik was zo bang dat je dood ging'' sprak Edwin oprecht. Edwin was in zijn hele leven nog nooit zo bang geweest. ''Nou, genoeg gejankt'' zei Lucas ligt schaterend. Edwin lachte. Lucas keek Edwin aan, terwijl hij zijn hand vasthield: ''Ik laat jou nooit meer gaan''. Ze gaven elkaar een kus, en een stevige omhelzing. Edwin was zo gelukkig. Maar hij voelde zich tegelijkertijd ook zo verschrikkelijk schuldig.
Het is uit! Dat was enige zin die Lucas tegen Edwin had gezegd. Edwin kon zijn schuldgevoel niet langer de baas, en had Lucas eerlijk opgebiecht dat hij in een dronken bui was vreemdgegaan. Lucas was woedend, en hoe erg hij ook van Edwin hield, dit kon hij hem niet vergeven. De relatie tussen Lucas en Edwin was voorbij. Lucas' hart was gebroken. Edwin was de enige jongen van wie hij ooit echt had gehouden, nu was hij de enige jongen die zijn hart ooit had gebroken..
Er waren weer maanden verstreken. Het was voor niemand, behalve voor Lucas en Edwin zelf duidelijk waarom Lucas hun relatie had beëindigd. Naar eigenzeggen, omdat 'het gewoon niet verder ging'. Lucas had alles gewoon op kunnen biechten, en eerlijk tegen iedereen kunnen vertellen dat hij een punt achter hun relatie had gezet, omdat Edwin was vreemdgegaan. Dat had hij niet gedaan, hij had het zelfs niet aan Nina verteld. Zei had wel een gevoel dat er meer achter het verhaal van Lucas zat. Ze drong dan ook meermaals bij Lucas aan om het complete verhaal te vertellen. ''Het gaat niemand wat aan! het is voorbij... voorgoed''. Lucas hield zich groot aan de buitenkant, maar voelde zich vanbinnen een wrak. Lucas wilde het niet, maar dacht de hele dag aan Edwin. Wanneer Edwin samen met Sjoerd naar Dansatoria ging ontweken ze elkaar, als ze elkaar aankeken was dat per toeval. Sjoerd werd samen met Rikki zorgvuldig voorbereid op het ouderschap, en had regelmatig wat afleiding nodig. Aan het begin van de avond hadden Sjoerd en Edwin het altijd heel gezellig. Zodra Lucas binnenkwam om te beginnen met werken sloeg de stemming bij Edwin om. Dan werd hij stil, nerveus, en zou hij het liefste door de grond willen zakken. Zo ook op een bewuste donderdagavond. Lucas kwam Dansatoria binnengelopen, wierp een blik naar Sjoerd en Edwin, en liep daarna linea recta door naar zijn kantoor. Edwin voelde het nerveuze gevoel weer naar bovenkomen, en kroop in zijn schulp. ''Wat ben jij nou voor slappe zak?!'' Edwin keek verbaasd naar Sjoerd, die hem kwaad aankeek. ''Ga naar hem toe! Je houdt toch van 'm?'' Ik ben toch zo klaar met dat ontwijkende gedrag van jullie twee! Terwijl het overduidelijk is dat jullie niet zonder elkaar kunnen. Edwin slikte; ''Sjoerd, ik weet niet of dat..'' Sjoerd was Edwin voor, ''Wat heb je te verliezen?'' en ''Ga er gewoon voor.'' Door Sjoerds woorden van daarnet kreeg Edwin de moed in zijn schoenen. Hij stond op, en liep naar het kantoor van Lucas, achteraan in het gebouw.
Edwin durft niet op de deur te kloppen. Hij staat nu al zeker 5 minuten voor de deur van Lucas' kantoor. Wanneer hij zichzelf moed ingesproken heeft, gaat hij met zijn vingers naar deur en klopt aan. Zijn hartslag zit in zijn keel. Het duurt even voordat aan de andere kant van de deur het slot eraf word gehaald. De deur zwaait open. Lucas kijkt Edwin aan, en weet niet of nou hij boos of blij moet kijken. ''Wat doe jij hier?'' duidelijk verrast door Edwins komst. Met Sjoerds wijze woorden in Edwins hoofd, stapt hij zonder pardon het kantoor van Lucas binnen. Lucas kijkt verbaasd richting Edwins kant: ''Had ik gezegd dat je binnen mocht komen?'' Zonder verder nog iets te zeggen bekijkt Edwin het rommelige kantoor van Lucas. Het complete bureau ligt vol met papier en boeken, de prullenbak stroomt haast over van de prullen en het papier, en op het bureau staan nog een aantal lege theeglazen en een theepot. ''Hoe gaat het met je?'' vraagt hij aan Lucas met een duidelijke trilling in zijn stem. Voordat Lucas daarop antwoord kan geven, stelt Edwin alweer een volgende vraag: ''Ik wil even met je praten'' zegt Edwin terwijl Lucas in de tussentijd weer plaats neemt achter zijn overvolle bureau. ''Nou, ik niet met jou.. Dag Edwin..'' en Lucas gaat verder met zijn papierwerk.
Edwin weigert het hierbij te laten zitten, doet een stap naar voren en leunt op het bureau.
Hij schraapt alle moed in zijn hele lichaam bij elkaar: ''Ik mis je..'' Lucas kijkt omhoog. ''Oh ja? kennelijk niet genoeg, anders was je niet met iemand anders het bed in gedoken.'' Edwin voelt zijn lichaam vanbinnen koken, en is niet van plan om zich in te houden. ''Heb jij enig idee hoelang ik aan jou bed heb gezeten?! Ik kon niet eten, niet drinken, niet slapen, niks! Het enige waar ik aan dacht was jij! en hoe ik in vredesnaam een leven zou moeten lijden zonder jou!'' Lucas kijkt weer op, en begint zachtjes te lachen: ''Daar had je kennelijk weinig moeite mee of niet?'' Lucas voelt zichzelf langzaam kwaad worden: ''Ga weg!'' Edwin is zichtbaar geraakt, en draait zich met de tranen in zijn ogen om. Wanneer hij echter bij de deur is draait hij zich nog een maal om richting het bureau. ''Als je maar weet, dat ik van je hou'' wanneer Edwin zich weer om wil draaien, schreeuwt Lucas door het kantoor heen dat Edwin moet oprotten. In één beweging pakt Lucas de theepot die naast zich staat, en gooit deze naar Edwins kant. De theepot raakt de muur en barst uit elkaar. De jongens kijken toe hoe de thee en de theeblaadjes langzaam de plinten inlopen. Lucas kijkt Edwin geschrokken aan, geschrokken van zichzelf: ''Zie je nou niet wat je met me doet?!'' Lucas slikt, staart Edwin aan, en vervolgd zijn verhaal: ''Natuurlijk hou ik ook van jou, maar tegelijkertijd haat ik je!'' ''Ik denk de complete dag aan je, … ik word gek van mezelf!'' Even leek de wereld stil te staan, het geluid van de naastgelegen dansvloer viel voor hun gevoel totaal weg. Twee jongens die nog steeds zielsveel van elkaar houden, en voor het eerst sinds lange tijd weer eerlijk tegen elkaar durven te zijn. Lucas staat op vanachter zijn bureau, en loopt langzaam naar Edwin toe. Lucas en Edwin staan dicht tegenover elkaar. Ongeveer 'n minuut zeggen ze beiden geen woord. Er zijn geen woorden nodig om te begrijpen hoe ze zich voelen. Edwin pakt Lucas hand, en zet een stap dichter naar Lucas' toe. Lucas strekt zijn armen, en drukt Edwin dicht tegen zich aan.
''Ik hou van je'' spreekt Edwin zachtjes terwijl hij met zijn hand door Lucas' haar. ''En ik hou van jou''. Minutenlang omhelzen ze elkaar, zonder een woord te zeggen, en voor ze het weten, hebben ze elkaar gezoend. Voor het eerst sinds maanden. Het is tijd voor een nieuw hoofdstuk in hun leven. Een nieuwe start. Een nieuwe start met elkaar. De tranen rollen van hun wangen af. Tranen van geluk..
[2/2]
--
Reacties:
Erg mooi! En ik zie het echt ook gewoon in de serie gebeuren. Zelf zou ik er geen probleem mee hebben. Het hoort erbij (het blijft een soap
). Ben zelf ook nog steeds bezig met een nieuw verhaal. Hopelijk morgen of overmorgen af.
wow. prachtig geschreven!