Hoofdcategorieėn
Home » Overige » She Left in Silence » Confetti
She Left in Silence
Confetti
Ik stap op.
De reling.
Glimlach.
“Kom je?”¯ fluistert ze. We zijn wintervrienden. In de zomer bestaan we niet. Zo gaat het. Zo moet het.
Ik kijk naar de lucht, de grond, de lucht. Lik aan mijn bovenlip. Glimlach.
“Kom je?”¯ fluistert ze. Zij is zij. Ik ben ik. Neurieënd, zachtjes, rustig neurieënd, schuifel ik opzij. Kleine stapjes, voor mijn kleine voetjes, mijn kleine voetjes op de smalle metalen reling.
“Kom je?”¯ fluistert ze. Ik kom. Rustig maar. Ik beloof het, ik ben er bijna. Maar waarom? Omdat het is.
“Kom je?”¯ fluistert ze. Maar ik ben er al. Ik zit, wankel, maar ik zit. Kijk. Knipoog. Zij. Is mijn wintervriendin. In de zomer bestaan we niet. Ze steekt haar hand uit, rood, glibberig. Glimlach. Neem hem aan. De hand.
“Kom je?”¯ fluistert ze. Duw van de reling. Twee meter. Niet ver. Enkelpijn. De winter lacht, rode vlek groeit. Zachtjes lopen we, dode bladeren, donkerblauwe jeans onder een leren jack. Er speelt een liedje. In mijn hoofd.
“Kom je?”¯ fluistert ze. Haar lach is vreemd. Slagersmes aan een touwtje, aan haar pols, langs haar been. Iedere stap is een zwaai.
Ik ben moe. Opeens.
“Kom je?”¯ fluistert ze. Roestig hek zwaait open. Dag, dode bladeren. Hallo, dode takjes. Bukken, bukken in de struiken. Haar hand. Mijn haar krult. Er is iemand. Zaterdagmorgen slippers koffie krant bank. Haar haar krult ook.
“Kom je?”¯ fluistert ze. Voorzichtig, kruipen, kijk uit voor glasscherven. Kijk uit voor dode katten. Mijn rode vlek is meer dan een vlek. Auto, vuilnisbak, plant, voordeur. Glimlach. Ik blijf, zij gaat. Deurbel. Daar is de vrouw, daar is de vrouw met het krullende haar en nu valt ze op de grond en er spetteren allemaal dingen en ik kan haar ribben zien en haar kaak en haar ogen zijn nog open.
“Kom je?”¯ fluistert ze. Glimlach. Ik stap eroverheen. Mijn rood is donkerder dan haar rood. Ik weet niet of dat erg is. We lopen. Andere mensen huizen - ik vind ze vreemd. Keuken. Rommel, in de kastjes. Bleekmiddel? Antikalk? Zoutzuur? Ik weet niets. Ze doet er dingen mee. Alles in bekers, heel veel in bekers. Het is blauw. Groen. Schuimend, een beetje.
“Kom je?”¯ fluistert ze. Ik knik, zet nog een stap. Leun. Aanrecht. Ze bukt, kust het rood op mijn shirt. Pijn. Haar lippen zijn eng. Glas in mijn hand. Proost. Alles in een keer. Confetti? Zwart. Vlekjes.
“Kom je?”¯ fluistert ze, wintervriendin, vlak voordat het zomer wordt.
“Kom je?”¯
Ik kom.
Reacties:
Wauw, Kol.
Eerst snapte ik het niet. Toen kwam ik bij het einde en toen dacht ik dat de wintervriendin een verzinsel was, een imaginair voorstel van de dood, en dat de hoofdpersoon dood ging. Toen las ik het nog een keer en dacht ik dat de hoofdpersonen samen de dood waren, toen dacht ik dat ze samen niet écht bestonden, en dat ze doodgingen omdat het zomer werd.
Toen besefte ik me dat ik het waarschijnlijk totaal bij het verkeerde eind had. Toen vroeg ik me af of jij zelf eigenlijk wel weet wat je ermee wil zeggen. Want. Ik weet het niet. Soms weet je dingen gewoon niet. Toch?
Anyhow. Ik vind het héél erg awesome en heel erg gaaf en ik weet het niet maar het is - wat Daan zegt. Heel erg Kol. En. Ja.
Wauw.
Dit is, euhm, het punt met jouw verhalen is dat je ze niet echt kunt omschrijven, denk ik. Of ik, tenminste. Of wat ik van vind, dan. Want ze hebben iets heel erg Kols, en ergens iets lugubers (vaak, of deze tenminste) en dat schrijf je dan alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Het is echt, ik weet niet hoe ik het moet omschrijven.
Ten eerste is het echt wonderbaarlijk geschreven.
Ten tweede, het is zo mysterieus en spannend en nog steeds vreemd dat het zo goed is!
Ten derde, respect voor jou.
Ik weet nog steeds niet echt hoe het einde in elkaar zit. Maar dat is hier ergens leuk aan. Je hebt je eigen ideën en fantasiën hierbij, heel erg leuk.