FanFic.nl

Love Conquers all

~2

Het is tien minuten later als de trein begint af te remmen. Snel kijk ik uit het raam en zie een stenen perron. ‘We zijn er.’ Roept Harry opgewekt met een grote grijns op zijn gezicht. ‘Moet ik met jullie mee in de koetsen of met de boten?’ Vraag ik aan Hermelien terwijl ze geconcentreerd een haarlok om haar vinger draait. ‘Ik denk met de koetsen.’ Zegt ze dan twijfelend. ‘Maar meestal staat Anderling in de gang om bijzondere gevallen tussen iedereen uit te plukken. Ik knik begrijpend en sta dan op. ‘Laten we dan gaan.’ Zeg ik enthousiast. Volgens Hermelien is Hogwarts echt een prachtig kasteel, zeker in het donker. Bovendien barst ik van de honger, mijn maag knorde even. ‘Kijk,’ zei Ron lachend, ‘Ik ben echt niet de enige die honger heeft hoor Hermelien!’ Ik lach met hem mee en wrijf over mijn buik. ‘Tja dat kan ik niet ontkennen.’ Terwijl ik mezelf de drukke gang in werp zie ik Draco voorbij lopen. Alle kleinere kinderen gaan aan de kant als ze hem zien en ik besluit hem als een soort schild te gebruiken. Hij kijkt grijnzend om, ‘Volg je me of zo?’ Ik lach, ‘Tuurlijk niet.’ Hij draait zijn hoofd lachend om en loopt verder door de drukte met mij, Ron, Hermelien en Harry achter zich aan. De eerste beste uitgang stappen we uit. ‘Frisse lucht.’ Roept Ron dramatisch, terwijl hij zichzelf koelte toe wappert met zijn handen. Harry geeft hem een klap op zijn achterhoofd. ‘Doe niet zo dramatisch.’ Lacht hij. ‘Jongens, kappen, we gaan.’ Zegt Hermelien terwijl ze met haar ogen rolt. Ik pak haar bij haar arm zodat ik haar niet kwijt kan raken en zo lopen we naar de koetsen.
De koetsen worden getrokken door grote gevleugelde paarden die ik herken als Terzielers. ‘Kun jij ze zien?’ vraag ik Hermelien zachtjes, Ze knikt, ‘Jij?’ ‘Ja, mijn oma kreeg een hartaanval terwijl ze bij ons thuis op bezoek was.’ Leg ik uit. Ik kijk haar vragend aan, stilletjes vragend om haar reden, maar ze zegt niks. We stappen met zijn vieren in een koets en er komen nog een paar Griffoendors bij zitten. ‘Lynn, dit zijn Marcel, Simon, Ginny en Daan.’ Ik knik naar ze, ‘Ik ben Lynn, nieuw hier.’ Ik schud ze allemaal de hand. Ginny kijkt me nieuwsgierig aan, ‘Van welke school kom je?’ ‘Beauxbatons.’ Ze giechelt, ‘Dat dacht ik al, je hebt een lichtelijk Frans accent.’ Ik lach met haar mee, ‘Klopt, maar ik heb de hele zomer geoefend om er vanaf te komen. Maar het gaat langzaam steeds beter hoor.’ Ze glimlacht naar me. De Terzielers beginnen te lopen en de koets wordt langzaam vooruit getrokken. Ik kijk uit het raam en zie in de verte een groot kasteel in de verte opdoemen. Door de grote ramen schijnt licht waardoor het plaatje zoals Hermelien al voorspeld had echt perfect is. Ik zucht even en kijk dan weer de koets in. ‘Vind je het mooi?’ vraagt Simon. ‘Ja! Hoe kan ik dit niet mooi vinden?’ Harry en Ron lachen even. ‘We zijn er bijna hoor, ik hoop dat je bij ons in de afdeling komt.’ Zegt Simon en zelfs in het zwakke licht van de lantaarn kan ik hem rood zien worden. Daan lacht en geeft hem een elleboogje. ‘Rustig aan Romeo.’ Simon mompelt wat en ik richt mijn blik weer naar buiten. Het kasteel is inderdaad heel dichtbij inmiddels en na een korte stilte stoppen de Terzielers en gaan de deuren van de koetsen open. Het pad naar de school is verlicht door vele lantaarns waardoor het er nog mooier uitziet. Ik zucht even, ‘Ik ga hier nooit de weg kennen.’ Mompel ik. Harry legt even zijn hand op mijn schouder. ‘Geloof me, over een maand kun je de weg dromen.’ ‘Harry!’ Hoor ik ineens achter ons. ‘Olivier, hoe was je vakantie?’ Een zevende jaars geeft Harry een hand en een klap op zijn schouder. ‘Veel getraind, goed dus.’ Hij grijnst, ‘En wie is dit dan?’ Vraagt hij, naar mij kijkend. ‘Dit is Evelynn.’ Stelt hij me voor, ‘Lynn dus.’ Zeg ik glimlachend terwijl ik een pluk haar uit mijn gezicht veeg. ‘En jij bent?’ Vraag ik hem. ‘Olivier, aanvoerder van het Zwerkbalteam.’ Zegt hij, trots naar zijn badge wijzend. ‘Doorlopen jongens!’ horen we achter ons. ‘Sorry professor.’ Zegt Harry tegen een klein kabouter mannetje. Ik giechel. ‘Is dat een professor?’ fluister ik in Olivier zijn oor. Hij knikt, ‘Hij geeft bezweringen, dat is professor Banning.’ ‘Juffrouw Hale?’ Ik kijk om en zie dat een lange heks met een groen gewaad naar me wenkt. ‘Sorry ik moet gaan.’ Ik zwaai naar Hermelien die succes naar me mimet. Zenuwachtig loop ik op de heks met een strenge blik af. Ze glimlacht afwezig naar me. ‘De sorteerceremonie zal met u beginnen omdat u als enige instroomt.’ Ik slik en staar naar de grote deur waardoor al mijn nieuwe vrienden verdwijnen. ‘Als u hier even wilt wachten tot de eerste jaars er zijn. Dan ga ik even in de grote zaal kijken.’ Ik knik en frummel een beetje aan mijn handen terwijl ik op mijn vonnis sta te wachten.

Reacties: