FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 31

Zuchtend sloeg Gitte een pagina om in haar bundel geschiedenis. Er waren alweer twee weken voorbij gegaan sinds haar weekendje Parijs en ze zat volop in de examens. Morgen had ze een mondeling examen voor geschiedenis. Ze had net Nederlands achter de rug en dat was altijd even chillen en net daarom was geschiedenis daarna de hel. Met Pasen had ze ook alleen maar een examen gehad van wiskunde en daarna - tegen de raad van de leerkrachten in - had ze alles een beetje laten opstapelen, tot ze zich twee weken geleden aan het blokken had gezet. En het was niet dat geschiedenis haar totaal niet interesseerde en ze was blij dat ze het voorrecht had om in België te wonen, maar ze moest niet per se weten hoe dat land ontstaan was en wat er aan de basis lag van alle actuele politieke spanningen.
Ze wenste opeens echt dat ze vroeger was begonnen met studeren, maar het was de laatste tijd ook zo druk geweest. Ze hadden nog twee optredens gehad, een interview, dan dat weekend met Nick…
Hugo had ook nog gezegd dat er eventueel iets belangrijks zat aan te komen, maar hij wilde er nog niet te veel over kwijt, voor als het dan toch niet doorging. Het enige wat ze wist, was dat het om een nieuwe acteerklus zou gaan en dat Jacob en Anneleen er ook bij betrokken waren. Jacob en Gitte vermoedden dat het weleens om een opvolger van de film kon gaan (al snapte Gitte dat niet echt, want wat haar betrof was het verhaal helemaal uitverteld), terwijl Anneleen eerder dacht aan iets op televisie. Na die eenmalige tv-show voor het goede doel keek iedereen haar weer meer na op straat. Ook op school - waar ze nu toch al gewend waren aan haar aanwezigheid -, zag je de koppen van de eerste- en tweedejaars zo omdraaien. Derde- en vierdejaars voegden haar massaal toe op Facebook, jaargenoten kende ze zo goed als allemaal en zesdejaars vonden haar leuk, keken op haar neer of vonden zich te volwassen om mee te draaien op de mallemolen. Anneleen maakte naar eigen zeggen hetzelfde mee op haar school en vond dat allemaal geweldig. Ze had altijd een beetje aandacht nodig, maar meestal was dat gewoon grappig (of schattig als ze die aandacht bij Jacob zocht en vies als hij die haar gaf en zij getuige moest zijn van een groot zoenfestijn). Ze drukte geïrriteerd op de balpen die ze vast had. Als ze geschiedenis overleefde, was het einde bijna in zicht. Het was nu dinsdag en ze had nog elke dag tot vrijdag één examen. Vanaf dan kon haar vakantie eigenlijk beginnen. Nog even volhouden, dacht ze, terwijl ze zichzelf vertelde waarom Cavour een grotere nationalist was dan Garibaldi.

Eén dag verder. Nog twee examens te gaan. Dat viel best mee, toch? Maar welke idioot had natuurwetenschappen vlak na geschiedenis geplaatst? Sterker nog: welke idioot had dat rotvak uitgevonden? Al leerde ze meer dan alle nerds tezamen uit alle scholen ter wereld, buizen zou ze toch. Ze miste inzicht en voor een vak als dit was dat broodnodig. Ze was er ook vrij zeker van dat dat inzicht al zeker niet zou verschijnen op haar proefwerk morgen.

Natuurwetenschappen was een ramp geweest, zoals ze al voorspeld had. Ze had pech met de vragen die ze getrokken had (al zou ze waarschijnlijk ook niets van de andere vragen gebakken hebben) en zelfs de antwoorden op bijvragen klutste ze helemaal door elkaar. Morgen had ze godsdienst. Dat had ze schriftelijk - het mondelinge gedeelte had ze in december al afgelegd - en ze had er echt geen zin in.
Meneer Verleyen wilde dat ze alles altijd zo gedetailleerd mogelijk uitlegden, wat nogal moeilijk was, aangezien hun enige thema dat jaar rouwen was geweest. Rouwen doe je zo. Rouwen in vijf stappen. Rouwen: een verhaal. Rouwen: nog een verhaal. Rouwen is hard werken: rouwarbeid. Alles was de revue gepasseerd, maar het kwam allemaal op hetzelfde neer. Ze hadden telkens twee uur godsdienst op dinsdag gehad. Steevast zei hij dan: “Schrijf maar op in jullie agenda’s: Rouwen - een verhaal. En voor het vijfde lesuur… Euh, ja, hetzelfde, hé!”�
Het moest niet gezegd worden dat iedereen het na vijf lessen wel gezien had met rouwen en zich bezig hield met andere dingen. Alles wat ze las, leek ze dan ook pas voor de eerste keer te lezen. Dit zou vast en zeker nog een lange namiddag worden.

Zo’n vierentwintig uur later lag Gitte in de zon te genieten van de eerste hittegolf die hun land trof. Ze was samen met Natalie, Julie, Babs en Nona naar een openluchtzwembad in Grimbergen getrokken. Haar examen was goed verlopen en na nog even haar rapport op te halen, kon ze in één rechte lijn doorgaan naar de zomervakantie. Die zou geweldig worden, waarschijnlijk zelfs memorabel. In juli ging ze een weekend met Nick naar zee en een week met Natalie en Julie. Eind augustus ging ze met haar ouders naar Spanje en in die twee weken, trad Nick daar één keer op, dus misschien zocht hij haar dan ook op.
Het was niet van haar gewoonte om daar uitspraken over te doen, maar ze wist zeker dat dit een zomer zou worden om nooit te vergeten.
“Hé, jij daar!”�, hoorde ze plots achter haar rug. Daar stonden Andrew en Leandro, in een groep met nog enkele andere zesdejaars. Andrew liep op hen af, greep Natalie beet (wat een eitje was, gezien zijn gespierde torso) en met haar in zijn armen sprong hij het zwembad in. Als Gitte’s ogen haar niet bedrogen, zag ze een schattige onderwaterkus. Toen ze beiden weer bovenkwamen, gilde Natalie luid: “Ik was net helemaal opgedroogd, eikel!”�
Enkele omstaanders lachten en Babs en Nona sprongen als een bommetje het water in. Julie neuriede zachtjes mee met de radio naast haar en Gitte voelde plots honger opkomen. Ze had nog geen middageten gehad en het was al half drie.
“Ik wil ijs!”�, zei ze prompt. “Nog iemand?”�
Dat had ze beter niet gevraagd, want plots stond de halve groep (inclusief zesdejaars) met geld in hun handen naast haar.
“Ik wil een Magnum!”�, riep iemand en nog luider hoorde ze: “Een Mars - of nee, zo’n Snickers!”�
“Doe mij maar chips,”� riep weer iemand anders.
“Gaat er iemand mee?”�, vroeg ze hulpeloos.
“Ik ga wel,”� bood Leandro snel aan. Hij probeerde onopgemerkt te blijven, Gitte was bijna vergeten dat hij er ook bij was. Natalie vroeg haar met één blik of ze liever had dat zij meeging, maar ze lag zo schattig naast Andrew dat Gitte seinde dat het oké was. Toen ze beiden alles wat gememoriseerd hadden, verlieten ze de groep. Leandro was eerder zwijgzaam, maar dat stoorde Gitte niet. Het was allesbehalve een gíªnante stilte, maar ze werd uiteindelijk wel doorbroken door hem. “Hoe zijn je examens gegaan?”�
“Goed,”� antwoordde ze, “mijn mondeling aardrijkskunde ging wel niet zo goed, ik had rotslechte vragen. En mijn natuurwetenschappen ook niet, maar dat is altijd zo. En die van jou?”�
“Goed, volgens mij. Ik ben een slimme jongen.”�
“En als ik dat zou zeggen, zou je me onderbreken en zeggen dat ik een seut ben,”� zei ze verontwaardigd.
“Dat is omdat jij er ook echt zoveel voor leert,”� merkte hij op.
“En dan nog haal jij hogere resultaten én je zit een jaar hoger. Dat is wel een beetje zielig,”� grijnsde Gitte.
“Hé, dat heb jij gezegd!”�, lachte hij.
“Weet je al wat je volgend jaar gaat doen?”�, vroeg ze geïnteresseerd.
“Frans aan de VUB, ik wil misschien leerkracht worden,”� antwoordde hij.
“Jij, leerkracht? Dat had ik niet meteen in jou gezien,”� grijnsde ze.
“Nee, ik weet het. Mijn vrienden lachen er wat mee, maar het lijkt me een uitdaging.”�
Ondertussen stonden ze eindelijk als eerste in de rij en had Gitte net haar hele bestelling doorgegeven.
“Weet jij al wat je later wil doen?”�, vroeg hij, met vijf ijsjes in zijn handen.
“Het is nog vaag,”� antwoordde Gitte. “Ik wil misschien wel verder met acteren, maar het echt fulltime doen, lijkt me zo’n onzeker werk, snap je? Anderzijds heb ik het gevoel dat ik het tenminste geprobeerd wil hebben. Journalistiek of communicatiewetenschappen lijkt me wel een degelijke tweede keuze.”�
“Kan je die twee uitersten niet met elkaar combineren? Je bent twee irritante personen tegelijk, dat moet toch wel lukken,”� glimlachte hij.
“Misschien… Ik zie wel,”� mijmerde ze. “Ik heb nog even de tijd.”�
“Is Kimberley er niet bij?”�, polste ze voorzichtig. Plots was de stemming volledig omgeslagen.
“Nee,”� antwoordde hij kort. “Die is bij Bert.”�
“Die gast van op het galabal?”�, vroeg ze. Hij knikte en Gitte ging er niet verder op in. Ze snapte niet dat hij haar niet dumpte, maar het ging nu net zo goed tussen hen en ze wilde dat niet verbrodden met haar bemoeizucht. Leandro was best oké als hij je niet haatte.

Die avond lag ze moe in haar tuin op het grasveld naar de sterren te kijken. Zo’n hele dag in de zon zitten en tussendoor zwemmen en waterspelletjes spelen, was best vermoeiend. Ze had haar gsm op haar buik liggen, aangezien Nick nog zou bellen. Toen haar trilfunctie plots zei dat hij belde, nam ze zo snel op als ze kon.
“Hey, Nick!”�, zei ze enthousiast. Was ze drie seconden geleden echt nog moe geweest?
“Hi, Gitte,”� zei Nick sloom en vermoeid. “Wat een rotdag, het is hier bloedheet en ze hebben de hele dag stomme waterspelletjes zitten spelen, terwijl we eigenlijk een opnamedag hadden. Dat is een smak geld die verloren is gegaan en ik wilde eindelijk nog eens een dag gewoon rustig muziek maken. Als dat al te veel gevraagd is…”�
Hij klonk echt zwaar geïrriteerd en Gitte snapte niet echt waarom.
“Zo’n watergevecht kan toch best leuk zijn?”�, probeerde ze voorzichtig. Ze hoorde hem zuchten aan de andere kant van de lijn.
“Ja, maar niet wat ik verwacht had. Om nog maar te zwijgen van al het geld dat is verloren gegaan, we hebben die opnamedagen echt nodig, weet je. Ach, laat maar, je bent te jong om het te snappen.”�
Op dat moment ontplofte er iets in Gitte. “Te jong? Misschien ben jij gewoon iets te snel volwassen geworden, Nick. Soms is het best eens oké om alles opzij te zetten en helemaal onverantwoordelijk te doen.”�
“Je snapt het niet en ik heb geen zin om ruzie met je te maken. Ik moet gaan eten, ma heeft het avondeten opgeschept. Misschien moet ik maar eens vroeg gaan slapen vandaag. Het is een lange dag geweest.”�
“Ga je niet eens naar mijn dag vragen?”�, vroeg ze. Dat kwam er iets botter uit dan ze bedoelde en ze zag hem in gedachten schuldbewust zijn ogen neerslaan. Toch kon ze het niet helpen zich nog steeds geïrriteerd te voelen. “Of vind je mij zo jong dat je veronderstelt dat ik een hele dag op de draaimolen heb gezeten?”�
“Gitte, sorry, ik had dat niet mogen zeggen. Ik ben gefrustreerd en mag dat niet op jou uitwerken,”� mompelde hij en ze kon niet tegen het schuldgevoel in zijn stem. Ze wilde net kort vertellen over haar dag (hij klonk al zo moe), als ze Joe op de achtergrond iets hoorde roepen.
“Wat wilde hij?”�, vroeg Gitte.
“Oh, niets,”� zei hij snel. “Maar goed, vertel op.”�
En dat deed ze. Ze vertelde over haar dag aan het zwembad, haar examens… Nick luisterde op een correcte manier, stelde af en toe een vraag en hmm’de op de juiste plaatsen.
“Wacht even, dus Leandro was daar ook?”�, vroeg Nick.
“Ja, hij is echt veranderd. Ik weet niet door wie of wat, maar het is zo,”� zei ze enthousiast.
“Vertrouw hem toch maar niet te veel. Je schenkt je vertrouwen aan mensen die het niet waard zijn. Ik wil niet dat hij je kwetst,”� zei hij. Het was onwaarschijnlijk goed bedoeld, maar Gitte klonk het eerder in de oren als: “Je bent jong en naïef.”�
“Heb je trouwens al eens gezien hoe die gast naar je kijkt? Als hij geen vriendin had, zou ik ongerust worden. Alhoewel, voor dat soort mensen kan alles natuurlijk,”� ging hij verder. Gitte raakte met de minuut meer en meer geïrriteerd door zijn gedrag.
“Dat soort mensen? Wat bedoel je daar exact mee, Nick? Voel je je soms beter dan hem?”�, beet ze hem toe.
“Ben je al vergeten hoe hij tegen je deed?”�, vroeg hij.
“Zoals jij nu doet, bedoel je? Hij is echt veranderd. En je zou me moeten vertrouwen. Ben je nu echt jaloers op hem? Dat valt me zwaar tegen van je, Nick.”�
Op dat moment hoorde ze Joe nog eens roepen, veel duidelijker deze keer: “Nick! Nicole vraagt wanneer jullie nog eens afspreken.”�
Plots was Gitte zich veel bewuster van de stilte en tientallen woorden en flarden van losse zinnen schoten door haar hoofd.
“Zie je haar nog steeds?”�, vroeg ze.
“Wel, het zit zo -”�
“Jij bent zo hypocriet! Je bent godverdomme geen haar beter dan al die popsterren en maar jaloers zijn op een gewone vriend van mij. Je hebt het recht niet je daarover uit te laten!”�, tierde ze.
“Wanneer ga je nu eens inzien dat hij geen vriend van je is?”�, onderbrak hij haar.
“Meer dan jij nu bent, Nick,”� antwoordde ze koel. Het bleef stil aan de andere kant van de lijn.
“Ik moet gaan eten. Slaapwel, Gitte,”� mompelde hij. Woest drukte ze de telefoon in en stormde, onder veel bekijks van haar verbaasde ouders, naar haar kamer. Op haar bed lag Witteke en een portie kattenliefde was exact wat ze nu nodig had.
“Hij is zo’n eikel, Witteke!”�, brieste ze. Natuurlijk was ze niet boos omdat hij Nicole nog zag. het zou haar hoogstens een beetje onzeker hebben gemaakt, maar ze was nooit echt bezitterig of jaloers ingesteld geweest, dus van haar mocht hij zien wie hij maar wilde. Alleen deed hij tegenover haar alsof hij haar haatte en ze elkaar nooit meer gezien hadden. Bovendien werd hij nu stikjaloers op Leandro, had hij haar nog bijna schuldig doen voelen ook, terwijl hij haar verdomme zelf beloog. Alsof ze het snapte, gaf Witteke haar enkele kopjes als troost, waarna ze zich naast haar neer vlijde. Uitgeput deed Gitte haar ogen toe en viel ze vrijwel onmiddellijk in slaap.

Die woensdag moest ze enkel nog haar rapport gaan ophalen, voor een lange zomervakantie haar opwachtte. De enige spelbreker was dat ze nog steeds niets van Nick gehoord had sinds hun telefonische ruzie. Ze was ondertussen al lang afgekoeld, maar vond wel dat hij haar eerst moest bellen. Ze wist dat ze koppig was, maar hij was in de fout gegaan, niet zij. Haar rapport was goed, ze was zelfs niet gezakt voor natuurwetenschappen - maar hoe ze dat had klaargespeeld, wist ze niet. Haar drieënvijftig procent had wel haar tekort op haar jaartotaal niet opgehaald, maar dat deed er niet toe.
“Gitte, kom je mee naar de stad?”�, vroeg Julie.
“Ik kan niet, ik heb een familiefeest bij mij thuis. Mijn neef is jarig en mijn tante vroeg of we het feest bij ons konden organiseren omdat hun huis geschilderd wordt,”� legde ze uit.
“Ben je zeker dat dat de enige reden is?”�, vroeg Natalie sceptisch.
“Ja, heel zeker, wijsneus. Nick heeft me nog steeds niet gebeld, maar dat wil niet zeggen dat ik als een treurwilg naast mijn telefoon moet zitten wachten, toch? Ik was een eeuwige happy single vóór Nick, ik kan best plezier maken zonder mijn lief erbij. En op het familiefeestje wordt het vast ook leuk, het is lang geleden dat iedereen nog eens samen was,”� antwoordde Gitte gepikeerd.
“Het was maar een vraag! Geniet van je eerste vakantiedagen en ik zie je gauw, hé!”�, waarschuwde Natalie haar. “En hij belt wel, geloof me. Als hij slim is tenminste.”�
Gitte glimlachte dankbaar en nam ook afscheid van Julie.
“Maak het terug goed, dan zijn we zo goed als schoonzussen,”� zei die samenzweerderig. Gitte’s mond viel open.
“Jij en Joe? Echt? Oh, ik ben zo blij voor jullie!”�, zei ze oprecht gelukkig.
“We hebben besloten dat het stom zou zijn om het niet te proberen. Goed, hé? Hij komt volgende week naar België. KVJ, Klapje voor Julie!”�, riep ze uitbundig. Gitte knuffelde haar.
“Ik ga je missen, kleine freak,”� grijnsde ze.
“Waarom? We zien elkaar snel!”�, lachte Julie en met die woorden ging Gitte haar vakantie tegemoet.

De hele familie van haar moeders kant zat in hun tuin. Tantes, nonkels, oma’s opa’s, haar ouders, neefjes en nichtjes en natuurlijk Gert, haar vandaag achttien jaar geworden neef. Iedereen had zich net op de barbecue gestort en het had zo zijn voordelen om de hele tijd rond het feestvarken te hangen - vooral het feit dat je je eten zo snel kreeg eigenlijk.
Gitte genoot in de zon van de heerlijke zelfgemaakte en ontzettend frisse pastasalade. Ze voelde zich heerlijk behaagd en toch knaagde Nicks koppigheid ook aan haar.
“Je bent zo stil.”� merkte Gert op. Natuurlijk deed hij dat. Gert en zij waren twee handen op één buik. Hij had halflang, zwart haar en grijsblauwe ogen en was ontzettend populair bij meisjes. Gitte gaf hem altijd raad over welk meisje bij hel paste en wat hij moest doen als er weer eens eentje boos was. Gert was echt een zalige gast.
“Problemen met het vriendje?”�, giechelde haar tante Monica, de meest nieuwsgierige ooit. Gitte had echt geen zin om alles uit te leggen en zei daarom: “Sorry, ik moet even naar het toilet. Tot zo!”�
Toen ze terugkwam, stond Gert in de gang: “Toch niet echt problemen met Nick? Jullie lijken zo’n mooi koppel. Laat ons de rollen eens omdraaien, ik zal jou helpen. En daarna ga ik hem slaan.”�
Gitte grijnsde en liep met hem even haar straat uit. Ze vertelde hem ondertussen het hele verhaal en luisterde geïnteresseerd.
“Je hebt gelijk, Gitte. Het is klote dat hij niet terug belt, maar als hij slim is, doet hij dat nog. Niemand laat mijn favoriete, knappe nichtje schieten!”�, zei hij.
“Hoe zit het trouwens met jouw liefdesleven? Wie wordt mijn favoriete schoonnicht? Tess? Lisa? Tinne? Oh nee, die heb je nog niet gehad, hé?”�, grijnsde ze. Hij wilde haar net van repliek dienen, als haar gsm ging. “Het is Nick! Sorry, maar dit moet ik echt even opnemen.”�
Dat deed ze dan ook meteen en ze ging zitten op het trapje van de overburen.
“Luister, Nick, ik ben zo blij dat je belt! Ik was koppig, maar al lang niet echt boos meer. Is alles goed?”�, vroeg ze enthousiast. Het bleef lang stil aan de andere kant van de lijn.
“Volgens mij ga je nu terug boos worden, maar er is geen makkelijke manier om dit te zeggen en al zeker geen geschikt moment, maar je komt er toch wel achter en dan vertel ik het je liever zelf,”� begon hij.
“Nick, wat is er mis?”�, vroeg ze achterdochtig. Ze had een voorgevoel dat ze dit niet leuk zou vinden.
“Ik zag Nicole gisteren. Plots stonden er allemaal paparazzi en kuste ze me. En het ziet er allemaal veel erger uit dan het is, maar ik zweer je dat -”�
“Jullie hebben gekust?”�, herhaalde Gitte en ze kreeg een wee gevoel in haar buik.
“Zij kuste mij, je moet me geloven, Gitte,”� corrigeerde hij haar.
“Dus na een stomme ruzie laat je dagen niks meer van je horen, maar flirt je wel uitgebreid met die troela,”� schold ze.
“Ik flirtte niet!”�, onderbrak hij haar. “Het was Nicole, Gitte.”�
Gitte haalde even diep adem. “Ik ben al blij dat je het gewoon eerlijk zegt. En ik vermoord die del nog eens, dat meen ik!”�
“En het spijt me, Gitte, van vorige week. Zie ik je snel?”�, vroeg hij.
“Aan zee, toch? Het weekend van de negende tot de elfde?”�
“Ik kijk er al naar uit. Ik zie je graag, Gitte.”�
Ze legde af en liep terug naar Gert.
“En?”�, vroeg die benieuwd.
“Alles is in orde. Hij verontschuldigde zich, maar volgende keer dat ik die vuile slet zie -”� begon ze, maar haar woorden werden overstemd door de ringtone van haar gsm? Het was een onbekend, buitenlands nummer.
“Hallo?”�, vroeg Gitte nieuwsgierig. Een opgewekte stem zei: “Oh, hallo Gitte! Ik ben het, Nicole. Ik wil me even oprecht excuseren omdat ik jullie uit elkaar heb getrokken, maar Nick koos nu eenmaal voor mij.”�
“Nee, dat deed hij niet, trut. Hij vertelde me alles. Best wel zielig hoe je hem nog steeds niet bent vergeten. Hij zei dat jij hem kuste, maar dat hij vrijwel meteen achteruitdeinsde,”� zei ze triomfantelijk. Ze hoorde Nicole lachen.
“Is dat wat hij zei? Arm kind. Typ onze namen eens in op youtube, dan zie je wel wie er liegt en wie niet. Ik mag dan wel wanhopig op zoek zijn naar mijn verloren liefde, ik ga er niet om liegen. Hij kan wel goed kussen, hé?”�
Met die woorden brak ze het gesprek af en Gitte bleef verbouwereerd staan. Ze loog, dat kon niet anders. Ze had geen enkele reden om aan Nick te twijfelen.
Eenmaal terug thuis vertrok net een groot deel van de familie. Ze nam uitgebreid afscheid van iedereen - van Gert als laatste - en dacht terug aan zijn laatste woorden.
“Je komt er wel uit, Git. Die Nicole is niet te vertrouwen, waarschijnlijk spreekt Nick de waarheid,”� had hij gezegd. Waarschijnlijk. Waarom bleef ze dan twijfelen? Nu ja, er wí¡s een manier om erachter te komen. Terwijl ze internet op haar laptop opende, voelde ze zich zo jaloers, alsof ze zo’n desperate housewive was die hem niet vertrouwde.
“Waar ben je toch mee bezig, Gitte?”�, mompelde ze, maar toch typte ze met trillende vingers ‘Nick en Nicole’ in. Onmiddellijk verschenen er een drietal video’s, gefilmd in een donkere ruimte - een café? - waar alles toch vrij duidelijk was. Op goed geluk koos ze er eentje uit en met bonzend hart bekeek ze de inhoud ervan. Nick zat naast Nicole en had zijn arm rond haar. Zij nam inderdaad het initiatief om hem te kussen, maar hij deinsde helemaal niet achteruit, integendeel. Gretig kuste hij haar terug. Toen hij haar na zes seconden nog steeds leek op te eten, sloeg ze haar laptop toe. De beelden logen er niet om en allemaal waren ze er tussen dit en vierentwintig uur opgezet. Ze waren dus niet uit de tijd van hen als koppel.
Misselijk ging ze op haar bed liggen en tranen welden op in haar ooghoek. Niet alleen had hij haar bedrogen, hij wilde ook nog eens doen alsof er niets gebeurd was en er gewoon over liegen. Ze voelde zich zo vernederd en naïef. Na een stomme ruzie liep hij gewoon weg, in de armen van zijn ordinaire oude vlam. De tranen rolden over haar wangen en toen ze even later telefoon van hem kreeg en hij maar bleef bellen, haalde ze woedend de batterij uit dat rotding en gooide die door haar kamer. Iedereen moest haar nu even gerust laten en zeker Nick Jonas!

Reacties: