FanFic.nl

Elena 's new adventure

a day out

Elena voelde zich schuldig, schuldig omdat ze er zo naar uit keek om na maanden binnen te zitten eindelijk nog eens naar buiten kon.
Het voelde bijna aan alsof ze misbruik maakte van de pijn van de familie Wemel.
Ze probeerde zichzelf te overtuigen dat dit een normale reactie was maar dit was niet simpel.
Garreth had duidelijk minder last met zijn geweten.
Toen ze zich aan het omkleden waren was hij zowaar aan het fluiten.
' Wil je dat wel eens laten? ' Vroeg ze geërgerd.
' Wat? ' Vroeg hij nietbegrijpend.
' Dat gefluit. Ik weet niet of je het goed begrepen hebt maar we gaan op ziekenbezoek, niet op uitstap. '
' Rustig, pa heeft toch gezecht dat alles goed met hem komt? En als we daar zijn zal ik me echt gedragen.'
' Dit op mijn erewoord. ' Voegde hij er snel aan toe.
En toen consentreerde hij zich weer verder op het fatsoeneren van zijn haar en kon het niet laten om weer enkele tonen te zingen.
Ze liet zich op haar bed vallen en wist een gefrustreerde kreet te smoren in een van haar kussens.
Wat bezielde hem toch?
De Garreth van vroeg was ook wel een grappemaker geweest maar zou nooit zo ligt over zaken als deze gegaan zijn.
Ze vreesde dat haar opluchting in het begin van zijn bevrijding onterecht opgelucht geweest was.
Die vreselijke periode had hem wel degelijk veranderd.
En op een manier die haar niet gelemaal aanstond.


Een uur of twee later stonden ze voor de lege etalage van een winkel die ooit Lodder en de krimp bleek te heten.
George had hen onderweg al uitgelecht dat de ingang va het hospitaal door dit raam was.
Het bleek dat ieder belangrijk gebouw in de tovenaarsgemeenschap op zo een manier verborgen was voor dreuzels.
Mevrouw Wemel was de eerste die naar binnen ging en de anderen volgden gauw haar voorbeeld.
Het gebouw zelf was opgetrokken uit miezerige rode bakstenen in tegenstelling tot het interieur binnen dat er glanzend schoon uitzag.
Geheel wat Elena had verwacht van een hospitaal.
Mevrouw Wemel ging zichzelf aanmelden bij een blonde plompe heks die de balie bleek te onderhouden.
' Hoe doen ze het toch? ' Mijmerde Garreth duidelijk onder de indruk.
' Ben je hier nog verbaast over? Zelf na alles wat je de laatste tijd gezien hebt? ' Lachte ze terug.
' Tja, dit is inderdaad ook wel indrukwekend. ' Mompelde hij kijkend naar zijn sproetige handen.
Om er voor te zorgen dat ze niet zo zouden opvallen moesten ze beide om het uur een slok nemen van wisseldrank waar de haren van twee roodharige mensen in verwerkt was.
Zo konden ze doorgaan voor een neefje en nichtje van de familie.
Mevrouw Wemel kwam terug.
' Hij ligt op de eerste verdieping en we kunnen zo naar hem toe. '
In de gangen liepen er continu mensen in groene pakken af en aan.
Elena had zich de vraag wel al in haar hoofd gesteld maar het was Harry die zich luidop afvroeg of dit dokters waren.
' Dokters? Die rare kerels die het zo leuk vinden om in mensen te gaan snijden? Dit zijn Helers.'
Veel kans om het verschil te begrijpen had ze niet want net op dat moment kwamen ze bij de kamer aan.
Meneer Wemel zag er nog steeds erg verzwakt uit maar slaagde er toch in een enthousiaste lach op zijn lippen te toveren toen hij hen zag.
' Kijk eens aan. Ik dacht al dat jullie me vergeten waren. ' Zei hij gespeelt beledigd.
' Ach ja, ma geeft er ons genoeg aan doen denken de laatste nacht. ' Antwoorde Fred gespeelt verveeld.
Zijn moeder haf hem snel een waarschuwende blik maar meneer Wemel leek het niet erg te vinden.
Zo kende hij Fred nu een maal het best.
Wat hem meer verwonderde was het feit dat George niet mee deed aan de plaagerijen.
Hij stond nog steeds naast Elena, omwille van haar vermoming mochten ze zich niet te veel gedragen als ' vriendje, vriendinetje ' maar als je wist wat er tussen die twee was zag je gewoon meteen dat hij wel erg dicht bij haar stond en haar bekeek op een manier die een neef niet gauw bij zijn nicht zou proberen.
Als vader was dit natuurlijk erg mooi om te zien
' Wat is er nu eigenlijk percies gebeurt? ' Vroeg Garreth als eerste.
' Wel, wat ik mer er nog van herinner is dat ik een opdracht had op het ministerie, ik weet zelf niet meer wat en dan...Poef! Was dat verdomde beest daar, ik had amper de tijd om met mijn ogen te knipperen, laat staan mijn staf te trekken voor dat beest zijn tanden in mijn borst geboort had. '
' Nog een geluk dat Harry Perkamentus op tijd heeft kunnen verwitigen. ' Onderbrak Ginny hem uitgelaten.
Harry die al die tijd verlegen in ene hoek had gestaan schrok op toen hij zijn naam hoorde, Elena zag meteen dat hij liever niet in de belangstelling stond.
' Zeg dat wel. Hoe deed je dat trouwens? Als ik Perkamentus mag geloven zag je de aanval in een droom. '
' Dat...Dat klopt ja.' Mompelde hij zacht.
' Is dat mogelijk? ' Vroeg Fred.
' Ik weet het niet. Perkamentus zal er wel meer over kunnen vertellen.'
Elena kon aan Harry 's gezichtsuitdrukking zien dat hij er wanhopig naar verlangde om dit onderwerp af te sluiten.
' Wel, we kunnen maar blij zijn met Harry 's voorspelende gave. Maar hadden we geen cadeau 's mee voor onze patiënt?'
Meteen haalde ze haar eigen geschenk te voorschijn om verdere vragen in de kiem te smoren.
In haar ooghoeken zag ze de dankbare blik op Harry 's gezicht.
Duidelijk benieuwd scheurde meneer Wemel het inpakpapier open en haalde een boek te voorschijn die ze gekocht had in een dreuzelboekenwinkel.
Met meneer Wemel's voorliefde voor dreuzelspullen had het haar logischer geleken om daar iets te kopen dan op de wegisweg.
' Automechanica voor dummie 's ? ' Las hij de titel hardop.
' Ik dacht wel dat dit u zou intereseren. '
' Dat heb je dan goed geraden, lieverd. Dus hier staan alle geheimen in om een auto aan de praat te krijgen? Wonderbaarlijk.' Sprak hij in zichzelf op een manier alsof de geheime locatie van Atlantis of de verblijfplaats van de Heilige graal in het boek vermeld stonden.
Ook de anderen hadden dreuzelvoorwerpen mee zoals batterijen.
Nog nooit eerder had ze iemand zo blij gezien met zulke prullen.
Plots voelde ze Harry 's hand op haar schouder.
' Ik moet naar het toilet. Ga je even mee?'
In zijn ogen las ze dat hij liever geen tegenspraak dulde.
Ze volgde hem de gang op maar in plaats van verder te gaan hield hij haar tegen.
' Ik moet je dringend spreken, maar niet hier. Vanavond na het eten?'
' Tuurlijk, maar wat is er aan de hand?'
' Vanavond, dan vertel ik je alles.'
En toen liep hij verder en liet een verwarde Elena achter.

Reacties: