FanFic.nl

Mythbusters

Deel 10

Elizabeth POV

Nadat Embry me aan Yuki’s voordeur heeft afgezet, wacht ik nog even tot hij de hoek om is gereden, voordat ik naar binnen verschijnsel. Hij zou nogal vreemd vinden om me plots te zien verdwijnen, denk ik, hij zou het overigens toch niet eens mogen zien. Na de film is de avond veel toffer geworden. We zijn nog iets gaan drinken in een gezellig cafeetje vlakbij de bioscoop. Het was echt gezellig, misschien zelfs voor herhaling vatbaar. Maar meer dan een vakantieliefde zal het niet worden. Het is gewoon veel te moeilijk. Uitgaan met een dreuzel is echt ingewikkeld, ik moest er de hele tijd opletten dat ik me niet versprak of niet al te verrast keek bij een nieuwe ontdekking, wat me niet altijd even goed lukte.
Voorzichtig doe ik de deur van Yuki’s slaapkamer achter me dicht. Plots schiet het licht aan en spring ik van het verschieten een meter in de lucht.
‘Yuki, halvegare tuinkabouter, wil je mij dood hebben?!’ Roep ik verschrikt uit.
‘Nee,’ Grijnst ze. ‘Ik wil enkel heel uitgebreid horen hoe je avond was en ik wou je eerst laten verschieten zodat je zeker terug wakker was en pas over 3 uur terug moe zou worden, waardoor je dus 3 uur de tijd hebt om me je avond te beschrijven’
‘Ademen, Yuki, ademen!’ Zeg ik met grote ogen. Wanneer ik mijn bed bereikt heb, laat ik me languit op m’n rug vallen en trap mijn schoenen uit.
‘Dus… ?’ Dringt Yuki aan.
‘De film was vreemd en sommige dreuzels zijn echt gek of dom of hoe je het ook wilt noemen. Na de film zijn we nog iets gaan drinken en dat was echt heel gezellig’ Zeg ik met een lach.
‘En nu het getailleerde verslag waar ik om vroeg’ Dringt Yuki nog meer aan.
Een diepe zucht ontsnapt aan mijn lippen. ‘Moet dat? Nu?’
‘Ja, dat moet en ja, dat moet nu’ Grijnst ze.
Omdat ik weet dat er geen ontkomen aan is, Yuki zou me desnoods de hele nacht lastigvallen zodat ik niet kan slapen en het uiteindelijk toch maar zeg, geef ik haar een vrij uitgebreid verslag van de avond.
‘Aw, hij is lief’ Glimlacht ze.
‘Uh, Yuki, er is nog iets’ Aarzel ik. ‘Ik weet dat ik het niet had mogen doen, maar de film was langdradig en ik begon me te vervelen en ik was zo benieuwd dat ik het niet kon laten’
‘Je hebt legilimentie op hem gebruikt?’ Yuki haar mond zakt wijd open.
‘Ja,’ Beschaamd begin ik te blozen. ‘Maar niet voor zijn eigen leven en gevoelens en zo. Enkel om meer te weten te komen over zijn wolf-zijn. Dat is toch in zekere zin ethisch verantwoord, niet?’
‘Als je enkel dat hebt gedaan, dan kan ik er wel mee leven’
‘En het heeft wel het een en ander opgebracht. Ik denk dat professor Plinstry het allemaal graag zou horen’ Professor Plinstry is onze leerkracht gedaanteverwisselingen en is tevens het aanspreekpunt voor studenten uit de laatste twee jaren aan SWI.
‘Go on…’ Zijn Yuki’s simpele woorden.
‘Wel, we wisten al dat ze ongecontroleerd veranderen wanneer ze erg hevige gevoelens hebben. Maar er is veel meer aan het veranderen dan dat we dachten. Ze hebben zoiets als een “gemeenschappelijk denken”� op zo’n momenten, ze kunnen dus geen gedachten voor zichzelf houden.’
‘Hé, dat snap ik niet. Leg dat nog eens uit’ Er verschijnt een kleine denkrimpel op haar voorhoofd.
‘Ze spreken met hun gedachten, bewust en onbewust. Wat ze denken hoort dus iedereen.’
‘Whoa, dan hebben ze ook enorm veel privacy. Moet tof zijn’ En daar is Yuki’s sarcasme weer.
‘En ze beginnen aan hun transformatie wanneer er vampiers in de buurt zijn en dan krijgen ze een enorme groeispurt zodat ze er in de 20 uitzien. En zolang ze blijven transformeren, worden ze niet ouder.’
‘Maar da’s toch ongelooflijk vervelend, niet? Als ze dan verliefd worden op iemand van dezelfde leeftijd, dan wordt dat leeftijdsverschil uiteindelijk enorm groot.’
‘Uh, ja, over dat verliefd worden. Ze worden niet echt verliefd’ En nu begin ik hevig te blozen. Geweldig, Elizabeth Culfray, doe anders eens subtiel. ‘Ze prenten in op iemand. En daar houden ze van voor de rest van hun leven, maar het komt niet vaak voor. In de roedel zijn momenteel 3 mensen ingeprent en ze zijn met z’n zevenen of zo.’
‘Eliz, denk je dat hij… Je weet wel?’
‘Ik weet het niet. Een deel van mij hoopt enorm hard van niet, want het is zo al moeilijk genoeg en ik zou liefst met iemand trouwen die in dezelfde wereld als ik leeft, die, nu ja, je begrijpt me wel’ Zeg ik nogal klungelig.
‘Ja, ik snap het. Maar wat zegt dat andere deel van jou?’
‘Er is niemand, nu ja, geen enkele jongen waar ik ooit zo goed met overeen ben gekomen. Geen enkele jongen heeft me ooit zo blij laten voelen. En ik zie ergens wel een toekomst voor ons.’
‘En welk deel overheerst?’
‘Wat voor een vraag is dat nou? Ik weet het niet. En ik zou trouwens helemaal nog niet over “mijn toekomst”� moeten nadenken. Merlijns baard, ik ben 17!’ Roep ik uit. Gelukkig heeft Yuki een stilte-bezwering uitgesproken over de kamer, waardoor ik de rest van het huis niet wakker maak.
‘Nee nee, dat weet ik ook wel’ Zegt Yuki snel. ‘Ik bedoel gewoon of je een relatie met hem zou zien zitten.’
Ik laat me terug achterover vallen op het bed. Een diepe zucht ontsnapt aan mij lippen.
‘Het is gewoon zo moeilijk’ Fluister ik dan. Ergens zou ik hem graag steeds bij me hebben, maar ik ga naar school helemaal in Salem en kom daarbovenop nog eens uit een andere wereld ook. Ik weet niet hoe ik daarmee zou kunnen omgaan. En het is niet dat ik het hem zomaar zou kunnen zeggen want dan verbreek ik de wet op geheimhouding van de toverkunst.
Yuki laat zich ook terug achterover vallen. ‘Ik snap wat je bedoelt’ En met die woorden is onze conversatie afgelopen en val ik in een droomloze slaap, waar ik niet gekweld word door al te moeilijke vragen.

Reacties: