FanFic.nl

The Ultimate Fantasy (TC)

11

Het was een prachtige zondagmorgen. De zon scheen en de vogels floten, maar Jane noch Maura had tijd om er op te letten. Hun volledige aandacht was gericht op Frost en Korsak die zich al aan de andere kant van het gele afzetlint bevonden. Jane en Maura lieten hun legitimatie zien en doken ook onder het lint door, op weg naar de plaats waar het lichaam gevonden was. Maar toen ze Frost en Korsak bereikten, was er geen lijk te zien.
‘Waar is het lichaam?’ vroeg Maura meteen.
‘Achterin die struiken, een stelletje spelende kinderen heeft het gevonden.’ Korsak wees hen de struiken aan, en terwijl ze er heen wandelden, trokken ze hun paarse latexhandschoenen aan.
Ze bogen zich over de struiken heen, maar hadden al snel door dat er voor hen niet veel meer te doen was. Van het lijk was er amper nog iets over. Enkele stukken vlees en spieren hingen hier en daar nog een beetje aan een bot vast, maden kwamen uit de oogkassen gekronkeld en de kleren waren veranderd in vodden.
Jane en Maura keken elkaar aan en trokken dezelfde conclusie.
‘Ik vrees dat Dr. Brennan haar koffers weer uit mag pakken.’

Een dikke twee uur later was de plaats delict opgeruimd en kwamen Jane en Maura aan in het politiebureau, waar ze opgewacht werden door een man met kort grijs haar en die ze beide rond de vijftig schatte.
‘Ben jij Jane Rizzoli?’ vroeg de man meteen zodra hij Jane zag.
‘Ja, en u bent?’
‘Speciaal agent Gibbs, NCIS.’ Antwoordde hij terwijl hij zijn badge toonde. ‘Ik ben hier voor de marinier.’
‘Welke marinier?’
‘Jane, het is in orde!’ riep Frost terwijl hij de gang in snelde. ‘Ik was op zoek naar gegevens van Emily Scott, dat is de naam die we gevonden hebben toen we in de portefeuilles van het slachtoffer keken, en toen we zagen dat ze van de marine was, hebben we NCIS moeten inlichten.’
‘Wat is NCIS in hemelsnaam?’
‘Naval Criminal Investigative Service.’
‘Oh, geweldig, nu werken we dus met drie teams samen om een seriemoordenaar te vangen?’
‘Drie?’
‘Ja, we werken ook al samen met de FBI’
‘Geweldig, dat zijn onze beste vrienden.’ Het sarcasme droop er vanaf, en Gibbs keek in de richting van het cafetaria.
Hij floot kort en meteen keken alle aanwezigen op. Drie personen, twee mannen en een vrouw die aan een tafeltje aan het raam zaten, raapten snel hun spullen bijeen en kwamen als goedafgerichte puppy’s op Gibbs af.
‘Dit zijn speciaal agenten DiNozzo, David en McGee, mijn team. Dit is detective Rizzoli, zij heeft de leiding over het onderzoek.’ Jane knikte kort naar elk van hen, en een vierde, oudere, persoon voegde zich bij Gibbs.
‘Ah, Jethro, ik zie dat je de detective gevonden hebt. Goedemiddag, mijn naam is Dr. Donald Mallard, maar iedereen noemt me Ducky. Ik ben de lijkschouwer.’ Vertelde de man enthousiast terwijl hij Jane de hand schudde.
‘Oh, ik ben Dr. Maura Isles, ik ben de lijkschouwster van Boston.’ Lachte Maura terwijl Ducky ook haar hand schudde.
‘Oh, dan kan u me de weg naar het mortuarium wijzen.’
‘Inderdaad, volgt u me maar.’ De twee lieten de rest achter in de gang en verdwenen in de lift.

Die avond zat Bill verveeld naar de televisie te staren terwijl Maura bezig was met de laatste afgewassen glazen weer op zijn plaats in de kast te zetten. Maura was de hele dag niet thuis geweest en hij had zich proberen bezig te houden op haar computer, maar zijn gedachten dwaalden steeds opnieuw af naar Tom.
Zijn vader was hem die ochtend al veel te vroeg naar hun zin komen halen om de koffers te pakken, en Tom was zonder tegen te stribbelen meegegaan, hoewel hij liever bij Bill gebleven was. Maar met een FBI-agent discussieer je nu eenmaal niet als vijftienjarige puber.
‘Ik wist niet dat jij geïnteresseerd was in het voortplantingsproces van haaien?’ Bill schrok op van zijn gedachten en besefte toen dat hij al de hele tijd nutteloos naar Discovery channel zat te staren. Hij zuchtte, en zette de televisie uit waarna hij naar het zwarte beeld staarde.
‘Wat is er?’
‘Tom.’
‘Wat is er met Tom?’
‘Hij gaat weer naar Washington.’
‘Oh, als dat het probleem is, dan heb ik goed nieuws voor je.’
‘Hoezo?’
‘Wel, Jane en ik zijn deze morgen naar een plaats delict geroepen. En toen we daar aankwamen, vonden we een lijk dat in zo slechte staat was, dat waarschijnlijk alleen Dr. Brennan weet wat ze ermee moet aanvangen.’
‘Dus, ze blijven hier, in Boston?’
‘Voor de komende week toch in ieder geval.’
‘Maura, dat is super! Ik zou niet weten wat ik zonder Tom zou moeten doen.’
‘Je kent hem nog maar een paar dagen, Bill.’
‘Ik, ik weet het, maar, hij is speciaal voor mij.’ Hij voelde zijn wangen rood kleuren en wendde meteen zijn hoofd af, maar besefte te laat dat het hem verraadde.
‘Je vind hem leuk.’ Bill beet op zijn lip, maar kon zijn lach niet verbergen. ‘Dus, dat betekend dat je op jongen valt…?’ haar stem klonk ongerust, maar Bill kon niet bedenken waarom.
‘Ja, sorry, ik had het je eerder moeten vertellen.’
‘Inderdaad… God, wat moet Jane hiervan denken?’ Maura zuchtte en keek Bill aan. ‘Luister, ik wil er niets van weten. Je verteld me niet hoe geweldig je hem vind, je verteld hier helemaal niets over tegen Jane, of wie dan ook. Jullie doen niets als er ook maar iemand in de buurt is, en het liefst zou ik je verbieden om ook maar iets met hem te doen. Jullie zijn gewoon vrienden, begrepen?’ ongelovig keek Bill haar aan.
‘Dat kan je niet menen!’
‘Dit is mijn huis, dus mijn regels.’
‘Dat geeft je nog niet het recht om mijn leven te bepalen! Je bent mijn moeder niet!’
‘Bill…’ zei Maura op een waarschuwende toon, maar Bill negeerde haar.
‘Het is altijd Jane! Jane gaat voor jou boven alles! Het is altijd Jane, Jane, Jane! Ik haat haar!’
‘Nu is het genoeg geweest! Naar je kamer!’
Zonder haar nog aan te kijken, stond Bill recht en smeet de deur van zijn kamer achter zich dicht.
Maura verpeste zijn leven. Of, eigenlijk was het Jane, maar zij deed het onbewust, terwijl Maura er zich zeer bewust van was wat ze deed.
Maar hij zou het hier niet bij laten. Als Maura vervelend kon zijn, kon hij dat ook.
En hij zou vervelend zijn, zéér verveld zelfs.

[reacties??]

Reacties: