FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

032 || Found her

De lessen gingen sneller aan me voorbij dan voorheen, en op de een of andere manier kon me concentreren. Toch was ik blij toen ik na mijn achtste uur, dat ik gekregen had voor spijbelen, voorbij was en ik weer naar huis kon. Net toen ik de motor wou starten begon mijn telefoon te rinkelen. Toen ik het nummer van Hopes ouders herkende nam ik op.
“Hallo, met Sara.”�
“Hallo Sara, Sarah opnieuw.”� Twee keer dezelfde naam klonk best grappig over de telefoon, en ik kon het niet laten om te glimlachen.
“Wat kan ik voor u doen?”�
“Wel, ik wou bespreken wanneer u zou kunnen komen morgen, als dat mogelijk is.”�
“Ja, morgen heb ik niets te doen. Zeg maar vanaf wanneer ik kan komen.”� Mijn stem klonk enthousiast, en dat was ik ook, ik kon niet wachten om Hope weer in mijn armen te sluiten.
“Wel, we gaan om twee uur ’s middags met haar zwemmen, misschien kan je dan mee?”�
“Ja, dat gaat wel,”� zei ik mezelf plots bedenkend dat ik hun adres nog niet had,”�Kan ik misschien u adres krijgen? Anders kan ik daar natuurlijk niet geraken.”� Ze gaf me haar adres door, en melde dat ze niet meer kon verder bellen, aangezien Hope haar nodig had. Ik werd om half twee aan hun huis verwacht.

Mijn motor bracht me met een rotvaart thuis. Daar begon ik meteen aan mijn huiswerk. Het was al jaren geleden dat ik nog eens uitgegaan was, dus het was tijd om dat nog eens te doen.
“Mag ik na het eten uit?”� vroeg ik tijdens het avondeten.
“Mij best,”� zei pap,”�Als je om twee uur thuis bent.”�
“Is goed,”� mompelde ik en zette mijn lege bord in de afwasbak,”�Morgen verjaard mijn zusje, is het goed als ik haar ga opzoeken?”�
“Ja hoor, als dat jou gelukkig maakt. We zijn pas om tien uur weer thuis. Elisa, is het goed als Sara je bij de Micheals afzet?”� vroeg mam en wende zich tot Elisa, en ze knikte instemmend.

Helemaal omgekleed en opgemaakt, gewapend met een schaaltje om mijn nek, liep ik naar buiten. Ik besloot te vragen of Bella mee uit ging. Daar zou Charlie vast blij mee zijn, aangezien Bella nooit zonder Edward buiten kwam. Bella en ik waren nooit echt goede vrienden geweest, maar we hadden een ding gemeen, achtergelaten door een Cullen, niet dat ik het echt erg vond.
“Tot straks,”� riep ik nog en vertrok.

Het was geen lange rit naar het huisje, maar toen ik de oprit van het kleine, gezellige huisje van de Swans opreed, zag ik een heleboel mensen rond de politiewagen, die standaard op de oprit geparkeerd stond, staan.
“Charlie, wat is er aan de hand?”� Hij was duidelijk bezorgd, maar bezorgd om wat?
“Bella is weg,”� mompelde hij,”�Ze is het bos ingegaan, maar ze is nog altijd niet terug.”�
“Ik help zoeken,”� zei ik in een opwelling en rende het bos in. Het was donker, maar toch vond ik, op wonderbaarlijke manier, de weg. Met mijn GSM lichtte ik de grond bij, om niet te struikelen. Op de plek waar ik gisteren was neer beland vond ik Bella’s, oude, GSM.
“Bella?”� riep ik maar zoals ik verwachtte antwoordde er niemand. Plots zag ik een lichaam in de verte liggen, schrik sloot om mijn hart, hopelijk was het Bella niet. Hoe dichter ik kwam, hoe duidelijker Bella werd. Ik zag hoe een jongen zich over Bella boog en haar oppakte.
“Ik draag haar wel!”� riep ik en snelde zijn richting uit.
“Het gaat wel,”� zei de jongen en vroeg aan Bella hoe het met haar ging. Ze sprak zachtjes, zwakjes enkele woorden.
“Hij is weg.”� Het was het eerste wat ze zei, tenminste, wat ik verstond. Meteen wist ik wie ze bedoelde, Edward Cullen. Ik had hem moeten waarschuwen, dat als hij Bella pijn deed, ik zijn nek ook zou breken.
“Weet jij wie ze bedoeld?”� vroeg de lange, gespierde jongen,”�Ik ben trouwens Sam.”�
“Ja, Edward Cullen.”� Zijn naam leek vergif in mijn mond,”�Ik ben Sara. Mag ik haar overnemen? Dan kan ik haar troosten.”� Voorzichtig gaf hij haar aan me. Ze woog meer dan ik ingeschat had.
“Bella, alles komt goed, dat beloof ik je.”�

Reacties: