FanFic.nl

When Frank Was Fifteen

Chapter Thirteen

Ik barstte in snikken uit en viel terug in Gerards armen.
'It's my fault!' riep ik. 'I should've stayed with him! Oh, what did I do?'
'It's not your fault!' zei Gerard streng. 'Don't say that!'
Hij knuffelde me en vond het niet erg dat zijn skeletshirt helemaal doorweekt raakte met zoute tranen. Mikey zelle mijn tassen aan de kant en omhelsde me ook. Aarzelend. Akward Mikey... ik kreeg er bijna een glimlach van op mijn gezicht.
Na een tijdje kalmeerde ik een beetje en ging weer recht zitten. Mam kwam de trap af met schone was, maar liet het bijna vallen bij het horen van het nieuws.
'Where could he be?' vroeg ze zich hardop af.
Net op dat moment hoorden we een ambulance door de straat rijden, met sirene en zwaailicht aan. Ongeveer een blok verderop bleef hij staan, en we konden het nog vaagjes op de achtergrond horen.
Ongeveer een blok verderop...
'SHIT!' gilde ik en sprong op. Ik rende de gang uit naar Franks huis. Gerard kwam me achterna rennen, maar voor deze ene keer was ik veel sneller dan hem én alle voorbijgaande fietsers.
Daar aangekomen zag ik dat de opa van Frank de ambulance in gedragen werd. Ik was blij dat het Frank niet was, maar het was even erg dat het wél zijn opa was. Ik zag Frank in de deuropening staan.
'No! Grandpa! No! Don't leave us!'
Zijn gezicht en T-shirt waren helemaal nat. Achter hem stond zijn vader met zijn armen om Franks middel, zodat hij niet naar de ambulance toe zou rennen. Hij zag me niet, maar dat gaf me niks. Mijn hart brak telkens in steeds kleinere stukjes als ik zijn grijze ogen zag. Dan niet te bedenken wat er zou gebeuren als hij terug zou kijken.
De ambulance werd dichtgegooid en reed met zwaaiende sirenes weg. Frank viel haast op de grond, maar zijn vader droeg hem mee naar binnen. Hij smeet de deur hard dicht.
Ik keek Gerard, die inmiddels naast me stond, bang aan. Hij keek veelbetekenend terug en legde zijn hand op mijn schouder.
'What do you think happened?' vroeg ik met een flinterdunne stem.
'Whatever happened,' zei hij. 'We can't do anything about it anymore.'
Ik hoorde een stuk verderop rennende voetstappen en zag dat Frank vanuit de achteruitgang van zijn huis de andere kant oprende. Ik was in tweestrijd: moest ik achter hem aangaan? Ik deed niks en bleef bij Gerard staan.
'It's over now.'
Het was geen vraag, maar toch wilde ik antwoorden.
'But I don't want it to be over.'
'Decisions decisions...'
Ik pakte mijn inmiddels bijna lege iPod uit mijn broekzak en zette Demolition Lovers op. Op de speaker natuurlijk. Gerard en ik zongen zachtjes mee. Na het nummer had ik mijn besluit genomen.
Ik rende naar de kant die Frank op was gegaan. Ik had geen idee waar hij heen was, maar ik vertrouwde gewoon op mijn gevoel. Ik kwam uit bij de boulevard, die redelijk hoog boven het water lag. Ik liep er een stuk overheen en bij het einde vond ik het ergste wat ik ooit had gezien.
Frank.
Maar niet gewoon zomaar Frank. Een half verdronken Frank met iets in zijn borst gekrast. GONE AWAY, las ik in het bloederige schrift. Ik sloot mijn ogen en legde mijn handen op mijn hart. Mijn tranen waren op, maar ik werd wel overspoeld door de grootste golf van schuld, medelijden en verdriet die me ooit geraakt had. Ik viel neer op mijn knieën en kroop naar de rand, waar ik mezelf van plan was af te gooien. Maar toen hoorde ik een soort gorgelend geluid uit Franks mond komen.
'Frank?' vroeg ik voorzichtig.
Hij bewoog zijn oogleden lichtjes in een poging ze open te doen, en na een tijdje lukte het. Ik huilde en mijn tranen vielen op Franks borst. Hij glimlachte en strekte zijn arm uit. Net ver genoeg dat ik zijn hand kon pakken.
'I thought that I lost you,' zei hij zwakjes.
'You will never lose me,' verzekerde ik hem.
Ik trok hem op de kant, waardoor we naast elkaar zaten. En toen pas gaf hij me mijn eerste kus, bij de zonsondergang, en met bloed op zijn lichaam.

Reacties:

dobbyenwinky zei op 8 sep 2011 - 20:13:
Één kusje maar? Hallo! Ze hadden gewoon heftig moeten gaan zoenen Ö! :' Tja ik dad dus gelijk, Frank en Emily horen gewoon bij elkaar. (beetje vaag om te zeggen eigenlijk omdat jij ook Emily bent, maar ik zie dit verhaalmeisje wel als een ander persoon enzo. Ik hoop dat dat ook een beetje de bedoeling is?)
Maar weetje hoe schattig! En zielig natuurlijk, ook zielig, ik had echt medelijkden met Frank echt zoo zielg.
Dit is echt het beste deel tot nu toe. Heb ik dat al eerder verteld? Nou dan is deze nóg beter.

Dit is toch niet het laatste deel hé? Omdat dit stukje een beetje lijkt op een einde. Nee toch? Ga maar gewoon verder XD