FanFic.nl

Losing Control.

9.

Toen ik wakker werd zat Caitlin op de matras haar huiswerk te doen. Ik had meteen stekende hoofdpijn en zeurende pijn in mijn lichaam. Alles voelde zwaar en vanbinnen voelde ik me doodsdepressief. Caitlin merkte dat ik wakker was en liet haar huiswerk voor wat het was.
Ze knielde voor het bed neer en keek in mijn ogen.
“Hoe gaat het nu met je? Voel je je al wat beter?”�
“Nee, niet echt. Ik heb zo een pijn, overal,”� mompelde ik en sloot mijn ogen uit schaamte. Caitlin haar hand ging door mijn haar. Ik verstijfde van de aanraking, waarom deed ze dat? Haar moeder deed het ook vanmorgen, vast een familie trekje. Gelukkig haalde ze haar hand snel weg.
“Ik heb denk ik nog wel een zalfje tegen blauwe plekken en kneuzingen, als je wilt?”�
“Graag,”� fluisterde ik bijna.
Caitlin stond op en liep naar haar bureau. Ze rommelde even en kwam terug met een potje. Ze gebaarde dat ik recht moest gaan staan.
“Je moet wel even die training uit doen,”� zei ze. Ik knikte en trok de trui en T-shirt uit. Ik sloot mijn ogen, weer uit schaamte, terwijl Caitlin overal waar het gekneusd leek, zalf zat te smeren. Haar vingers masseerde mijn rug en pijnlijke plekken.
“Auw!”� gilde ik toen ze over mijn borstkas smeerde en hard duwde. Geschrokken deinsde ze terug. De bezorgde ogen kwamen terug.
“Heb ik je erg pijn gedaan?”� Haar stem sloeg over.
“Het is oké,”� mompelde ik, de pijn negerend.
“Ben je zeker?”�
Caitlin nam nieuwe zalf en smeerde het over de plek waar ze me net had pijn gedaan. Er zat een grote blauwe plek. Overal zaten blauwe plekken. Ik sloeg mijn ogen neer, alweer uit schaamte. Caitlin keek op. Ze merkte het precies.
“Je moet je niet schamen, echt niet.”�
Ik perste er een glimlachje uit en trok het T-shirt en het jasje weer aan. Plots had ik het vreselijk koud en zin om te huilen. Ik ging weer op het bed liggen en draaide me op mij zij, met mijn rug naar Caitlin toe. Geluidloos huilde ik want ik wilde niet dat ze me zou horen. Het was sowieso al beschamend genoeg. Ik voelde hoe Caitlin op de rand van het bed kwam zitten.
“Ik waardeer het dat je mijn hulp aanvaard. Je had al lang kunnen weglopen of een overdosis nemen.”�
Ik hoorde gekraak van plastiek, meteen voelde ik in de zakken van het jasje en die waren leeg. Sneller dan goed was voor mijn gehavende lichaam kwam ik recht en rukte het zakje uit Caitlin haar handen. Geschrokken keek ik haar aan. Ik hield het zakje vast alsof het kostbaar voor me was. Misschien was het dat ook wel. Het verdoofde mijn pijn.
“Daar bedoelde ik niets mee, het is gewoon, waarom drugs?”�
“Het verzacht en laat vergeten.”�
Ze keek me moeilijk aan.
“Je beseft toch dat je zal moeten afkicken?”�
“Nooit, echt niet, ik kick niet af, nooit niet!”� Mijn stem sloeg over.
“De drugs maakt jou kapot Bill, begrijp je dat niet? Drugs is niet de oplossing, echt waar, geloof me. De kinderbescherming komt morgen langs. Ik bereid je alvast voor met het feit dat ze je waarschijnlijk naar een instelling zullen sturen waar je psychische begeleiding krijgt en zal moeten afkicken.”�
“Wat? Nee! Ik wil niet, dat mag niet! Nee!”�
Ik gilde, werd kwaad, sloeg overal waar ik maar kon. De muur leek het meest geschikt om me op uit te leven. Ik sloeg mijn handen kapot. Caitlin trok aan mijn middel om me van de muur weg te krijgen. Ik draaide haar pols om. Pas toen ze gilde werd ik kalm. Ik had haar pijn gedaan. Geschrokken liet ik haar los en ging een pas achteruit.
Pas toen stortte ik in. Ik zakte door mijn benen, trok mijn knieën op en sloeg mijn armen er rond. Ik huilde als een klein kind die gevallen was en bloed had. Ik gilde als iemand die gek werd.
Caitlin keek me aan, weemoedig. Haar moeder was ook binnen gekomen. Ze keek me net zo aan als Caitlin zelf. Ergens zag ik in haar ogen dat ze wist dat ik misschien wel een hopeloos geval was. Dat ik niet meer te redden was. Dat ik eigenlijk wel degelijk dood hoorde te zijn. Silke stuurde Caitlin weg, waarschijnlijk om ijs op haar pols te leggen. Ze kwam voor me zitten. Ze legde haar hand op mijn hoofd en ging door mijn haren. Ik verstopte mijn gezicht diep in mijn knieën. Ik wilde niet opkijken en de realiteit aangaan. Dat deed nog meer pijn dan mezelf ervoor verstoppen.
“Drugs is echt niet de beste oplossing jongen. Laat men je helpen dan kan je nog gered worden.”�
“En als ik niet wil gered worden?”�
“Je hebt geen keus.”�
“Jawel.”�
“Nee, je bent minderjarig en men wil je helpen. Men wil je een toekomst aanbieden. Een beter leven.”�
“Een beter leven bestaat niet. Pure sprookjes. Ronald zei ook altijd dat als ik met een persoon naar bed ging, dat het leven beter zou zijn. Ik deed wat hij zei omdat ik een beter leven wilde. Ik was naïef en geloofde hem. Ik heb fucking seks gehad met oude mannen omdat ik een beter leven wilde en wat kreeg ik? Een fucking verslaving aan fucking drugs, een zelfmoord poging, pijn, verdriet en vooral eenzaamheid.”�
Mijn stem sloeg weer over op luid huilen. Alle frustratie bleek eruit te komen. Alle pijn en verdriet liepen langs mijn wangen naar buiten en alles wat Silke deed was door mijn haren strelen. Hoewel het rustgevend werkte, het bleef raar omdat het niemand meer bij me had gedaan sinds mijn tiende. Mijn moeder deed het altijd als ik overstuur was. Het maakte me altijd rustig. En blijkbaar nu ook. Langzaam keek ik op. Mijn make-up was helemaal over de broek gesmeerd. Silke keek me moederlijk aan. Ze glimlachte ook en trok me tegen haar aan. Ik verstijfde even, maar ontspande toen ze me een moederlijke knuffel gaf.
“Ga jij je gezicht maar even wassen dan ga ik bij Caitlin kijken.”�
Ik knikte en ging naar de badkamer. Mijn gezicht zag niet uit. Mijn make-up zat overal en mijn ogen waren rooddoorlopen. Ik nam een waslapje en ging ermee door mijn gezicht. Ik verwijderde alle make-up en besloot ook geen nieuwe op te doen.
Ik ging eens kijken welke schade ik had gemaakt. In de keuken was Silke bij Caitlin een steun verbandje aan het omdoen. Meteen voelde ik me uiterst schuldig.
“Het spijt me, het was niet mijn bedoeling om je pijn te doen.”�
“Het is oké,”� zei Caitlin. Ze glimlachte. Ik glimlachte, of toch iets dat erop moest lijken, terug.
“Als jullie even tv kijken begin ik aan het avond eten,”� zei Silke.
We gingen in de zetel zitten. Ik trok mijn knieën op en sloeg mijn armen rond mijn benen. Caitlin zette de tv aan, zapte wat en bleef dan maar hangen op een of andere muziekzender.
“Moet ik echt naar een instelling?”� vroeg ik zachtjes.
Caitlin keek verrast op.
“Waarschijnlijk wel. Je kan dit alles niet op je eentje verwerken.”�
Ik zuchtte en beet op mijn onderlip. De dansers op het beeldscherm leken plots ó zo interessant.
“Ik ben bang, denk ik.”�
“Ik ben er zeker van dat dat normaal is, maar het komt wel goed, geloof me. Ik ben hier voor jou. Het enige wat jij nog moet doen is hulp aanvaarden.”�

Reacties: