FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 32

Een week later lag ze languit op het gras in haar tuin. Haar ouders waren gaan werken, Julie was op danskamp en Natalie op vakantie in Turkije. Gitte wist dat je liefdesverdriet het beste kon bestrijden door je vrienden op te zoeken, maar ze had nu even geen zin in gezellig doen. Tot nu toe had ze nog niet met Nick kunnen spreken en ze was ook nog een tijdje van plan om de telefoon niet op te nemen als hij belde. Haar tranen waren dan wel gedroogd, ze was woedend. Stiekem was ze wel blij dat iedereen weg was, dan moest ze tenminste niet geforceerd blij doen. Ze wilde niet tonen dat ze zo kwetsbaar was, dat hij haar nog steeds zo beïnvloedde en haar dag kon maken of kraken en nu ze alleen was, moest ze dat alleen nog maar aan zichzelf toegeven.
Met Natalie was ze op drie juli nog eens de solden gaan doen en ze had vooral aan troost-shoppen gedaan, Nicole verrot gescholden en voor de rest vooral vrolijk geweest - tot op het ongeloofwaardige af. Natalie had haar faí§ade meteen doorzien, maar het was haar vorm van verwerking. Het was ook een beetje omdat ze anderen niet wilde lastigvallen met haar probleem, enkel zij mocht weten hoe miserabel ze zich écht voelde. Witteke lag opgerold in die typische kattenhouding in de schaduw van het tuinhuisje, voor haar was de verzengende hitte niet echt leuk. Gitte echter genoot van elke zonnestraal op haar gebruinde huid.
Op dat moment ging de deurbel. Het was nog geen drie uur, dus haar vader kon het niet zijn. Een beetje geïrriteerd zette ze zich recht en liep door naar de voordeur. Op tafel nam ze haar frisse smoothie in haar handen en deed de deur open. Toen ze dat deed, liet ze het glas bijna vallen. Daar stond Nick. Hij zag er nog beter uit dan anders, met een mooi kleurtje, zijn krullen uitgesproken krullerig en ze rook de geur van zijn aftershave die ze het allerlekkerst vond.
“Gitte, is alles goed?”�, vroeg hij bezorgd. “Waarom neem je nooit op als ik je bel?”�
Hij wilde binnenkomen en raakte even haar arm aan. Ze deed de deur echter een stukje toe om dat te verhinderen. Van haar sprakeloosheid was niks meer te bespeuren en ze antwoordde venijnig: “Jij hebt wel lef. Mij maak je wijs dat Nicole je haast besprong en ik, naïeve kip, geloof dat nog ook! Ik heb al jullie filmpjes gezien, Nick. Je vond het zelf blijkbaar ook niet al te erg, hé? Kust ze beter dan ik? En hoelang is dat spelletje eigenlijk al aan de gang? Vind je haar knapper?!”�
“Gitte, alsjeblieft, je moet naar me luisteren, het is niet wat het lijkt,”� probeerde hij.
“Ik moet helemaal niks, Nick, ik heb al te veel naar jou geluisterd.”� antwoordde ze kil. Haar hart brak bijna door zich zo onverschillig op te stellen. “Of ga je misschien beweren dat heel het filmpje gefotoshopt is?”�
“Nee, het is wel degelijk echt, ik wil niet meer tegen je liegen, ik heb het er niet echt beter op gemaakt. Maar na onze grote ruzie had ik al snel door dat ik serieus in de fout was gegaan en ik miste je. Maar ik was koppig en tegelijk durfde ik ook niet bellen omdat ik dacht dat je het me niet zomaar zou vergeven.”�
“Dit vergeef ik je zeker niet, Nick,”� onderbrak ze hem. Hij sloeg zijn ogen neer en ging verder: “Ik had je moeten vertellen dat ik Nicole nog af en toe zag, ja, maar ik was bang dat je jaloers zou worden en ik wilde je niet kwijtraken. Je moet me echter wel geloven als ik zeg dat we niets hadden samen, want dat zweer ik je. Die kus die je zag, was de eerste en hij betekende niets. Ik had wat gedronken, voelde me eenzaam en alleen en was zwak. En ik was vooral ongelooflijk, onvergeeflijk stom.”�
“Het kan me niet schelen, Nick. Ik wil je voorlopig even niet meer zien. Ik wil mijn lief kunnen vertrouwen en ik zou het appreciëren als je nu wegging,”� zei ze hard.
“Gitte, alsjeblieft -”� smeekte hij.
“Dag, Nick,”� zei ze en ze sloot de deur. Pas dan stond ze zichzelf toe om emotioneel te worden en als ze hem hoorde wegrijden, stroomden de tranen voor het eerst in dagen weer over haar wangen. Ze zag hem zo graag, waarom moest hij het nu weer verpesten?! Overal liep alles perfect. Iedereen had een geweldige zomervakantie met een fantastisch lief. Natalie had Andrew, Jake en Anneleen waren nog steeds ontzettend gelukkig samen, Kevin en Daniella waren prachtig getrouwd en Julie had haar voor haar vertrek nog een uitgebreide mail gestuurd over haar week met Joe. Ze hadden blijkbaar eindelijk gekust en Julie liep op wolkjes. Alles liep goed voor iedereen, waarom kon zij dan niet gelukkig zijn? Ze wilde stoppen met huilen, maar de tranen bleven maar komen en dat maakte haar nog prikkelbaarder. Rood aangelopen en vlekkerig stormde ze naar haar kamer, waar ze neerplofte op haar bed.

Een paar uur later keek ze toe naar de ravage die ze had aangericht. Het was tien uur ’s avonds en ze was alleen nog maar naar beneden gegaan om te eten. Ondertussen had ze alle posters van Different Directions van de muur gescheurd, al hun foto’s samen verfrommeld en al zijn cadeautjes ergens onder haar bed gegooid. Ze was nog steeds boos, maar het wild tekeer gaan had haar wel opgelucht. Wel had ze barstende hoofdpijn van het constante wenen en werd ze gek van het binnen zitten.
Impulsief friste ze zich wat op, deed haar haar in een hoge staart en trok een zwart giletje aan over haar witte t-shirt met print.
“Mam, pap, ik ga nog even naar het jeugdhuis,”� riep ze vanuit de hal.
“Goed, maar niet te laat -”� riep haar moeder nog terug, maar Gitte had de deur al achter zich dichtgeslagen en was op haar fiets gesprongen. Gretig ademde ze de warme zomerlucht in en voelde ze de druk op haar hoofd lichtjes verdwijnen.
Het jeugdhuis was niet ver, maar de fietstocht leverde wel ongewenste herinneringen op. Ze passeerde het weiland waar Nick haar voor het eerst gekust had, de straten waar ze zo vaak gewandeld hadden. Ze verplichtte zichzelf aan iets anders te denken en na vijf minuutjes arriveerde ze in het jeugdhuis. Op het eerste zicht zag ze geen bekend volk en liefst wilde ze dat zou houden. Er trad een plaatselijk, vrij populair bandje op, maar Gitte had niet veel zin om blij te dansen, dus besloot ze aan de bar te gaan zitten. Al van ver zag ze Leandro daar zitten en ze kon niet verklaren waarom, maar naast hem wilde ze wel gaan zitten en dat deed ze dan ook. Het viel haar vrijwel meteen op dat hij al wat naar binnen had gedronken en van zodra ze aangaf dat ze bij hem hoorde, kwam de student achter de bar naar haar toe.
“Een pintje, alsjeblieft,”� vroeg ze. Eigenlijk dronk ze liever een zoete kriek, maar ze had zin in iets bitters, waarbij elke slok haar eraan herinnerde dat ze eigenlijk beter verdiende.
“Jij ziet er ook uit alsof je het kan gebruiken!”�, mompelde Leandro.
“Dank je wel voor het compliment,”� zei ze sarcastisch. “Nick en ik zijn uit elkaar. Je had toch gelijk, popsterren zijn niet te vertrouwen en iedereen stelt je uiteindelijk teleur. Waarom zit jij je lam te drinken?”�
Ze dronk in één teug de helft van haar glas leeg en huiverde. Ze dronk wel graag bier, maar ze zou nooit gewend raken aan de smaak.
“Ik kan daar tegen,”� zei hij stoer. “En dan zijn we allebei wat zielig. Ik heb het uitgemaakt met Kimberley.”�
Hij dronk het laatste scheutje bier op en gaf al meteen teken dat hij er nog wel eentje lustte. Gitte volgde zijn voorbeeld.
“Daar toast ik op!”�, zei ze cynisch en ze begon aan haar tweede glas. Hoe meer ze dronk, hoe lekkerder het werd. Ze wilde alles gewoon vergeten.
“Ik snap sowieso niet waarom je zo lang bij haar bleef,”� merkte ze op.
“Dat is een lang verhaal.”� antwoordde hij, plots weer gesloten.
“We hebben tijd, niemand wacht op ons,”� drong ze aan.
“Wrijf het er nog maar eens in, Gitte,”� grijnsde hij. “Wat is er eigenlijk gebeurd?”�
“Hij heeft me bedrogen met zijn ex, heeft erover gelogen en dus heb ik hem gedumpt. En ik zeg iedereen dat het makkelijk was, vanwege mijn principes, maar het was de moeilijkste beslissing die ik al heb moeten maken,”� legde ze uit.
“Ik kan er van meespreken,”� zuchtte hij. “Ach ja, ik was op een punt gekomen waarop ik haar niet meer kon vergeven. Ze had te veel met mijn voeten gespeeld. Nu hebben we toch nog iets gemeenschappelijks: bedrogen worden.”�
“Nooit gedacht dat dat ons gemeenschappelijk punt zou worden…”� mompelde ze en ze gaf hem een high five.
“Nooit gedacht dat we überhaupt een gemeenschappelijk punt zouden krijgen,”� lachte Leandro.

Een klein uur later was Leandro even naar het toilet. Het was een bijzonder boeiend gesprek geworden over alles en niets. Het voorbije schooljaar, Leandro’s toekomst, hun vakantieplannen… Het feit dat ze beiden wat makkelijker praatten door de alcohol in hun lijf, hielp vast ook mee. Het viel Gitte nu pas op dat zijn portefeuille nog op de toog lag en ze kon de drang niet weerstaan om er even in te gluren. Bij de meesten vond je interessante foto’s, bewaarde treintickets of kasbonnetjes. Ze haalde er een vijftal pasfoto’s uit. De eerste was een knappe foto van Leandro zelf, de tweede één van hem en Andrew. Daarna volgden familiefoto’s: Leandro als zesjarige (zó schattig), Lieselotte op dezelfde leeftijd en een foto van hen tweeën. Toen ze de laatste foto bekeek, vroeg ze zich aanvankelijk af waarom Leandro een foto van haar in zijn portemonnee had steken. Maar dan besefte ze dat zij nooit zo’n pasfoto had laten maken. Wie was dat meisje op de foto dan? Fluitend kwam Leandro terug, maar toen hij haar zag, schreeuwde hij verbijsterd: “Je hebt in mijn spullen gezeten?”�
Gelukkig stond de muziek vrij luid en keek niemand echt op. De luchtige sfeer echter was volledig verdwenen.
“Sorry, ik was nieuwsgierig en -”� begon ze, maar in haar onhandige haast om het uit te leggen, stootte ze haar glas omver op een deel van de foto’s.
“Verdomme, Gitte!”�, riep hij en snel veegde hij ze schoon.
“Sorry, ik had niet morgen - sorry…”� mompelde ze, maar ze wilde nog altijd dolgraag weten wat dit allemaal te betekenen had. Hij zuchtte. “Je wilde toch weten waarom ik zo lang bij Kimberley bleef?”�
Gitte knikte. Dat was geen prioriteit meer, maar goed.
“Dit meisje,”� begon hij en hij toonde de laatste foto, “was Luna.”�
Ze leek sprekend op Gitte, de gelijkenissen waren onontkoombaar, er viel haast niet overheen te kijken!
“Zie je hoe je op haar lijkt? Snap je nu ook waarom ik je altijd haatte? Ik heb Luna’s dood altijd verdrongen en telkens ik jou zie, zie ik haar weer voor me. Hoe ze zo schattig kon dansen en iedereen om haar vinger wond…”�
“Leandro, wat heeft dí¡t met Kimberley te maken?”�, vroeg ze een tikje ongeduldig en waarschijnlijk ook onbeleefd. Hij ging echter onverstoorbaar verder: “Pas sinds je het wist, kon ik er alleen met jou over praten en zag ik in dat ik je niet kon haten omdat ik je nodig had. Maar net omdat ik Luna in je zie, heb ik je altijd graag gezien. En het was zo moeilijk om daar niet aan toe te geven, dus ik dacht dat het makkelijker zou zijn met Kimberley in de buurt…”�
“En was dat zo?”�, fluisterde ze.
“Helemaal niet.”� mompelde hij dichtbij haar gezicht. Zijn sterke groene ogen boorden zich in de hare en Gitte liet zich helemaal meevaren in het moment. Toen hij haar kuste, twijfelde ze dan ook geen seconde en kuste ze hem terug, met haar hand in zijn zij. Zelfs door alle drank heen, besefte ze heel goed waar ze mee bezig was en gek genoeg stopte ze er niet mee. Ze wist niet wat dit was: een rebound-guy, een potentieel nieuw lief of gewoon een avondje fun. Met Leandro echter stond ze open voor alle drie!

Drie dagen waren er voorbij gegaan sinds haar nachtelijke escapades. Leandro had niks van zich laten horen en zij was te koppig om hem zelf te bellen. Ze wist ook niet precies wat hun avondje was geweest dus ze probeerde zichzelf wijs te maken dat het er eigenlijk niet toedeed. In gedachten verzonken aaide ze Witteke over haar rug, tot die plots miauwend op sprong, alsof er een emmer water over haar heen was gegooid. Verbaasd keek Gitte om zich heen, wanneer ineens de bel ging. Pas dan besefte ze dat dat waarschijnlijk de tweede keer was dat die ging en dat Witteke daar zo van geschrokken was. Dat deed ze altijd en met haar staart boos in de lucht, daverde ze hooghartig naar de tuin, om zich in de schaduw van een dikke struik te leggen. Haastig liep Gitte naar de voordeur en toen ze die opende, stond de lange gedaante van Leandro voor haar. Voor de eerste keer in lange tijd wist ze zich geen houding te geven bij hem, maar dat vond ze, in tegenstelling tot vroeger, helemaal niet erg.
Ook hij leek niet helemaal op zijn gemak te zijn, maar hij herpakte zich snel: “Ik zat op mijn fiets dingen te bedenken die ik moest zeggen, maar die klonken allemaal even belachelijk. En ik weet dat ik wel de laatste persoon ben op aarde die je aan je deur verwacht en ik weet zelf ook niet wat dit is en waar dit allemaal op slaat, maar ik zou er graag achter komen. Samen met jou. Wat zeg je, gaan we iets drinken in het jeugdhuis? Bij daglicht deze keer.”�
Gitte grijnsde. “Mag ik je nog steeds afkraken?”�
“Wat dacht je dan, stomme trut?”�, glimlachte hij laconiek. Gitte voelde dat haar verstand ‘nee’ schreeuwde, dat het te snel was en dat was ook de reden waarom ze antwoordde: “Geef me twee minuutjes!”�
Die kreeg ze en snel deed ze haar haar in een hoge paardenstaart, streek ze haar kleedje glad en niet veel later fietste ze naast hem. Het moest minstens zesentwintig graden zijn.
“Weet je,”� begon ze plots impulsief, “het is veel te mooi weer om binnen te zeilen. Wat vind je van een fietstochtje?”�
“Dan heb je meer kans om mij nuchter te zien,”� gaf hij grijnzend toe en dus bleven ze verder fietsen.
“Kom je niet naar de schuimfuif vanavond?”�, vroeg hij enthousiast.
“Er zijn niet veel feestjes die jij mist, hé,”� merkte ze vrolijk op.
“Waar dient de zomer anders voor? Eind augustus ga ik naar Pukkelpop, dat was geweldig vorig jaar! Wat een bands…”� zei hij onder de indruk.
“Je bent toch niet zo iemand die al die bandjes dan verzamelt?”�, grijnsde ze. Haar blik dwaalde af naar zijn linkerarm, waar inderdaad een vijftal armbandjes aan prijkten. Gitte had er eentje, van de verjaardagsfuif van een vriendin die er voor iedere aanwezige had laten drukken. Zijn arm was trouwens best gespierd, nu ze erop lette…
“Treed je eigenlijk nog op deze zomer?”�, vroeg hij.
“Neen, er zijn geen kinderachtige plannen met K3-dansjes gepland deze zomer,”� herhaalde ze zijn woorden.
“Sorry daarvoor, maar het is niet echt mijn stijl,”� glimlachte hij verontschuldigend.
“En dat moet je op die manier verwoorden,”� grijnsde ze.
“Hé, je kent het verhaal erachter nu,”� antwoordde hij.
“Eindelijk wel, ja. En ik dacht altijd dat je me haatte zonder reden. Je hebt me zelfs eens geslagen,”� verweet ze hem.
“Ook nog sorry daarvoor!”�, zei hij snel. “Maar dat was toen je nek bekend werd, toch? Enerzijds werd ik gek dat ik je nu overal zou zien en anderzijds… wilde ik niet dat je op die manier aanbeden werd door honderden jongens die niet eens zien wie je echt bent.”�
“Wie ben ik dan wel echt, volgens jou?”�, vroeg ze.
“Je bent grappig, altijd vrolijk en positief. En je ziet nooit het slechte in mensen en je hebt geduld, ook met mij. En je luistert altijd naar alle shit uit mijn leven en je bent de enige die ik… echt vertrouw,”� zei hij. “Eigenlijk helemaal Luna.”�
“Komende van iemand die mij bekeek als shit, betekent dat veel,”� knipoogde ze. “En daar hebben ze ijs, het is er het weer naar, kom mee!”�
Met hun fiets reden ze door het park van Dilbeek tot ze stopten vlak voor een ijskar. Gitte had een bolletje meloen gekozen en terwijl Leandro likte aan framboos, ploften ze neer in het gras.
“Ik mocht dit eigenlijk nog niet zeggen, maar het is mogelijk dat Jake, Anneleen en ik weer mogen acteren. Ik weet alleen nog niet hoe of wat, Hugo is er nog mee bezig,”� vertelde Gitte.
“Oh, da’s mooi!”�, zei hij enthousiast. “Want je films zijn ook mijn genre niet, maar Lieselotte dwong me eens om mee te kijken en als je het verhaal wegdenkt, acteer je echt wel goed. Daar getuigt het schooltoneel ook van, hé. En dat meen ik.”�
Gitte bloosde en wilde hem net bedanken, toen een groepje jongens van school langsliepen. Joelend riepen ze tot Leandro: “Ga je nu met hí¡í¡r om?!”�
Ze lachten ongelovig en deden er van die stoere handgebaren bij.
“Ik ga om met wie ik wil, ja?”�, zei Leandro hard en het groepje keek hem verstomd aan, waarna ze afdropen.
“Sorry…”� mompelde hij.
“Hebben zij nu jouw plaatsje ingepikt of zo?”�, grijnsde ze. Plots was hij wel heel dichtbij en onverwacht ging haar hart weer onregelmatiger kloppen.
“Je hebt ijs onder je kin hangen,”� grinnikte hij, maar voor hij haar de kans gaf om het eraf te vegen, kuste hij haar weer. En weer kuste ze hem terug. En iedereen rondom haar dacht waarschijnlijk dat ze hierdoor Nick probeerde te vergeten en misschien was dat ook wel zo, maar dan lukte het wel verdomd goed!

Op Leandro’s aanraden had Gitte afgesproken met Nona om naar de schuimfuif te gaan. Babs was op kamp met de scouts, dus die kon niet mee, maar Gitte was blij dat ze Nona had gevraagd. Het was iets na middernacht en ze danste gewoon alle zorgen en ellende van zich af. Nick leek plots zo ver weg van haar. Ze was nog steeds woedend op hem, maar echte pijn voelde ze niet meer.
“Aaah, Gitte, dat liedje is geweldig!”�, schreeuwde Nona en ze danste vrolijk in het rond. Op dat moment werd ze plots vastgegrepen rond haar middel en negentig graden omgedraaid.
“Je bent toch gekomen!”�, grijnsde Leandro en hij kuste haar. Gitte kuste kort terug en ze voelde zijn handen rond haar middel.
“Ik heb voor de eerste keer in mijn leven naar jou geluisterd!”�, knipoogde ze. “En ik ben er blij om, het is hier geweldig!”�
“Het wordt nog beter…”� zei hij geheimzinnig. Hij checkte het uur op zijn gsm, knikte verwachtingsvol en keek heen en weer. Net op dat moment vulde de ruimte zich met schuim en blies hij wolkjes op haar gezicht. Gitte lachte, waardoor ook haar mond zich vulde met het vieze schuim en met haar handen greep ze schuim beet en duwde het zin zijn richting. Hij wilde hetzelfde doen, maar een wolkje schuim van Gitte ontplofte net in zijn ogen, die hij meteen afwendde. Hij vloekte hartgrondig en wreef in zijn ogen.
“Niet doen, dat maakt het erger!”�, waarschuwde ze hem. “Gaat het wel?”�
Ze boog voorover om even te kijken, als hij haar stevig beet nam en, met haar in zijn armen, naar de machines liep die het schuim produceerden. Ze kreeg het natte goedje op haar, terwijl ze hem nog beschermde ook. Wil spartelde ze in het rond en gilde ze luidkeels.
“Dat komt ervan, Gitte,”� grijnsde hij en hij sloeg haar benen om zijn middel. Hij kuste haar passioneel en Gitte sloeg haar armen om zijn nek. Ze voelde dat mensen naar hen keken en dat ze dachten dat hij gewoon een ordinaire rebound-guy was en tot voor kort was hij dat ook, maar nu wist ze dat niet meer zo zeker. Misschien was hij dat, maar Gitte twijfelde eraan. Wat ze nu voelde, wanneer hij haar kuste, ging veel dieper dan dat. Ze voelde haar hart bonken in haar oren - en veel sneller dan gewoonlijk - en er ging een vreemd gevoel door haar buik. Het ergste van al was nog dat ze niet kon stoppen met glimlachen, zelfs niet als ze hem kuste, en dat terwijl ze amper twee weken geleden gedumpt was. Het leek echter al veel langer geleden naar haar gevoel. Vroeger had ze nooit gedacht dat ze zo snel van de ene in de andere relatie kon springen, het kwam zo… sletterig over. Ze suste zichzelf met de gedachte dat dat niet zo was als zij de gedumpte was en bovendien ook nog eens bedrogen was. Wat hij kon, kon zij beter! Nicole was mooi, ze was prachtig, maar Leandro was evengoed ontzettend knap.
Toen hij haar weer neerzette en knipoogde naar haar en ze alle jaloerse blikken op haar voelde, wist ze opeens heel zeker dat Leandro meer was dan alleen maar een rebound-guy!

Ze waren nu twee dagen verder en dat wilde zeggen dat er weer een nieuwe week begonnen was. De tweede vakantieweek alweer! Die was vroeg in gang gezet met een sms-bericht van Natalie, die vanaf vannacht weer in het land was.
‘Crisis, crisis! Ik heb blijkbaar veel gemist toen ik weg was, ik wil straks alles horen!’, had ze geschreven. Ze doelde hoogstwaarschijnlijk op haar en Leandro, maar Gitte snapte niet hoe ze daarachter was gekomen. Van Andrew misschien, maar dat leek haar vreemd, aangezien ze die zelf in geen dagen meer gezien had. Ze zou het echter snel te weten komen, want die middag vertrok ze samen met Natalie en Julie voor vijf dagen naar zee met de trein. Gitte had er ontzettend veel zin in. Ze zouden logeren in haar appartement en de weerman voorspelde geweldige temperaturen. Zon, zee en strand dus!
Ze ritste haar koffer toe en ging erop zitten, terwijl ze een geeuw onderdrukte. Ze had tot een uur of drie ’s nachts zitten sms’en met Leandro en was dus ook al vroeg in de ochtend gewekt door Natalie. Maar dat zou haar enthousiasme alvast niet temperen…
Doelloos lummelde ze nog wat rond. Ze had te veel tijd om echt niks te doen, maar te weinig om nog aan iets te beginnen. Ze ruimde nog snel haar kamer wat op, updatete haar Facebook-pagina, zapte op televisie van de tellsell-reclames naar saaie belspelletjes en nam tenslotte afscheid van haar ouders. Zij zouden zaterdagochtend komen naar zee en dan zou ze daar nog een week met hen zijn.
Vervolgens sprong ze op haar fiets naar het station van Dilbeek. Van daaruit ging ze naar Brussel-Zuid, samen met Julie, die honderduit vertelde over haar danskamp. Eén van de mannelijke dansers had blijkbaar nogal veel achter haar aan gelopen en dat had nogal wat grappige situaties opgeleverd. Dat thema leidde natuurlijk meteen naar Joe.
“Het was echt een geweldige week toen hij hier was, Gitte. Hij is alles waar ik altijd op heb gewacht, mijn prins op een roze Vespa! Een mens is toch niet gemaakt om alleen te blijven, hé,”� zei ze en ze keek Gitte aan, wachtend op een instemmend antwoord.
“Jij was gewoon wanhopig, Julie,”� grijnsde Gitte. Julie keek haar verongelijkt aan, voor ze verder ging: “Nee, even serieus: Joe heeft het veel over jou en Nick gehad. En hij wil zich nergens mee moeien, maar hij wilde wel dat ik zei dat Nick je mist. Hij heeft er echt spijt van. Kan je tenminste niet even met hem praten?”�
“Je moet hem niet zo verdedigen, ik wil hem nu echt nog niet spreken,”� vertelde Gitte.
“Voel je dan echt niks meer voor hem?”�, vroeg Julie.
“Natuurlijk wel, ik ben geen onmens, hé. Ik heb hem graag gezien en dat is nog steeds niet helemaal over, maar ik kan perfect mijn gevoel van mijn verstand loskoppelen. Hij heeft gelogen en mij bedrogen en na tien dagen wenen heb ik geen zin meer om erover te spreken,”� zei Gitte, terwijl ze afstapten en vrijwel meteen Natalie voor hun tweede trein zag staan. Die liep op hen af en knuffelde hen allebei. “Ik heb jullie gemist! Kijk, ik heb cadeautjes mee uit Turkije!”�
Ze haalde een plastic zakje uit haar tas, terwijl ze plaatsnamen in een coupé.
“Dit zijn Turkse geluksbrengers in de liefde. Ze hebben mij alvast geluk gebracht,”� grijnsde Natalie.
“Mag ik daaruit afleiden dat alles nog altijd geweldig gaat met Andrew?”�, vroeg Gitte vrolijk.
“Oh, hij is geweldig! Ik weet niet wat ons al die tijd in de weg heeft gestaan. Hij is chill, weet je wel? Geen stressy gedoe, in voor een feestje, maar tegelijk ook geweldig lief tegenover anderen. En weet je wat ik heb gehoord? Dat zijn beste vriend het ook weer getroffen heeft in de liefde!”� Natalie keek haar verdacht aan.
“Wat? Leandro?”�, vroeg Julie luid. “Heeft hij een nieuw lief?”�
“Ze zit voor je,”� zei Natalie sneller dan dat Gitte het kon beginnen uitleggen en ze wees beschuldigend naar Gitte.
“Wablieft?!”�, viel Julie uit.
“Kalmeer eens een beetje, alsjeblieft, ik kan het uitleggen,”� suste ze hen allebei. Maar dan besefte ze dat ze dat eigenlijk niet kon. Er viel simpelweg niets uit te leggen, maar leg dat maar eens uit aan je twee beste vriendinnen die je verwachtingsvol zitten aan te kijken, hopend op een smeuïg verhaal.
“Ik hoop dat ik niet overkom als een vuile slet, maar -”� begon ze. Natalie onderbrak haar echter meteen en zei: “En beetje maar.”�
“Ik heb dagen in mijn kamer gezeten, maar ik wil mijn zomer niet verspillen aan dat constante gehuil om Nick. Door wat hij gedaan heeft, koos hij ervoor om er een punt achter te zetten, niet ik. En dan was er Leandro en we hebben enkele goede gesprekken gehad en tja… Van het één kwam het ander. Het is zomer, ik wil me amuseren en dat lukt met Leandro,”� legde ze uit.
“Haatte die jou niet?”�, vroeg Julie cynisch. Gitte zuchtte. Ze wist dat dit verhaal eigenlijk privé was, maar anders zouden haar vriendinnen het nooit begrijpen.
“Dit blijft tussen ons, oké?”�, begon ze en ze keek hen allebei dreigend aan, waarna ze het verhaal rond Luna vertelde. Natalie en Julie bekeken haar met open mond.
“Wow, dat had ik niet verwacht…”� mompelde Julie.
“Ik weet het, ik kon er eerst ook niet echt goed mee om. Plots krijgt zijn gedrag een oorzaak, vreemd, hé? Maar jullie moeten echt beloven dit aan niemand te vertellen. Jullie mochten het eigenlijk ook niet weten,”� Ze keek hen smekend aan.
“Beloofd,”� antwoordde Natalie plechtig en ook Julie knikte.
“Ik zei toch al dat jullie chemie hebben samen,”� zei Natalie vrolijk. “En ik vind je geen slet, Nick heeft het zelf gezocht. En laten we nu zwijgen over zware onderwerpen. Het is zomer, dertig graden en we zijn halverwege onze vakantiebestemming. Julie, vertel eens, ik wil alles horen over het grote Joe-avontuur!”�
En dat was exact de reden waarom deze twee altijd haar vriendinnen zouden blijven. Ze kon serieuze dingen met hen bespreken, maar ze gingen meteen daarna over op luchtigere onderwerpen. Met deze twee was alles mogelijk en ze hield verschrikkelijk veel van hen!

Reacties: