FanFic.nl

Teenage Drama

Hoofdstuk 10

Illeke zuchtte en probeerde de situatie nog één keer uit te leggen aan Amanda. Die zat in haar bureau met Luna. De eerste vijf minuten had die braaf op het stoeltje naast haar mama gezeten, maar nu inspecteerde ze uitvoerig heel Illeke’s kantoor, inclusief rammelende kastjes en vingerafdrukken op glazen ramen.
“Sorry, ik vond geen opvang…”� excuseerde Amanda zich en ze streek wanhopig haar haar uit haar ogen. Luna liet ondertussen bijna een kapstok vallen. Dat kind had geen fulltime mama nodig, maar een stevige dosis Rilatine en een gastoptreden in Supernanny. Maar goed, ze werd betaald voor een objectieve verdediging en haar mening deed er voor de rest niet toe.
“Kijk, ik zal eerlijk met je zijn. Nog maar eens. Ik kan bijzonder weinig vinden, dus het ziet er niet zo goed uit. Maar het proces is op vijf mei, ik wil dat je heel goed gaat nadenken, oké? Ik wil meer informatie, elk klein detail moet ik weten. Ik kan ervoor zorgen dat jij je dochter terug heel de tijd bij jou krijgt, maar je zal me wel iets meer moeten geven…”� smeekte Illeke haar bijna. Ze was er absoluut niet klaar voor om de zelfingenomen glimlach van die Velders nog eens te zien.
“Ik kan eigenlijk niet meteen iets bedenken…”� twijfelde Amanda. Oh, komaan, die Jan was allesbehalve perfect.
Net toen ze dat wilde zeggen, hoorde ze een klap achter zich en draaide ze zich angstig om. Luna was blijkbaar op een stoel gekropen en er weer afgevallen. Amanda snelde naar haar dochter toe, die er echter stoïcijns kalm onder bleef en alweer recht krabbelde. Niet dat Illeke erop hoopte, maar hoorde die druktemaker niet ongelooflijk hard te gaan krijsen? De val zag er alleszins pijnlijk genoeg uit…
“Flinke meid,”� mompelde Amanda en ze aaide over Luna’s blonde hoofdje.
“Goed, euh… Als u zich echt niets herinnert, kunnen we hier wel afronden, denk ik. Ik houd nog contact met u en ik zal mijn best doen,”� stelde Illeke voor.
“Het spijt me,”� zei Amanda stil en plots voelde ze zich schuldig omdat ze zo grof had gereageerd.
“Hé, ik vind wel iets. Er is hier iets niet pluis, dat voel ik gewoon. Zorg nu maar gewoon goed voor Luna en ik zorg voor de rest. Alles komt goed, Amanda,”� stelde Illeke haar gerust en ze voelde zich oprecht goed toen ze een dankbare glimlach terugkreeg.

Terwijl Illeke haar sleutels chagrijnig op Laura’s keukentafel gooide, ging ze naast haar zitten aan de bar.
“Ik had een rotdag,”� blies Laura.
“Jij ook al? Trek het je niet aan, vanaf maandag werk jij bij Flair!”�, beurde ze haar op. “Ik zit nog een maand vast aan die stomme rotzaak.”�
“Ik dacht dat je ondertussen je eigen zaken mocht kiezen? Of zei je dat alleen maar om op te scheppen?”�, vroeg Laura en ze schonk voor Illeke een glas bananenlikeur in.
“Dit wordt ook leuk, eenmaal ik de tegenpartij in het stof zie bijten,”� zei Illeke strijdlustig.
“Kom, we doen ons old school drankspelletje. Ik begin en vergeet het niet: als je liegt, drink je, dus ik raad je aan om te liegen,”� zei ze en ze vervolgde met: “Ik heb Sean niet gekust in de Noxx.”�
Ze dronk miserabel haar glas leeg en schonk meteen weer bij.
“Wow, wat?!”�, viel Illeke uit.
“Ik was dronken, oké? Hij kwam buiten om afscheid te nemen en die Sabine zat nog op het toilet. En ik ging voor zijn wang en hij ook wel, denk ik, maar ergens onderweg bedachten we ons. Het was occasioneel en fout, maar hmm… wel ongelooflijk lekker en ik weet het: dat zou je niet zeggen van Sean Miller!”�, grijnsde ze. “Genoeg veroordeling, jouw beurt!”�
“Oké… Ik heb niet met Leander gekust in de Noxx,”� zuchtte ze en gulzig goot ze het goedje naar binnen.
“Wat? Wanneer?”�, vroeg Laura ongelovig.
“Toen jij zo nodig moest en in de bosjes sprong. Het was zo vreemd, Laura, en ik voel me schuldig tegenover zijn vriendin, ook al lijkt ze een stomme koe en ik heb hem niet meer gesproken sindsdien,”� ratelde ze.
“Je hebt gelijk over die koe, dat weet ik zeker!”�, zei Laura overtuigd. “Maar je hoeft je niet slecht te voelen. Het kan toch gewoon occasioneel, fout en ongelooflijk lekker zijn?”�
“Het was alleszins lekker,”� verzuchtte ze. “En, weet je? Ik weet dat het fout was, maar het voelde zó goed… Maar het mag nooit meer gebeuren. Nooit!”�
“Ik heb altijd geweten dat jullie samen horen. Dat is mijn zesde zintuig!”�, zei Laura fier.
“Ja, het is al goed… Jij en Sean!”�, grijnde ze en Laura mepte haar lachend.

Line lag veilig opgerold in Leanders armen. Nu ja, ze was veilig zolang ze niets afwist van zijn capriolen. Het was half één ’s nachts en na een rotweekend moest hij morgen weer gaan werken. Hij bedacht net dat vorig weekend veel leuker was geweest, toen hij zich realiseerde dat dat de reden was voor zijn rotweekend. Line had beslist dat ze zich te jaloers gedragen had en had heel hun weekend volgeboekt met dingen die ze samen konden doen. Gisteren had ze een picknick georganiseerd met alles erop en eraan in het park dichtbij hun huisje en dan hadden ze een lange boswandeling gemaakt en ’s avonds waren ze op restaurant gegaan - met een Flairbonnetje natuurlijk. Leander was dol op dagen waarop het leek alsof hij de hele dag alleen maar at. Hij had vroeger praktisch elk weekend wel zo’n ‘eet-date’ met Illeke. Waarom dacht hij daar nu weer aan? Sinds die kus in een veel te dronken situatie, dook ze op de meest vreemde momenten op in zijn hoofd - en Leander vond het moment waarop zijn vriendin in zijn armen lag, behoorlijk vreemd.
Vandaag had Line haar nichtje van zeven uitgenodigd en waren ze naar de bioscoop geweest - wel naar Rapunzel, maar goed. Voetjevrijen met Line in het donker had ook iets. Nu ja, hij hoopte dat dat Line was en niet één of andere tamme muis die daar rondliep.
“Je slaapt niet…”� mompelde Line. “Waar denk je aan?”�
“Aan dit geweldig weekend,”� suste hij haar en hij kuste haar voorhoofd. En het weekend op zich was ook echt leuk geweest, maar net daarom voelde hij zich ook zo schuldig. Hij zag Line graag en hij snapte niet hoe hij haar dit had kunnen aandoen. Ze mocht er nooit achter komen. Ze zou het hem nooit vergeven en het vertrouwen zou weg zijn, en zij ook na een tijdje. En een domme, eenmalige, dronken kus met zijn ex zou hem echt niet zijn relatie kosten.

“Vergeet het!”�, snauwde Illeke over de telefoon, “uw cliënt mag zijn dochter niet zien buiten het weekend of woensdagnamiddag om. Ik weet niet of u het beseft, maar het voorlopig hoederecht ligt nog steeds bij Amanda Schotens. Dat is ook logisch, want zij is de moeder van Luna!”�
Ze belde met de advocaat van Jan Velders, die een al even grote eikel was als zijn cliënt.
“Ik mag jou wel, Illeke, je hebt pit!”�, zei hij familiair.
“Wel, ik mag jou niet, je hebt te weinig pit,”� verweet ze hem. Ze had al eens tegenover hem gestaan in een vorige zaak en hij nam het altijd veel te nauw met de regeltjes. Daarna had hij haar ook nog proberen te versieren en Illeke datete geen droogstoppels.
“Je wordt zo defensief… Laat me raden, je hebt nog niets, hé? Ik moet zeggen dat ik bij deze zaak niet zoveel werk had,”� zei hij en ze zag hem in gedachten grijnzen. Ze datete ook geen blaaskaken.
“Ik vind wel iets. Er is iets mis met die Velders, dat voel ik. Ik heb één voordeel dat jij niet hebt en waarover je nooit zal beschikken: vrouwelijke intuïtie,”� zei Illeke hooghartig. Ze vertelde er maar niet bij dat iedereen haar vroeger een manwijf noemde dat nooit iets doorhad.
“De tijd begint te dringen,”� zei hij irritant.
“Laat me dan verder werken, verdomme,”� zuchtte ze en ze drukte het gesprek weg. Stomme blaaskaak. Ze walgde van zulke hooghartige mensen. Daarom had ze ook niet veel vrienden op haar werk. Advocaten waren geen aangename mensen. Om te denken van jezelf dat je een ander kan redden uit zijn uitzichtloze situatie, moest je wel een goed gedacht hebben van jezelf en daarom was ze ook dankbaar dat haar eigen vrienden het uithielden met haar. Sommigen lieten haar zelfs niet los. Maar toen ze zichzelf betrapte op die gedachte, haatte ze zichzelf erom. Ze stelde het alsof het Leanders schuld was, terwijl ze niet liever wilde dan hem te kussen. Maar ergens verweet ze hem wel dat hij haar hoop had gegeven, terwijl dat indruiste tegen wat ze geloofde, wat ze wist. En dat was dat Line een heldin was voor hem, dat hij haar nooit zou laten vallen. Dat zag je aan alles; hoe hij over haar sprak, hoe hij haar keer op keer verdedigde… En dat terwijl ze zo’n enorme koe was.
Net toen ze iets wilde kapot gooien, rinkelde haar telefoon. Het was echter niet haar BlackBerry van het werk, maar haar iPhone die aantoonde dat Laura haar belde. In principe mocht dat dan wel niet buiten haar lunchpauze om, maar ze had het nodig en haar werkdag zat er toch bijna op. Trouwens, een eigen kantoor had zo zijn voordelen.
“Hey, Illeke! Ik loop hier rond in de Flairgebouwen. Ik heb vanmiddag een broodje gegeten met Leen en jouw manwhore,”� begon ze enthousiast.
“Wow, je hebt hem toch niets verteld over dat kussen?”�, onderbrak Illeke haar.
“Ik hoop voor jou dat het niet zo slecht was dat hij het al vergeten is?”�, zei ze ferm. “Maar relax… Ik heb niet gezegd dat ik ook afweet van jullie nachtelijke escapades!”�
Illeke zuchtte opgelucht. Wat haar betrof, mocht hij denken dat ze het allang vergeten was en dat ze er niet om gaf. Misschien kon ze zichzelf daar ook van overtuigen.
“Maar daar belde ik niet voor! Raad eens aan wie Leander me net hoogstpersoonlijk heeft voorgesteld?!”�, vroeg ze.
“Nee!”�, huiverde Illeke. Ze wist dat het egoïstisch was om zo te denken, maar ze hoopte echt dat Laura haar ook niet leuk vond.
“Jawel! En je had gelijk… Wat - een - koe!”�, zei ze nadrukkelijk. Illeke grinnikte.
“Ze is veel te vrolijk en ze lijkt zo oppervlakkig! Serieus, hij is zo diep gezonken na jou en volgens mij kan dat maar één ding betekenen,”� zei Laura en Illeke kon haar natuurlijk niet zien, maar ze was er haast zeker van dat ze haar filosofische blik had.
“Oh ja, wat dan?”�, zuchtte Illeke. Eigenlijk moest ze verder werken, maar ze wilde vooral Line nog wat uitschelden.
“Hij is nog steeds niet over jou, dat is duidelijk. Daarom heeft hij zo’n zwak afkooksel van zijn ex gekozen en daarom heeft hij jou gekust,”� antwoordde Laura.
“Nee, Laura, hij koos haar omdat hij na mij een vreemde smaak kreeg en hij kuste mij omdat hij dronken was!”�, zei Illeke hard. Ze zou haar hoofd niet op hol laten brengen door de verzinsels van een weirdo als Laura.
“Hij kon ons anders wel nog goed verdedigen! Dat kan je niet als je zo zat als een patat bent!”�, zei Laura ferm.
“Hou erover op, wil je?”�, vroeg Illeke, maar het was geformuleerd als een bevel.
“Ja, het is al goed. Maar ik heb ook nog een vraag en ik ga ze iets vriendelijker stellen dan jij. Je bent het misschien al vergeten, maar gisteren was ik jarig en -”�
Hoe kon ze dat nou vergeten? Illeke had haar een enorme cake met een foto van hen twee op gegeven en die hadden ze niet alleen op gekregen, dus hadden ze Jim uitgenodigd en dan hadden ze ook nog een hele fles bananenlikeur soldaat gemaakt. Het was toch haar vrije dag geweest, dus had ze tijd genoeg gehad. Het was ook geweldig geweest om Jim terug te zien. Ze had beseft dat ze Leander echt moest proberen loslaten en voor Jim moest gaan. Hij was haar type, ze moest zichzelf daar alleen nog van overtuigen.
“En ik wil een feestje organiseren. Zaterdagavond, is dat goed? Ik nodig een paar coole mensen van vroeger uit - een minireünie als je het zo wil noemen -, Jim en zo. Daar kan je Leander jaloers mee maken!”�, ging Laura verder.
“Dat feestje? Geweldig! Al wat daarna kwam, was dik gezever,”� zei Illeke. “Maar goed, topidee! Ik ga nog wat werken, tot straks!”�

“Het is zo jammer dat ik niet jarig ben in de zomer. Dan konden we een beach party geven,”� zei Laura spijtig.
“Zelfs in de zomer is goed weer hier geen garantie,”� grijnsde Illeke. Ze had ooit eens twee weken met barslecht weer aan zee gezeten, samen met Leander. Oké, nee, ze moest echt stoppen met zichzelf zo te kwellen.
“Ik was ook niet van plan om te feesten aan de Noordzee!”�, rolde Laura met haar ogen, terwijl ze haar tweede oorbel in de vorm van een cupcake aandeed. En dat was meteen ook het thema van haar feestje. Heel haar huis - nu ja, hun huis - lag vol cupcakes en Laura was voor de gelegenheid ook gehuld in haar favoriete jurk - een strapless ontwerp van Avril Lavigne, waarvoor ze een fortuin had neergeteld. Ze was knalroze met zwarte accenten en ze was er ongelooflijk fier op. Illeke zelf had een babyroze, strapless kleedje aan met een riem in een fellere kleur roze.
“Fuck, is het al zeven uur?”�, schrok Laura. “Ill, kan jij bij de bakker om taart? Hij is al betaald.”�
“Meen je het? Taart? Je huis staat vol cupcakes,”� rolde Illeke met haar ogen.
“Niet zeuren! Gebruik die roze pumps ergens voor en ren naar de bakker!”�, zei Laura streng en ze schudde haar krullen wild door elkaar.
“Dit is het laatste wat ik doe voor je verjaardag,”� bromde Illeke en ze deed nog snel haar paars leren jasje aan, voor ze de deur opentrok, net voor twee gasten wilden aanbellen.
“Ha, Sofie, Marie!”�, begroette ze hen haastig. “Geen tijd, tot straks!”�
Terwijl ze de straat uitliep en Nina, Remi en Marguerite naar boven had gestuurd, en Julie uitbundig naar haar had getoeterd vanuit een auto, botste ze pardoes tegen Jim op. Die grijnsde. “Dit is net New York! Je komt iedereen tegen op straat!”�
“Gaan we nog wat opscheppen, ja? Wel, ik heb slecht nieuws voor je… New York? Been there, done that! Ik ben er een paar jaar geleden met Laura geweest,”� antwoordde Illeke, blij dat ze hem eens kon evenaren.
“Wauw, ik ben onder de indruk…”� glimlachte Jim. “Is jullie appartement trouwens niet die kant op?”�
“Ze heeft me last minute nog naar de bakker gestuurd. Klinkt dat als Laura?”�, grijnsde Illeke en Jim lachte luid.
“Dan loop ik even met je mee, ik ken waarschijnlijk toch amper iemand op het feestje. Ik heb begrepen dat er vooral mensen van jullie oude klas komen?”�, vroeg hij. Illeke knikte bevestigend. “Ik zal je wel gezelschap houden, hoor. Dan maken we het even leuk als dinsdag. Er zijn toch wel een paar mensen die ik liever wil negeren.”�
Eén persoon eigenlijk, maar goed.
Hij keek haar onderzoekend aan. “Juist, je ex, hé?”�
Illeke trok grote ogen. “Wow, ik weet dat ik dinsdag wat veel gedronken heb, maar heb ik dí¡t er uitgeflapt?”�
Hij mocht echt niet denken dat ze nog niet over haar ex heen was. Dat was zó onsexy. Het was ook de waarheid, maar zij was de enige die dat mocht weten.
“Nee, Laura had hem eens vermeld,”� zei hij. Kon die meid nu nooit eens haar mond houden?
“Ja, ik ga hem wat proberen te ontlopen, want ik heb hem per ongeluk gekust,”� zei Illeke prompt. Oké, nu kon ze Laura niets meer verwijten. Ze haatte zichzelf dat ze dat verteld had en ze had nog niet eens iets gedronken.
Terwijl Jim de taart oppakte bij de bakker en weer naar buiten stapte, trok hij een wenkbrauw op: “Hoe kan je nu per ongeluk iemand kussen?”�
“Veroordeel mij niet zo, dat mag alleen ik!”�, tikte ze hem op de vingers. “En dat kan, hoor! Als hij een koeienvriendin heeft, we allebei dronken waren en het eigenlijk niet had mogen gebeuren. En ik ben helemaal over hem, hoor, maar ik heb geen zin om hem tegen het lijf te lopen.”�
“Ik wil me niet voorstellen hoe je een koe als vriendin kan hebben, maar goed, ik weet wel dat een koe niet op kan tegen jou. Nu ja, ik ken je ook nog niet zo lang,”� grijnsde hij. Illeke porde hem tussen zijn ribben.
“En ik zou je graag helpen om hem strontjaloers te maken, maar ik ga morgenvroeg terug naar New York, dus ik zal er de tijd niet voor hebben, vrees ik,”� zei hij spijtig.
“Als je terugkomt dan,”� zei Illeke vrolijk, maar ze meende wel wat ze zei.
“Over een half jaar dan?”�, vroeg hij bijdehand. Ze keek hem geschokt aan. “Of langer, het hangt ervan af. Ik ga proberen daar wat jobs te scoren. It’s New York, baby!”�
“Wauw, ik weet even niet wat te zeggen…”� mompelde Illeke. Of toch wel: balen! “Nu ja, ik ben blij voor je. Het is New York, hé! Maar ik ga je missen. Is dat raar? Ik ken je totaal nog niet zo lang.”�
“Maar je kent me wel goed! En ik ga je ook missen. Je bent een zalig, topshit moordwijf, om het in de woorden van Sergio Herman te zeggen.”�
En dí¡í¡rom was hij haar type. Hij kende Sergio Herman met zijn geweldig sexy accent. Met één hand deed hij de deur open en met zijn andere hand hield hij de taart stevig vast.
“Enter the building, my friend, it’s time to party!”�, grijnsde hij. Illeke zag al meteen dat vrijwel alle mensen al gearriveerd waren. Rond een lange tafel zaten Marya, Caroline, Julie, Christelle, Corentin, Charles, Willem, Quentin, Lisa, Enki, Leen, Rani, Nina en Marguerite. Sean rookte op het balkon een sigaret en Leander en Remi stonden naast hem, met hun rug naar haar toe. Mooi zo.
“Illeke!”�, riep Christelle enthousiast en Marya sprong op om haar te knuffelen, terwijl Caroline haar neus optrok. Illeke zette de taart in het midden van de tafel en iedereen klaagde dat ze al te veel cupcakes op hadden - nu ja, vooral Leen eigenlijk. Sean, Remi en Leander waren ondertussen op het lawaai afgekomen. Ze kon dit. Ze moest gewoon volwassen reageren. Hij kwam op haar af en ze zou als een echte vrouw die haar mannetje kon staan -
“Ik moet naar het toilet!”�, zei ze snel. Misschien kon ze het toch niet. En ze moest niet eens plassen en dat wilde wat zeggen, want ze had de zwakste blaas ooit. De vorige keer dat ze had gelogen om naar het toilet te mogen, was eeuwen geleden. En ze wenste echt dat ze er niet zonet aan teruggedacht had.

Moe zat Illeke na het weekend achteruit gezakt in het lokaal esthetica. Het was verreweg het grootste lokaal van het college en die les hadden ze net maar met negen mensen. Mevrouw Caenen, hun lerares, was een excentrieke dame, die verzot was op kunst, wat zich ook uitte in haar kledingstijl, die op zijn zachtst gezegd een beetje vreemd was. Vandaag had ze een Schots geruite broek met hoge taille aan in rood-en groentinten die alleen toegestaan waren met Kerstmis. Remi en Willem hadden het op de achterste rij over één of andere Franse schone die Remi nu weer op het oog had.
“Jawel, man, die is supermooi!”�, overtuigde Remi Willem mompelend.
“Wat is er mooi?”�, vroeg mevrouw Caenen nieuwsgierig.
“Uw broek, mevrouw,”� grijnsde Remi.
“Het is al goed, slijmbal!”�, zei mevrouw Caenen fronsend. “We hebben het vandaag over de dansvoorstelling van Anne Teresa De Keersmaeker die jullie voor de vakantie hebben gezien. Remi en Willem, jullie had ik foor het seminarie culturele activiteit wel op de nabespreking verwacht!”�
“Ik had andere verplichtingen, mevrouw,”� wikte en woog Willem zijn ogen.
“Ja,”� knikte Remi, “Champions League was op tv.”�
“Ocharme, wat een drukbezet leven…”� mompelde mevrouw Caenen ongelovig. Willem knikte wijs. “Niet te onderschatten, hoor, mevrouw!”�
Mevrouw Caenen trok één wenkbrauw op. “Daarom mogen jullie nu jullie mening geven. Wat vonden jullie van dat optreden?”�
“Het begin was mooi, die duodans. Dat muziekstuk was veel te lang. Nu ja, dat was niet eens muziek. En bij het derde deel vond ik vooral dat die stoeltjes veel te hard waren om deftig in te kunnen slapen,”� zei Remi.
“Oké, misschien is het goed dat je niet op de nabespreking was,”� veranderde mevrouw Caenen van mening. “Meneer Gatz, wat vond u ervan?”�
“Ik vond het… goed?”�, mompelde Willem twijfelachtig. Illeke zuchtte. “Serieus, gaan we het een hele les hebben over die rotslechte dansvoorstelling? Het kijken alleen al was nog niet erg genoeg of zo?”�, bromde Illeke tegen Leander. Die grijnsde. “Je moet volwassen genoeg zijn om dat te kunnen appreciëren.”�
“Geloof me, dat ben ik, Leander. En ik heb veel respect voor die dansers en de choreografe en zo, maar ik vond het resultaat gewoon echt niet leuk. Violin Fase vond ik wel goed!”�, protesteerde Illeke, terwijl Julie in discussie ging met Remi over wat nu precies muziek was en wat niet. “Ik heb hier echt geen zin in…”�
Leander knipoogde en verkrampte plots, terwijl hij naar zijn buik greep.
“Mevrouw?”�, kreunde hij. “Kramp. Mag ik… naar de verpleegster?”�
Mevrouw Caenen, die helemaal mee opging in de discussie, knikte afwezig en mompelde: “Illeke, breng je hem even?”�
Eenmaal buiten kon Illeke haar lach niet meer inhouden. “Jij ongelooflijke komediespeler!”�
Hij grijnsde en liep vóór haar de trap af. Ze zette meteen de achtervolging in, maar hij was veel te snel voor haar en in het midden van de speelplaats sprong ze in zijn armen. Ze drukte haar lippen op die van hem.
“Ik zie je graag,”� glimlachte ze.
“Ik jou ook, spijbelaar,”� grijnsde hij en hij kuste haar terug.

Een paar uur later had zelfs Laura moeten toegeven dat cupcakefeestjes geen uren konden duren, dus waren ze met de hele groep naar een scoutsfuif gegaan, waarvan Willem oud-leider was. Julie was al redelijk ver weg, wat haar ongelooflijk grappig maakte, Corentin en Charles wilden niet voor elkaar onderdoen qua hoeveelheid drank en Illeke en Jim observeerden Quentin, die hilarisch met zijn vuisten ter hoogte van zijn borstkas danste. Uit het niets greep Jim haar steviger beet en zwoer hij plots bij dirty dancing. Verbaasd, maar ook wat vrolijker door het bier, liet ze hem begaan, wanneer hij haar naar zich toetrok.
“Waar is dat feestje?!”�, klonk de muziek luid.
“Hier is dat feestje!”�, schreeuwde Jim uitbundig en hij kuste haar kort, zo kort dat ze niet eens zeker was dat het wel echt gebeurd was, tot hij meer tekst en uitleg gaf. “Leander keek deze kant op. Graag gedaan!”�
Illeke rolde met haar ogen. “Dat verbeeld je je, Jim! Hij is totaal over mij.”�
“Dat is niet wat zijn gezichtsuitdrukking zei, Ill! Je kan mij niets verwijten: ik wil je alleen maar in goede handen achterlaten,”� glimlachte Jim.
“Hij heeft al iemand. Welk deel van die zin versta je niet?”�, schreeuwde ze boven de muziek heen.
“Details, details… Wie zegt dat ze gelukkig zijn?”�, protesteerde hij.
“Hou er maar over op, ja?”�, vroeg Illeke. Ze zou niets liever willen dan hem te geloven, maar het kon gewoon niet.

“Vergeet het, Line, ik kom nog niet naar huis,”� schreeuwde Leander over de telefoon. Hij stond wel buiten, maar zijn oren tuitten nog steeds. “Ja, Illeke is hier ook, samen met nog zo’n vijftien andere mensen. Wil je soms ook nog de naam van het jeugdhuis weten?”�
“Verdomme, Leander, je kan toch wel begrijpen dat -”�
“Weet je, Line, het is al laat en ik heb gedronken. Ik slaap vannacht wel ergens in mijn auto. Ik heb geen zin in ruziemaken. Ga gewoon slapen en ik ga genieten van een leuke avond. Slaapwel!”�
Hij klapte zijn gsm toe, wreef in zijn ogen en ging terug naar binnen, waar Leen en Julie een vreemde dans verzonnen op de tonen van ‘Waar is dat feestje?!’
Hij wees met zijn wijsvingers in de lucht en wurmde zich terug in de groep. Hij zuchtte diep, wat gelukkig niemand opmerkte door de luide muziek. Weken was alles goed verlopen. Hij was zijn dronken kus met Illeke bijna vergeten en hij en Line hadden een geweldige tijd samen, net als in het begin van hun relatie. En dan ging het plots over Illeke en veranderde Line weer in het groene monster. Hij kon niet tegen jaloezie en dat zou Line ondertussen al moeten weten.
Desondanks kwam wat hij voelde toen hij Illeke tegen die Jim aan zag schurken, dicht in de buurt van jaloezie. Ze pasten echt totaal niet samen, maar gek genoeg was hij de enige die dat kon zien. En hij wist dat hij blij voor haar moest zijn, maar hij wilde haar niet met zo’n ordinair fotomodel zien. En toen hij haar kuste, had hij veel zin om zijn glas bier over zijn hoofd te kieperen, maar in plaats daarvan stapte hij volwassen op hen af.
“We hebben elkaar nog niet veel gezien, hé, vandaag!”�, zei hij tegen Illeke, Jim geen blik waardig gunnend.
“Ik ga naar het toilet!”�, schreeuwde die. Illeke knikte afgemeten. “Ik moest Jim wat entertainen, hé, hij kent hier niemand.”�
Jim, Jim, Jim… Hier waren grovere middelen nodig. Hij wilde normaal met haar kunnen omgaan zoals vroeger. Hij wilde de Illeke terug die hij kende, de Illeke die ze was bij hem. Daarom nam hij haar mee naar de bar en bestelde voor hen allebei nog iets. “Nu kan je toch al niet meer gaan lopen, hé, ik heb je getrakteerd!”�
Illeke glimlachte geforceerd en nam een flinke slok passoa.
“Wat gaf jij Laura eigenlijk voor haar verjaardag?”�, vroeg hij nieuwsgierig.
“Huishuur,”� grijnsde Illeke nu echt en hij lachte even. “En een ketting en een abonnement op een tijdschrift naar keuze. Dan leest ze nog eens iets anders dan de tijdschriften waar ze voor fotografeert.”�
“Zwijg me erover, de redactie is in de ban van haar sinds ze begonnen is bij Flair. Ze vinden haar een ‘zalige griet’, hun woorden, niet de mijne. En ze prijzen mij allemaal gelukkig dat ik haar al zo lang ken,”� vertelde Leander. “Serieus, ik prijs me vooral gelukkig dat ik dat overleefd heb.”�
Illeke moest hardop lachen en Leander was blij dat hun gesprek op gang kwam. Hij wilde de oude Illeke terug en dat betekende dat die Jim van hem best met diarree op het toilet mocht blijven zitten.
“Kom, we drinken nog iets. Eentje is geentje, Ill!”�, grijnsde hij. Hij gaf zijn volle zuipkaart af en gaf Illeke de gratis pint.
“Dus op die manier trakteer je mij…”� grijnsde ze. “Ik ben gecharmeerd!”�
“Niet zagen, hé, je krijgt tenminste drank,”� knipoogde hij. “Weet je wel hoe lí¡ng het geleden is dat wij samen zijn uitgegaan!”�
“Van twee weken geleden en dat liep een béétje -”� begin ze, maar hij onderbrak haar snel: “Ik bedoelde daarvoor!”�
Hij wilde niet aan die kus denken, maar hij wilde haar vooral niet horen zeggen dat ze een fout hadden gemaakt. Dat was dan wel zo, maar het was te confronterend om te horen.
“Ga je nog wat bonnetjes halen?”�, vroeg hij en hij wilde al naar buiten gaan.
“Je hebt nog drank in je handen,”� rolde ze grijnzend met haar ogen.
“Ik krijg al last van nadorst,”� knipoogde hij en hij nam haar hand vast en sleurde haar door de mensenmassa mee naar buiten.

Illeke stond nu al een tijdje buiten met Leander. Hij had nog een zestal drankbonnetjes gekocht en Illeke getrakteerd op minstens de helft ervan. Ze wist dat veel drinken gevaarlijk was in zijn buurt, maar dorst zorgde voor nog meer dorst en bovendien had Illeke vanavond geen zin om volwassen en doordacht te reageren.
“Weet je nog dat Sean op zo’n fuif eens een hele avond achter iemand heeft aangelopen en ze hem nooit wilde?”�, grijnsde hij en hij moest lachen bij de herinnering, beneveld door de hoeveelheid drank in zijn lijf.
“Hoe kan ik dat nu vergeten?”�, lachte Illeke. “Hij is zelfs gevallen voor haar voeten toen hij haar probeerde aan te klampen.”�
Leander barstte in lachen uit en gaf haar een spontane high five. “Ik moet wel toegeven dat we al veel hadden gedronken op de weg hiernaartoe en tien jaar geleden konden we nog niet zo goed tegen een gratis vat bier.”�
“Daar kan je nog steeds niet tegen,”� giechelde ze plagend.
“Jij bent gewoon een dronkenlap,”� zei hij.
“Ik haat jou echt, hé!”�, grijnsde ze.
“Ik zie jou ook graag, Ill,”� glimlachte hij, maar hij kreeg geen typische lachrimpeltjes, waardoor ze niet mee wilde lachen. Hij boog dichter naar haar toe en wilde haar kussen, maar nog net op tijd wist Illeke haar hoofd af te wenden.
“Dat is geen goed idee, en dat wéét je,”� mompelde ze spijtig.
“Ik denk dat ze ons binnen missen.”�
“Illeke -”� begon hij, maar Illeke zei stil ‘Shht’ en trok hem terug mee naar binnen. Dat was veiliger. Voor iedereen.

“Wéét jij… hoe het voelt om vierentwintig te zijn?”�, vroeg Laura met een belabberde tong.
“Nee, want ik ben dat nog niet. En je bent al een week vierentwintig, hoor,”� grijnsde Illeke.
“Het voelt goed, dat kan ik je vertellen!”�, knikte ze wijs.
“Proficiat, Laura. Met je verjaardag en je geweldig feestje!”�, glimlachte Illeke. Enkel Sean, Leander, Julie en Corentin waren hier nog en die twee laatsten waren echte partygangers.
“Ben jij nog van plan om lang te blijven?”�, vroeg Illeke.
“We zijn toch nog niet weg?”�, vroeg Laura beteuterd.
“Het is al half vijf, hoor, Laura,”� fronste Illeke haar wenkbrauwen. “Na vijf uur heb ik het hier wel gezien.”�
“Zijn we hier al zo lang?”�, zuchtte Laura. “Sean ging me nog iets tonen. Ga jij al maar naar huis met Leander. Die blijft bij ons logeren.”�
“Is dat wel een goed idee?”�, vroeg Illeke sceptisch.
“Nee, voor jou waarschijnlijk niet, maar het is onverantwoord om hem nog tot in Antwerpen te laten rijden. Hou je handen gewoon thuis, Ill,”� zei Laura, plots verrassend helder. “Ik ga Sean zoeken. En wees niet bang: als hij me probeert te verkrachten, roep ik om hulp!”�
“Het is geen verkrachten als je het zelf wil,”� grijnsde Illeke en ze vond de klap die ze van Laura moest incasseren, het meer dan waard. Ze nam afscheid van Julie en Corentin, die nog stevig aan het drinken waren, en plukte Leander weg van Sean.
“Kom, zatlap, wij gaan naar huis!”�, grijnsde Illeke.
“Je bent toch niet van plan om te rijden, hé?”�, vroeg hij kritisch.
“We zijn met de fiets gekomen, dat weet je toch wel nog?”�, vroeg ze. Een vlaag van herkenning verscheen op zijn gezicht toen hij de fiets zag en hij wilde al op het zadel gaan zitten.
“Waarom mag jij rijden?”�, vroeg Illeke verontwaardigd. “Je hebt minstens even veel gedronken als ik!”�
“Ik ben de man,”� zei hij stoer en Illeke besloot om hem zijn zin te geven. Ze vond het ook wel leuk als hij de gentleman uithing en het was veel te laat om zichzelf te vertellen dat ze dat eigenlijk niet leuk mocht vinden. En hem stevig rond zijn middel vasthouden was nu ook weer niet zo’n drama. De fiets ging af en toe behoorlijk scheef door de bochten, maar dat kon ook aan haar liggen. Gelukkig was de rit niet al te ver, want Laura woonde op amper twee minuten rijden van het centrum.
“Je bent toch zeker dat ik mag blijven slapen?”�, vroeg Leander bezorgd.
“Wat is het alternatief? Op straat slapen?”�, grijnsde Illeke. “Voor mij is het oké, hoor. Misschien een beetje raar, maar ach ja. Vindt Line het niet erg?”�
“Ze weet het niet. We hebben weer ruzie gehad. Ze is zo jaloers!”�
“Oh, is dat zo? Toch niet om mij, hé?”�, vroeg Illeke. Wat zou ze dat vreselijk vinden. Niet dus.
“Eigenlijk wel, maar trek het je niet aan, hoor,”� zei hij, terwijl hij de fiets in de hal van hun appartement zette.
“Dat was ik ook niet van plan,”� grijnsde Illeke.
“Serpent,”� knipoogde hij. “Jullie wonen hier echt mooi.”�
“Als je het niet erg vindt, krijg je morgen een rondleiding. Ik ben echt kapot,”� zei Illeke.
“Waar moet ik slapen?”�, vroeg Leander.
“In Laura’s bed? Misschien heeft die het te druk met Sean,”� plaagde ze hem.
“Ieuw, het idee alleen al!”�, walgde hij. “Is dit haar kamer?”�
Illeke knikte. “Je kan je eerst wat omkleden in de badkamer, als je wil. Die is daar.”�
Hij knikte dankbaar en verdween in de badkamer. Illeke zelf glipte haar eigen kamer in en plofte neer op bed. Het was nu vijf uur en ze kon niet wachten om te gaan slapen. Ze deed haar oorbellen en hoge hakken uit en voelde zich helemaal ontspannen. Ze strekte zich uit en kon een geeuw niet onderdrukken.
“Illeke?”�, fluisterde Leander achter de deur.
“Kom maar,”� fluisterde die terug en hij duwde de deur open. Zonder het zelf te beseffen waarschijnlijk, benam hij Illeke de adem. Hij droeg enkel zijn boxershort en ze zag dat hij nog steeds het wasbordje in zijn buik had.
“Ik wilde gewoon even slaapwel zeggen,”� glimlachte hij en hij omhelsde haar. Ze onderdrukte het verlangen om gewoon weer zijn geur op te snuiven en sloeg haar armen ook om hem heen.
“Slaapwel,”� mompelde ze. Ze moest echt in haar bed kruipen. Ze werd emotioneel en heel de wereld draaide rondjes. Hij liet haar los, maar keek haar nog steeds intens aan. En weer voelde ze zijn lippen op die van haar. Met al haar wilskracht mompelde ze: “Leander, niet -”�
“Shht…”� fluisterde hij en zijn vingertoppen gleden over haar rug. Hij duwde haar zachtjes op bed en plots had Illeke echt de kracht niet meer om zichzelf te ontzeggen waar ze zo naar verlangde. Ze woelde met haar handen door zijn blonde lokken en kuste hem eindelijk ook zelf terug. En het voelde nog beter dan twee weken geleden en ook nog fouter. En terwijl hij haar jurk openritste, liet Illeke zich volledig gewetenloos meevoeren in de rollercoaster van gevoelens en emoties, terwijl ze zich heel even weer de achttienjarige Illeke voelde. De Illeke die graag gezien werd en onbezorgd door het leven stapte. De Illeke die ze eigenlijk ook nu iets meer zou moeten zijn.

Reacties: